(Fic BM) Trap

ฝากถึงผู้อ่านทุกท่าน : เนื้อหาฟิคสั้นนี้ไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับฟิค BM ที่บลูกำลังปั่นอยู่ขณะนี้แม้แต่ยูโรเดียวของมาม่อน ขอยืนยัน 'มันเกี่ยวกัน!!' เราะถ้ามันเกี่ยวกันมาม่อนคงมาม่าน่าดู TOT

ปล. มาม่อนยังเป็นผู้หญิงเหมือนในฟิคก่อนนี้นะคะ
********************************

"อ่าว? ไม่กลับไปวาเรียรึไง" ชายหนุ่มผู้เต็มไปด้วยรังสีแห่งความตายชายตามองอีกฝ่ายพร้อมยกแก้วเอสเปรสโซ่ขึ้นมา น่าประหลาดใจที่เครื่องทวงหนี้เดินได้อย่างมาม่อนจะไม่เลือกเข้าทำงานในแหล่งกำไรดีๆ

"ไม่ล่ะ....ไม่อยากให้ใครเจ็บตัว"

.....ไม่อยากให้ฉันเป็นต้นเหตุทำให้เบลเจ็บตัว.....

หญิงสาวตอบเสียงเรียบก่อนจะดึงหมวกปิดหน้าของตนให้มิดขึ้นราวกับไม่อยากให้ใครรู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ มาม่อนเก็บเงินที่เพิ่งนับเสร็จใส่กระเป๋าและเดินออกจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว

"............" เสียงพูดของรีบอร์นที่เบาลงตามความเร็วฝีเท้าของหญิงสาวดังอยู่รำไร เหมือนอยากจะบอกอะไรเธอสักอย่างแต่เธอไม่มีเวลาเดินกลับไปฟังหรอก

.....เพราะถ้าเธอช้าเกินไปสักวินาทีล่ะก็.....

.....ถ้าหนีช้าเกินไปเบลจะตายได้.....

"ฉัน.....ฉัน..."

เสียงของหญิงสาวดังก้อง

"ไม่รักนาย"

ดังก้องแต่แผ่วเบา

"แต่...ก็ยังรัก....."

เหมือนว่าอยู่ในความว่างเปล่าคนเดียว

วูบ!!

ราวกับถูกน้ำเย็นซัดใส่ มาม่อนสะดุ้งตื่น สีขาวสว่างเป็นอย่างแรกที่เธอเห็นและมันช่างแสบตายิ่งนัก ขาวโพลนเหมือนความคิดที่ไม่มีอะไร

ฉันอยู่ที่ไหน? เพื่ออะไร?

นิ่งเงียบพร้อมกวาดตามองรอบกายสักครั้ง มาม่อนว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่มุมห้องสีขาวไร้ที่สิ้นสุด หรือเธอกำลังนั่งอยู่ในความว่างเปล่ากันแน่?

อ๋อใช่! เธออยู่ในความว่างเปล่าจริงๆ นั่นแหละ แถมเป็นความว่างเปล่าที่จงใจให้มันกักขังเธอซะด้วย ทุกอย่างคงเพราะเพื่อเด็กที่ชอบเรียกตัวเองว่าเจ้าชายคนนั้น.....

เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างที่เธอไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีก็พบว่าในสมองตัวเองมีแค่ประโยคที่ว่า

'ไม่หนี เขา ก็ตาย'

มาม่อนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าประโยคนี้เข้ามาในหัวเธอได้ยังไง หรือแม้กระทั่งใครเป็นคนยัดใส่หัวเธอ มันงี่เง่ามากที่จะหนีจากทุกอย่างเพื่อใครบางคนที่ไม่ควรจะมีความรู้สึกด้วย

แต่เธอมันงี่เง่านี่นา

"มาม่อน!!! มาม่อน!!" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นสั่นคลอนพื้นที่ว่างเปล่าที่เธออยู่

"มาม่อนออกมานะ!! " ยิ่งเสียงดังเท่าไหร่ ห้องสีขาวก็เกิดรอยร้าวมากขึ้นเท่านั้น

เพล้ง!!

ผมโทนสว่างดูยุ่งเหยิงเป็นสิ่งแรกที่เห็น

"มาม่อนๆ "

ตามมาด้วยแรงเขย่าตัว

"เจ้าชายมาแล้ว เรื่องมันจบแล้ว"

"หา?!" หญิงสาวผมสีครามทำสีหน้าตกใจพร้อมเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างงุนงง "ได้ยังไง?"

"ชิชิชิ รู้ว่าเจ้าชายเก่งก็พอ"

เสียงหัวเราะนั้นกลับมาแล้ว

"ออกไปข้างนอกกันเถอะ เดี๋ยวเจ้าชายจะเลี้ยงซูชินะ มาม่อนไม่ได้ออกไปไหนหลายวันคงไม่ได้กินอะไรใช่มะ?" ชายหนุ่มฉีกยิ้มให้ ก่อนจะดึงตัวเธอออกไปข้างนอกความว่างเปล่าที่พังทลายโดยไม่ถามสักนิดว่ามีแรงวิ่งไหม

"ไปไหน?!" มาม่อนที่ยังแตกตื่นและระแวงไม่น้อยเอ่ยถาม ทำให้อีกฝ่ายชะงักฝีเท้า

"อ้าว!! ก็ที่เดิมไง"

"แต่"

ไม่ทันที่จะกล่าวแย้ง เบลเฟกอลก็ขัด "เดินๆ ไปเดี๋ยวก็ถึงร้านเองแหละ ชิชิชิ"

"เดี๋ยวถึงก็ได้" หญิงสาวคว้าหมวกดำคู่กายมาสวมบังใบหน้าอย่างเคย ก่อนจะเร่งเท้าตามแรงดึงของชายหนุ่ม

ครืน......

เสียงเลื่อนประตูแบบญี่ปุ่นดังขึ้น จะไม่ให้ดังได้ยังไงในเมื่อเบลเฟกอลเป็นคนเปิดประตู (?) เสียงต้อนรับจากเจ้าของร้านคนเดิมดังไม่เปลี่ยนเมื่อมีลูกค้าเข้าร้าน กลิ่นอายที่คุ้นเคยของร้านทาเคซูชิปะทะเข้าจมูก รู้ตัวอีกทีเอสเปอร์ระดับสูงอย่างหญิงสาวก็นั่งเบื้องหน้าสายพานซูชิซะแล้ว

"เอาเหมือนเดิมนะ!!" เบลเฟกอลสั่งซูชิหน้าโปรดพลางหยิบนู่นหยิบนี่จากสายพาน

คงไม่มีใครสังเกตว่าหญิงสาวผู้ปิดบังใจตนเองมาตลอดคนนี้แอบอมยิ้มนิดหน่อย เธอรู้สึกชอบใจเล็กน้อยกับความคุ้นเคยต่างๆ นี้ ตอนนี้น่ะ....ละความรับผิดชอบไปคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

"เจ้าชายบอกว่าอย่าถอดหมวกนั้นออกไง?!" เสียงที่คุ้นแต่คำพูดที่ไม่ชินดังมาจากที่นั่งถัดไป

"เจ้าชายตกกระป๋องไม่มีสิทธิ์มาสั่งใครหรอกคร้าบ~"

มาม่อนรีบหันควับไปหาที่มาของเสียง จู่ๆ ใจที่ลอยล่องอย่างมีความสุขก็ถูกฉุดลงมาอยู่ก้นบึ้งหัวใจ ก่อนจะหันมามองคนผมทองที่มาด้วยกันอีกครั้งพร้อมน้ำตาคลอเบ้านิดๆ

ความสับสนโถมเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว ความรู้สึกที่สัมผัสได้จากเขามันช่างเหมือนจริง แต่มีเบลแค่คนเดียวบนโลกนี้ หรือนี่เธอกำลังติดกับดักของตัวเองกันแน่?