รักนิรันดร์ 永远爱你

.
.
‘ฮื่ออออ...’
“เจ้าเป็นอะไร เจ้าจิ้งจอกน้อยของข้า ใครทำอะไรเจ้า?”
‘กวงชุน...ข้า...ข้าอยากเป็นมนุษย์’
เจ้าลูกจิ้งจอกน้อยกระโจนขึ้นไปซุกอยู่บนตักของข้า ปีกสีดำของข้ากระพือน้อยๆเมื่อเจ้าตัวเล็กนั่นซุกไซ้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยขนนุ่มนิ่มกับท้องข้า เจ้ายกตัวจิ้งจอกน้อยขึ้นมาเสมอกับสายตาข้า
“ไหนบอกข้าสิจิ้งจอกน้อย ทำไมเจ้าถึงอยากเป็นมนุษย์”
‘เพราะว่า...ข้า...’ จิ้งจอกน้อยม้วนตัวจนกลมทั้งที่ยังพูดไม่จบ มันแปลว่าเขากำลังเขินอายอยู่
“ฮ่าๆ” ข้าขำกับท่าทางนั้น “หรือเจ้าไปถูกใจมนุษย์คนไหนมาล่ะ”
พอข้าพูดจบจิ้งจอกน้อยก็แหงนหน้ามองข้าตาโต ข้าทายถูกสินะ...แต่ข้าไม่รู้สึกยินดีเลย
‘เจ้า เจ้ารู้ได้ไง กวงชุน! เจ้าสุดยอดมากกกกก’
“เพราะอย่างนี้น่ะเหรอเจ้าถึงอยากเป็นมนุษย์ แต่สัตว์เดรัจฉานอย่างเราเป็นมนุษย์ไม่ได้หรอก”
‘ไม่จริงงง เจ้าโกหก กวงชุนขี้โกหก ข้ายังเห็นเจ้าเป็นมนุษย์อยู่เลย’ จิ้งจอกน้อยพองแก้มที่มีขนปุกปุยนั่น
“ข้าไม่ได้โกหก ข้าแค่เป็นอะไรที่คล้ายมนุษย์ต่างหาก ข้าแปลงกายเป็นอีกาได้เจ้าก็รู้”
‘ข้าจะเป็นอะไรที่คล้ายกับมนุษย์นั่นนนนน’ พวงหางสีหิมะกระดิกไปมาอย่างร่าเริง
“เจ้าแน่ใจแล้วหรือ จิ้งจอกน้อย”
‘เลิกเรียกข้าว่า จิ้งจอกน้อยได้แล้วนะกวงชุน ข้ามีชื่อแล้ว...ข้าชื่อลู่เสวี่ย จ้าวอิงตั้งชื่อให้ข้า’
“จ้าวอิง.. มนุษย์ที่เจ้าถูกใจนะหรือ?”
‘ใช่!’
“...ต่อให้เป็นปีศาจ แต่แค่ได้อยู่กับเจ้ามนุษย์คนนั้นเจ้าก็มีความสุขใช่มั้ย?”
‘ใช่!!’ ข้ามองดวงตากลมใสของเจ้าจิ้งจอกน้อยที่บัดนี้ไม่ได้สะท้อนเป็นเงาของข้าอย่างเจ็บปวด...
แม้ตบะจะเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องหวงแหนของปีศาจอย่างเราทุกตน แต่ข้าก็ยอมสละตบะที่ข้าบำเพ็ญเพียรมานานนับพันปีให้แก่จิ้งจอกน้อยของข้ากึ่งหนึ่ง ในตอนนี้เขาได้กลายเป็นปีศาจจิ้งจอกแล้ว... ข้ายืนมองร่างของเด็กชายวัยไม่เกินสิบขวบที่กำลังหลับใหลอยู่บนกองฟางอย่างเหม่อลอย...
ทำไมนะดวงใจดวงน้อยที่ข้าเฝ้าดูแลถึงได้กลายไปเป็นของคนอื่น คนที่มาทีหลัง คนที่รักจิ้งจอกน้อยได้ไม่เท่าครึ่งของที่ข้ารัก(ข้าเชื่ออย่างนั้น)
ถึงอย่างไร ข้าก็จะรอ..รอวันที่เจ้าจิ้งจอกน้อยจะมองเห็นความรักของข้า และอนุญาตให้มันเข้าไปอยู่ในหัวใจของเขา เขาจะรอวันนั้นจะรักเจ้าตลอดไป...เจ้าจิ้งจอกน้อยของข้า
.
.
ข้าจุมพิตลงบนหน้าผากขาวของลู่เสวี่ย ซึ่งนอนหลับใหลอย่างเหนื่อยอ่อนบนอกของข้า ข้าลูบไล้เส้นผมสีหิมะแสนรักนั้นอย่างเบามือ ในขณะที่กำลังนึกย้อนไปถึงหนหลัง
“อืม...” เสียงครางในลำคอของลู่เสวียเรียกข้าให้หันไปมองเขา ลูเสวี่ยปรือขนตางอนนั้นขึ้นช้าๆก่อนจะเผยให้เห็นดวงตาสีอำพันที่แหงนมาสบตาข้า
“ตื่นแล้วหรือ จิ้งจอกน้อยของข้า...” เขาไม่ตอบอะไรยังคงมองมาทางข้า
“สักวัน..ข้าคงรักเจ้า...” เขาพูดอย่างแผ่วเบาราวกับกำลังรำพึงกับตัวเอง หากข้ากลับได้ยินอย่างชัดเจน
“นานเท่าไรข้าก็จะรอ เพราะข้ารักเจ้าตลอดมาและตลอดไป รักเจ้านิจนิรันดร์...”
ข้ายืนยันคำมั่นสัญญานั้นบนกลีบปากสีระเรื่ออย่างอ่อนโยน ให้คำว่ารักนิรันดร์ของปีศาจวิหคตนนี้แทรกซึมลงไป สู่หัวใจดวงน้อยที่อีกไม่นานคงจะหวนกลับมาสู่ผู้ที่คอยดูแลมาโดยตลอด...
...ข้ารักเจ้า...ลู่เสวี่ย...
END2014年2月18日