[ชีวิตจริง] เพื่อน เหล้า กัญชา ผู้ชาย

                จนวันหนึ่งเธอได้รู้จักกับทอมสุดน่ารักที่มีความแมนพอตัว เธอชื่อ ‘จิล’ เรียนศิลปกรรมเช่นกันและอยู่ปี4 เธอมักจะทักทายกันยา พูดคุย ซื้อขนมมาให้ และยังช่วยงานอีกหลายๆอย่าง เธอดูแลเทคแคร์กันยาเป็นอย่างดี เธอไม่คิดมาก่อนว่าทอมก็สามารถดูแลผู้หญิงได้ ด้วยความดีของจิลทำให้ได้ใจกันยาไปครึ่งหนึ่งแล้ว

                เธอไม่เคยหวั่นไหวกับทอมมาก่อน ทั้งชีวิตเธอเจอแต่ผู้ชาย เธอคบผู้ชายมาตลอด เธอยังสับสนว่าตอนนี้เธอรู้สึกกับพี่จิลยังไงกันแน่

                แต่จิลก็เอาชนะใจของเธอได้ด้วยการดูแลเอาใจใส่ กันยาที่เพิ่งย้ายบ้านใหม่และยังไม่มีคนช่วยขนของจัดของ จิลก็เป็นคนไปช่วยเธอด้วยความเต็มใจ เมื่อกันยาต้องการซื้ออะไร จิลก็หามาให้ กันยาอยากไปที่ไหน อยากกินอะไร จิลก็จะพาไปหมด และจิลยังเข้ากับแม่ของกันยาได้ ถึงแม้ว่าแม่ของเธอจะยังตกใจอยู่ก็ตาม ไม่แปลกที่จะยังคงอึ้ง เพราะคิดไม่ถึงว่าลูกสาวจะเปลี่ยนใจชอบทอมได้ง่ายขนาดนี้

                วันหนึ่ง เธอไปร้านเหล้าและดื่มของมึนเมาอย่างทุกที ครั้งนี้จิลก็ไปกับเธอด้วย คอยดูแลในตอนที่เธอเมา ถึงแม้ทั้งสองจะไปไหนด้วยกันบ่อยและจิลก็เข้าออกบ้านกันยาราวกับเป็นสมาชิกบ้านหลังนั้น แต่จิลก็ยังไม่ได้คบหากันยาแบบจริงจัง ตอนนี้ทั้งสองคบกันแบบพี่น้อง คนรู้จัก หรือคนรู้ใจโดยไม่มีสถานะ อยู่กันแบบไม่ผูกมัด ถึงจะไม่มีสถานะแต่พวกเขาก็มีความรู้สึกดีๆต่อกัน

                และคืนนั้นเธอก็มีอะไรกับจิล ความรู้สึกใหม่ที่ไม่เคยลองก็เกิดขึ้น นั่นทำให้เธอรู้ว่า การมีอะไรกับทอมมันให้ความรู้สึกที่ดีกว่าการมีอะไรกับผู้ชาย จิลรู้จุดที่ควรสัมผัสและรู้ว่าจุดไหนไม่ควรแตะต้อง จูบด้วยความอ่อนโยนไม่เร่งรีบ กระทำการทุกอย่างด้วยความเบาเพราะอยากไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามเจ็บ นิ่มนวลและอบอุ่น คืนนั้นเป็นคืนที่ประทับใจของกันยา และเธอยิ่งชอบจิลยิ่งกว่าเดิม

                เวลาหลายเดือนที่กันยาคุยกับจิลและไปไหนมาไหนด้วยกัน เธอทั้งสองเป็นเหมือนคู่รักที่ขาดกันไม่ได้ เป็นคู่ที่น่ารักที่น่าอิจฉาในสายตาคนอื่น แต่ใจของกันยาก็ยังสับสนว่าตนชอบสาวห้าวจริงหรือเปล่า ถึงแม้ตอนนี้เธอจะอยู่กับทอม แต่เธอก็ยังแอบคุยกับผู้ชายอยู่

                ไม่แปลก หญิงตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างกันยามีหรือจะลืมของชอบเดิมๆได้ เธอชอบผู้ชาย ไม่ใช่ทอม แต่เธอก็ยังอยู่กับจิลโดยมีความรู้สึกครึ่งๆกลางๆ เธอยังทำตัวตามปกติกับจิลจนจิลรักเธอมาก เป็นคนรักที่ซื่อสัตย์ต่อกันยาคนเดียว

                และงานบายเนียร์พี่ปี4ก็มาถึง กันยาและฟรานซ์เข้างานไปพร้อมกัน พบปะพูดคุยกับรุ่นพี่และเพื่อนๆ ภายในงานคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้า เป็นงานที่มีแต่เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ผู้คนที่มักในของมึนเมาต่างก็ยกดื่มกันอย่างสนุกสนาน ภายในงานมีแต่เสียงเฮฮา กันยาและฟรานซ์ที่ชอบความมึนเมาก็ไม่พลาดที่จะดื่มและสนุกตามคนอื่น ความคึกครื้นที่ขาดไม่ได้คือกัญชา พวกเธอทั้งสองเล่นกัญชากับคนอื่นๆและเริ่มเมามากขึ้นกว่าเดิม อย่างที่บอกว่าความเมาทำให้เราซี้กับทุกคน และเธอก็ทักคนไปทั่ว คนที่ชอบเธอก็มาสารภาพรัก ฟรานซ์ที่ปลื้มพี่คนหนึ่งก็บอกพี่เขาไปตามตรง

                พี่คนนั้นเป็นพี่ปี4ชื่อ ‘สายน้ำ’ กันยาก็ชอบพี่คนนี้มากจึงสารภาพตามตรงว่าเธอชอบเขา สายน้ำเป็นคนสูงผอม ผมยาวสไตล์อาร์ตติส เธอชอบเขาไปได้ยังไงก็ไม่รู้ แต่ที่รู้คือเขาตรงสเป็คเธอ

                สายน้ำที่รู้ว่ากันยาชอบ เขาก็บอกกันยากลับว่าเขาก็ชอบเธอเช่นกัน และวันนั้นทั้งสองจึงได้รู้จักกัน

                เธอคุยกับพี่สายน้ำทุกวัน รู้ว่าเขาเป็นคนไม่ดี ติดยา แต่เธอก็ยังรับได้ในสิ่งที่เขาเป็น  เธอยังงงกับความคิดของตัวเอง ชายที่เธอชอบทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้ ผอม ผมยาว ติดยา ดูเป็นคนไม่มีอนาคต แต่ทำไมเธอถึงชอบ สเป็คของเธอเปลี่ยนเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่...

                เธอและเขาไปดูหนังด้วยกัน พูดคุยกันทุกคืน ทั้งที่เธอยังดูใจกับจิลอยู่ เธอปิดบังเรื่องที่เธอคุยกับสายน้ำเป็นความลับ

                เวลาผ่านไปสายน้ำก็ชวนเธอไปร้านเหล้า เธอตอบตกลงและไปตามนัดพร้อมกับฟรานซ์เพื่อนสนิทของเธอ และสายน้ำก็พูดคำๆหนึ่งออกมา

                “กันยา เราเป็นพี่น้องกันเถอะ...”

                คำนั้นทำให้หัวใจกันยาแตกสลาย คุยกันทุกวันจนเธอรักเขาไปแล้ว จู่ๆมาตัดความสัมพันธ์ให้เป็นได้แค่พี่น้องมันทำใจลำบาก ในเมื่อเขาตัดสินใจอย่างนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ ยังไงก็ต้องยอมรับมัน กันยาทั้งเมาทั้งร้องไห้ราวกับเป็นคนบ้า ทั้งที่ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธออกหัก แต่ทำไมมันถึงได้เจ็บอย่างนี้

                สายน้ำก็นั่งดูเธอร้องไห้อยู่ห่างๆ เพราะเขารู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีแถมยังติดยาอีก เขาไม่อยากให้กันยาต้องแปดเปื้อนเพราะเขา กันยายังเด็กอยู่ และยังมีอนาคต เลิกยุ่งกับเธอตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่า ก่อนที่เขาจะชอบกันยาไปมากกว่านี้

                จิลที่เข้ามาเห็นกันยาในสภาพที่ร้องไห้ฟูมฟายน้ำตาอาบแก้มราวกับคนไม่สติก็ต้องตกใจ เธอรู้ความจริงและเสียใจมาก เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าคนที่เธอไว้ใจคุยกับชายอื่น เธอรู้สึกเจ็บปวดที่กันยาหักหลังเธอ เธอผิดหวังมาก ทำไมคนที่เธอรักและไว้ใจมากที่สุดจะทำร้ายกันได้ขนาดนี้

                เพี๊ยะ!!

                ฝ่ามือหนาของจิลฟาดไปที่แก้มข้างซ้ายของกันยาเต็มแรงด้วยความโกรธ เธอเองก็กลั้นความเสียใจไว้ไม่อยู่ ผู้หญิงเมื่อมีอะไรก็ต้องระบายออกมา น้ำตาแห่งความโศกเศร้าไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เธอไม่รู้ว่าจะเกลียดหรือรักผู้หญิงตรงหน้าดี

                กันยาอึ้งกับแรงฝ่ามือนั้นไปสักพัก เธอไม่คิดว่าจิลจะทำกับเธอแบบนี้

                “ไม่ชอบตั้งแต่แรกแล้วมาหลอกให้ชอบทำไม”

                จิลพูดออกไปตามใจนึก ถ้ากันยาไม่ได้ชอบเธอตั้งแต่แรกแล้วเราจะไปไหนด้วยกันทำไม ทำตัวเหมือนคนรักกันเพื่ออะไร 

                กันยารู้สึกผิดที่ทำให้คนคนหนึ่งต้องเสียใจ 

                “ทำไมถึงทำแบบนี้ แค่นี้กันยังเจ็บไม่พออีกเหรอ?”

                เธอกล่าวออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือ น้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอลูบใบหน้าที่เจ็บแสบอย่างเบามือ เมื่อจิลเห็นกันยาแบบนั้นก็รู้สึกผิด เธอทำให้คนที่เธอรักต้องเจ็บตัว

                เพี๊ยะ!!

                 “พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว!”

                จิลตะโกนและตบหน้าตัวเองคืนหลายหนเพื่อเป็นการทำโทษตัวเอง เธอไม่อาจยกโทษให้ตัวเองได้

                กันยาตกใจมาก อึ้งกับผู้หญิงตรงหน้า เธอไม่คิดว่าคนๆนี้จะรักและจริงใจกับเธอมากขนาดนี้ เธอรู้สึกผิดที่ได้ก่อเรื่องเลวร้ายขึ้น เธอทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ ทั้งคู่ร้องไห้ด้วยกันอยู่นาน บาปที่เธอก่อไว้ไม่รู้ว่าจิลจะให้อภัยหรือเปล่า แต่มันคงยากที่จะทำใจ

                ถึงเเม้เธอจะคิดได้ว่าไม่ควรทำแบบนี้กับจิล แต่คืนนั้นเธอก็ยังไปกับชายคนนั้น ชายที่เธอชอบ กันยาอยู่กับสายน้ำที่บ้านของเขา

                “เราเป็นพี่น้องกัน…”

                “เป็นพี่น้องกัน...”

                ทั้งสองนอนลงบนเตียงและคอยพูดเตือนสติด้วยคำนี้อยู่เสมอ เราเป็นพี่น้องกัน ไม่ควรทำอะไรมากกว่านั้น

                แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง สองคนชายหญิงอยู่ด้วยกันทั้งคืนโดยที่ต่างฝ่ายต่างก็มีใจให้กันและกัน สายน้ำชอบกันยา และกันยาก็ชอบสายน้ำ ปากพูดว่าเป็นพี่น้อง แต่มือก็ขยับเข้าหาและผสานเข้าด้วยกัน ใบหน้าของทั้งสองคนเลื่อนเข้าหากันราวกับมีแรงดึงดูด และที่สุดจุมพิต แลกสัมผัสกันอยากดูดดื่ม ด้วยความเมา ความสนุก ความฮึกเหิม ทำให้คืนนั้นทั้งองคนเป็นของกันและกัน

                เป็นเวลานานที่สองร่างกายกระทบกันจนเกิดเสียง หลายครั้งที่ทั้งสองคนสำเร็จความใคร่แต่ก็ยังทำต่อไปเรื่อยๆ ความมึนเมาทำให้ทุกอย่างดูสนุก กันยารู้สึกดีมากกับค่ำคืนนี้ การได้ลงเอยกับผู้ชายอีกครั้งทำให้เธอรู้สึกดี เป็นสัมผัสที่ดี นุ่มนวล ต่างจากที่เคยสัมผัสกับกฤต สายน้ำทะนุถนอมร่างกายขอกันยามาก ทำให้เธอได้รับความสุขที่แท้จริง

                แต่ความสุขนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน

                เช้ามาเขาพาเธอมาส่งบ้าน แม่ของกันยาตักเตือนกันยาว่าไม่ควรทำแบบนี้ แม่เคยบอกกันยาอยู่หลายหน แต่เธอไม่เคยฟัง เอาความรู้สึกของตนเป็นใหญ่ ความสนุกกับพ้องเพื่อนมาก่อนเสมอ

                “ทำแบบนี้ไม่สงสารจิลเหรอ?”

                คำพูดของแม่ทำให้เธอหวนคิดขึ้นได้ เธอไม่น่าทำแบบนี้เลย คนที่จริงใจและรักเธอจริงมีแค่คนนี้เท่านั้น แต่เธอกลับทำร้ายเขาจนไม่เหลือชิ้นดี

                จิลที่ผิดหวังในความรักก็ไปเสพสุราทุกวัน ทำตัวแย่ ไม่ฟังใครทั้งนั้น ขอแค่ทุกวันมีสุราอยู่อยู่ตรงหน้าก็พอ

                กันยาเสียใจมากที่ทำให้คนคนหนึ่งต้องหม่นหมองแบบนี้ คนดีๆต้องมาพังเพราะเธอ

                เธอไม่รู้จะระบายเรื่องนี้ให้กับใครฟัง จะบอกฟรานซ์ก็ไม่กล้า เพราะฟรานซ์ก็เตือนเธอแล้วว่าอย่าไปกับสายน้ำ เป็นเธอเองที่ดื้อไม่ยอฟังใคร ทำตามใจตัวเองตลอดจนต้องมีคนมาเสียใจ

                เธอตัดสินใจเล่าปัญหานี้ให้เพื่อนสนิทของเธอฟัง เธอคนนั้นเป็นคนที่เข้าใจกันยามากที่สุด ‘จุ้บแจง’

                กันยาเล่าทุกอย่างไปจนหมดสิ้น เธอไม่รู้จะระบายให้ใครฟังดี

                “ก็บอกตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเธอคุยเยอะ ไม่ยอมรู้ตัวสักที ฉันเตือนเธอตั้งแต่พี่ตะวันแล้วนะ”

                เธอยอมรับความผิดทั้งหมด เธอผิดเองที่ไม่ยอมฟังเพื่อน

                “แล้วไอ้คนเล่นยาแบบนั้นไม่น่าจะใช่สเป็คเธอเลย เธอเปลี่ยนไปนะ”

                “พี่เขาบอกว่าเขาเป็นคนไม่ดี แต่ฉันก็รับได้นะ ฉันก็ยังงงอยู่ว่าไปชอบคนแบบนั้นได้ยังไง”

                กันยาตอบไปตามความจริง เธอชอบพี่คนนั้นมากจริงๆ

                “ใครที่บอกว่าตัวเองไม่ดี คนฟังมันก็ต้องใจอ่อนอยู่แล้ว ไม่แปลกที่เธอจะบอกว่ารับได้ ที่บอกแบบนั้นเพราะอยากให้เขารู้ว่าเธอไม่รังเกียจ รับได้ทุกอย่างที่เขาเป็น แบบนี้เรียกว่าหลง ไม่ใช่รักเลย”

                สิ่งที่เพื่อนของเธอพูดนั้นถูกทั้งหมด เธอตกใจมาก ราวกับเพื่อนคนนี้อ่านใจเธอออก

                “สังคมที่นั่นมันคงแย่ทำให้เธอเปลี่ยนไปขนาดนี้ เมื่อก่อนเธอชอบคนผมยาวก็จริง แต่ไมใช่ผอมขี้ก้างแบบนี้ เธอชอบผู้ชายหุ่นดีมีอนาคตไม่ใช่เหรอ เพื่อนที่นั่นปลูกฝังอะไรผิดๆให้เธอหรือเปล่า คนผมยาวรกรุงรัง เท่ห์ มีสไตล์ เก๋ แปลก แหวกแนว อาร์ต แล้วเธอคิดว่าเรื่องดื่มเหล้ามันเท่ห์ด้วยหรือเปล่า?”

                …

                “ตั้งแต่เธอคบกับฟรานซ์ ฟรานซ์ก็พาเธอไปเที่ยว เธอมากผู้ชายก็ไม่รู้จักเตือน หรือเตือนแล้วแต่เธอไม่ฟัง นั่นมันก็เป็นความผิดเธอ แต่ฟรานซ์ควรจะเข้มงวดมากกว่านี้ ถ้าฉันอยู่กับเธอ เธอคงไม่เป็นแบบนี้หรอกกันยา ที่หลังก็ฟังคนอื่นบ้าง ไหนเธอบอกว่าเชื่อเพื่อนแล้วดีไง? พอไม่เชื่อแล้วเป็นยังไงล่ะ”

                จริงอย่างที่พูด เธอดื้อไม่ยอมฟังจึงทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้

                “นี่ แล้วเรื่องพี่สายน้ำอะไรนั่น ตอนมีอะไรกันเธอได้ป้องกันหรือเปล่า?”

                เปล่า...เธอเพิ่งคิดได้ก็ตอนที่จุ้บแจงถาม ในคืนนั้นสนุกมาก จนลืมไปเลยว่าต้องป้องกัน และเรื่องนี้ก็ทำให้เธอเครียด ทำไมถึงได้พลาดแบบนี้นะ

                “อืม...ทำไมตื่นมาไม่ซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินล่ะ”

                “ลืมน่ะ...”

                “ตอนที่มีอะไรกันเป็นช่วงประจำเดือนใกล้มาหรือเปล่า?”

                เธอดูเป็นห่วงกันยามาก

                “ก็ใกล้นะ”

                “ถ้าพลาดขึ้นมาจะทำยังไง ฉันว่าสายน้ำอะไรนั่นไม่รับผิดชอบเธอหรอก อย่าลืมไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจล่ะ ถ้าประจำเดือนยังไม่มาก็ลองกินยาขับเลือดดู ไม่อยากให้เธอพลาด เข้าใจไหม?”

                “อืม ขอบคุณมากนะ...”

                ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะช่วยให้เธอคิดได้หรือเปล่า ยังไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไง

                กันยาเป็นคนที่น่าเป็นห่วง เธออ่อนแอ...

                แต่เธอโตแล้ว เธอต้องสู้ให้มากกว่าเดิม และอย่าทำพลาดแบบนี้อีก

                เวลามันย้อนกลับไม่ได้

                เรื่องนี้ให้แง่คิดกับผู้อ่านบ้างหรือเปล่า?