Got7 พาหลอน

 
 
      กลับมาพบกันอีกครั้งนะคับผม ผมแบมแบม ตาหนูของ IGOT7 ทุกคนนะคับผมมมม ลืมกันรึยัง คิคิ วันนี้ เป็นวันว่างๆของพวกเราครับ ว๊าววววว เป็นวันที่อากาศหนาวจัดของเกาหลีมองออกไปนอกหน้าต่างฝนตกหนักมากเลยครับ ตอนนี้ เจบีฮยองและยองแจฮยองกำลังนั่งกินส้มกันอย่างเมามันส์ แจ็คสันฮยองไม่อยู่ไปถ่าย รูทเมท ซี่ซั่น ยังไมม่กลับครับ อาพูดแล้วผมก็เดินไปร่วมวงกับพวกเจบีฮยองดีกว่า
 
    " แบ่งให้ผมทานด้วยสิฮะ " ผมพูด ก่อนจะเอือมไปหยิบส้มที่ยังไม่ได้แกะเปลือก ส้มลูกโตๆ หวาน อร่อย กลมกล่อม อื้ม! อร่อยจุงเบย จู่ๆ ส้มที่ผมกินไปได้ไม่กี่คำ ก็ตกไปอยู่ในมือของมาร์คฮยอง ง่าาา อีกแล้วมาร์คฮยองชอบแย่งผมกินจัง
 
     " งืออออ มาร์คฮยองอ่าาา แกะเองสิฮะ " ผมพูดพร้อมทำหน้าเบ้ เมื่อมาร์คฮยองไม่สนใจ แถมยังถามผมหน้าตาย เล่นเอาผมอยากจะงาบหัวมาร์คฮยองเลย
 
    " นายก็แกะดิ " ครับผมแกะ แต่มาร์คฮยองก็แย่งกินตลอดเป็นแบบนี้จน เจบีฮยองต้องยืน ส้มผลที่เจบีฮยองแกะให้มาร์คฮยองกิน 
 
     " ไม่เป็นไร ฉันแย่งแบมแบมกิน สนุกดี " ดูสิครับ พูดเสียงนิ่ง แล้วใครมันจะกล้ามาช่วยผมอีกฟะ พูดมาได้ว่าสนุก ผมคนนี่ไม่สนุกเลยนะ ได้กินแค่ชิ้นเดียวเองง่าาา
 
    " มาร์คฮยอง อย่าแกล้งแบมแบมสิฮะ " จูเนียร์ฮยองเดินออกมาจากในห้อง พร้อมกับยิ้มอ่อนแบกน้องหมีสีขาวตัวโตๆมากอดด้วย สงสัยพี่แก กะจะนอนตรงนี้แน่ๆ
 
      " นั่นสิ ฮะ " ยูคยอมโผล่มาจากไหนฟะ ให้สุมให้เสียงหน่อยโว๊ย หัวใจจะวาย 
 
       ผมเห็นนะ ทุกคนไม่ได้ไม่ได้ตั้งใจช่วยผมจริงจังเลยสักกะคน ผมถอนหายใจและทำหน้างอ อะไรอ่าาาา ทำไมทุกคนชอบแกล้งผมจัง แต่ก่อนที่ผมจะหลุดแบ๊วไปมากกว่านี้ ยองแจ ฮยองก็พูดขึ้นมาว่า......
 
      " นี่ทุกคน ไหนๆ เราก็ว่างกันแล้ว มาทำอะไรสนุกๆกันเถอะ " 
 
      " อะไรสนุกๆ ที่ว่าคืออะไรคับ ยองแจฮยอง " ยูคยอมนั่งซบไหล่ผมพูดขึ้น 
 
       " เล่าเรื่องลี้ลับไง " บอกเลย หน้าฮยองตอนพูดหลอนมาก  
 
       " ก็ดีนะ " เจบีฮยองที่แกะเปลียกส้มไปด้วย ป้อนจูเนียร์ฮยองที่กำลังกอดตุ๊กตาหมีอยู่ไปด้วย 
 
      " ใครจะเริ่มก่อนอ่า " ผมพูดขึ้น โดยที่มือก็ยังไม่วายแกะเปลือกส้ม หวังจะได้ลิ้มรสอีกครั้ง แต่ก็พลาด งะ! มาร์คฮยองแย่งอีกแล้ว ผมหันไปมองหน้ามาร์คฮยอง น่านน มียักคิ้วให้อีก มันน่านะ ชิ 
 
      " ผมเล่าก่อน เพราะผมเป็นคนชวน " ยองแจฮยองพูด พร้อมกับจัดท่านั่งให้เรียบร้อย 
 
      จู่ๆยูคยอมกับมาร์คฮยองก็ขยับเข้ามาเบียดผม ผมรู้นะว่าอากาศมันเย็น แต่! ไม่ต้องเบียดขนาดนี้ก็ได้มั้งงงง แบมแบมจะแบนแล้วคับผมมมม ผมหันจะไปพูดกับมาร์คฮยอง ก่อนจะได้รับสัญญษณมือให้หยุดและฟังยองแจฮยองเล่าแทน เฮ้อ! ฟังก็ฟัง
 
     " เรื่องนี้เป็นเรื่องห้องสีแดง "
    
      ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่า แต่ขนแขนของผมมันลุกกันอย่างพร้อมเพรียง มือทั้งสองข้างของผมจงยึดเอาแขนมาร์คฮยองและยูคยอมมากอด พร้อมตั้งใจฟังเรื่องที่ยองแจฮยองเล่ามากขึ้น
 
     " เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าของรุ่นพี่เพื่อนผม ตอนที่เค้าเข้าเรียนมหาลัยในโซล ตอนปี1 "
 
       " ห้องสีแดงตำนานอันลือลั่นของเด็กใหม่ปี 1ทุกคน โดยเฉพาะนักศีกษาหญิงที่พักที่หอ 7 โดยรุ่นพี่ที่เคยอยู่หอนี่จะบอกและย้ำเสมอว่า เวลาจะไปเข้าห้องน้ำต้องเอาเพื่อนไปด้วยเสมอ ห้ามลืม! เด็ดขาด!! นี่คือคำเตือนของรุ่นพี่ที่ประจำหอ ที่เพื่อนได้ฟังตอนปี1 "
 
      " แล้วมันเกี่ยวกับห้องสีแดงยังไง " จินยองฮยองพูด ใช่ผมก็สงสัย แล้วการเข้าห้องน้ำมันเกี่ยวกับห้องสีแดงยังไง แบมแบมงง
 
      " ฟังต่อสิ อย่าพึ่งถาม " เจบีฮยองดุจินยองฮยอง เบาๆ พร้อมตั้งหน้าตั้งตาแกะส้ม หูก็คอยฟังยองแจฮยองเล่าอย่างตั้งใจ
 
       " ก็มีรุ่นพี่อีกคน ก็เล่าให้ฟังเกี่ยวกับประวัติของห้องสีแดงนี้ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว ปี่ที่นักศึกษาหญิงคนหนึ่ง ซึ่งประเพณีหรือกฎของมหาวิทยาลัย คือเด็กปีหนึ่งทุกคนต้องอยู่ในหอ เพื่อที่เวลาเรียกมาทำกิจกรรมรับน้องจะได้พร้อมกันอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่อญู่โซลอยู่แล้ว ส่วนมากจะกลับบ้านเย็นศุกร์กลับเข้าหอก่อนเย็นวันอาทิตย์ " ยองแจเล่าพร้อมกับหยุด หยิบส้มากิน แล้วเงยหน้าขึ้นมามองพวกผม แล้วเล่าต่อ
 
      " เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ รุ่นพี่ต่างคณะเกิดมาชอบ นักศึกษาหญิงน้องใหม่คนหนึ่ง ความสัมพันธ์ก็ได้ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว รุ่นพี่คนนี้ชวนนักศึกษาหญิงไปอยู่ด้วยกันที่หอพัก ทุกเย็นวันศุกร์หน้าห้อง 7 จะมีรุ่นพี่คนนี้จอดรถรอ นักศึกษาหญิงคนนี้ และจะมาส่งตอนเย็นวันอาทิตย์ทุกครั้ง "
 
       " แล้ววันที่นักศึกษาสาวต้องเสียใจที่สุด และได้สร้างตำนานอันลือลั่นก็มาถึง เมื่อนักศึกษาสาวได้บอกรุ่นพี่อันเป็นที่รักว่าเธอตั้งท้อง เป็นเวลา 3 เดือนแล้ว รุ่นพี่หนุ่มกล่าวปฏิเสธไม่ยอมรับผิดชอบ หาว่าเธอนอกใจไปคบกับผู้ชายอื่น พอท้องแล้วจึงมาอ้างว่าตนเป็นคนทำ ก็เลยบอกเลิกเธอในทันที และปล่อยให้เธอเดินจากไป กลับมาที่หอตามลำพัง "
    
       " แล้วไงต่อ เล่าต่อๆ " ยูคยอมพูดขึ้นหลังจากยองแจฮยองหยุดเล่า พร้อมกับหยิบส้มากินอีก
 
      " ระหว่างทางนักศึกษาสาวคนนี้ก็เกิดคิดเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งความรู้สึกเสียใจปนความเคียดแค้นต่อชายหนุ่มที่ทิ้งเธอไป บวกกับกลัวทางบ้านจะรู้ความจริง และทำให้พ่อแม่ผิดหวัง ทำให้เธอตัดสินใจเอาเด้กออก แต่เธอไม่กล้าพอที่จะไปโรงพยาบาลหรือบอกให้ใครรู้ พอมาถึงห้องรูทเมทของเธอไม่อยู่เพราะกลับบ้านกันหมด เธอเลยเอาเด็กออกด้วยตัวเอง " 
 
     พวกผมนี่ช็อกเลยครับ เอาเด็กออกด้วยตัวเอง ทุกคนหันหน้ามองกันพร้อมกับพูดขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
 
      "ยังไง!!! "
 
      "เธอเอาเด็กออกโดยใช้ไม้บรรทัดเหล็กกระทุ้งจนมดลูกฉีก เธอทำไปโดยไม่รู้วิธีการที่ถูกต้อง ทำให้เธอเกิดอาการตกเลือดอย่างรุนแรง ก่อนที่เธอจะเสียชีวิต เธอได้เขียนข้อความบนกำแพงห้องนั้นว่า ......"
 
     " ?????? " พวกเจบีฮยองลุ้นยิ่งกว่าลุ้นผลบอลอีกครับ ผมนี่ก็เป็นไปด้วยเลย จับมือยูคยอมกับมาร์คฮยองแน่นเลย 
 
     " กูมีมึงคนเดียว! "
 
      ขนลุกเลยครับ ถ้าผมเป็นแฟนเธอ ผมคงอยู่ไม่สุขแน่ เธอคงแค้นมาก ทั้งรักทั้งแค้น น่าสงสาร พวกเราหันไปมองหน้ากันอีกครั้ง โดยเจบีฮยองก็เอ่ยถามขึ้นมาอีก ....
 
     " จบแล้ว? " 
 
    " ยังครับ " 
  
     " เล่าต่อๆๆๆ "
 
      " วันรุ่งขึ้นรูทเมทก็ได้กลับมาที่ห้องพัก และได้พบศพของหญิงสาว พร้อมรอยเลือดกระจัดกระจายไปทั่วห้อง หลังจากจัดการเรื่องศพเรียบร้อย ก็ได้มีการทำความสะอาด ห้องนั้นโดยใช้ผ้าชุดน้ำเช็ดลอยเลือดให้สีจางลง แต่รุ่งขึ้นสิ่งที่ทำให้ทุกคนขนลุกก็คือ ......"
 
     "........."
 
    " .....ทั้งรอยเลือดและข้อความที่หญิงสาวคนนั้นทิ้งไว้ไม่ได้หายไป แต่รอยเลือดกลับเพิ่มมากกว่าเดิม......"
 
    " เขาก็เลยเรียกกันว่าห้องสีแดง? " จูเนีร์ฮยองพูดขึ้น ยองแจฮยองส่ายพร้อมเล่าต่อ 
 
     " ทางหอเลยตัดสินใจเอาสีใหม่มาทาทับไม่ให้เห็นรอยเลือด แต่แล้ววันรุ่งขึ้นรอยต่างๆก็กลับมาอยู่ดังเดิม เหมือนกับว่าไม่ได้เอาสีมาทาแต่อย่างใด เลยได้เชิญคนทรงมาทำพิธี คนทรงท่านนั้นท่านบอกว่า ทำพิธีไล่ไปคงไม่ได้เพราะวิญญาณนี้เฮี้ยนมาก ยังมีความอาฆาตและมีลูกในท้องอีกด้วย เลยได้แต่ทำพิธีสะกดวิญญาณไม่ให้ไปหลอกคนในหอเพียงเท่านั้น "
 
     " แล้วมันเป็นห้องสีแดงได้ไงอ่ะ "
 
      " ก็หลังจากนั้นทางหอก็ได้ทาสีห้องใหม่ คราวนี้ใช้ " สีแดง " เพราะจะได้มองไม่ให้คราบเลือดบนกำแพง จนกลายมาเป็นตำนานห้องสีแดง และปัจจุบันได้กลายเป็นห้องเก็บของที่ปิดตาย เคยมีแม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดที่ห้องนี้แล้วออกจากห้องไม่ได้ เพราะลูกบิดถูกล็อด ทั้งที่ตัวล็อคอยู่ในห้อง!!! "
 
     "จบครับ " ยองแจฮยองพูด พร้อมลุกขึ้นยืนทำท่าเคารพ โค้ง90 องศา 
 
    " อา ใครจะเป็นคนต่อไป.. " พวกเราหันหน้ามองกัน โดยที่จูเนียร์ฮยองพูดกำลังจะพูดว่า แต่มีเสียงบางอย่างดังขึ้นซะก่อน
 
   "ผะ..."
 
    ปัง!!!!!!!
 
 
 
      จบจ้า ขอบคุณที่แวะมาอ่านน่าาา เรื่องต่อไปใครจะเป๋นคนเล่า รอดูๆ