[ชีวิตจริง] สาวน้อยชาวเมียนมาร์ผู้ไร้เดียงสา

                ชีวิตห่วยแตกมันห่วยแตกยิ่งกว่าเดิมเพราะ

                วันหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว คุณย่าผู้ซึ่งทำงานหนักที่สุดในบ้านกลับเข้าบ้านมาพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง ใบหน้าของเธอดูไร้อารมณ์มาก ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไร อารมณ์ดี ทุกข์ สุข หรืออะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆเธอเป็นใคร เข้ามาในบ้านของฉันได้ยังไง?

                ย่าเล่าให้ฟังว่า เมื่อกี้ตอนที่ย่าเดินออกไปซื้อของที่หน้าปากซอย เห็นเด็กคนนี้นั่งร้องไห้อยู่ พอเธอเห็นย่าปุ๊บก็เดินตามทันที เดินตามไปทุกที่จนกลับมาถึงบ้าน

                ถามไปถามมาจึงรู้ว่าเธอชื่อหมวย เป็นชาวเมียนมาร์ หน้าตาเหมือนคนยังไม่ตื่น ผิวคล้ำ ตัวเตี้ย ผมติ่งหู ดูใบหน้าโดยรวมเหมือนบร๊ะเจ้าโจ๊ก อายุ 13 ปี ความหลังของเธอน่าเศร้า..

                เธอถูกบังคับให้มาอยู่เชียงใหม่กับแม่ เธอไม่อยากอยู่กับแม่เพราะแม่ไม่รัก อยากกลับไปอยู่บ้านเก่ากับป้า ป้ารักเธอดีมากๆ และน้องหมวยยังขอร้องให้ย่าของฉันไปบอกแม่ของเธออีก ว่าเธออยากกลับไปอยู่กับป้า ไม่อยากอยู่เชียงใหม่แล้ว

                น้องหมวยเธอกล่าวเอาไว้อย่างนี้

                แล้วย่าฉันก็ไปบอกแม่ของหมวยตามคำขอร้อง แต่กลับถูกแม่น้องหมวยพูดกลับมาว่า

                “ที่เอามันมาที่นี่เพราะจะให้เรียนหนังสือ อยู่บ้านเก่าได้เรียนที่ไหนล่ะ!” (จะพูดไม่ค่อยชัดเพราะเป้นชาวเมียนมาร์)

                แม่ของเธออกจะเหวี่ยงๆนิดหน่อยเมื่อถึงเรื่องลูกสาว เธอคงจะคิดประมาณว่า

                “ยายแก่นี่เป็นใครมาเสือกเรื่องชาวบ้าน”

                เพราะอีเด็กนี่คนเดียวทำให้ย่ากูโดนเกลียด -_-

                แต่ถึงยังไงยัยเด็กนี่ก็น่าสงสาร ใบหน้าของเธอดูไร้อารมณ์แต่ฉันเดาว่าเธอต้องกำลังหม่นหมองอยู่แน่ๆ เพราะฉะนั้นฉันจะจะสร้างความสุขให้กับเธอเอง เธอจะต้องมีเสียงหัวเราะ!

                ฉันพาเธอเข้ามาในห้องและเปิดเกมให้เล่น เป็นเกมแฟลชทั่วไปที่หาได้จากอินเทอร์เน็ต ไม่นานเสียงหัวเราะก็ดังขึ้น รอยยิ้มถูกระบายลงบนใบหน้าของเธอ เอ๊ะ! เธอก็เป็นคนอารมณ์ดีนี่นา

                แต่พอนานๆเข้าเธอก็เริ่มพูดมาก

                “เกมนี้ไม่สนุก ไม่เล่น”

                “พี่ๆ ต้องกดอันนี้ใช่ปะ?”

                "นั่นเรียกเมาส์ใช่ไหม?"

                "ใครทักพี่ในเฟสบุ๊คอ่ะ" 

                “พี่ๆ โทรศัพท์พี่รุ่นแอบเปิ้ลปะ?” แนะ! มึงรู้จักด้วยเหรอเนี่ย!!

                แต่ขอโทษที พี่ไม่มีเงินซื้อไอโฟนจ่ะ บ้านก็จนพอๆกับน้องนี่แหละ

                สี่ทุ่ม

                เวลานี้เด็กๆควรจะกลับบ้านได้แล้วนะ

                บ้านของเธอเป็นห้องพักราคาถูก อยู่ด้วยกัน4คน พ่อ แม่ น้องสาว และตัวของเธอเอง พ่อที่พูดถึงไม่ใช่พ่อแท้ๆของเธอ เรื่องครอบครัว เราจะไม่ยุ่ง

                และห้องพักราคาถูกก็อยู่หน้าบ้านของฉันนี่เอง อยู่ใกล้แค่นี้ทำไมแม่ของหล่อนไม่มาเรียกกลับบ้านสักทีนะ ปล่อยให้ลูกอยู่นอกบ้านในเวลาแบบนี้ได้ยังไง ไม่เป็นห่วงเลยหรือ?

                “พี่ คืนนี้หนูนอนที่นี่ได้ไหม อยากนอนด้วย” เด็กน้อยถามหน้าตาเฉย 

                คิดว่ากูจะให้มึงอยู่หรือไง น้ำอาบหรือยังเนี่ย!!

                สุดท้ายย่าก็มาไล่ให้กลับไปบ้านตัวเอง ก่อนนางจะกลับไป นางบอกไว้ว่า

                “พรุ่งนี้มาเล่นด้วยนะ”

                มันเป็นคำที่หลอนที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา