รักนิรันดร์ 永远爱你

“จ้าวอิง... ข้ารักเจ้า...”
“เอ๋...พี่ลู่ละเมอถึงสาวที่ไหนเนี่ย” เสียงหัวเราะร่าเริงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นปลุกข้าให้กลับมาสู่ความเป็นจริง
“ไม่มีอะไรหรอกน่าหยู่เจีย”
“แหมๆ แค่นี้ก็ทำเป็นเขินนะครับ ฮ่าๆ”
ข้ามองใบหน้าอ่อนเยาว์ของชายหนุ่มตรงหน้า รอยยิ้มของเขายังคงสดใสไม่ต่างกับเมื่อร้อยปีก่อนเลย เขายังคงเป็นจ้าวอิงของข้า...แม้ในชาตินี้เขาจะมีชื่อว่า หยางหยู่เจีย แล้วก็ตาม
“พี่ครับ! พี่ลู่! พี่ลู่!”
“มีอะไร?”
“พี่ลู่เหม่ออีกแล้วนะคร๊าบบบบบ” หยู่เจียบ่นกระเง้ากระงอด ดูน่ารักเสียจนข้าอดไม่ได้ต้องยื่นมือไปขยี้หัวทุยๆนั้น
“ง่า... พี่ลู่อ่า ผมผมยุ่งเสียทรงหมดแล้วเนี่ยยย พี่ลู่อ่า คนแก่นิสัยเสียชอบแกล้งเด็ก!!”
“ฮ่าๆ คุณยังเป็นเด็กอยู่หรือครับ คุณครูหยาง...” ข้าแกล้งตีเสียงขรึม นั้นยิ่งทำให้เจ้าคนขี้งอนหน้างอหนักกว่าเดิมอีก
“เด็กกว่าคุณครูลู่ก็แล้วกัน ชิ!”
“ฮ่าๆ พี่ว่าได้เวลาสอนแล้วนะ เราไปกันเถอะ” พูดจบข้าก็คว้าข้อมือเล็กๆนั่นมากุมไว้แล้วลากตัวออกไปจากห้องพักครูทันที
อาจจะดูแปลกสักหน่อยที่ผู้ชายสองคนเดินจูงมือกันอย่างนี้ แต่ข้าก็ไม่ได้สนใจหรอกหากข้าสนใจคงไม่ตามรักเขามาเป็นร้อยปีหรอก และดูท่าเจ้าตัวเล็กข้างๆข้าก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว ขอให้ข้าได้ค้ากำไรสักเล็กๆน้อยๆหน่อยเถอะน่า
ข้ากับหยู่เจียเราทั้งคู่เป็นครูสอนหนังสืออยู่ที่โรงเรียนมัธยมเหวินฮวาเต๋อเผย ข้าเป็นครูสอนพละศึกษา ส่วนเขาเป็นครูสอนวิชาภาษาอังกฤษ ยอมรับเลยว่าที่ข้ามาเป็นครูสอนหนังสือที่นี่นั้นเพราะอยากอยู่ใกล้จ้าวอิง ไม่สิ ข้าจะเรียกนางตามชื่อของนางในชาตินี้ก็แล้วกัน
ถึงไหนแล้วนะ ใช่...ข้าเข้ามาเป็นครูที่โรงเรียนแห่งนี้เพราะอยากอยู่ใกล้หยู่เจียแม้เพียงสักนิดก็ยังดี ถึงตอนนี้ข้าจะเป็นได้เพียงแค่รุ่นพี่ที่เขานับถือก็เถอะ(ข้าลืมบอกไปข้าจบจากวิทยาลัยเดียวกันกับหยู่เจียด้วย แน่นอน...ข้าตามเขาไปเรียนเองล่ะ) แต่ในสักวันหนึ่งข้าจะต้องเป็นมากกว่ารุ่นพี่ที่เคารพให้ได้ ต่อให้เขาแต่งงานแล้วก็ตาม
“เมื่อวาน...ทำไมพี่ลู่ถึงไม่มางานแต่งของผมล่ะครับ”
หลังจากที่เดินกันเงียบๆ หยู่เจียก็ทำลายความเงียบนั้นด้วยคำถามที่แสนจะบีบคั้นหัวใจข้า
“ใครว่า...พี่ไปนะ แต่รู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะ ไม่ทันได้เข้าไปแสดงความยินดีก็กลับซะก่อน” ข้าแถสดจนตอนนี้สีข้างถลกเป็นเลือดซิป(รู้สึกช่วงนี้ข้าจะติดสำนวนวัยรุ่นเสียจริง)
“แล้วเป็นอะไรมากมั้ยครับ?”
เสียงของหยู่เจียดูตื่นหน่อยๆ ข้านี่แย่จริงๆ เขากำลังกังวลแต่ข้ากลับเป็นสุข แต่ข้าไม่สำนึกผิดหรอก เพราะมันทำให้ข้ารู้ว่าเขาเป็นห่วงข้า
“ไม่เป็นไรมากหรอก ตอนนี้พี่สบายมาก” พูดจบข้าก็โปรยยิ้มชวนฝันไปให้เขา แต่หยู่เจียเพียงแค่ยิ้มกลับมาอย่างใสซื่อ
รอยยิ้มของข้าไม่อาจทำอันใดหัวใจดวงน้อยของเขาได้ แต่รอยยิ้มบางๆของเขากลับทำให้ข้าหัวใจเต้นระรัวจนแทบจะกระดอนออกมานอกอกอยู่รอมร่อ
“ก็ดีแล้วครับ จริงๆผมอยากให้พี่ลู่มามากๆ เพราะพี่ลู่เป็นรุ่นพี่ที่ผมนับถือมาก... พี่ลู่มีน้ำใจกับผมเสมอ...”


“เจียเอ๋อออออ...”
ความสุขทำไมถึงได้สั้นเช่นนี้นะ สวรรค์กลั่นแกล้งข้าชัดๆ ข้าได้แต่โอดครวญในใจพลางส่งยิ้มให้กับสาวงามผู้มาใหม่ เธอสอดแขนคล้องแขนของหยู่เจียอย่างถือสิทธิ ปรายตามองข้าอย่างคนที่เหนือกว่า ใช่แล้วนางคือ หม่าเสี่ยวอิง ภรรยาป้ายแดงของชายหนุ่มรุ่นน้องตรงหน้าข้า
“มีอะไรเหรอ เสี่ยวอิง มาหาผมถึงที่โรงเรียนเลย” หยู่เจียกล่าวยิ้มๆ ยกมือขึ้นลูบผมย้อมสีของเสี่ยวอิงเบาๆ
“เสี่ยวอิงก็มาดูแลเจียเอ๋อน่ะสิ ไม่รู้เหรอ? แถวนี้ปีศาจมันชอบมาป้วนเปี้ยน!”
เธอสิปีศาจ! นางอสรพิษ! มารหัวใจ! ข้ากัดฟันแน่น ตาข้าและตานางสบกันจนเกือบจะลุกเป็นไฟในเดี๋ยวนั้น
“ฮ่าๆ ปิศาจอะไรกัน เสี่ยวอิง...ยังไงก็ต้องเป็นผมสิที่ต้องดูแลคุณ” ไม่ว่าเปล่า ยอดรักของข้าก็เกลี่ยนิ้วที่ข้างแก้มของนางมารหัวใจ
“คิกคิก..”
เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มของมนุษย์ทั้งสองช่างทรมานใจข้ายิ่งหนัก พวกเขาจมเข้าสู่โลกที่ไม่มีข้า...โลกที่มีเพียงพวกเขาทั้งคู่ อา...เจ็บปวด ยอดรักของข้า ใยเจ้าถึงโหดร้ายกับข้าเช่นนี้