(เรื่องสั้น) ความรักแสนเจ็บปวด (drama)

NO: 1

 

ลืมตามองผมสิ……..

 

ผมกำลังจะตามคุณไปแล้วน่ะ……..

 

ได้โปรดมองผม  ลืมตาขึ้นมาสิ………

 

อย่าพึ่งหลับน่ะ  ผมจะตามคุณไป……….

 

ตอนผมอายุ 5 ขวบครอบครัวของผมนั้นรักกันเอามากๆผมมีความสุขทุกครั้งที่เราอยู่กันพ่อแม่ลูก

แต่หากเมื่อผมอายุได้ 7 ปีแม่ผมก็ได้เสียไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ วันนั้นเป็นวันที่ผมเสียใจอย่างหนัก

ผมคิดว่าผมจะไม่มีคนปลอบโยนแล้วแต่พ่อของผมก็ยังคงทำหน้าที่ดูแลผมอย่างดีไม่ปกพร่องอะไรสักอย่าง

จนเมื่อผมอายุได้ 11 ปี

 

“นี้ใครฮะคุณพ่อ”

 

“แม่ใหม่ของลูกไงครับ”

เธอส่งยิ้มมาให้ผมอย่างเอนดูผมเลยยิ้มกลับให้เธอ ผมรู้สึกดีใจที่จะได้มีแม่แล้ว ผมจะได้มีคนปลอบใจ อยู่กันครบพ่อแม่ลูกอีก ถึงแม่ว่าเขาจะไม่ใช่แม่แท้ๆของผม  แต่ผมก็มีความสุขมาก และผมก็มองไปเห็นเด็กผู้ชายอายุมากกว่าที่มาพร้อมกับพวกเขา

“แล้วคนนั้นใครหรอครับ”

ผมถามพ่อไปอีกครั้ง

“พี่ชายลูกไงครับ”

ผมมองเขาอีกครั้ง ผมยังยิ้มให้เขาแต่เขากลับมองผมอย่างไม่ใส่ใจ

แต่ผมก็ดีใจที่จะได้มีพี่ชายมาเพิ่มอีกคนผมจึงยังยิ้มส่งไปให้เขาอย่างมีความสุข

 

แต่เมื่อผมอายุได้ 13 ปีพ่อก็เสียไปเพราะป่วยหนักขั้นรุนแรง  ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมเสียใจมาก

แต่แล้วแม่เลี้ยงของผมก็บอกว่าเขาจะดูแลผมเอง ผมรู้สึกดีใจเอามากๆที่ผมยังมีพวกเขามันทำให้ผมยิ้มได้

 

แต่แล้วผมก็โดนเขาหลอกจนได้ เขาหลอกว่าจะดูแลผมให้ดี หลอกให้ตายใจ ซึ่งผมก็หลงเชื่อเขาอย่างจัง

“ไอ้เด็กเวร!!! แกกวาดบ้านยังไงของแกเนี้ย ทำไมยังมีรอยเท้าอยู่!!!”

 

“ขอโทษฮ่ะ”

ผมโดนเขาทารุณอย่างหนัก มันไม่เหมือนที่ผมเคยฝันไว้เลยสักนิดเดียว เพราะจากผู้หญิงที่มาวันแรกแสนจะใจดี กลับกลายมาเป็นผู้หญิงที่โหดร้าย ตบตีผมเวลาผมทำอะไรไม่ถูกใจเขา 

ผมกลายมาเป็นทาสพวกเขาอย่างแสนสาหัส จากเด็กที่เคยสุขสบายกลับกลายมาเป็นเด็กที่ต้องทำงานบ้านทุกอย่างที่พวกเขาสั่ง ต้องทำทุกอย่างที่พวกเขาต้องการ

และผมก็ไม่ได้เรียนหนังสือตั่งแต่นั้นเป็นต้นมา เวลาที่แม่เลี้ยงเขาอารมณ์เสียจะต้องมาลงที่ผมตลอด

จนร่างกลายผมมันมีแต่รอยช้ำเต็มไปหมด จากห้องที่ผมเคยนอนนั้นพวกเขากลับให้ผมไปนอนในห้องที่อยู่นอกบ้านไม่สิ มันเป็นห้องเก็บของมากกว่า ผมต้องยอมรับมันและอยู่ให้ได้

 

แต่แล้วเมื่อผมอายุ 14

“นายต้องเป็นของฉัน”

 

“ฮึก  ปล่อยผม”

ในคืนที่แม่เลี้ยงไม่อยู่เพราะออกไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง และมันก็เป็นคืนที่แสนเจ็บปวดที่สุดของผม เพราะผมไม่ได้อยู่บ้านเพียงคนเดียว แต่ผมอยู่กับพีชายที่เป็นลูกของแม่เลี้ยงของผม

ซึ่งเขาไม่ได้ไปกับแม่ของเขา แต่เขากลับเข้ามาในห้องนอนของผมในตอนดึก ตอนแรกมันก็ไม่มีอะไร

แต่อยู่ๆเขาก็จับผมมัดไว้กับเตียงนอน ซึ่งไม่มัดผมไว้ผมก็สู้แรงเขาไม่ได้อยู่แล้ว เพราะร่างกายของผมมันมีแต่รอยช้ำ กับร่างกายบอบบางของผม ผมจึงสู้แรงของเขาไม่ได้

 

“ฮึก  ผมเจ็บ อึก”

 

“อยู่นิ่งๆสิว่ะ”

 

“ฮื่อออ  ฮึก”

และแล้วเขาก็ทำอย่างที่ผมไม่คลาดคิด เขาข่มขืนผมและทำทารุณผมอย่างหนักซึ่ง ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ และยอมให้เขาทำจนพอใจ  ไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่ดูทำเหมือนไม่สนใจคนอื่นแต่เขากลับข่มขืนผมได้ลงคอ ผมไม่เข้าใจจริงๆ มันเหมือนเป็นตราปาบในตัวผม มันทั้งเจ็บปวดและแสนสาหัสจริงๆ

คืนนั้นผมไม่รู้ว่าเขาทำมันไปกี่ครั้ง แต่พอวันถัดมาผมก็ไม่มีแรงที่จะลุกได้เลย มันทั้งปวดหัว และรู้สึกว่าตัวเองจะไม่สบาย แต่พอผมไม่ยอมออกไปทำงานที่แม่เลี้ยงสั่ง เขาก็ตบตีผม อย่างไม่คิดสงสารผมเลยสักนิด และไม่คิดด้วยว่าผมจะยังสบายดีหรือป่าว

 

เพรี๊ยยย!!!

“ฉันให้แกทำงานบ้าน ไม่ใช่นอน!!!”

 

“ฮึก  ฮึก”

 

“หยุดร้องเดี๋ยวนี้น่ะ!!! ฉันลำคาญ”

 

“ขอ...โทษฮ่ะ  ฮึก”

 

และวันนั้นผมก็โดนเธอตีด้วยไม้หวาย และอดข้าว เป็นเวลา 3 วัน ซึ่งผมยังอยู่มาได้เพราะน้ำที่ยังมีให้ผมดื่มเพื่อประทังชีวิต ชีวิตผมมันรันโทษเหลือเกิน ผมเคยคิดอยากหนีออกไปจากที่นี้ แต่ผมไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน ไม่มีเงินสักบาท ผมเลยต้องอดทนอยู่ที่นี้ต่อไปอย่างรันทด

ผมต้องโดนลูกแม่เลี้ยงข่มขืนอยู่เป็นประจำ มันทั้งเจ็บและทรมาณเหลือเกินสำหรับคนอย่างผม

ผมต้องโทนการกระทำแบบนั้นซ้ำๆซากๆ แม้มันจะเจ็บมากแค่ไหนผมก็ต้องทนมันให้ได้

 

 และเมื่อผมอายุ17 ปี ผมก็ยังคงทำงานตามที่พวกเขาต้องการอย่างเคย ผมยังคงกวาดบ้าน ถูบ้าน

ซักผ้า  จัดห้องให้พวกเขา เป็นประจำ ซึ่งผมก็ชินกับมันแล้ว แต่ผมก็ยังเสียใจทำไมชีวิตผมมันถึงเป็นแบบนี้

มันไม่เหมือนกับที่ผมเคยฝันไว้ แต่มันเป็นอีกแบบซะมากกว่า แต่วันนี้ผมก็ได้พบกับใครสักคนที่เหมือนแสงสว่างให้กับผม จากความมืดมัวที่ผมต้องเจอ

 

“นี้ นาย!!!”

 

ผมหันไปมองผู้ชายคนหนึ่งที่อายุราวเดียวกันกับลูกชายของแม่เลี้ยงคนนั้น  ซึ่งเขานั่งอยู่บนกำแพงที่มีต้นไม้อยู่ข้างหลังเขา และมีแสงพระทิตย์ที่ใกล้ลับฟ้าส่องมาทางตัวเขา มันทำให้เขาเหมือนแสงสว่างที่ทำให้ความมืดมัวในตัวผมนั้นหายไป เขาส่งยิ้มมาให้ผม ซึ่งมันทำให้หัวใจของผมนั้นเต้นแรง

เขาเหมือนพวกลูกคุณหนู ดูเป็นเหมือนที่ชอบของสาวๆ ซึ่งรวมทั้งผมด้วย

ผมชอบรอยยิ้มที่เขาส่งมาให้ผม มันทำให้ผมมีความสุขกับเขาไปด้วย

 โดยที่ไม่รู้ว่าเขายิ้มให้ผมแบบนั้นทำไม

และทุกวันเขาก็มานั่งคุยกับผมแบบนี้เสมอ มืออุ่นๆชอบลูบเส้นผมของผมอย่างรักใคร่

ซึ่งผมชอบมันมาก เขาอ่อนโยนกับผม และผมก็ชอบมันเขาเหมือนคนที่ตามหามานาน

คนที่จะมาช่วยปลดทุกที่มีอยู่ในตัวผมออกไป ผมอยากเก็บมืออุ่นๆของเขาเอาไว้เพียงคนเดียว

แม้ว่าผมจะต้องเจอกับอะไรก็ตามผมจะไม่สนใจมัน ไม่ว่าผมจะโดนพวกเขาทารุณมากเพียงใดผมก็ยอม

เพราะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าผม ผมจะสู้ต่อไป

 

แต่แล้ววันหนึ่งวันที่ผมโดนพวกเขากักขังบริเวรเพราะผมแอบไปเที่ยวข้างนอกกับพระอาทิตย์ของผม

และวันนั้นก็เป็นวันที่เขารู้ความจริง เพราะวันนั้นเขาแอบเข้ามาในบ้านของผม และเขาก็เห็นผมในสภาพที่โดนลูกชายของแม่เลี้ยงข่มขืน ผมเอาผ้าห่ม บังตัวเองจากเขาที่มองผมอยู่หน้าประตูห้อง

 

“อย่ามองผม ฮึก อย่าเข้ามาใกล้ผม ฮึก”

 

ผมเสียใจจริงๆ ไม่เคยคิดว่าเขาจะรู้ความจริงในสภาพผมแบบนี้ ผมคิดว่าเขาต้องรังเกียจผมมากแน่ๆ

แต่มันไม่ใช่เลย เขากลับเดินเข้ามากอดผมไว้ กอดผมและลูบเส้นผมของผมอย่างอ่อนโยน

 

“อย่าร้องน่ะ  เงียบน่ะคนดี”

 

“ฮึก  ฮึก”

เขาพยายามพูดปลอบผมอย่างอ่อนโยน เหมือนกับแม่และพ่อตอนที่พวกเขาเห็นผมเสียใจ

มันทำให้ผมมีความสุขที่เขาไม่รังเกียจผมเลย

 

“ต่อไปนี้...ฉันจะปกป้องนายเองน่ะ”

 

เขาบอกว่าจะปกป้องผม มันทำให้หัวใจของผมนั้นเต้นแรงมาก ผมอยากให้เขาลบรอยตราปาบพวกนี้ออกไปจากร่างกายของผม

 

“ช่วยลบตราปาบพวกนี้ออกไปได้ไหม”

 

ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะให้เขาลบตราปาบพวกนี้ออกไปและให้เขาแทนทีมันแทน

เขายอมทำตามที่ผมบอกคืนนั้นมันทำให้ผมมีความสุขมาก

อ้อมกอดของเขามันช่างอบอุ่นจัง เขาคอยเติมเต็มความสุขให้ผมทีละนิดๆ

ผมชอบมันจัง.....

แต่แล้วความสุขข้ามคืนของผมกับคนที่ผมรักนั้น ก็ต้องพังลง

เมื่อพ่อแม่ของคนที่ผมรักรู้ และคนในบ้านของผมรู้ พวกเขาก็จับผมกับเขาแยกออกจากกัน

แต่ผมกับเขาเรายังคงจับมือกันไว้แนนไม่ยอมปล่อยมัน  แต่พวกเราก็คงสู้แรงของคนหลายคนไม่ได้และแล้วพวกเขาก็จับพวกเราแยกออกจากกันได้ แต่ก่อนที่เราจะโดนแยกเขาบอกผมว่าเขาจะมารับผม

 

“ฉันจะกลับมารับน่ะ!!”

 

วันแรก........วันที่สอง.........สาม.......หนึ่งอาทิตย์

ผมรอเขา รอแล้วรออีก เขาไม่ได้มาหาผม 1 อาทิตย์เต็มๆแล้ว

และผมก็โดนขังอยู่ในห้องนอนมาแล้ว 1อาทิตย์  ผมไม่ยอมกิน  ไม่ยอมนอน  เพื่อรอให้เขามารับผมตามที่เขาบอกผมไว้ ทุกวันผมตอนดึก ลูกแม่เลี้ยงจะชอบเข้ามาหาผมเป็นประจำและทำอย่างเคย

ผมก็ได้แค่นอนนิ่งให้เขาทำมัน ทำเหมือนผมไม่มีความรู้สึก และเขาก็ดูอารมณ์เสียที่ผมนอนนิ่งให้เขาทำ

แต่เขาก็ยังทำมันจนเสร็จ แต่ผมยังคงนิ่งไม่ตอบโต้อะไรทั้งนั้น

 

“มันไม่มาหาแกหรอก!!  มันกำลังจะไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วรู้ไว้ซะ!!”

 

“ไม่จริง!!  เขาสัญญากับผมแล้ว”

 

“มันแค่สัญญา...จะเชื่ออะไรมันได้ล่ะผู้ชายเจ้าชู้แบบนั้น”

 

“ฮึก  อึก”

 

อย่าพูดตอกย้ำผมได้ไหม ผมรู้สึกเจ็บถ้าหากเขาทิ้งผมไป ผมจะทำยังไงเขาจะทิ้งผมไปจริงๆ

เขาจะไปเรียนต่อจริงๆหรอ  ผมต้องใช้ชีวิตแบบนี้อีกแล้วหรอ  ไม่จริงใช่ไหม

มันรู้สึกเจ็บจัง ผมได้แต่นั่งร้องไห้แบบนั้นมันรู้สึกเจ็บปวดถ้าคำที่ผู้ชายคนนั้นพูดมันเป็นจริง

ผมร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนรู้สึกเหนื่อยและเริ่มหลับไปอย่างช้าๆ

ผมรู้สึกอีกทีก็ตอนที่มีคนมาปลุกนั้นล่ะ ผมค่อยๆลืมตามองคนที่ปลุกผมอย่างช้าๆ และก็ต้องตื่นอย่างเต็มตา

เพราะคนที่เข้ามาปลุกนั้นเป็นเขาจริงๆ พระอาทิตย์ของผม

ผมมองเขาอย่างดีใจมาก ไม่ไม่คิดว่าเขาจะมาจริงๆ 

 

“คุณมาแล้ว  ฮึก”

 

“ครับ.....ผมมารับคุณแล้ว”

 

ผมกอดเขาแน่นเพราะดีใจที่เขามารับผมผมดีใจจริงๆดีใจจนผมน้ำตาไหลออกมา

และเขาก็พูดบอกผมให้หนีไปด้วยกัน

 

“เราหนีไปอยู่ด้วยกันน่ะ”

 

“........อืม”

 

ผมตอบตกลงอย่างไม่คิดอะไรเลยผมรู้ว่าเขานั้นรักผมมาก และผมก็รักเขามากเหมือนกัน

พวกเราหนีออกมาจากบ้านหลังนั้นที่เคยเป็นบ้านผมแต่ผมคงไม่ต้องการมันอีกแล้วเพราะผมจะได้อยู่กับคนที่ผมรักแล้ว ผมจะได้มีความสุขอีกครั้ง ไม่ต้องทรมาณอีกต่อไป

มืออุ่นๆของเขาจับมือของผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเหมือนเขากลัวว่าพวกเราจะแยกออกจากกัน

ผมก็ได้แต่ยิ้มที่เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้ ผมรักเขาเหลือเกิน......

ผมกับเขาวิ่งไปเรื่อยๆตามเส้นทางเรื่อยๆ และแล้วผมก็ทำของบางอย่างตก

 

เปร่งงงงงงง

 

ผมทำมีดเล่มโปรดที่แม่เคยให้ไว้ตกลงพื้นตอนกำลังจะข้ามถนนมันเป็นมีดสีทอง สลักเป็นดอกกุหลาบมันเป็นมีดเล่มเดียวที่แม่ให้เป็นของแทนตัวเขาก่อนแม่จะตายจากผมไป

ผมหันไปมองมันอย่างตกใจที่มันตกออกมาจากกระเป๋ากางเกงที่ใส่

 

“คุณไปก่อนเลย...ผมขอเก็บของสำคัญก่อน”

 

“อืม....งั้นเดี๋ยวไปรอน่ะ”

 

“ครับ”

 

ผมจึงรีบวิ่งไปเก็บมันที่ตกอยู่กลางถนน พอเก็บมันได้ผมก็ยิ้มให้กับสิ่งของชิ้นนั้นแต่แล้ว

 

“ระวัง!!!”

 

บรืนนนนนนนน

 

โครม!!!!

 

เอี๊ยดดดดดดดดดด

 

ผมถูกผลักให้ผมไปทางข้างหน้าผมตกใจมากผมหันกลับไปมองทางที่โดนผลักมา ผมเห็นคนรักของผมลอยตะลิ่วขึ้นฟ้าและตกลงมาอย่างแรง

 

ตุ๊บ!!!

 

เลือดสีแดงสดกำลังไหลออกมา ผมยิ่งตกใจเข้าไปอีกผมจึงรีบวิ่งไปหาเขาอย่างรีบร้อน

ผมมองเข้าที่ยิ้มจางๆมาให้เพื่อบอกว่าผมยังปลอบภัยดี ผมมองเขาที่หายใจแรงขึ้นเรื่อยๆเหมือนคนใกล้ขาดใจ

 

“ฮึก  อย่าเป็นอะไรน่ะ”

 

“คุณ อึก ยังโอเคน่ะ อึก”

 

ผมมองภาพตรงหน้าอย่างคนใกล้ขาดใจเสียที่เดียว มันทำให้ผมเจ็บเจียนตายมันเหมือนพระเจ้ากลั่นแกล้งกันยังไงยังงั้น  ผมมองถนนมันไม่เห็นมีรถขับมาสักคัน แต่รถคันนั้นมันมาได้ยังไง เพราะพวกเราก็ข้ามทางม้าลายกัน  ผมร้องไห้ครวนควานด้วยความเจ็บปวดแทบขาดใจตาย

 

อย่าเป็นอะไรน่ะ…..

 

ลืมตามองผมสิ......

 

อย่าทิ้งผมไปแบบนี้.......

 

แต่แล้วคนที่ขับรถชนพระอาทิตย์ของผมก็ลงมาจากรถและนั้นก็ไม่ใช่ใครคนไหนก็พี่ชายลูกแม่เลี้ยงคนนั้นนั่นล่ะ

 

“มันผิดเอง.......มันแย่งมึงไปจากกู.........กูไม่มีทางให้มันพามึงไปหรอก”

 

“ครับ........ผมเป็นของคุณ........แต่ต่อไปนี้มันคงไม่ใช่อีกต่อไป!!!!”

 

ผมยิ้มให้กับผู้ชายคนนั้นอย่างเยียดหยาม และตะโกนใส่เขา

 

“ลาก่อนน่ะ”

ผมยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะยกมีดเล่มสีทองเล่มคมที่แม่ให้ไว้ขึ้นมา

ผมหันไปมองพระอาทิตย์ของผมเขาตอนนี้กำลังหายใจหอบอย่างหนักกว่าตอนแรก

มันเหมือนเขาใกล้จะสิ้นใจเต็มที

 

ลืมตามองผมสิ……..

 

ผมกำลังจะตามคุณไปแล้วน่ะ……..

 

ได้โปรดมองผม  ลืมตาขึ้นมาสิ………

 

อย่าพึ่งหลับน่ะ  ผมจะตามคุณไป……….

 

“อย่า!!!!”

 

ฉึก!!!

 

ผมใช้มีดแทงเข้าที่ท้องของตัวเองอย่างแรงมันทำให้เลือดผมนั้นไหลออกมา และเยอะขึ้นเลื่อยๆ

ผมมองหน้าคนรักที่กำลังหายใจหอบหนักอีกครั้ง เขาก็ยังมองผมอยู่แต่ดวงตาคู่นั้นของเขามันกำลังจะปิดเต็มที่   ผมยื่นมือไปประสานกับเขาอย่างช้าๆเลือดของผมออกมาเยอะมากเหมือนกัน จนมันไปรวมกับเลือดของเขา   พระอาทิตย์ของผมกำลังยิ้มให้ผมอยู่ เขายิ้มอย่างมีความสุขให้กับผมและผมก็ยิ้มให้กับเขา  ผมจะจดจำใบ้ในของเขาไว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ลมหายใจของผมจะสิ้นไปผมจะจำมันให้มากที่สุด  และเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป.......

 

ที่รักผมจะคอยปกป้องคุณเอง  ผมจะไม่ยอมให้คุณร้องไห้เสียใจ ลืมตาขึ้นมาสิ ลืมตาขึ้นมาเถอะแล้วเราจะไปอยู่ด้วยกันแล้วน่ะ

 

ตื่นขึ้นมาแล้วหรอ.....เราไปกันเถอะ ผมจะค่อยดูแลคุณเอง

 

ครับ.....เราไปกันเถอะไปในที่ๆไม่มีใครมาขวางทางแห่งรักของเรา

 

ครับ.....ผมจะคอยจับมือคุณไว้ตลอดจะไม่ยอมปล่อยมันไป

 

ผมรักคคุณน่ะ.....พระอาทิตย์ของผม

 

ผมก็รักคุณ........ดอกไม้แสนสวยของผม

 

เราไปกันเถอะ……..ดอกไม้ที่รัก

 

ครับ....พระอาทิตย์ที่รัก

 

เขาจับมือผมเดินไปข้างหน้าด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขซึ่งมันก็ทำให้ผมมีความสุขเช่นกัน