รักเธอ...ฉันไม่ลืม

          คุณคงอยากจะรู้ใช่ไหม? ว่าเราสองคนเจอกันได้อย่างไร และเจอกันที่ไหน? ฉันจะพาคุณย้อนเวลาไปในวันที่ 9 พฤษภาคม, 2557 วันที่ฉันยังมีคนรักของฉันอยู่ เช้าของวันนั้นเป็นการเริ่มต้นชีวิตการทำงานในฐานะตัวประกอบ ฉันได้รับบทเป็นพนักงานออฟฟิสที่ชอบเม้าส์ในเวลาทำงาน ^ ^ งานนี้ทำให้ฉันได้พบเจอผู้คนมากหน้าหลายตา ได้เจอเพื่อนใหม่ๆ ในตึกเล็กๆแห่งหนึ่งในเมืองใหญ่ๆและนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของความรักครั้งนี้ของฉัน เช้าของการทำงานฉันตั้งใจ มุ่งมั่นทำงานอย่างเต็มที่ ฉันมีแก๊งค์ตัวประกอบที่น่ารัก นิกกี้ เฟรช สตางค์ ซัน ต้อง

          การมาเป็นตัวประกอบในวันแรกนี้มันไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ เพราะนอกจากฉันจะได้รับบทเป็นพนักงานออฟฟิสแล้ว ฉันยังต้องมากันผู้ชุมนุมประท้วงอีก วันแรกก็ยุ่งแล้วล่ะสิ เราเดินสวนกันไปมา ผ่านทีมงาน เพื่อนร่วมงานและนักแสดง เรายังไม่เจอกันในเวลานั้น เมื่อถ่ายฉากเช้าเสร็จ กองได้ทำการเปลี่ยนโลเคชั่นเป็นสวนสาธารณะแห่งหนึ่งชื่อดังในเมืองที่ใหญ่ๆเมืองนี้...

          มาถึงการเข้าฉากตอนเย็น และแล้วเราก็ได้พบกัน แต่ฉันเลือกที่จะไม่ยุ่งกับเขา เพราะว่าอะไรน่ะหรอ? เพราะว่าฉันมีคนรักอยู่แล้วไง...เขาคือคนที่ฉันคิดว่าใช่นะ แต่ที่ไม่ใช่เพราะเวลาทำให้เราได้เจอกันช้าไป จึงขอเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแค่นั้นพอ ฉากนี้ฉันได้เล่นเป็นแม่ค้าขายรองเท้าในตลาดนัดที่สวนสาธารณะชื่อดังแห่งนั้น และนั่นเองเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันได้พบและได้คุยกับเขา ผู้กำกับลากผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาให้คู่กับฉัน เราเล่นเป็นพ่อค้าแม่ค้ารองเท้าด้วยกันแล้วในฉากนั้น ร้านรองเท้าของเราจะต้องโดนแก๊งค์อันธพาลทำลายข้าวของจนเสียหายยับเยินด้วยรถกระบะสูง เราคุยกันได้สองสามประโยคด้วยความเขินอาย เขาก็พูดขึ้นมาว่า "ฉันเป็นคนน่ารักดีนะ" ฉันจึงสร้างความตลกขบขันกลบเกลื่อนความอายด้วยการพูดว่า "ที่รักเธอช่วยดูแล...ร้านรองเท้าของเราให้ดีๆนะ ส่วนฉัน...ไปก่อนล่ะ!!!!" (ชิ่ง...ดูท่าจะรักกันมาก 555+) แล้วผู้ชายคนนั้น(เจ) ก็ขำตลอด เราจึงแลกไลน์กันเนื่องจากว่ารูปของฉันที่เขาถ่ายให้อยู่ในมือถือของเขา

          เมื่อถ่ายละครเสร็จเราก็แยกย้ายกลับบ้าน บ้านใครบ้านมัน ส่วนฉันก็กลับกับน้องสาวคนใหม่ที่ได้รู้จักกันในงานกับแม่ของน้องเขา เธอชื่อมิกกี้ เป็นเด็กที่น่ารักและนิสัยดีมากจริงๆ ฉันรู้สึกมีความสุขมาก รู้สึกว่าเรานี่ช่างโชคดีที่มีเพื่อนร่วมงานที่ดีแบบนี้...เมื่อกลับถึงบ้านฉันก็ทวงรูปจากเครื่องของเขา เขาก็ส่งรูปมาให้เป็นปกติ จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก...จนกระทั่ง...

          วันหนึ่งฉันตั้งกลุ่มเดอะแก๊งค์ตัวประกอบขึ้นมีเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งลากเขาเข้ามา ฉันก็คุยกับเพื่อนๆในกลุ่มแต่ก็มีเขาที่เข้ามาเล่นมาตอบด้วยเสมอ "อื้ม...มันก็ดีนะ อย่างน้อยๆก็ได้รู้จักเป็นเพื่อนแก๊งค์เดียวกัน" เราเป็นเพื่อนกันคุยกันอยู่ในกลุ่มมาตลอดจนถึงวันหนึ่งที่ฉันเลิกกับคนรักของฉัน วันนั้นเป็นวันที่ 3 มิถุนายาน, 2557 ฉันรู้สึกเหนื่อยกับโปรเจ็คที่ฉันทำ และรู้สึกเหนื่อยกับความรักของฉัน คนรักของฉันเขามีผู้หญิงรายล้อม มีแต่คนอยากเข้ามาคุยกับเขา เอาของมาให้เขาในเวลาที่ฉันไม่อยู่ แล้ววันนี้ฉันก็ต้องพรีเซ็นท์โปรเจ็คของฉันให้คณะกรรมการที่เป็นอาจารย์ฟังเพื่อนำไปปรับปรุงให้เป็นโปรเจ็คที่สมบูรณ์

          ฉันเรียนสายออกแบบค่ะ ใครๆก็บอกว่านิเทศเรียนง่ายใช่ไหมคะ แต่สำหรับฉันมันไม่ได้ง่ายเลยค่ะ ถ้างานคุณไม่เข้าตาก็อย่าหวังเลยว่าจะได้เกรดและคะแนนที่ดี แถมเจอคอมเม้นท์ที่เจ็บปวดที่สุด คือผมว่าคุณไปถอนวิชานี้ออกเถอะครับ ผมว่าคุณคงทำไม่ทันหรอกคับ มันสร้างความท้อแท้ให้ฉันได้อย่างมากเลยแหล่ะ = =" แล้ววันนั้นเอง เพื่อนของฉันที่สนิทกันมาสิบกว่าปี นายคนนี้ชื่อคิมมี่จะเรียกว่าไงดีล่ะคลาสโนว่าตัวพ่อเลยก็ว่าได้ 555+ โทรมาชวนฉันว่าไปเที่ยวทะเลกันไหม...? ฉันตอบตกลงไปโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย

          เมื่อฉันพรีเซ็นท์งานเสร็จก็พร้อมออกเดินทาง...Let's go to ทะเล...ลาก่อนจร้า...เมืองหลวงที่แสนกว้างใหญ่ ฉันขอไปทะเลให้สุขหัวใจก่อนนะ แล้วพอถึงทะเล...ฉันโทรไปหาคนรักของฉันด้วยความดีใจเพราะเรื่องที่ฉันเคลียดกับเขาทะเลได้ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจไปหมดแล้ว..."ป้อง...เค้ามาเที่ยวทะเลกับเพื่อนนะ" ป้องถามว่า "ไปกันกี่คน" ฉันก็โกหกเขาไปว่าไปกันสามคนแต่จริงๆเราไปกันแค่สองคนเท่านั้น เพราะป้องกับคิมมี่ยังไม่เคยเจอกัน และกลัวเขาจะเข้าใจความสัมพันธ์ของฉันและคิมมี่ผิดฉันจึงไม่บอกความจริง

          แต่ในที่สุดป้องก็โกรธที่ฉันเพิ่งโทรบอกเขาว่าฉันมาเที่ยวกับเพื่อน โดยการประชดว่า ไม่รอให้ถึงที่ก่อนล่ะแล้วค่อยโทรบอก...หึๆ ตอนนั้นฉันรู้สึกประหลาดใจมากเพราะไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้ก็ได้แต่รอให้เขาเย็นลง ฉันถึงโทรไปขอโทษเขา แล้วในค่ำคืนนั้นเอง...ป้องมีเรื่องจะเล่าให้ฉันฟังเรื่องเขากับอดีตเพื่อนสนิทของฉัน (ครีม) เขาเล่าให้ฉันฟังว่า ครีม อินบล็อกมาหาเขาเมื่อหลายวันก่อนว่า จีสบายดีไหม ป้องทำงานอยู่ที่นี่หรอ ถ้าเราไปสมัครจะได้ไหม? บอกก็บ่นกับฉันว่า ป้องไม่ใช่เจ้าของบริษัทจะรู้ได้ไงว่าใครทำได้...ใครทำไม่ได้ แล้วเล่าให้ฉันฟังอีกว่าครีมอินบล็อกมาถามอีกว่า ป้องจีสบายดีไหม? เรามีเรื่องจะบอกป้อง จีเขาไม่ได้ดีอย่างที่ป้องคิดนะ!!!! ไม่เชื่อก็ลองไปถามพวกเพื่อนๆในกลุ่มดูก็ได้           

          ในตอนนั้นฉันรู้สึกจุกจนแทบอยากหาที่ไหนก็ได้ระบายมันออกไปพร้อมน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา คิมมี่ได้ยินทุกอย่างที่ฉันคุยกับป้องจนอารมณ์ขึ้นแทนฉัน แล้วก็พูดให้ป้องได้ยินในโทรศัพท์ว่า "คนเป็นแฟนกัน ต้องเชื่อใจกัน ถ้าเขาเชื่อคำพูดของคนอื่นก็เลิกคบไปเถอะจี ฉันเป็นเพื่อนแกมาฉันรู้ดีว่าแกเป็นคนยังไง" (คิมมี่พูดด้วยหน้าตาที่จริงจัง) แล้วฉันก็พูดกับป้องว่า "ถึงบ้านค่อยคุยกันนะ" น้ำตามันยังไม่หยุดไหล ได้แต่คิดว่าทำไมเพื่อนกันถึงทำกันได้แบบนี้ ที่ผ่านมามันแค่เป็นเรื่องที่สร้างขึ้นมาใช่ไหม ฉันเชื่อสนิทใจว่าเราเป็นเพื่อนที่รักกันมาก นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณจะเข้าใจความรู้สึกของคนที่โดนเพื่อนทั้งกลุ่มหักหลังนะว่ามันเป็นยังไง...ฉันไม่มีวันลืมวันนี้เลย

           เมื่อฉันกลับมาถึงบ้าน...ฉันก็โทรไปหาป้องตามที่บอกว่าถ้ากลับบ้านค่อยคุยกัน เราคุยกันเรื่องครีมว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วป้องก็บอกกับฉันว่า "เราควรจบกันแค่นี้แหล่ะ...เราไม่อยากคบกับเธอต่อแล้ว...หนึ่งปีที่ผ่านมาเราพยายามที่จะรักเธอ แต่เราทำไม่ได้...เราฝืนใจตัวเองไม่ได้" ฉันก็เลยถามว่าแล้วทำไมครีมต้องพูดแบบนั้น เขาต้องการอะไร ป้องก็ตอบฉันว่า "เรื่องนี้...มันไม่ได้เกี่ยวกับครีม ป้องอยากจบความสัมพันธ์ของเราเอง...จีอย่าไปโทษครีม" ตอนนั้นฉันงงมาก นี่ฉันโทษครีมหรอ ฉันแค่ถามว่าครีมต้องการอะไร ต้องการให้เราเลิกกันอย่างนั้นหรอ แต่ป้องกลับเข้าใจไปว่าฉันคิดว่าเพราะครีมเราถึงเลิกกัน นี่คงเป็นเรื่องตลกที่สุดของโชคชะตาสินะ...ที่ทำให้ฉันต้องเสียใจอีกครั้งหนึ่ง...