แม้ครั้งแรกจะร้าย แต่สุดท้ายก็ดี

                    " นั้นสิ...เพราะ จังเลยเนอะ " ฉันหันไปยิ้มให้กับน้ำฟ้าที่หน้าห้องไวโอลิน
" ว่าไง..สาวๆๆ มายื่นยิ้มอะไรกันตรงนี้คับเนี่ย "โอออกมาทักสองสาวที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
อยู่หน้าห้องฝึกของตนเอง
" อ่ะ..โอซ้อมเส็ดแล้วเย๋อ " น้ำฟ้าเดินไปหาโอที่ตอนนี้ยื้นยิ้มอยู่หน้าห้อง พร้อมกับส่งยิ้ม
 
โอหันมามองน้ำฟ้าและยิ้มตอบ..ก่อนจะถามกับพรว่า " วันนี้เธอว่างป่าว "
" หืมไมเหรอ "พรทำหน้างงนิดๆ พร้อมกับเอียงคอ
"ว่างป่ะล่ะแก..ถ้าแกไม่ว่าเราจะงลแกทั้งสัปดาห์นี้เลย " น้ำฟ้าพูดก่อนจะทำท่า เอาลมเขาไป
ในปากจนแก้ม เป็นรูปซาลาเปา และยกมือขึ้นมากอดอก แล้วหันหน้าไปทางอื่น เพื่อบง
บอกว่า เธอจะงลจิงๆ เตรียมตัวให้ดีๆละกัน
 
พรกับโอหันหน้ามองหน้ากัน และหัวเราะออกมาเบา ด้วยอาการของคนเอาแต่ใจ
พรสายหัวเบาๆก่อนจะพูดกับน้ำฟ้าว่า  " ได้สิ ถ้างั้นเราไปกัน " พรพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้ม
หวานๆทั้งกับเอียงคอให้กับเพื่อนสาวของตนเอง
 
โอกับน้ำฟ้าถึงกับน่าแดงด้วยความน่ารักของเธอ นี่ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงอย่างน้ำฟ้าน่ะเนีย
ถึงกับเอาน้ำฟ้าหน้าแดงไปตามๆกัน 
' ดีน่ะ..ที่ไม่มีใครเห็นรอยยิ้มของเธอไม่งัันมีหวังต้อง...' โอนึกใจก่อนจะสบัดหัวไล่ควาคิดเหล่า
นั้นออกมไปจากสมอง
'......อือ..พรน่ารักแบบนี้ต้องทำให้ ' น้ำฟ้าก้มหน้านิดด้วยใบหน้าเศร้านิดๆ
 
       "กริ๊งๆๆ " เสียงบอกเวลาเลิกเรียน
" งั้นไปกันเธอะพวกเรา " สาวน้อยน้ำฟ้ากระโดดเอาหัวชายหนุ่มและเพื่อนสาวของเธอ
(เพราะสองคนนี้ตัวสูงมากๆ มีแต่เธอคนเดียวนี้แหละเตี้ย )
 
แล้วทั้งสามคนก็เดินลงบันไดชั้นสามของตึกดนตรีลงไปหน้าร.ร.
สาวน้อยขี้งอลวิ่งออกไปซื้อน้ำที่ร้านตรงข้ามของร.ร.
 
ทั้งสองคนจึงไปรอที่สวนสาธรณะ ที่เดินไป1กิโลเมตรก็ถึง
ครอบครัวของพรและเพื่อนๆเธออยู่ที่ จังหวัดอุธยา อ.เมือง
   สองคนเดินมาเรื่อยๆ จนมาเจอม้านั่งใต้ต้นราชพฤษย์
ทั้งสองคนนั่งลอและมองผู้คนที่ออกกำลังกาย
 ลมพัดเบาๆทำให้สองคนรู้สึกเย็นสบาย พวกแมลง ผึ้ง ตากพากกันมาสูดดมกลิ่นของดอก
ไม้ต่างๆ
 
     โอ หยิบไวโอลินพร้อมกับผ้าเช็ด มาเช็ดให้เครื่องดนตรีของตนเอง
ลมยังพัดมาอ่อนๆ จนทำให้ผมของหญิงสาวลอยขึ้นมานิดๆ
เธอจึงรวบผมไว้ข้างหูซึ็งหลุดมาจากเส้นที่รัดไว้
   โอซึ้งเช็ดเครื่องของตนเองอยู่นั้นพลันเหลือบเห็น แขนของสายน้อยซึ้งเต็มไปด้วย
รอยเคี่ยน " พร // พร้อมขว้ามือของพร" 
" โดนแม่เลี้ยงทำร้ายอีกแล้วเหรอ " โอพูดพล่างลูบรอยแขนของสาวน้อยคนนี้
พรสะดุ้ง นิดๆ ก่อนจะ ตอบโอไปว่า " อือ..ไม่เป็นไร หรอก "พร้อมกับกระชากมือ
ออกจากฝามือของชายหนุ่ม เพราะสายตาของผู้คนและเด็กนักเรียนต่างพากันจับจ้องมาทางเธอ
ในความคิดของผู้คนที่มาออกกำลังกายต่างคิดว่า สองคนนี้ เป็นแฟนกัน
เหมาะกันดี ผู้ชายก็น่าตาดี แลดูอ่อนโยน ส่วนทางผู้หญิงก็น่ารักน่าชัง
 
นักเรียนที่อยู่ร.ร.ต่าง รู้สึกอิจฉาสองคนนี้
ในความคิดของนักเรียนหญิงต่างพากันคิดว่า 'อิจฉาที่ยัยนั้นน่ารักมาก และได้โดน
ไอดอลของพวกเขาจับแขนด้วย '
ทางความคิดผู้ชายคิดว่า 'ทำไมเขาถึงได้คุยกับเธอได้น่ะ ชั้งมีความกล้ายิ่งนักไม่เหมือน   พวกเขา ที่ไม่กล้า และอีกอย่างเธอนั้นก็จนมากด้วย หมั่นไส้ไอ้หมอนั่นนัก '
 
ชายหนุ่มหน้าตาดี มองหน้าพรที่หันหน้าหนี  โอทำสีหน้าไม่พอใจที่แม่เลี้ยงทำกับเธอได้
ขนาดนี้
โอจึงขว้ามือพร พรสดุ้งนิดๆ และมองหน้าโอด้วยสีหน้างุลงง
โอไม่พูดไรมาก จึงขวาน้ำยาดมมาทาแผลที่แขนของเธอ  " โอมันมีไวดมไม่ใช่เหรอ "
พรจากที่งงก็งงขึ้นกว่าเดิม "แต่มันก็เป็นยาไม่ใช่เหรอ " โอทำเสียงทุ้มต่ำ
จนพรนิ่งและปล่อยให้เพื่อนสนิทของตนเองทายาไปเรื่อยๆ  พรทำหน้านิ่งๆ
ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองคนยกเว้นผู้คน ที่เดินผ่านไปผ่านมา และเสียงเพลงออกกำลังกายที่ี่เต้นกันอยู่
 
"ถ้าโดนแบบนนี้อีก รีบมาบอกฉันน่ะ " โอ ละมือออกจากแขนพรและเอาหลอดยากดม
เก็บใส่ในกระเป๋านักเรียน " ทำไมต้องมาบอกนายด้วยล่ะ " พรก็ได้แต่งงอย่างเดิม
" เพราะฉันเป็นห่วงเธอน่ะ " โอยืดตัวตรงเอามือพิงตรงตัก และหันหน้ามาทางซ้าย
เพื่อมองพรก่อนจะพูดกับเธอ
พรส่งยิ้มน้อยๆ " ขอบใจน่ะเพื่อนรัก ที่เป็นห่วงเธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ "
ดูเหมือนว่าพรจะพูดบางสิ่งที่ทำให้ใจของโอนั่นถึงกับทำใบหน้าหอเหี่ยวทันที
พรเห็นว่าโอรู้สีกไม่ดีจึงถามว่า " เป็นไรเหรอ " พรเขยิบไปทางขวาของที่นั่ง
เข้ามาหาโอ " ป่าวนิ ไม่ได้มีไรสักหน่อย " โอกอดอและหันหน้าหนีไปทางอื่นพร้องกับวาง
กล่องไวโอลินไว้ด้านข้างม้านั้ง
" เอ๋..ถ้าไม่เป็นไรถังทำ่างอลเราด้วยล่ะ " พรเขย่าตัวโอเพื่อบองบอกว่าเธอง้อเขาอยู่
" ไม่ได้งอล เลย(เสียงสูง) " โอ งอลยิ่งกว่าเดิมจากที่หันหน้าหนีทีนี้เขาเอาตัวหนีไปทาง
ขวาทั้งตัว
     
    "โธ่ แกอ่ะ " พรโวยวาย
" มาแล้วจ้าสองคน อ้าวทำไรกันอยู่เหรอ และทำไมโอถังทำท่าแบบนั้นอ่ะ"
น้ำฟ้าซึ้งไปซื้อน้ำไปเสียนานตอนนี้ก็กลับมาหาทั้งสองคน
"ก็..โอน่ะสิ ฉันอยู่เฉยๆ เขาก็งอลใส่ฉันขั้นมา ฉันก็งงน่ะสิ " พรลุกจากม้านั่งและวิ่ง
อ้อมไปด้านหลังของต้นไม้ไปหาน้ำฟ้าที พูดกับเธอแต่ไม่เดินมาหาสักที
"อยู๋เฉยๆ เหรอ " โอเดินมาหาน้ำฟ้าและพร และเถียงใส่พรทีกำลังขอช่วยเหลือ
จากน้ำฟ้า
"ก็ใช่น่ะสิ " พรเถียงกลับ " แหม ..ยัย " "พอเลยสองคน "ก่อนที่สองคนจะเถียงกันมาก
กว่านี้  น้ำฟ้าจึงเอ่ยขัดด้วยเสียงสูง
" เห้อ..สองคนไม่ไหวเลยน่ะ เราไปซื้อน้ำแป๊บเดียวถึงกับเทลาะกันเลยเนี่ย
น้ำฟ้าสายหัวเบาๆ " อ๊ะน้ำจร๊ะ ทั้งสองคน " น้ำฟ้ายื่นถุงน้ำอัดลมให้กับทั้งสองคน
ที่หันหน้าหนีไม่มองหน้ากัน
" ขอบใจน่ะ " ทั้งสองคนตอบกลับแล้วรับถุงน้ำเข้ามาดื่ม
" ถ้างั้นพวกเราไปกันเถอะ " โอเดินไปเอากระเป๋านักเรียนของตนเองและพรกับกล่องไง
โอลิน มา โอโยนกระเป๋าให้พร พรก็พงกหัวเพื่อบอกว่าขอบใจ
น้ำฟ้าเห็นว่าสองคนนี้คืนดีกันแล้วจึง พูดกับสองคนว่า " อันแน่ คืนดีแล้วสิน่ะ"
แล้วกระโดดขว้าคอทั้งสองคนแล้วเดินออกมาจากสวนสาธรณะ ไปยังทีรอรถเมล์
 
 
" ว่าแต่..เราจะไปไหนเหรอ โอ " พรหันหน้าไปถามโอที่กำลังโดนน้ำฟ้าแกล้งดีดหูที่นั่ง
อยู่ข้างๆ โอจับข้อมือน้ำฟ้าเพื่อไม่ให้มาดีดหูเขา
และหันหน้ามาหาพรที่ถาม " อ่ะ..อ๋อ ไปห้างน่ะ "
" ไปทำไรเหรอ "
"อ่ะง. อ๋อคือ คือ "
"............"
"คือ "
"รถเมล์ไปห้างมาแล้ว " น้ำฟ้าเอ่ยขัดก่อนจะยื่นขึ้นไปโบกมือให้รถมาจอด
" ไปกันเถอะ "โอ พูด แล้วเดินขึ้นรถเมล์ตามหลังน้ำฟ้าไป
"เห้อ " พรงงมาก ไม่รู้ทำไมว่าถึงงงทั้งวัน อันนั้นก็งง อันนี้ก็งง เห้อชีวิต
แล้วก็ขึ้นรถเมล์ตามสองคนนั้นไป
 
เวลานี้เวลา 16.24 น.ทั้งสามคนมุ้งหน้าไปห้าง
 
 
 
"