Dark Paradise นรกของพระเจ้า

     ร่างบางระหงเดินเข้ามาในโรงละครอันมืดสนิท กลิ่นอับชื้นของแอร์โชยมาแตะจมูกของผู้มาเยือน ริมฝีปากสีแดงสดเหยียดยิ้มบางๆ แววตาแสดงถึงความมั่นใจ ข้างหลังเธอนั้น ปรากฏร่างของชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลาดุจเทพเจ้ารังสรรค์ระบายยิ้มอ่อนโยน
กึก!
ฝีเท้าของทั้งคู่หยุดลงเมื่อพบชายวัยกลางคนคนหนึ่งยืนอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าที่แลดูแก่เกินวัยหันมามองแขกทั้งสอง
"เธอ..เดน่าเหรอ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม
'เดน่า  ชาร์ล็อต' ยกยิ้มที่มุมปาก ไม่ได้เอ่ยตอบประการใด
"อ้อ...ว่าไงหละ ยัยนักร้องตกอับ" ชายตรงหน้าอ้าปากหัวเราะออกมาอย่างเยาะเย้ยจนเห็นฝอยน้ำลายที่กระเด็นออกมาในอากาศ
สร้างความไม่พอใจให้เดน่าอย่างมาก คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากัน มุมปากที่เคยโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มกลับโค้งลงกลายเป็นหน้าบึ้งแทน
"ว่าไงหละ วันนี้จะมาแสดงตลกอะไรให้ดูอีก ยืนเงียบแบบนี้ไม่สมกับเป็นเธอเอาซะเลย แต่นั่นสินะ เสียงทุเรศๆแบบนั้นจะเปล่งออกมามันก็กระไรอยู่ ว่ามั้ย ฮ่าๆๆๆ" ชายร่างอ้วนวัยกลางคนหน้า แหงนหน้าอ้าปากหัวเราะเยาะเย้ยอีกครั้ง เดน่ากำมือแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ
"พูดออกไปเลยสิครับ..."
เสียงทุ้มต่ำจากผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเหมือนจะคอยเชียร์อยู่ใกล้ เดน่าระบายยิ้มอีกครั้ง
"...ฉัน...จะกลับมาร้องเพลงอีกครั้ง"
"ฮะๆ..หาาา?" 
เสียงอันอ่อนหวานจากผู้หญิงที่ไม่คาดว่าจะกลับมาเป็นปกติอีกครั้งดังออกมาจากปากของเดน่า  ชาร์ล็อต อดีตนักร้องโอเปร่าชื่อดังของอังกฤษ ทำให้ชายร่างอ้วนที่เคยหัวเราะอ้าปากกว้างต้องหุบปากลงกะทันหันอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะก่อนหน้านั้น...
 
เดน่า  ชาร์ล็อต
นักร้องโอเปร่าเสียงทรงพลังของอังกฤษ เธอมีเสียงอันทรงพลัง ทั้งอ่อนหวานและสะกดผู้ฟังให้อยู่หมัดได้ทุกคน ว่ากันว่า หากใครได้ยินเสียงร้องของเธอ จะต้องนิ่งราวกับต้องมนตร์สะกด ทุกคนต่างหลงใหลและคลั่งไคล้เธอ เสียงของเธอ ทำให้เธอโด่งดังไปจนถึงคนชนชั้นสูง
และแล้ว...วันสำคัญที่สุดสำหรับเธอก็มาถึง
วันนั้น เป็นวันเปิดงานดนตรีครั้งใหญ่ของอังกฤษ งานนี้ รวบรวมไว้ซึ่งผู้มีอำนาจมากหน้าหลายตา เป็นวันที่เธอจะได้โชว์พลังเสียง เป็นวันที่เธอจะได้แจ้งเกิด และถ้าเสียงร้องของเธอเข้าตาประธานผู้จัดงานหละก็...เธออาจจะได้ไปแสดงต่อที่ต่างประเทศด้วย ซึ่งค่าตัวก็ใช่น้อยๆ ผู้จัดงานได้มอบหมายให้เธอ มาร้องโอเปร่าเปิดงานในครั้งนี้ เธอจึงพยายามซ้อมอย่างหนัก อีกทั้งยังบำรุงเสียงของตัวเองทุกวัน เพื่อวันนี้โดยเฉพาะ และยังมีผู้ชมอีกหลายคนที่มาร่วมงานวันนี้ เพื่อที่จะมาฟังเสียงร้องของเธอเช่นกัน
แต่ยิ่งมีแสงสว่างมากเพียงไร
เงาดำมืดรอบข้างก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
แน่นอนว่าย่อมต้องมีคนอิจฉาเดน่าอยู่แล้ว เธอคนนั้นคือ แอชลีย์  เบิร์นเนอร์ นักร้องโอเปร่าอันดับสองซึ่งคอยอิจฉาเดน่าอยู่ห่างๆ โดยที่เดน่าไม่รู้ตัว เมื่อรู้ว่า เดน่าได้รับงานให้ร้องเพลงเปิดงานเธอจึงยิ่งอิจฉาเข้าไปใหญ่
วันนี้แกดับแน่ นังเดน่า!
แอชลีย์แกะซองยาซึ่งบรรจุผงยาสีขาวเทใส่ขวดน้ำเปล่าแล้วเขย่าให้เข้ากัน ก่อนจะนำไปให้เดน่าดื่ม
'ขอบใจจ้ะ' 
เดน่าตอบรับด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจและยกขวดน้ำขึ้นมาดื่มตามมารยาท โดยที่ไม่รู้เลยว่า น้ำดื่มนั้น ได้ผสมยาบางชนิดที่จะทำให้เธอไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้อยู่!
เมื่อถึงเวลา
เดน่าเดินขึ้นเวทีไปด้วยความมั่นใจ ทั้งๆที่ยังไม่ได้เทสต์เสียงตัวเอง เพราะเธอคิดว่า ก่อนจะขึ้นโชว์จะต้องออมเสียงไว้ก่อนเสมอ เมื่อไมค์มาจ่อที่ปาก เดน่าจึงเริ่มเปล่งเสียงร้องเพลงตามท่วงทำนองและเนื้อร้องที่ได้ซุ่มซ้อมมาอย่างดี
ทว่า...
'...'
สิ่งที่ออกมานั้น เป็นเพียงเสียงของลมหายใจ เดน่าขมวดคิ้วเมื่อรับรู้ได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง
'...'
เธอพยายามเปล่งเสียงอีกครั้ง แต่ผลที่ออกมาก็เป็นเหมือนเดิม ผู้ชมเริ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
เดน่าเริ่มใจเสีย เธอพยายามตะโกนออกไมค์ แต่ไม่มีเสียงออกมาอีกเช่นเคย ผู้ชมเริ่มพึมพัมอย่างประหลาดใจก่อนจะตามมาด้วยเสียงโห่ร้องอย่างสมเพช
เดน่าตัวชาวาบ หยดน้ำใสๆไหลรื้นที่ขอบตา
เธอ...ไม่สามารถร้องเพลงได้อีกต่อไปแล้ว...
"ลาาาาาาาาา~"
ฉับพลัน เสียงโอเปร่าจากหลังเวทีก็ดังขึ้น แอชลีย์ค่อยๆเดินก้าวขึ้นมาบนเวทีอย่างสง่างาม พร้อมเปล่งเสียงร้องอันทรงพลังออกมาด้วย จากเสียงโห่ร้องอย่างสมเพช แปรเปลี่ยนเป็นเสียงผิวปากและเสียงปรบมืออย่างชื่นชม สปอร์ตไลท์ที่เคยส่องสว่างอยู่ที่เดน่า กลับย้ายไปส่องที่แอชลีย์ 
และเดน่า เหมือนจะเห็นรอยยิ้มที่แอชลีย์ส่งมาให้ เป็นรอยยิ้มสะใจเล็กๆ
เธอรู้แล้ว ว่าทั้งหมดเป็นฝีมือของใคร
เดน่าวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้น พร้อมกับน้ำตาไหลรินลงมาไม่ขาดสายและเธอก็หายไปพร้อมกับความมืด...
 
"นับตั้งแต่วันนั้น ฉันก็เปลี่ยนไปมากแล้วนะคะ คุณสตีฟ"
เดน่ากล่าวพร้อมยกยิ้มอย่างเยาะเย้ยคนที่เคยเยาะเย้ยตนมาก่อน
"จริงๆแล้ว เสียงของฉัน ไม่จำเป็นจะต้องกลับมาร้องที่โรงละครเก่าๆนี้อีกแล้วก็ได้แต่ที่ฉันมาวันนี้ ก็เพราะว่าจะมาเยาะเย้ยคุณไงหละ"
"พูดอะไรไร้สาระ ยังไงแอชลีย์ก็ทำเงินให้กับโรงละครแห่งนี้อยู่แล้ว ฉันเองก็ไม่ต้องการตัวเธอแล้วเหมือนกัน"
ชายร่างอ้วนตะคอกใส่ผู้หญิงตรงหน้าอย่างเริ่มโมโห แต่ดูเหมือนว่า เดน่าจะไม่สะทกสะท้าน
"งั้นหรือคะ ถ้างั้น..."
เดน่าพูดแล้วเว้นวรรคไปชั่วครู่ ราวกับจะส่งสัญญาณให้บุคคลที่อยู่ข้างหลังเริ่มปฏิบัติตามคำสั่ง
"อย่าได้เห็นความสำเร็จของอีนั่นไปตลอดกาลเลยจะดีกว่าค่ะ!"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!"
 
 
 
 
แล้วความมืดและความเงียบสงบ ก็กลับมากลืนกินโรงละครแห่งนั้น อีกครั้ง...