ต่อให้ตายจากกัน (Yaoi)

#หนึ่ง#
 
“หนึ่ง…ออมว่าเราเลิกกันดีไหม” คำพูดนี้ ถ้ามันถูกเปล่งออกจากปากของคนอื่นคงจะไม่เจ็บเจียนตายขนาดนี้ ผมไม่รู้หรอกเหตุผลทำไมออมถึงพูดแบบนี้ เราสองคนครบกันมา 6 ปี 10 เดือน 12 วัน ผมเจอกับออมตอนเรียนมหาวิทยาลัยปี1 ภายนอกเขาเป็นผู้ชายตัวเล็ก ผอม ผิวขาวซีด น่าทะนุถนอม เพราะเขาเหมือนจะมีสุขภาพที่ไม่ดีเท่าคนทั่วไป เหตุการณ์หลายๆอย่างทำให้เราได้พบกันบ่อยๆ จนผมรู้สึกว่าชอบเขาและตัดสินใจบอกความในใจไป โชคเข้าข้างเพราะเขาคิดเหมือนกันกับผม ผมสัญญากับตัวเองว่าจะดูแลเขาตลอดไป ออมเป็นคนสุขภาพร่างกายไม่แข็งแรงเหมือนกับคนอื่น ผมเลยบังคับให้เขากินผักบ่อย แรกๆก็งอแงหาว่าผมบังคับ แต่หลังๆมาสงสัยจะชินกินแบบไม่บ่นเลย ออมชอบกินขนมมากกว่าข้าวเสียอีก ข้าวที่หนี่งกินส่วนมากจะเป็นผมที่รับผิดชอบเรื่องนี้ เพราะออมไม่ชอบกินข้าวนอกบ้าน เขาจะชอบบ่นมาคนเยอะบ้าง ไม่อร่อยบ้าง
          ถึงตอนนี้ออมจะบอกเลิกผม แต่ผมก็ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าจะดูแลหนึ่งตลอดไป ให้ผมอยู่ในสถานะอะไรก็ได้ ถึงเราจะไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ผมขอแค่ยืนมองห่างๆก็ยังดี
 

6.00 น. เช้าวันเสาร์ที่แสนเศร้า ผมตื่นขึ้นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัว จะไปหาออม ซื้อน้ำเต้าหู้ไปฝากด้วย
7.30 น. ออด!!!!! ผมกดออดที่หน้าห้องของออม ประตูเปิดออกพร้อมกับใบหน้าที่ซีดจัด

“ออม…เป็นอะไรหรือเปล่า”ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“แค่ปวดหัวนิดหน่อย…หนึ่งมาทำอะไร?”น้ำเสียงแหบแห้งถูกเปล่งออกมาด้วยความยากลำบาก ผมสงสารเขา
“หนึ่งซื้อน้ำเต้าหู้มาฝาก” ผมพูดพร้อมกับชูถุงน้ำเต้าหู้ขึ้น ตากลมใสเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ทำไมต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้น
“วันหลังไม่ต้องทำแบบนี้อีกแล้วนะ ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องมา”
“ครับ…วันนี้หนึ่งขอเข้าไปได้ไหม” ผมเสียใจแต่ผมก็ยังอยากที่จะเห็นหน้าเขาในทุกๆวัน
“อืม…เข้ามาสิ” เขาพูดพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบให้ผมเข้าไปผมเดินไปที่ครัวหยิบแก้วประจำของเข้าออกมา เขาเดินมาช่วยผมแกะน้ำเต้าหู้ใส่แก้ว มือสั่น? เขาเป็นอะไรหรือเปล่า ในใจผมตอนนี้ร้อนรน ผิดกลับภายนอกที่ดูเงียบสงบ
ซ่า!
“ออมขอโทษ” มือที่สั่นของออมไม่แข็งแรงพอ ทำให้  น้ำเต้าหู้กระเด็นมาโดนเต็มเสื้อของผม
“ไม่เป็นไรครับ หนึ่งขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมพูดพร้อมกับเดินไปทำความสะอาดในห้องน้ำ แต่พอเข้ามาอยู่ในห้องน้ำ ผมกับพบกับบางสิ่งที่อยู่บนอ่างล้างมือ ยา? ทำไมมันเยอะอย่างนี้? ยาของออม?
ออมเป็นอะไร?
ผลัก! ผลัก!
“หนึ่ง! หนึ่ง! ออกมาก่อน” เสียงผลักประตูห้องน้ำจากข้างนอก พร้อมกับเสียงร้อนรนของออม
“…”
“หนึ่ง ได้โปรด ออกมาก่อนได้ไหม…ฮึก” น้ำเสียงปนสะอื้นของเขา ทำให้ผมรีบเปิดประตู เจอกับออมที่ยืนร้องไห้ ตัวสั่นอยู่
“ออมเป็นอะไร บอกหนึ่งได้ไหม” ผมคว้าตัวออมมากอด เขาส่ายหน้าที่หน้าอกผมไปมา
“ฮือ…ฮึก…ฮือ”
“หนึ่งรู้นะว่าออมกำลังไม่สบาย แต่เดี๋ยวหนึ่งดูแลออม ออมก็จะหายนะ” ผมปลอบใจด้วยการกอดเขาไว้ ให้รู้ว่ายังมีผมอยู่
“ไม่หายหรอก…ฮึก…ครั้งนี้มันไม่หายเหมือนที่ผ่านมา…ฮือ” เขาพูดมันด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ
“หายสิ เพราะเป็นออม” ผมกอดเขาแน่นกว่าเดิม
“ฮือ…ออมเป็น ฮึก มะเร็งระยะสุดท้าย…ฮือ” ระยะสุดท้าย เหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุน
“อ…อะไรนะ”
“สามเดือน…ฮึก…อีกแค่สามเดือน!...ฮือ…ได้ยินไหมหนึ่ง! ออมไปตายแล้ว…ฮือ” ออมสะอื้นอย่างหนัก
“ทำไมออมไม่บอกหนึ่งล่ะ” ผมถามด้วยความไม่เข้าใจ ไม่รักกันแล้วเหรอ
“หนึ่งต้องมี…ฮึก…ชีวิตที่ดีกว่านี้”