(เรื่องสั้น) ความรักแสนเจ็บปวด (drama)

NO: 2
 
ที่รักผมจะคอยปกป้องคุณเอง  ผมจะไม่ยอมให้คุณร้องไห้เสียใจ ลืมตาขึ้นมาสิ ลืมตาขึ้นมาเถอะแล้วเราจะไปอยู่ด้วยกันแล้วน่ะ
 
ตื่นขึ้นมาแล้วหรอ.....เราไปกันเถอะ ผมจะค่อยดูแลคุณเอง
 
ครับ.....เราไปกันเถอะไปในที่ๆไม่มีใครมาขวางทางแห่งรักของเรา
 
ครับ.....ผมจะคอยจับมือคุณไว้ตลอดจะไม่ยอมปล่อยมันไป
 
คุณรู้อะไรไหมความรักน่ะมันช่างผ่านไปไวยังกับสายลม
ถึงมันจะเร็วแค่ไหนหัวใจของผมยังคงอยู่กับเขาคนๆนั้นเสมอ
ไม่เคยคิดสักครั้งว่าจะรักใครได้มากขนาดนี้ เราพึ่งเจอกันได้ไม่นานด้วยซ้ำแต่ผมก็มอบหัวใจดวงนี้ให้กับเขาคนนั้นไปหมดแล้ว  ผมอยากปกป้องเขาจากคนที่ทำร้ายร่างกาย จิตใจ มันทำให้ผมเจ็บปวดมากเช่นกัน
 
ในคืนหนึ่งผมกำลังมองดวงจันทร์บนท้องฟ้ามันช่างเงียบสงบและมีสายลมเบาๆคอยพัดช้าๆ
ผมนั่งมองมันอยู่บนระเบียงห้องนอนของผม ดาวมากมาย พระจันทร์ที่ยังไม่ค่อยเต็มดวงสักเท่าไหร่ส่องประกายสวยงาม มันทำให้ผมยิ้มได้  ผมนั่งอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆจนนาฬิกาบอกเวลา 22:45 นาที
ผมกำลังจะกลับเข้าไปนอนในห้อง  แต่แล้วผมกับเห็นใครบางคนที่นั่งร้องไห้อยู่ในสวนดอกไม้ข้างบ้านของผม มันดูน่าเศร้า  ทรมาณ เหมือนรอใครสักคนมาพาเขาคนนั้นออกไป  ผมมองเขาคนนั้นอยู่นานจนเขาคนนั้น งึย หน้าขึ้นมา  มันทำให้หัวใจของผมนั้นเต้นแรง ไม่เป็นจังหวะ เขาคนนั้นเหมือนดั่งดอกไม้ ที่กำลังหมองหม่น เศร้าซึม แต่ดูมีสเน่ห์ ให้คนหลงรักได้ง่าย  แต่ทำไมถึงมานั่งร้องไห้อยู่ในสวนดอกไม้แบบนี้กันน่ะ
 
 
ผมจากคนที่ชอบเที่ยวตอนนี้กลับมานั่งรอใครบางคนหน้าระเบียงห้องทุกวันตั้งแต่วันที่ผมเห็นเขาคนนั้นร้องไห้  บางวันเขาคนนั้นก็ไม่ออกมาให้เห็น  แต่ผมก็ยังรอ  ผมอยากเข้าไปทำความรู้จักกับเขา ดอกไม้แสนสวยของผม ผมอยากเข้าไปทำความรู้จักกับคุณจัง อยากรู้ว่าทำไมคุณถึงทำหน้าเศร้าสรอยแบบนั้นตลอดกันน่ะ อยากรู้เหลือเกิน
 
ตอนเย็นวันนี้ผมรู้สึกอยากพบเจอกับดอกไม้แสนสวยของผม  ผมเดินไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งที่มันสามารถปีนขึ้นข้ามกำแพงที่กั้นพวกเราได้ ต้นไม้ต้นนี้มันสูงพอสมควรแต่ผมก็ยังอยากจะเจอกับเขาคุยกับเขาสักครั้งก็ยังดี
ผมปีนต้นไม้ขึ้นไปหวังว่าจะได้เจอกันสักครั้ง แล้วมันก็เป็นอย่างผมหวัง เมื่อผมปีนมันขึ้นมาได้แล้วผมก็เจอกับร่างบางคนที่ผมอยากเจออยากพูดคุย บัดนี้เขาได้มาอยู่ตรงหน้าผม แต่เขาคงยังไม่เห็นผม
ผมปีนขึ้นมานั่งอยู่บนกำแพงที่กั้นพวกเราสองคนเอาไว้และมีต้นไม้ที่ผมปีนขึ้นมาอยุ่ด้านหลังกับพระอาทิตย์ที่ใกล้ลับฟ้าแล้ว ผมมองเด็กผู้ชายที่เหมือนทุ้งดอกไม้แสนสวยของผมที่นั่งเมอรอยอยู่ ณ ที่นี้ เหมือนเขาจะไม่สนใจใคร เหมือนโลกนี้ทั้งใบของเขามันเหมือนผงฝุ่นที่ย่อยยับแต่สำหรับผมเขาเหมือนดั่งดอกไม้ที่ใกล้ตายเพราะไม่มีแสงอาทิตย์คอยส่อง ผมอยากคุยกับเขาจัง
 
“นี้ นาย”
 
ผมเรียกเขาเสียงไม่ดั่งมาก แต่ดูเหมือนเขาจะยังไม่ได้ยินผม
 
“นี้ นาย!!!”
 
ผมตะโกนเสียงดังใส่เขา มันทำให้เขาคนนั้นหันมามองผมทันที
ผมรู้สึกดีใจจัง ดีใจที่เขาเห็นผมในสายตาเขาสักที ผมดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้จริงๆ ผมดีใจมากจริงๆ
เขามองผมแล้วยิ้มตามผมด้วยล่ะ  เขายิ้มน่ารักเหลือเกิน มันทำให้หัวใจของผมนั้นเต้นแรงมากจริงๆ
 
หลังจากวันนั้นผมก็ไปเที่ยวแอบไปเล่นกับร่างบางเป็นประจำ มันทำให้ผมมีความสุข
ผมชอบที่เขายิ้ม เขาเป็นคนที่ยิ้มสวย เวลาเขาถือดอกไม้ไว้ในมือพร้อมฉีกยิ้มอย่างมีวคามสุขออกมา
มันเป็นภาพที่สวยงามสำหรับผมมาก เขาชั่งเหมือนดอกไม้ที่กำลังบานอย่างสวยงาม มันช่างเป็นสิ่งที่ผมเฝ้าคอยมาตลอด ไม่เคยคิดเลยสักครั้งมาผมนั้นจะได้มาคุยเล่นกับดอกไม้แสนสวยคนนี้ คนที่ผมคอยจับตามองเขาตลอดเวลาที่ผมกลับมา  แต่ก่อนเขาดูไม่มีชีวิตชีวาแต่บัดนี้ ณ ตอนนี้ เขายิ้มให้ผมอย่างมีความสุข มันทำให้ผมมีความสุขไปกับเขาด้วย
 
วันหนึ่งผมมาคอยเขาที่เดิมที่เราชอบมาเล่นกันแต่ผมกับไม่พบกับเขาอย่างที่หวังไว้  มันทำให้ผมกังวลใจแต่ผมก็ยังคงรอเขาต่อไปจนแล้วจนเล้าก็ไม่มีวี้แววของ ร่างบางเลย  แต่ผมก็ยังคิดว่าเขาคงไม่สบายหรือเป็นอะไรเลยมาไม่ได้  แต่เมื่อหลายวันเขาก็ไม่มาหาผม จนผมทนไม่ไหว อยากพบหน้าอยากเจอเขาเหลือเกิน  ในคืนนั้นเอง ผมได้แอบปีนกำแพงบ้านข้ามไปยังบ้านของร่างบาง  แต่ที่มันทำให้ผมเสียใจมากและรู้สึกสงสารในทันตา  ผมพึ่งจะเข้าใจในวันนี้เองว่าทำไมเขาถึงชอบแอบไปร้องไห้อย่บ่อยครั้งและไม่ค่อยยิ้มแย้มเลยสักนิดผมพึ่งจะรู้ความจริง ที่ผมไม่คิดว่ามันจะเกิดกับคนที่ผมรักหมดหัวใจ คนนี้
 
“อย่ามองผม ฮึก อย่าเข้ามาใกล้ผม ฮึก”
 
ผมยืนมองร่างบางตาค้างไม่คิดเลยจริงๆว่า ผู้ชายที่เป็นพี่ชายไมม่แท้จะทำกับเขาได้คงคอ
ถ้าผมไม่แอบเข้ามาผมคงไม่รู้ว่าลูกชายของแม่เลี้ยงร่างบางจะข่มขืนเขา  ผมรู้สึกเหมือนใจจะขาด
ผมไม่รู้สึกรังเกียจเขาเลยสักนิด ผมรู้สึกตอนนี้คือผมรักเขามากเหลือเกิน  เขาเหมือนคนที่จะแตกสลายได้ทุกเมื่อแต่ผู้ชายคนนั้นกับทำกับเขาแบบนี้ มันช่างทรมาณเสียจริง
 
“อย่าร้องน่ะ  เงียบน่ะคนดี”
 
“ฮึก  ฮึก”
 
ผมกอดร่างบางอย่างถนอมผมรู้ว่าเขาเจ็บปวด ผมรู้ว่าเขาเสียใจ ผมรู้ว่าเขาทรมาณ  ผมรู้ว่าเขาไม่สามารถออกไปจากที่นี้ได้ มันเป็นเรื่องที่แสนสาหัส ผมอยากเป็นคนดูแลปกป้องเขาเอง ผมจะไม่ให้เขาร้องไห้เสียใจเลย
 
“ต่อไปนี้...ฉันจะปกป้องนายเองน่ะ”
 
ผมพูดเสียงหนักแนนกับร่างบางที่สะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของผม ผมช่างเป็นภาพที่น่าสลดใจเสียเหลือเกิน
 
“ช่วยลบตราปาบพวกนี้ออกไปได้ไหม”
 
ผมรู้ว่าเขาต้องการให้ผมเป็นคนดูแลเขา ผมรู้ว่าเขาต้องการให้ผมลบรอยความเจ็บปวดพวกนี้ทิ้งไป
ผมจะทำตามที่เขาขอร้อง  ผมจะทำมันจะทำให้เขามีความสุขให้ได้ แม้ต้องแลกด้วยชีวิต ทั้งชีวิตของผม
 
แต่แล้วความสุขของพวกเราก็ต้องพังลงในวันรุ่งขึ้นเมื่อพ่อแม่ผมรู้ว่าผมมาอยู่กับร่างบาง
และคนในบ้านหลังนั้นก็รู้พวกเขาจะจับเราแยกออกจากกันแต่ผมยังคงยืนยัดไม่ยอมปล่อยมือร่างบางไปไหน  ผมบอกแล้วว่าจะปกป้องร่างบางเองก็คือผมจะต้องทำมันให้ได้ ไม่ว่าแลกด้วยอะไรก็ตาม
แต่พวกเราหรือจะสู้แรงคนหลายคนได้ พวกเขาจับเราสองคนออกจากกันได้ แต่ผมก็ยังคงไม่ยอม
แต่สุดท้ายผมก็ต้องยอมไปก่อนผมรู้ว่าถ้าผมยังทำแบบนี้ต่อไป พวกเราอาดจะเจ็บตัวมากกว่านี้แน่ๆ
 
“ฉันจะกลับมารับน่ะ!!”
 
ก่อนที่ผมจะโดนพวกเขาลากไปผมได้บอกทิ้งท้ายกบัร่างบางไว้ก่อน  ผมจะกลับมารับเขาแน่นอน
หัวใจของผมเป็นของเขาแล้ว  และผมจะไม่มีวันทิ้งเขาไว้แบบนั้นแน่นอน
 
“ทำไมแกทำแบบนี้ห๊ะ”
 
“ผมทำอะไรหรอครับ”
 
“แก  รักกับมันได้ยังไง....ฉันบอกแกแล้วว่าคนพวกนั้นมันนิสัยแย่”
 
“ใช่ครับ....พ่อเคยบอกผมแต่คนที่ผมรักเขาไม่ใช่”
 
“แกกล้าขัดคำสั่งฉันหรอห๊ะ”
 
“กล้าสิครับ.....นี้มันชีวิตของผม”
 
“งั้นก็ดี.....ฉันจะให้แกไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส”
 
ผมกับพ่อเราเถียงกันอยู่นานพอสมควร เขาจะส่งผมไปเรียนที่อื่น ซึ่งผมไม่อยากไป
ผมจะทิ้งดอกไม้แสนสวยของผมไปไม่ได้  ไม่มีทาง   แต่ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลย
พวกเขาจับผมขังไว้ในห้องไม่ให้ไปไหน  ซึ่งผมก็ได้แต่นั่งอยู่ในห้องนอนของตัว 
ผมอยากออกไปหาร่างบางจัง  ผมจะออกไปยังไงดีล่ะ  จะหนีออกไปยังไงดี  อีกไม่กี่วันพวกเขาจะส่งผมไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสแล้ว  ผมต้องหาวิธีหนีออกไปให้ได้
ผมเดินดูลอบห้องว่ามีตรงไหนที่หนีออกไปได้บ้างแต่ก็ยังหาไม่ได้  ผมเดินไปที่ระเบียงห้องของตัว
ใช่แล้ว  มันออกไปได้  แต่มันสูงพอสมควรผมต้องทำยังไงดีล่ะ  ผมจึงได้แต่คิดอยู่อย่างนั้นว่าจะลงไปได้ยังไง
แต่แล้วผมก็คิดออก แต่ว่าตอนนี้ผมไปมันคงจะมีคนเห็น  ดังนั้นผมควรจะอยู่ที่ไหนไปก่อน ทำตัวดีให้พวกเขาตายใจซะก่อนนั้นล่ะเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว ณ ตอนนี้
 
หนึ่งอาทิตย์แล้วที่ผมอยู่ในห้องนี้  วันนี้พ่อแม่ผมไม่อยู่ มันเป็นเรื่องดีที่ผมจะหนีออกไปจากที่นี้
ผมคิดออกแล้ว  ผมจะจะไปรับเขาและหนีไปอยู่ด้วยกัน ผมจะไม่ยอมให้เขาเจ็บปวดอีกแน่ๆ
ตอนนี้ ท้องฟ้ายังคงมืดอยู่  แต่อีกไม่นานฟ้าก็จะสว่างซึ่งมันเป็นเรื่องดีที่ผมจะพาเขาหนีไปด้วยกัน
ผมหาผ้ามามัดรวมกันให้แนนหนาและมัดกับเสาระเบียงและยอนมันลงไป พอผมยอนลงไปแล้วผมก็ลองดึงว่ามันแน่นหรือป่าวอีกครั้ง  พอมันแน่นดีพอผมก็หนีลงไปข้างล้างทันที  ตอนนี้ยังไม่มีใครตื่นหรืออะไรทั้งสิน  ในบ้านมีแค่ แม่บ้าน คนสวน และคนขับรถก็เท่านั้น  พอผมลงมาได้แล้วก็เดินไปที่ต้นไม้ที่ผมปีนขึ้นไปหาร่างบางประจำทันที  พอข้ามกำแพงมาได้ผมก็รีบวิ่งไปห้องของร่างบางทันที  เขายังหลับอยู่  มันช่างน่ารักเสียจริง แต่ตอนนี้ผมกับเขาต้องรีบไปจะดีกว่า หากพวกเขาตื่นขึ้นมาพวกเราจะซวยเอา
ผมผลักร่างบางเบาเพื่อปลุกให้เขาตื่น ซึ่งมันก็ได้ผลร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้า
และพ่อเขาเห็นก็ดูเหมือนเขาจะตาสว่างทันที
 
“คุณมาแล้ว  ฮึก”
 
“ครับ.....ผมมารับคุณแล้ว”
 
ผมพูดปลอบเขายิ้มๆผมรู้ว่าเขาดีใจแค่ไหนที่ผมมาหา  ผมเองก็ดีใจที่ตอนนี้ผมมารับเขาแล้ว
ผมจะพาเขาไปอยู่กับผมที่มีแค่ผมกับเขาเท่านั้น 
 
“เราหนีไปอยู่ด้วยกันน่ะ”
 
ผมรอคำตอบของร่างบางและเขาก็ตอบผมอย่างฉับพลันทันที
 
“........อืม”
 
 
และแล้วผมก็พาเขาหนีออกมาได้  พวกเราวิ่งไปตามทางถนนที่ฟ้ากำลังสว่าง  พวกเราวิ่งมาเรื่อยๆ
จนถึงทางม้าลายที่พวกเราจะข้ามไปอีกฝั่ง  ผมจับมือเขาเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เขาหลุดมือ
 
เปร่งงงงงงง
 
เสียงของบางอย่างตกลงพื้นทำให้ร่างบางที่ผมจับมืออยู่นั้นหยุดเดินทันที
ผมเลยหันไปมองเขาที่มองมีดสีทองรูปดอกไม้ มันสวยมากเลย และผมก็รู้ว่ามันเป็นของสำคัญของร่างบางแน่ๆ เพราะดูจากสายตาผมก็พอเดามันได้ทันที
 
“คุณไปก่อนเลย...ผมขอเก็บของสำคัญก่อน”
 
มันเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆด้วย งั้นผมก็คงต้องไปรอเขาก็แล้วกัน
 
“อืม....งั้นเดี๋ยวไปรอน่ะ”
 
“ครับ”
 
พอผมเดินใกล้จะถึงอีกฝากผมก็ดันเห็นรถคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วมาก มันวิ่งมาทางพวกเราซึ่งมันจะต้องโดนร่างบางแน่ๆถ้าเขาไม่มองถนนทำยังไงดี ผมควรทำยังไงดี 
ผมวิ่งกลับไปทางเดิม ผมจะต้องปกป้องเขา  ผมร้องบอกเขาและผลักร่างบางออกไปทางข้างหน้าอย่างแรง
 
“ระวัง!!!”
 
บรืนนนนนนนน
 
โครม!!!!
 
เอี๊ยดดดดดดดดดด
 
ตัวผมเหมือนลอยได้ในอากาศที่กำลังลอยขึ้นตามแรงรถที่ชนอย่างจัง  และคอยๆตกลงสู่พื้นดินอย่างแรง
 
ตุ๊บ!!!
 
ผมรู้สึกเจ็บ  แต่เหมือนมันจะชามากกว่าเสียอีก  เลือกของผมมันไหลออกมาตรงที่ผมนอนหายใจฟรืดฟราดอย่างแรง มันเหมือนผมจะหายใจไม่ออก  ดอกไม้ของผมวิ่งเขามาหาผมอย่างรวดเร็วเขาร้องไห้อีกแล้ว
ผมทำเขาร้องไห้หรอ  แล้วเขาบาดเจ็บตรงไหนไหมน่ะ  ผมตอนนี้ไม่ค่อยมีแรงสักเท่าไหร่  ที่ทำได้แค่ยกมือขึ้นจับที่หน้าของเขาเท่านั้น
 
“ฮึก  อย่าเป็นอะไรน่ะ”
 
“คุณ อึก ยังโอเคน่ะ อึก”
 
ผมพยายามจะพูดถามเขาแต่มันก็ได้แค่นั้น เลือดมันก็กระอักออกมาทันที
เขาร้องหนักกว่าเดิมซะอีก มันทำให้ผมปวดใจมากอยู่เหมือนกัน  ถ้าหากผมไม่วิ่งมาผลักเขาออกไป  
ผมคงจะเสียใจมากกว่านี้ซะอีก  แต่ตอนนี้ผมก็ได้แค่ยิ้มที่เขาไม่เป็นอะไร  แต่ดูเหมือนร่างบางจะเสียใจมากจริงๆ
 
“มันผิดเอง.......มันแย่งมึงไปจากกู.........กูไม่มีทางให้มันพามึงไปหรอก”
 
เสียงของใครคนหนึ่งซึ่งผมรู้จักดี พูดขึ้นมา ผมมองคนตรงหน้าอย่างทรมาณ ตอนนี้ผมหายใจไม่ออกแล้วมันใกล้จะหมดลงแล้ว  ผมหายใจหนักขึ้นเรื่อยๆ ฟังพวกเขาคุยกันอย่างทรมาณ
 
“ครับ........ผมเป็นของคุณ........แต่ต่อไปนี้มันคงไม่ใช่อีกต่อไป!!!!”
 
ผมได้ยินร่างบางพูดกับอีกคนด้วยน้ำเสียงที่เกลียดเอามากๆ
 
“ลาก่อนน่ะ”
 
ผมเห็นเขายกมีดนั้นขึ้นมาและแทงตัวเอง เลือดสีสดไหลลงสู่พื้นดินรวมกับสายเลือดของผม
ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้มให้กับเขาก่อนผมจะสิ้นลมหายใจ  ร่างบางจับมือผมไว้แน่นซึ่งผมก็จับไว้แน่นเช่นกัน ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะได้พบกับความสุขแล้วล่ะ  และนั้นคือสิ่งผมผมคิดเป็นครั้งสุดท้าย....
 
ที่รักผมจะคอยปกป้องคุณเอง  ผมจะไม่ยอมให้คุณร้องไห้เสียใจ ลืมตาขึ้นมาสิ ลืมตาขึ้นมาเถอะแล้วเราจะไปอยู่ด้วยกันแล้วน่ะ
 
ตื่นขึ้นมาแล้วหรอ.....เราไปกันเถอะ ผมจะค่อยดูแลคุณเอง
 
ครับ.....เราไปกันเถอะไปในที่ๆไม่มีใครมาขวางทางแห่งรักของเรา
 
ครับ.....ผมจะคอยจับมือคุณไว้ตลอดจะไม่ยอมปล่อยมันไป
 
ผมรักคคุณน่ะ.....พระอาทิตย์ของผม
 
ผมก็รักคุณ........ดอกไม้แสนสวยของผม
 
เราไปกันเถอะ……..ดอกไม้ที่รัก
 
ครับ....พระอาทิตย์ที่รัก
 
ผมจับมือของเขาไว้แน่นและจะไม่ยอมปล่อยมันทิ้งไป  ผมจะรักษามันเป็นอย่างดี 
ผมจับมือของเขาเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข  ที่พวกเราจะเดินไปในทางเดียวกันและไม่มีใครมาขวางกั้นพวกเราไว้อีกต่อไป
 
........ผมรักคุณน่ะและจะรักตลอดไป
 
 
 ............................................................................................