รักเธอ...ฉันไม่ลืม

          คนเราเมื่อได้เผชิญหน้ากับความเศร้าและความว่างเปล่าเพียงลำพัง คุณจะสามารถรับรู้ได้เลยว่า การอยู่คนเดียวในเวลาที่เศร้านั้นมันเป็นอย่างไร จนบางคนอาจจะทนไม่ไหว ต้องไปหาเพื่อนๆคอยปลอบใจเลยก็ว่าได้...แต่ฉันเองไม่ได้มีเพื่อนเยอะขนาดนั้น ฉันออกจะเป็นคนรักสันโดษเลยก็ว่าได้ค่ะ จริงใจมาก็จริงใจกลับ แต่ส่วนมากในเวลาที่ฉันเศร้า...ฉันมักจะถามตัวเองในใจเสมอว่า "ฉันมันไม่ดีขนาดที่จะให้ใครมารักฉันได้เลยหรอ" หลายๆคำถามเกิดขึ้นในสมองของฉันพร้อมๆกับความสับสนที่เกิดขึ้น

          ฉันพยายามเอาเวลาทั้งหมดทุ่มไปกับงานโปรเจ็คออกแบบของฉัน แต่เชื่อไหมว่า...มันมีผลพวงกับงานของฉํนด้วย ความรักเวลาที่มันมาดีๆ มันก็สร้างอะไรหลายๆอย่างที่ดีให้กับเรา แต่ในทางกลับกันก็สร้างความเจ็บปวดไว้ให้เราเหมือนกัน แต่...เชื่อสิว่าสักวันความเจ็บปวดเหล่านั้นมันจะค่อยๆหายและเจือจางลงไป ฉันพยายามหาแรงบันดาลใจใหม่ๆในการสร้างสรรค์ผลงานของฉัน เดินออกไปพบผู้คนมากหน้าหลายตาที่เดินกันไปมาผ่านตัวฉันไปคนแล้วคนเล่า มองถนนที่เต็มไปด้วยรถลาและแสงไฟ เห็นใครต่อใครเดินกันเป็นคู่ๆ พวกเขาคงจะไม่เหงาเลยเนอะ มันช่างต่างกับฉันจริงๆ

          ในขณะที่ฉันกำลังปล่อยใจให้ล่องลอย มีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในสมองของฉันว่า "เมื่อก่อนตอนที่ไม่เจอเขาฉันก็ไปไหนมาไหนคนเดียว ทานข้าวก็ทานคนเดียว ดูหนังยังคงเลือกที่จะดูคนเดียวเลย" เห็นความอินดี้ของฉันเลยใช่ไหมคะ ฉันใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์ในการออกแบบงานของฉัน และระหว่างนั้นก็ทำใจไปเรื่อยๆ และแล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น...มันเป็นเบอร์แปลกที่ฉันไม่รู้จัก

          "ฮัลโหล...สวัสดีค่ะ ^ ^" "ยัย จี เจ๊เองนะลูก"....เจ๊ปุยนุ่นนี่เอง!!! "ว่าอย่างไรคะเจ๊? มีอะไรจะคุยกับหนูหรอ" คือเจ๊...มีงานให้หนูทำ งานเริ่มพรุ่งนี้เช้า ต้องไปถึงที่ทำงานก่อน 7 โมงนะจ๊ะ สนใจไปทำกับเจ๊ไหม?... เอ่อ คือ งานอะไรหรอคะเจ๊? "เอาน่าเดี๋ยวทำก็รู้เองล่ะ" ไปค่ะ!!! แล้วฉันก็กลับมาคิดว่า"ก็ดีนะ...เอาเวลาที่เราใช้ไปแบบเหลือๆเนี่ย ไปทำงาน หาประสบการณ์ใหม่ๆ สร้างงานใหม่ๆ จะได้ลืมไวๆ หายไวๆ ฉันอยากกลับมาเป็นจีที่สดใสเหมือนเดิม"

          แต่อะไรก็ไม่เป็นอย่างที่คาดคิดวันนี้ฉันตื่นแต่เช้ามาทำงานตามที่รับปากพี่ปุยนุ่นไว้ อะไรกันเนี่ยงานในกองถ่ายหรอ...และนี่เองอาชีพใหม่ของฉัน " นักแสดงอิสระ " และวันนี้เองที่กาลเวลาที่ฉันได้เดินทางมาถึงจุดๆหนึ่งที่ฉันอยากหยุดมันเอาไว้ที่ตรงนี้...