ท้า

“เสียงอะไรว่ะพี่” เจมส์ถามพร้อมกับหันไปมองรอบทิศ

“เอ่อ… เสียงลมมั้งงง ไม่มีไรหรอก”

“แต่กูว่าเสียงเหมือนคนผิวปากเลยนะ” นิคพูด

“ใช่เลยๆๆพี่นิค” เจมส์พูดสนับสนุนนิคอย่างไว

“ไม่มีเชี้ยไรหรอก เสียงลมแบบที่ไอ้ตั้มบอกนั่นแหละ พวกมึงนี่แม่ง… กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง”

ทั้ง 4 มองหน้ากัน เห็นได้ชัดว่าเจมส์และนิคเริ่มหวั่นๆกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้

“กูว่าถ่ายต่อเหอะ ไม่มีเชี้ยไรหรอก ต่อไปเจมส์ใช่ป่ะ” เต้พยายามพูดปัดเพื่อให้ได้ถ่ายทำต่อ

“ไม่ใช่พี่นิคหรอ” เจมส์พูด

“เออ กูดิ”

“อ้าว ไหนตอนมึงไปเล่าสคริปให้กูฟังบอก ตั้ม เจมส์ นิค กู แล้วก็ถ่ายรวมไง” เต้หันไปพูดกับเจมส์

“ผมบอกพี่ตอนไหน…”

“ก็ตอนกูขี้ไง ไอ้นี่!”

“ผมยังไม่ได้ไปบอกอะไรพี่เลยนะ”

“มึงไม่ต้องมามุขเลยไอ้เจมส์ กูปิดกล้องไปและ”

“ผมไม่ได้มุขจริงๆนะพี่ ตอนที่พี่ไปเข้าห้องน้ำผมก็ไปสูบบุหรี่อยู่ตรงนู่น” เจมส์ชี้นิ้วไปที่ใต้ตึกครุศาสตร์ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

“ไอ้เจมส์!” เต้เริ่มตวาด

“จริงๆนะพี่” เจมส์เริ่มเสียงอ่อยลง จากสีหน้าของตั้มและเต้แสดงให้เห็นว่าไม่เชื่ออย่างสุดๆ ทั้ง 2 เชื่อแน่ๆว่าเจมส์เป็นคนทำ แต่นิคกลับไม่คิดอย่างนั้น ถึงเจมส์จะชอบแกล้งอะไรแบบนี้อยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยแกล้งนาน แกล้งเสร็จก็จะเฉลยเลย แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปจากทุกที ถึงกระนั้น นิคก็ไม่ได้พูดอะไร

“มาๆ! ถ่ายต่อ! สรุปนิคใช่มะ” นิคหันไปมองเจมส์อีกรอบ เจมส์หันมาทำหน้าเหยเกพร้อมกับส่ายหัว นิคถอนหายใจเบาๆก็จะหันมายิ้มให้กล้อง

“เอานะ 3 2 1”

“อ่า ภารกิจต่อมาก็จะเป็นหน้าที่ของนิคนะค่ะ ซึ่งนิคเห็นว่า บริเวณตรงเนี่ย มันเป็นทางสามแพร่งพอดี”

“ยังไงอ่ะ” โดยส่วนมากแล้ว เต้จะคอยซัพพอร์ตคำพูดของพิธีกรไปด้วย

“ก็จะเห็นว่าทางนี้ถ้าตรงไปก็จะเห็นไปลานจอดรถไกลๆตรงนู้นนะค่ะ แล้วก็ทางนี้ก็จะเป็นเซเว่นที่เราไปถ่ายกันมาตะกี้ แล้วก็ทางนี้จะเป็นสะพานเชื่อมที่ว่า”

“อ้อ”

“ซึ่งคนโบราณเขาว่ากันว่า การเคาะชามตรงบริเวณทาง 3 แพร่ง จะเป็นเหมือนการเรียกวิญญาณมาทานเครื่องเซ่นนั่นเอง อ่า… ซึ่งเราก็ได้เตรียมนี่มาด้วย” พูดจบนิคก็ยกมือทั้งสองข้างที่ถือช้อนและชามเซรามิคขึ้นมาให้กล้องดู “อ่า… มาลองกันเลยดีกว่า”

นิคนั่งลงกับพื้นพร้อมกับวางชามลง

“นิคๆๆ” นิคหันมาที่เต้ผู้เป็นเจ้าของเสียง เต้ยื่นวอให้ นิคทำหน้าสงสัยเล็กน้อย “เดี๋ยวพี่จะตั้งกล้องไว้ แล้วให้นิคนั่งเคาะชามคนเดียวนะ”

“เห้ย! จริงดิ” นิครับวอมาแบบกล้าๆกลัวๆ

“อ่ะ… เดี๋ยวพี่จะออกไปจากตรงนี้นะ แล้วจะสั่งการมาในวอแทน”

“อื้อ…” นิคทำเสียงอ่อยๆ

ทั้ง 3 คนค่อยๆเดินออกมาจากตรงนั้น…

และทั้งหมดนี้ก็สคริปอีกเช่นเคยครับ แต่มันต่างไปจากเดิมตรงที่…

“พี่เต้… ผมว่าแค่นี้พอแล้วมั้งพี่”

เต้หันกลับไปมองนิคที่อยู่ไม่ไกลนัก

“กูว่าไปตรงนู้นดีกว่า” เต้ชี้ไปที่ซุ้มศาลาที่อยู่ห่างไปอีกพอสมควร ทุกคนเดินตามเต้มาอย่างเงียบๆ ปกติถ้าเรามีสคริปทิ้งใครให้อยู่คนเดียว เราจะอยู่ห่างจากเขาไม่มากเท่าไหร่ อย่างน้อยๆเขามองมาต้องเห็นเรา แต่คราวนี้ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอะไรดลใจให้ผมอยากไปนั่งที่ศาลาตัวนั้น และก็ไม่รู้อะไรดลใจให้ทั้งตั้มและเจมส์เดินตามผมมาอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

“เอาล่ะนิค ได้ยินมั้ย” เต้พูดผ่านวอออกไป

“ได้ยิน” นิคพูดพลางสาดส่องสายตาไปรอบๆตัวราวกับว่ากลัวอะไรวิ่งเข้ามาหาอย่างนั้นแหละ

“นิคพูดตามนะ สัมภเวสีหรือวิญญาณอะไรก็แล้วแต่ที่อยู่ ณ บริเวณนี้”

“สัมภเวสีหรือวิญญาณอะไรก็แล้วแต่ที่อยู่ ณ บริเวณนี้”

“ไม่ว่าจะเป็นวิญญาณหญิงสาวที่ผูกคอตาย”

“ไม่ว่าจะเป็นวิญญาณหญิงสาวที่ผูกคอตาย”

“หรือวิญญาณที่เสียชีวิตตรงนี้เมื่อนานมาแล้ว”

“หรือวิญญาณที่เสียชีวิตตรงนี้เมื่อนานมาแล้ว”

“หากพวกคุณยังอยู่แถวนี้”

“หากพวกคุณยังอยู่แถวนี้”

“วันนี้หนูเอาข้าวมาให้กิน ถ้าอยากกินก็ตามเสียงมานะค่ะ”

“วันนี้หนูเอาข้าวมาให้กิน ถ้าอยากกินก็ตามเสียงมานะค่ะ… หูย… ลมพัดเลยว่ะเต้”

“เห้ย! มีลมด้วยหรอ ตรงนี้ไม่มีนะ”

“ใบไม้ปลิวเลยมึง” เป็นไปตามแผน อย่างที่ผมบอก เสียงผู้หญิงกลัวๆเนี่ยแหละครับ เป็นตัวชูโรงที่ดีที่สุด

“อ่ะๆๆ แสดงว่าเขาหิวแล้ว เดี๋ยวนิคเริ่มเคาะชามเลยนะ”

“โอเค… เอานะ… ก๊องๆๆๆๆๆๆ ก๊องๆๆๆๆๆ”

“ถ้าไม่ไหวบอกเลยนะ”

“โอเค” นิคตอบเสียงสั่น “ก๊องๆๆๆๆ ก๊องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“ฟุ่บ…”

“อ๊ายยย… ไม่ไหวแล้วว่ะมึงๆ อ๊ายยยยยยย…” ทั้ง 3 รีบวิ่งมาหาตรงจุดที่นิคนั่งอยู่ทันที

“มีในสคริปด้วยหรอว่ะ”

“ไม่มีนะพี่”

“สงสัยไอ้นิคแม่งคงเพิ่มบท จะได้น่ากลัวๆ” เต้พูดพร้อมกับยิ้มไปด้วย

เมื่อทั้ง 3 วิ่งมาถึง...

“เป็นไรว่ะมึง” ตั้มถามขึ้น ในขณะที่เต้กำลังวิ่งไปหยิบกล้องจากพื้น

“เต้ หยุดถ่ายก่อนดิ” เต้หันมามองพร้อมทำหน้าสงสัย “ปะกี้กูเห็นจริงๆนะ เห็นเงาคนเดินผ่านสะพานเลยมึง”

“พี่นิคว่าไงนะ” ทั้ง 4 มองขึ้นไปบนสะพานเชื่อม ไม่รู้ผมขึ้นไปเองรึเปล่านะ แต่เหมือนรู้สึกว่าสะพานนี้เริ่มน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้

“มึงคิดไปเองป่าว มึงอำพวกกูป่าวเนี่ย”

“กูเคยแกล้งพวกมึงมะ มึงคิดดิ” นิคเริ่มตวาดใส่เต้

“พอเลยๆ รีบถ่ายต่อ! รีบกลับ! จบ!”

“กูไม่ถ่าย!” นิคเริ่มทำหน้าไม่พอใจใส่เต้

“เห้ย… พวกมึง… อย่าทะเลาะกันดิ ใจเย็นๆ” ตั้มเริ่มไกล่เกลี่ย “นิค… ถ่ายต่อเหอะ นะ… จะได้รีบกลับ นะ…” ตั้มคว้ามือนิคทั้งสองข้างพร้อมหน้าขอร้อง

นิคไม่พูดอะไร หันมามองค้อนเต้เล็กน้อย ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่า แต่ผมแอบเห็นน้ำตาคลอๆของนิคด้วย

“โอเคๆ งั้นต่อไปก็เจมส์นะ” ครั้งนี้ดูเหมือนตั้มจะใจเย็นที่สุด “โอเค ถ่ายต่อเลยมึง” ตั้มตบไหล่เต้เบาๆ

“เออ!” บรรยากาศเงียบไปสักพัก “3 2 1”

“เอาล่ะครับท่านผู้ชม ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของผมนะครับ ซึ่งปะกี้พี่นิคก็เฟลไป เดี๋ยวผมจะมาแก้แค้นแทนพี่เอง” เจมส์มองไปที่นิคเล็กน้อย ความรู้สึกทั้งกล้าทั้งกลัวเต็มไปหมด

“อ่า ซึ่งคนโบราณอีกแล้ว ไม่รู้คนเดียวกับที่พี่นิคเล่าปะกี้รึเปล่าก็ไม่รู้นะครับ 555555+ เขาเชื่อกันว่าการนอนใต้คานเนี่ย มันไม่ดี เอาง่ายๆเลยและกันว่าจะเจอผีนั่นเอง ซึ่งวันนี้พวกเราก็เล่นง่ายครับ คานไม่มี มีแต่สะพาน 5555555+ เพราะฉะนั้นเดี๋ยวเรามานอนใต้สะพานกัน แลดูเหมือนหมาป่าวว่ะ 55555555+” มุขของเจมส์ฝืดไปทันที อาจเป็นเพราะตอนนี้คงไม่มีใครมีอารมณ์มารับมุขแบบนี้สักเท่าไหร่

“เอาล่ะครับ เดี๋ยวผมก็จะมานอน ฮึบ… ตรงนี้นะครับ” เจมส์ล้มตัวลงนอนขวางสะพานพอดิบพอดี

“ไอ้เจมส์ มึงพูดตามกู” เต้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดัง “ถ้ามึงมีอยู่จริง มึงกระโดดมาทับกูเลย!”

“ห๊ะ! พี่เต้... ผมไม่กล้า...”

“กูบอกให้พูดก็พูดดิ!”

“เจมส์! ไม่ต้องพูด! ใครอยากพูดก็ให้แม่งพูดเอง”

นิคและเต้มองหน้ากันราวกับจะต่อยกันแล้วถ้าทำได้

“ไม่เป็นไรพี่... เดี๋ยวผมพูดเอง... อะเอ่อ… ถ้าที่นี้มีผีอยู่จริง... กระโดดมาทับผมเลยครับ!”

“ฟุ่บ!!!!!!!!!!!”