แม้ครั้งแรกจะร้าย แต่สุดท้ายก็ดี

                    " นั้นสิ...เพราะ จังเลยเนอะ " ฉันหันไปยิ้มให้กับน้ำฟ้าที่หน้าห้องไวโอลิน

" ว่าไง..สาวๆๆ มายื่นยิ้มอะไรกันตรงนี้คับเนี่ย "โอออกมาทักสองสาวที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

อยู่หน้าห้องฝึกของตนเอง

" อ่ะ..โอซ้อมเส็ดแล้วเย๋อ " น้ำฟ้าเดินไปหาโอที่ตอนนี้ยื้นยิ้มอยู่หน้าห้อง พร้อมกับส่งยิ้ม

 

โอหันมามองน้ำฟ้าและยิ้มตอบ..ก่อนจะถามกับพรว่า " วันนี้เธอว่างป่าว "

" หืมไมเหรอ "พรทำหน้างงนิดๆ พร้อมกับเอียงคอ

"ว่างป่ะล่ะแก..ถ้าแกไม่ว่าเราจะงลแกทั้งสัปดาห์นี้เลย " น้ำฟ้าพูดก่อนจะทำท่า เอาลมเขาไป

ในปากจนแก้ม เป็นรูปซาลาเปา และยกมือขึ้นมากอดอก แล้วหันหน้าไปทางอื่น เพื่อบง

บอกว่า เธอจะงลจิงๆ เตรียมตัวให้ดีๆละกัน

 

พรกับโอหันหน้ามองหน้ากัน และหัวเราะออกมาเบา ด้วยอาการของคนเอาแต่ใจ

พรสายหัวเบาๆก่อนจะพูดกับน้ำฟ้าว่า  " ได้สิ ถ้างั้นเราไปกัน " พรพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้ม

หวานๆทั้งกับเอียงคอให้กับเพื่อนสาวของตนเอง

 

โอกับน้ำฟ้าถึงกับน่าแดงด้วยความน่ารักของเธอ นี่ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงอย่างน้ำฟ้าน่ะเนีย

ถึงกับเอาน้ำฟ้าหน้าแดงไปตามๆกัน 

' ดีน่ะ..ที่ไม่มีใครเห็นรอยยิ้มของเธอไม่งัันมีหวังต้อง...' โอนึกใจก่อนจะสบัดหัวไล่ควาคิดเหล่า

นั้นออกมไปจากสมอง

'......อือ..พรน่ารักแบบนี้ต้องทำให้ ' น้ำฟ้าก้มหน้านิดด้วยใบหน้าเศร้านิดๆ

 

       "กริ๊งๆๆ " เสียงบอกเวลาเลิกเรียน

" งั้นไปกันเธอะพวกเรา " สาวน้อยน้ำฟ้ากระโดดเอาหัวชายหนุ่มและเพื่อนสาวของเธอ

(เพราะสองคนนี้ตัวสูงมากๆ มีแต่เธอคนเดียวนี้แหละเตี้ย )

 

แล้วทั้งสามคนก็เดินลงบันไดชั้นสามของตึกดนตรีลงไปหน้าร.ร.

สาวน้อยขี้งอลวิ่งออกไปซื้อน้ำที่ร้านตรงข้ามของร.ร.

 

ทั้งสองคนจึงไปรอที่สวนสาธรณะ ที่เดินไป1กิโลเมตรก็ถึง

ครอบครัวของพรและเพื่อนๆเธออยู่ที่ จังหวัดอุธยา อ.เมือง

   สองคนเดินมาเรื่อยๆ จนมาเจอม้านั่งใต้ต้นราชพฤษย์

ทั้งสองคนนั่งลอและมองผู้คนที่ออกกำลังกาย

 ลมพัดเบาๆทำให้สองคนรู้สึกเย็นสบาย พวกแมลง ผึ้ง ตากพากกันมาสูดดมกลิ่นของดอก

ไม้ต่างๆ

 

     โอ หยิบไวโอลินพร้อมกับผ้าเช็ด มาเช็ดให้เครื่องดนตรีของตนเอง

ลมยังพัดมาอ่อนๆ จนทำให้ผมของหญิงสาวลอยขึ้นมานิดๆ

เธอจึงรวบผมไว้ข้างหูซึ็งหลุดมาจากเส้นที่รัดไว้

   โอซึ้งเช็ดเครื่องของตนเองอยู่นั้นพลันเหลือบเห็น แขนของสายน้อยซึ้งเต็มไปด้วย

รอยเคี่ยน " พร // พร้อมขว้ามือของพร" 

" โดนแม่เลี้ยงทำร้ายอีกแล้วเหรอ " โอพูดพล่างลูบรอยแขนของสาวน้อยคนนี้

พรสะดุ้ง นิดๆ ก่อนจะ ตอบโอไปว่า " อือ..ไม่เป็นไร หรอก "พร้อมกับกระชากมือ

ออกจากฝามือของชายหนุ่ม เพราะสายตาของผู้คนและเด็กนักเรียนต่างพากันจับจ้องมาทางเธอ

ในความคิดของผู้คนที่มาออกกำลังกายต่างคิดว่า สองคนนี้ เป็นแฟนกัน

เหมาะกันดี ผู้ชายก็น่าตาดี แลดูอ่อนโยน ส่วนทางผู้หญิงก็น่ารักน่าชัง

 

นักเรียนที่อยู่ร.ร.ต่าง รู้สึกอิจฉาสองคนนี้

ในความคิดของนักเรียนหญิงต่างพากันคิดว่า 'อิจฉาที่ยัยนั้นน่ารักมาก และได้โดน

ไอดอลของพวกเขาจับแขนด้วย '

ทางความคิดผู้ชายคิดว่า 'ทำไมเขาถึงได้คุยกับเธอได้น่ะ ชั้งมีความกล้ายิ่งนักไม่เหมือน   พวกเขา ที่ไม่กล้า และอีกอย่างเธอนั้นก็จนมากด้วย หมั่นไส้ไอ้หมอนั่นนัก '

 

ชายหนุ่มหน้าตาดี มองหน้าพรที่หันหน้าหนี  โอทำสีหน้าไม่พอใจที่แม่เลี้ยงทำกับเธอได้

ขนาดนี้

โอจึงขว้ามือพร พรสดุ้งนิดๆ และมองหน้าโอด้วยสีหน้างุลงง

โอไม่พูดไรมาก จึงขวาน้ำยาดมมาทาแผลที่แขนของเธอ  " โอมันมีไวดมไม่ใช่เหรอ "

พรจากที่งงก็งงขึ้นกว่าเดิม "แต่มันก็เป็นยาไม่ใช่เหรอ " โอทำเสียงทุ้มต่ำ

จนพรนิ่งและปล่อยให้เพื่อนสนิทของตนเองทายาไปเรื่อยๆ  พรทำหน้านิ่งๆ

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองคนยกเว้นผู้คน ที่เดินผ่านไปผ่านมา และเสียงเพลงออกกำลังกายที่ี่เต้นกันอยู่

 

"ถ้าโดนแบบนนี้อีก รีบมาบอกฉันน่ะ " โอ ละมือออกจากแขนพรและเอาหลอดยากดม

เก็บใส่ในกระเป๋านักเรียน " ทำไมต้องมาบอกนายด้วยล่ะ " พรก็ได้แต่งงอย่างเดิม

" เพราะฉันเป็นห่วงเธอน่ะ " โอยืดตัวตรงเอามือพิงตรงตัก และหันหน้ามาทางซ้าย

เพื่อมองพรก่อนจะพูดกับเธอ

พรส่งยิ้มน้อยๆ " ขอบใจน่ะเพื่อนรัก ที่เป็นห่วงเธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ "

ดูเหมือนว่าพรจะพูดบางสิ่งที่ทำให้ใจของโอนั่นถึงกับทำใบหน้าหอเหี่ยวทันที

พรเห็นว่าโอรู้สีกไม่ดีจึงถามว่า " เป็นไรเหรอ " พรเขยิบไปทางขวาของที่นั่ง

เข้ามาหาโอ " ป่าวนิ ไม่ได้มีไรสักหน่อย " โอกอดอและหันหน้าหนีไปทางอื่นพร้องกับวาง

กล่องไวโอลินไว้ด้านข้างม้านั้ง

" เอ๋..ถ้าไม่เป็นไรถังทำ่างอลเราด้วยล่ะ " พรเขย่าตัวโอเพื่อบองบอกว่าเธอง้อเขาอยู่

" ไม่ได้งอล เลย(เสียงสูง) " โอ งอลยิ่งกว่าเดิมจากที่หันหน้าหนีทีนี้เขาเอาตัวหนีไปทาง

ขวาทั้งตัว

     

    "โธ่ แกอ่ะ " พรโวยวาย

" มาแล้วจ้าสองคน อ้าวทำไรกันอยู่เหรอ และทำไมโอถังทำท่าแบบนั้นอ่ะ"

น้ำฟ้าซึ้งไปซื้อน้ำไปเสียนานตอนนี้ก็กลับมาหาทั้งสองคน

"ก็..โอน่ะสิ ฉันอยู่เฉยๆ เขาก็งอลใส่ฉันขั้นมา ฉันก็งงน่ะสิ " พรลุกจากม้านั่งและวิ่ง

อ้อมไปด้านหลังของต้นไม้ไปหาน้ำฟ้าที พูดกับเธอแต่ไม่เดินมาหาสักที

"อยู๋เฉยๆ เหรอ " โอเดินมาหาน้ำฟ้าและพร และเถียงใส่พรทีกำลังขอช่วยเหลือ

จากน้ำฟ้า

"ก็ใช่น่ะสิ " พรเถียงกลับ " แหม ..ยัย " "พอเลยสองคน "ก่อนที่สองคนจะเถียงกันมาก

กว่านี้  น้ำฟ้าจึงเอ่ยขัดด้วยเสียงสูง

" เห้อ..สองคนไม่ไหวเลยน่ะ เราไปซื้อน้ำแป๊บเดียวถึงกับเทลาะกันเลยเนี่ย

น้ำฟ้าสายหัวเบาๆ " อ๊ะน้ำจร๊ะ ทั้งสองคน " น้ำฟ้ายื่นถุงน้ำอัดลมให้กับทั้งสองคน

ที่หันหน้าหนีไม่มองหน้ากัน

" ขอบใจน่ะ " ทั้งสองคนตอบกลับแล้วรับถุงน้ำเข้ามาดื่ม

" ถ้างั้นพวกเราไปกันเถอะ " โอเดินไปเอากระเป๋านักเรียนของตนเองและพรกับกล่องไง

โอลิน มา โอโยนกระเป๋าให้พร พรก็พงกหัวเพื่อบอกว่าขอบใจ

น้ำฟ้าเห็นว่าสองคนนี้คืนดีกันแล้วจึง พูดกับสองคนว่า " อันแน่ คืนดีแล้วสิน่ะ"

แล้วกระโดดขว้าคอทั้งสองคนแล้วเดินออกมาจากสวนสาธรณะ ไปยังทีรอรถเมล์

 

 

" ว่าแต่..เราจะไปไหนเหรอ โอ " พรหันหน้าไปถามโอที่กำลังโดนน้ำฟ้าแกล้งดีดหูที่นั่ง

อยู่ข้างๆ โอจับข้อมือน้ำฟ้าเพื่อไม่ให้มาดีดหูเขา

และหันหน้ามาหาพรที่ถาม " อ่ะ..อ๋อ ไปห้างน่ะ "

" ไปทำไรเหรอ "

"อ่ะง. อ๋อคือ คือ "

"............"

"คือ "

"รถเมล์ไปห้างมาแล้ว " น้ำฟ้าเอ่ยขัดก่อนจะยื่นขึ้นไปโบกมือให้รถมาจอด

" ไปกันเถอะ "โอ พูด แล้วเดินขึ้นรถเมล์ตามหลังน้ำฟ้าไป

"เห้อ " พรงงมาก ไม่รู้ทำไมว่าถึงงงทั้งวัน อันนั้นก็งง อันนี้ก็งง เห้อชีวิต

แล้วก็ขึ้นรถเมล์ตามสองคนนั้นไป

 

เวลานี้เวลา 16.24 น.ทั้งสามคนมุ้งหน้าไปห้าง

 

 

 

"