ทำไมต้องแก

          ตามหามาชาติกว่าละแล้วจะรู้ได้ไงเนี้ยว่าคนไหนพาฝัน เฮ้ออออ!ถอนหายใจยาวๆเลยค่ะหน้าก็ไม่เคยเห็นชื่อก็ไม่คุ้นหูจะไปรู้ได้ไงแล้วจะไปถามใครได้เนี้ยปวดหัวค่ะเป็นนางกลอยแล้วมันลำบากเนอะว่าป่ะ ฮื้ออออออออออออ T^T "เธอๆ..เราจำทางไปที่บอร์ดไม่ได้อ่ะดีนะที่เจอเธอพอดี" ฉันหันไปหาเสียงที่คุ้นหูมากๆเหมือนเดจาวูเลยฉันเหมือนเคยเห็นมาก่อน เห้ยย!คนที่ชนฉันล้มเมื่อกี่นิ้
"พาไปที่บอร์ดหน่อยสิเธอ" ฉันเห็นชื่อยัยนั้นแวบๆเลยกลับไปมองอีกที "เห้ย ชื่อพาฝัน ปัญตระกูณหรอ" ยัยนั้นหันมาทำหน้าตาตื่นใส่ ตกใจอะไรยัยบ้า "เธอ เธอรู้ชื่อฉันด้วยหรอ" ทำหน้าดีใจใหญ่เลยอะไรของยัยนี้เนี้ยชักจะเหนื่อยใจแล้วน๊าาาาาาาา - -"
"เจอสักทีมานี้เลยทุกคนรอเธออยู่ เร็วเลย!!" ฉันดึงแขนยัยนั้นแล้วเดินอย่างเร็วขาสั้นจริงนะยัยนี้เดินช้าชะมัดยากเลยถ้าไม่กลัวหนักไขมันยัยนี้ฉันแบกแล้ววิ่งละ แต่พอดีเป็นผู้หญิงบอบบางและอ่อนโยนไม่ค่อยจะมีเรียวแรงเท่าไหร่เลยจำเป็นต้องฉุดกระฉากลากถูไปตามทางแบบที่เป็นอยู่นี้แหละ ยัยนี้สมควรลดน้ำหนักไม่ก็ไปยืดกระดูกส่วนขานะ จะได้เดินเร็วแบบโซนิกไปเลย...เห้อะ ._.
          ฉันหยุดยืนอยู่หน้าครูมาลีแล้วปล่อยมือจากแขนของยัยนี้ "ครูค่ะพาฝันมาแล้วค่ะ"
"เก่งมากกลอยใจ ตามหามาได้ไงเนี้ยเก่งจริงๆ...เพื่อนๆปรบมือให้กลอยใจหน่อยจ้า" ถามจริงสนุกอะไรค่ะเนี้ยคุณครู ยัยพาฝันอะไรนี้ก็ปรบมือกับเขาด้วยหรอ บ้าจริงนี้ต้องอยู่ห้องร่วมกับพวกนี้จริงๆหรอเนี้ย