รักนิรันดร์ 永远爱你

“คุณครูลู่ได้เวลาสอนแล้วนะครับ”

ตอนนี้ภายในหัวของข้าว่างเปล่า ข้าโดนลากออกมาจากตรงนั้นโดยบุคคลปริศนา ที่ข้าไม่สนใจจะเหลียวมองแม้สักนิด ภาพพลอดรักของคนสองคนหายลับไปเมื่อข้าและบุคคลปริศนาเดินหลบเข้ามุมเปลี่ยวมุมหนึ่ง

หากดวงตาของข้าก็ยังคงมองค้างไปข้างหน้า ราวกับว่ายังมีคนทั้งสองอยู่ที่ตรงนี้ตรงหน้าข้า ไม่สนใจข้า ไม่เหลียวแล และไม่รัก...

“เสวี่ย! ลู่เสวี่ย!!”

“ ...เจ้า กวงชุนเองเหรอ?”

“ก็ข้านะสิ เจ้าอยากให้เป็นใครเล่า ยอดรักของเจ้าน่ะหรือ ฮ่าๆ ป่านนี้คงมีความสุขจนขึ้นสวรรค์ไปแล้วละมั้ง...”

ข้าไม่สนใจจะต่อล้อต่อเถียงเจ้าปีศาจกา ปิดปากเงียบและมองตรงไปข้างหน้า... หลายสิ่งหลายอย่างวิ่งแล่นไปมาในหัวข้า สับสน ท้อแท้ เหนื่อยใจและอยากยอมแพ้....นี่ถึงขีดสุดของข้าแล้วหรือ?

“ข้าอยากยอมแพ้แล้วล่ะ กวงชุน”

คำพูดคำแรกหลังจากที่ตกอยู่ในความเงียบเนิ่นนาน มาพร้อมกับน้ำตาหนึ่งหยดที่กลั่นมาจากความท้อแท้ภายในใจข้า

“ข้าไม่เคยรู้ว่าเจ้าเป็นไอ้ขี้แพ้ไปตั้งแต่เมื่อใด จิ้งจอกน้อยของข้า”

“ตั้งแต่ตอนนี้น...”

ยังไม่ทันพูดจบประโยคกวงชุนก็ดึงตัวข้าเข้าไปกอด ข้าเกยคางลงบนไหล่ของเขาแล้วสะอื้นออกมาเบาๆ

“ทำไม...ทำไม...เขาถึงไม่เห็นความรักของข้า ...กวงชุน เจ้าตอบได้มั้ย ทำไม...”

“เจ้านี่ขี้แงเสียจริง ใยไม่เอาข้าเป็นตัวอย่างเล่า ข้ารักเจ้ามานานกว่าที่เจ้ารักจ้าวอิงเสียอีก ข้ายังไม่เคยคิดที่จะถอดใจเลยสักครั้ง”

ดูเป็นคำพูดที่หวังดี เหมือนเป็นเพียงการให้กำลังใจทั่วไป แต่ข้ากลับมองเห็นความโศกเศร้าที่ซ่อนอยู่ในนั้น

“ข้าขอโทษ...”

“เจ้าขอโทษข้าทำไม?”

“ข้าขอโทษที่ข้าไม่อาจ...” กวงชุนจรดปลายนิ้วชี้บนริมฝีปากของข้าเป็นเชิงให้เงียบ ข้ากลืนคำพูดลงคอ แล้วมองลึกเข้าไปในดวงตาสีโลหิตของกวงชุน

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เจ้าเชื่อเถอะว่าข้าไม่อยากฟัง”

เมื่อนิ้วชี้ละออกไปริมฝีปากอวบอิ่มก็เข้ามาแทนที่ กวงชุนกวาดลิ้นลิ้มความหวานภายในโพรงปากของข้า เขาดูดดื่มริมฝีปากของเขาราวกับโหยหามานาน หากไม่ได้เป็นไปอย่างรุนแรงมันกลับอ่อนโยนลุ่มลึก...

“กวงชุน...” เสียงของข้าที่หลุดออกมามันช่างแผ่วเบา

“นานแค่ไหนข้าก็จะรอ... เจ้าอย่าได้กังวลไปเลย แม้ไม่มีใครรักเจ้า แต่ข้า...รักเจ้าสุดหัวใจ....”

“กวงชุน...”

ข้าเรียกชื่อของเขาซ้ำ พลางซบหน้าลงบนมือของกวงชุนที่คลอเคลียใบหน้าข้า สบกับดวงตาของเขาที่มองตรงมาที่ข้าอย่างมั่นคง ก่อนที่เขาจะโน้มตัวจุมพิตลงบนหน้าผากมนของข้า

เป็นครั้งแรกที่ข้ารู้สึกต่างออกไปจากเดิม ข้าอยู่กับกวงชุนมาเนิ่นนาน...แต่เพิ่งจะมีที่ครั้งนี้ข้ารู้สึกว่าจุมพิตของกวงชุนมันอบอุ่นไม่ต่างกับรอยยิ้มของจ้าวอิงเลย บางที...อาจจะอ่อนโยนและซาบซ่านในหัวใจกว่าเสียอีก

“ถ้าวันนี้คุณครูลู่โดดสอน แล้วไปกับนายกวงคนนี้จะเป็นไรมั้ยนะ”

กวงชุนกระซิบที่ข้างหูข้า เสียงของเขาเจือความขบขัน ข้าสบตาเขา ดวงตาสีแดงเข้มคู่นั้น...มันเปล่งประกายแห่งความหวังเสมอ

“โดดสักวัน...คงไม่เป็นไรหรอกน่า หวังว่าครูใหญ่จะไม่ไล่ข้าออกนะ” ข้าเอ่ยกลั้วหัวเราะ พลางมองการกระทำของกวงชุนที่ละมือจากใบหน้าของข้า มากอบกุมมือข้าไว้ข้างหนึ่งจนรู้สึกอุ่น

“งั้นไปกันเถอะ ไปที่ที่เป็นของข้าและเจ้า” ข้าอมยิ้มกับคำพูดนั้นของเจ้าปีศาจกา

บางที...หากลองเปิดใจดูบ้างอาจจะเจอกับความสุขอย่างที่ไม่ต้องไขว้คว้าให้เหนื่อยล้าเลยก็ได้

...กวงชุน...ข้าจะลองเปิดหัวใจลองรักเจ้าดูสักครั้ง...