ท้า

“ใครว่ะ!!?” เต้ตะโกนสุดเสียง
“55555+ ผมเองพี่”
“ไอ้เชี้ยเจมส์ เล่นเชี้ยไรเนี่ย”
“55555+ ไหนบอกไม่กลัวผีไงพี่”
“กูไม่ได้กลัวเว้ย เดี๋ยวมึงจะโดน”
“55555+ ไม่มีไรพี่ แค่จะมาพูดสคริปของวันนี้ให้ฟัง”
“โว๊ะ!! ขอกูขี้อย่างสบายๆหน่อยเถอะ”
“ก็ก่อนอื่นนะพี่…” เสียงของเจมส์ยังคงเล่าสคริปการถ่ายทำของวันนี้ต่อไปโดยไม่สนใจเสียงค้านของเต้สักเท่าไหร่
 
ไม่นานนักเต้ก็ค่อยๆเดินลงมาจากบันได และเดินตรงมาที่โต๊ะ
“ปะ เริ่มเลย” เต้พูด
“เอ่อ… มึงจะไม่ฟังสคริปก่อนหรอ”
“ไอ้เชี้ยเจมส์ไปเล่าให้กูฟังในห้องน้ำและ กูบอกกูจะขี้ๆแม่งก็ไม่ฟัง” เต้บ่นพร้อมกับมองสาดส่องไปรอบๆ “แล้วแม่งไปไหนเนี่ย”
“เห็นมันบอกจะไปสูบบุหรี่อ่ะพี่”
“ไอ้เชี้ยนี่ช้าตั้งแต่มายันจะถ่ายเลยนะเนี่ย”
“ไอ้เจมส์! กูจะถ่ายแล้ว!”
“คร้าบบบๆๆ” ไม่นานนักเจมส์ก็วิ่งออกมาจากใต้ตึกข้างๆ
“พี่ตั้มพี่เจมส์พี่ ปะกี้ผมเจอสาวคนนึง อย่างแจ่มอ่ะ แต่หายไปไหนแล้วไม่รู้” หลังสิ้นประโยคของเจมส์ มือหนาๆของเต้ก็ลอยเข้ามาที่หัวของเจมส์อย่างแรง
“ช้าเพราะหม้อตลอด! ไปเร็ว รีบถ่าย วันนี้กูไม่อยากกลับดึก”
 
“พร้อมและๆ”
“โอเค 3 2 1”
“โอเคล่ะครับท่านผู้ชม ตอนนี้เราก็มาอยู่กันที่สถานที่ที่ว่ากันแล้ว ซึ่งประวัติก็มีอยู่ว่ามีนักศึกษาสาวเครียดเรื่องของผลการสอบนั่นเอง จึงเป็นเหตุให้เขาผูกคอตายตรงกลางสะพานนี้เลยครับ ซึ่งยังไงก็ตาม ผมก็ไม่อยากให้ใครคิดสั้นแบบนี้ และหวังว่าทุกๆคนจะมีสติ ก่อนจะทำสิ่งใดก็ขอให้ทุกคนคิดถึงคนที่รักเราให้มากๆนะครับ มาเข้าเรื่องของเราดีกว่า วิธีเห็นผีวิธีแรก ก็จะรับหน้าที่โดยผมเองนะครับ เขาบอกกันมาว่าข้อห้ามอย่างหนึ่งที่ห้ามทำตอนกลางคืนนั่นก็คือ การผิวปาก นั่นเอง บ้างก็ว่าผีจะไม่ชอบบ้างล่ะ หรือบ้างก็ว่าเป็นการเรียกวิญญาณบ้างล่ะ ซึ่งเดี๋ยวผมก็จะมาทำให้ดูกัน”
“ฟุ่บ…”
“คัท! ใครเดินผ่านหลังไอ้ตั้มว่ะ!” เต้คิ้วขมวดพร้อมกับหันมาด้านหลัง ไม่นิคก็เจมส์แน่ๆ และงานแบบนี้ก็คงไม่พ้นไอ้เจมส์ แต่ภาพที่เต้เห็นคือนิคที่กำลังยืนกอดอกอยู่ และเจมส์ที่มือหนึ่งถือไฟสาดมาที่ตั้ม ส่วนอีกมือก็ถือไอศกรีมและเลียอย่างเอร็ดอร่อย
“โทษว่ะตั้ม กูคงตาฟาดอ่ะ มึงผิวปากเลย” เต้ทำหน้างงๆ
“โอเค มึงนับนะ”
“3 2 1”
“วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด… วี๊ดดดดดดดดดด… วี๊ดดดดดดดดดดดดดด…” ขณะที่ผิวปาก ตั้มก็สาดส่องสายตาไปทั่วๆ
“เห็นหรือรู้สึกอะไรป่าวว่ะ” เต้ถามเพื่อประกอบการตอบของตั้ม
“ไม่เห็นนะ แต่รู้สึกเสียวๆหลังนิดๆ”
“งั้นเดี๋ยวลองอีกทีนะตั้ม”
“ได้เลยครับ! วี๊ดดดดดดดดดดด… วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด…”
“เห้ย!”
ทุกคนหันไปมองที่ต้นเสียงร้อง และทุกสายตาก็มาหยุดที่เจมส์
“เป็นไรว่ะเจมส์” ตั้มถามขึ้นโดยใช้น้ำเสียงแบบดำเนินรายการต่อไป
“ผมรู้สึกเหมือนมีใครมาแบบเป่าลมเข้าหูผมว่ะพี่” เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นนิดๆ
“ลมรึเปล่า…”
“ไม่ๆๆ ไม่ใช่ลมแน่ๆพี่ เพราะถ้าเป็นลมเราน่าจะรู้สึกทั้งตัวใช่ป่ะ”
“อ่า”
“แต่นี่คือมันรู้สึกตรงหูข้างซ้ายอย่างเดียวอ่ะ” เป็นไปตามแผน บางทีถ้าผีมันไม่ออกมาพวกเราก็ต้องสร้างกันเองแบบนี้แหละครับ ใช้เหตุการณ์แบบเล็กๆน้อยๆก็พอ แล้วให้ไอ้เจมส์เล่นไปตามที่เตรียมกันไว้
“งั้นเดี๋ยวตั้มผิวปากอีกที แล้วเดี๋ยวถ่ายเจมส์ไว้”
“โอเค… เอานะ… วี๊ดดดดดดดดดดดดด…”
“อ๊ายยยยย” คราวนี้ก็ต้องแพลนกล้องมาที่นิค
“เป็นไรว่ะนิค”
“เห้ย! อันนี้ของจริงว่ะ ของจริงเลย กูกลัวแล้วว่ะมึงงง กลับกันเหอะ” นั่นแหละ เป็นไปตามแผน เสียงกลัวเสียงอ้อนของผู้หญิง ใครฟังก็ต้องคิดว่าเป็นของจริง และแผนเราก็ควรจบที่ตรงนี้…
“วี้!!!! วิ๊ด!!!!” เสียงผิวปากปริศนาถึงกับทำให้ทั้ง 4 หันมามองหน้ากันอย่างอัตโนมัติ