Promise การผจญภัยของคนกับดาว

          “ป้าครับ ผมตักน้ำมาให้แล้วนะครับ”

           เสียงเด็กชายผู้มีผมสีน้ำตาลกับดวงตาสีมรกตดังขึ้น  เรียกให้ผู้เป็นป้าหันไปมอง

            “ขอบใจจ้ะ เอามาวางไว้ตรงนี้สิแดน” แคโรไลน์ชี้ไปบริเวณข้างตัว ก่อนพูดต่อว่า “เอาล่ะ ตรงนี้ก็เสร็จแล้ว หลานไปเตรียมอาหารเถอะนะจ๊ะ”

            “ครับป้า” เด็กชายยิ้มรับอย่างว่าง่าย ขาเล็กๆสองข้างกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในบ้านไม้หลังเล็กที่อยู่ด้านหลัง

            แดนคว้าเอาผ้ามาปูโต๊ะสี่เหลี่ยมขนาดสี่ที่นั่ง แล้วเดินกลับไปเอาช้อนสำหรับซุป มีดและส้อมมา เด็กชายวางทุกอย่างลงบนโต๊ะอย่างเรียบร้อย พลางฮับเพลงอย่างอารมณ์ดี จัดจานเสร็จก็เดินไปหยิบแก้วน้ำมาสองแก้ว และก็ไม่ลืมหยิบนมสำหรับตัวเขาเองมาด้วย เมื่อจัดทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็ออกไปเรียกป้าของตนทันที

            แคโรไลน์เดินเข้าไปในครัวเพื่ออุ่นซุปกระหล่ำปลี พาสต้าและมันฝรั่งบดที่เหลือจากเมื่อวาน และแน่นอนอาหารพวกนี้กินเพื่อให้อิ่มท้องมากกว่าที่จะเอาความอร่อย (แต่จะว่างั้นก็ไม่ถูกนัก อาหารที่แคโรไลน์ทำถึงจะเป็นของบ้านๆ แต่เธอก็ทำได้อร่อยมาก) สำหรับคนฐานะอย่างพวกเขาแล้ว แค่มีอาหารร้อนๆกิน มีบ้านอยู่ก็นับว่าเป็นบุญแล้ว เมื่อทุกอย่างพร้อม ทั้งสองคนก็ลงมือทานทันที

เวลาผ่านไปพักใหญ่ อาหารทุกอย่างก็ถูกจัดการเรียบร้อย แดนลุกขึ้นเก็บจานทั้งหมดไปไว้ในอ่างเพื่อล้างในวันพรุ่งนี้ เมื่อเด็กชายเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารอีกรอบ แคโรไลน์ก็ไปนำเก้าอี้นวมตัวใหญ่มาไว้หน้าเตาผิงแล้ว แดนเดินเข้าไปใกล้ๆผู้เป็นป้า แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างเก้าอี้นวม ดวงตาของเด็กชายส่องประกาย

          …นิทานประจำวันเริ่มขึ้นแล้ว

           เรื่องเล่าของป้าคราวนี้เกี่ยวกับอัศวิน นิทานเล่าว่าอัศวินผู้นี้เป็นคนที่มีความสามารถมากชนิดหาตัวจับยาก เขามีความสามารถทั้งการรบ การวางแผน ดนตรี การแต่งบทกวี ฐานะ รูปร่างหน้าตา บอกได้เลยว่าไม่มีใครสมบูรณ์แบบเท่า

           แต่ทว่าวันหนึ่ง มีแม่มดชราปลอมตัวเข้ามาในเมืองแล้วท้าอัศวินหนุ่มว่า ตัวของเขาไม่ได้มีความสามารถอะไรโดดเด่นเลย เทียบกับทหารยศต่ำๆที่ทำแต่เรื่องผิดพลาดก็ไม่ได้ อัศวินหนุ่มโกรธมากจึงตะโกนท้าทายให้นางแม่มดกำหนดตัวข้ออะไรก็ได้มาให้เขาทำเพื่อพิสูจญ์ความสามารถ นางแม่มดก็ตกลงแล้วบอกว่า ให้เขาไปจับลมมือเปล่ามาให้ได้

           อัศวินหนุ่มได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งไปจับลมอย่างเอาเป็นเอาตาย ผ่านไปหลายวันเขาก็ยังจับลมไม่ได้เสียที เขาผิดหวังและรู้สึกขายหน้ามาก จึงตัดใจแขวนคอตายหน้าประตูเมืองดีกว่าให้ใครมาหัวเราะเยาะ เมื่อนางแม่มดมาเห็นนางก็หัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนพูดว่า

           ‘ดูอัศวินผู้โง่เขล่าคนนี้สิ หากเพียงเขายืนนิ่งๆลมก็จะพัดเข้ามาหาเอง ไม่ต้องตามจับให้ยุ่งยาก คนเราที่ไม่เคยพลาดมาก่อน พอมาเจอเข้ากับการผิดพลาดกับยอมรับไม่ได้จนฆ่าตัวตาย ช่างน่าสมเพชเสียจริง!!’พูดแล้วนางแม่มดก็หายตัวไป ไม่เคยกลับมาเหยียบเมืองนี้อีกเลย

            เมื่อนิทานจบลงแดนก็ต้องเข้านอน เด็กชายสอดตัวลงใต้ผ้าห่มอุ่นๆ ดวงตาสีเขียวปิดลงเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทรา แคโรไลน์เดินมาดับตะเกียงบนโต๊ะข้างหัวเตียง เธอลูบหัวแดนเบาๆจนเด็กชายหลับไป เธอจึงไปนอนบ้าง

            ในคืนนั้นแดนฝันประหลาด เขาฝันเห็นแสงสว่างอยู่รอบๆตัว มันไม่ได้สว่างจนแสบตา แต่เป็นประกายระยิบระยับดูสวยงาม ท่ามกลางแสงสว่างเขาเห็นร่างลางๆของผู้หญิงคนหนึ่งพร้อมกับแสงกระซิบเบาๆว่า

            ‘เอาล่ะเด็กน้อย…เจ้าจงเตรียมตัวไว้เถิด แล้วเราจะได้พบกันระหว่างการเดินทางของเจ้า’