ต่อให้ตายจากกัน (Yaoi)

“คุณเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย คุณจะอยู่ได้อีก 3 เดือน”

สิ้นเสียงหมอผู้เป็นเจ้าของไข้ของผม น้ำตาที่ถูกกักเก็บไว้ก็ไหลรินลงอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่

เดือนที่แล้วผมรู้สึกได้ว่าร่างกายผมดูอ่อนแอผิดปกติ เหนื่อยง่าย แล้วก็ผอมลงมาก จึงตัดสินมาตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล ทั้งทีเกิดมาไม่เคยคิดจะมาตรวจ เพราะตอนนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่ผมคนที่รักมาก ผมอยากอยู่กับเขาไปนานๆ แต่ตอนนี้ไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว ผมมีเวลาอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้อีกแค่ 3 เดือน

‘

‘

‘

‘

“ออมเป็นอะไรหรือเปล่า ช่วงนี้ออมดูเงียบๆ มีอะไรบอกหนึ่งได้นะ” หนึ่งถามผมด้วยความห่วงใย เหมือนทุกๆครั้งที่ผมดูผิดปกติหรือไม่สบาย

“...” ผมเบนสายตาไปมองที่อื่น

“ออมกินข้าวนิดเดียวเอง ไม่อร่อยเหรอ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม เดี๋ยวหนึ่งจะทำให้ ช่วงนี่ออมผอมลงมากเลยนะ. หนึ่งมักจะเป็นแบบนี้เสมอ หนึ่งเป็นคนดี เขาคอยดูแล เอาใจใส่ และ ห่วงใยผมเสมอ ผมอยากอยู่ด้วยกันนานๆ

“หนึ่ง...ออมว่าเราเลิกกันดีไหม” ผมคิดว่าคงถึงเวลาแล้ว เขาต้องมีชีวิตดีกว่านี้ เวลาของผมใกล้จะหมดลงแล้ว

“กินข้าวเสร็จแล้ว ไปดูหนังกันไหม มีหนังมาใหม่ด้วย หนังแบบที่ออมชอบเลยนะ” หนึ่งพูดราวกับไม่รับรู้สิ่งที่ผมพูด

“หนึ่ง!!!...เราเลิกกัน แล้วก็เลิกยุ่งกับออมได้แล้ว” ผมพูดโดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมองหนึ่ง

“หนึ่งไม่รู้หรอก ว่าทำไมออมถึงบอกเลิกหนึ่ง แต่หนึ่งเป็นห่วงออม” หนึ่งเป็นแบบนี้เสมอ เขาไม่เคยขอเหตุผลจากผม เขาบอกว่าคนเราทำอะไรย่อมมีเหตุผลของตนเองเสมอ

“ออมดูแลตัวเองได้ หนึ่งเลิกยุ่งกับออมเถอะ”

“ถ้าออมต้องการแบบนั้น หนึ่งก็ยอมนะ แต่ขออย่างหนึ่งได้ไหม ให้หนึ่งได้ดูแลออม ในฐานะอะไรหนึ่งก็ยอม” หนึ่งพูดพร้อมกับส่งสายอ้อนวอนมาให้ผม

“พอเถอะหนึ่ง มันไม่มีประโยชน์หรอก ออกไปได้แล้ว!!”ผมตะคอกใส่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วหันหลังให้หนึ่ง น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลลงอาบสองแก้ม

“พรุ่งนี้ออมอยากกินอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวหนึ่งซื้อมาทำให้กิน” หนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

“...”  ผมไม่พูดอะไรแต่เดินกลับเข้าไปในห้องนอน แล้วนั่งลงที่หน้าชันเข่าลงบนพื้นห้อง พร้อมกับยกสองแขนขึ้นมากอดเข่าไว้ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่มีทีท่าจะหยุด

ก๊อก! ก๊อก!

“ออม...หนึ่งจะกลับแล้วนะ หนึ่งอุ่นนมไว้ให้แล้ว หนึ่งจะวางไว้หน้าประตูนะ ถ้ามันเย็นแล้ว อย่าเพิ่งกินนะเอาไปอุ่นใหม่ก่อน เดี๋ยวปวดหัว หนึ่งจะล็อคประตูก่อนออกไปเลยนะ ถ้ามีอะไรโทรหาหนึ่งนะ...หนึ่งรักออมนะ”

ผมเปิดประตูออกไปข้างนอก เห็นแก้วนมตั้งอยู่ข้างประตู ก่อนจะก้มหยิบขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ยังไม่แห้งหายไป ผมดื่มนมจนหมด แล้วนำแก้วไปเก็บไว้ในครัว ของทุกอย่างถูกทำความสะอาด และเก็บให้เข้าที่เรียบร้อย