เพื่อนที่แท้จริง (จบบริบูรณ์)

เช้าวันเสาร์ที่บ้านของเหมียว

อ้อมรีบมาหาเหมียวแต่เช้า ยืนกดกริ่งอยุ่หน้าบ้านสักพักหนึ่ง แม่ของเหมียวเดินออกมาดุที่หน้าประตูบ้านว่าใครมากดกริ่งแต่เช้า พอเห็นว่าเป็นอ้อม จึงรีบเดินมาเปิดประตุรั้วให้

"หนุอ้อม มาแต่เช้าเชียว มีอะไรหรือเปล่าลูก" แม่เหมียวถามขึ้น

"อ๋อ พอดีอ้อมจะมาคุยกับเหมียวหน่อยนะค่ะแม่ แล้วนี่เหมียวยังไม่ตื่นอีกเหรอค่ะ" 

"เหมียวยังไม่กลับหรอกลูก เห็นบอกแม่เมื่อวานว่าไปติวหนังสือกับเพื่อน อาจจะดึก เขาก็เลยขอนอนค้างบ้านเพื่อนนะจ๊ะ" แม่เหมียวบอกด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

"แล้วเขาบอกหรือเปล่าค่ะ ว่าไปค้างบ้านใคร" อ้อมรู้อยู่แล้วว่าเหมียวอยู่ที่ไหน แต่ก็ถามออกไปเพราะอยากรู้ว่าเหมียวจะบอกแม่ว่าอย่างไร

"เห็นเขาว่า ไปค้างบ้านเพื่อนในห้องนะจ๊ะ แม่ก็ไม่ทันได้ถาม เหมียวเขาก็วางสายไปก่อน" 

"งั้นเหรอค่ะ"

"แล้วนี่ หนูทานข้าวมาหรือยัง แม่ต้มข้าวต้มไว้เพียบเลย เข้าไปทานรอเหมียว ไปพลางๆก่อนก็ได้ลูก แม่ว่าอีกสักพักเขาก็คงจะกลับมาแล้ว" แม่เหมียวชวนให้อ้อมเข้าไปในบ้าน และทานอาหารเช้าด้วยกัน เพื่อฆ่าเวลา อ้อมตอบตกลงรับคำชวนของแม่เหมียว

เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ ระหว่างที่อ้อมกับแม่ของเหมียวคุยกันอยู่ เหมียวก็เปิดประตูเดินเข้ามาพร้อมกับกลิ่นเหล้าโชยหึ่งเต็มตัวไปหมด แม่เหมียวได้แต่ตกใจเมื่อเห็นลูกสาวอยู่ในสภาพที่เหมือนคนเมา รีบเข้าไปประคองไว้ 

"ตายแล้วเหมียว นี่ลูกหัดกินเหล้าตั้งแต่เมื่อไหร่ ไหนบอกแม่ว่าไปติวหนังสือยังไงล่ะ แล้วทำไมหนูถึงกลับมาในสภาพแบบนี้ บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะยัยเหมียว"

"โอ้ยแม่...จะถามอะไรนักหนา ง่วงนอนจะตายอยู่แล้วถามเซ้าซี้อยู่นั่นแหล่ะ น่าเบื่อ น่ารำคาญจริงๆเลย" พร้อมกับปัดมือแม่ออกอย่างแรง

"นี่เหมียว แกทำกับแม่แกแบบนี้ได้ยังไง แม่เขาเป็นห่วงแกมากนะรู้ไหม" อ้อมทนไม่ไหวเมื่อเห็นกิริยาที่เหมียวแสดงออกกับแม่

"แกก็อีกคนอ้อม ชอบเข้ามายุ่งวุ่นวายกับฉันนักหนา ชวนติวอยู่นั่นแหล่ะ ถ้าแกอยากติวทำไมไม่ไปติวเองเล่า มาชวนฉันอยู่ได้" เหมียวยืนชี้นิ้วมาทางอ้อม

"ก็แกเป็นเพื่อนฉันนะสิ ฉันถึงได้พยายามลากแก ช่วยเหลือแกให้สอบผ่านไปด้วยกัน เราจะได้เรียนจบไปพร้อมๆกันยังไงล่ะ ฉันอยากให้แกมีอนาคตที่ดี ไม่ใช่ไปมั่วสุมอยุ่กับเพื่อนที่ขี้เหล้าเมายาแบบนั้น" อ้อมพูดให้เหมียวได้คิด แต่ดูเหมือนว่าเหมียวไม่ได้สนใจในสิ่งที่อ้อมพุดเลย แถมยังโมโหที่อ้อมมาทำเป็นสั่งสอนเขาอีก จึงด่าอ้อมออกไปอย่างแรง

"แกไม่ใช่แม่ฉันอ้อม ไม่ต้องทำมาเป็นสะเออะสั่งสอนฉันอีกคนหรอก"

แม่เหมียวที่ยืนดูอยู่ทนไม่ไหว กับกิริยาท่าทางแบบนี้ของลูกสาว จึงเข้าไปห้าม

"หยุดเดี๋ยวนี้นะเหมียว อ้อมเขาเป็นเพื่อนลูกนะ เขาหวังดีกับลูกอยากให้ลูกเรียนจบไปพร้อมๆกัน เพื่อนที่ดีแบบนี้มีไม่กี่คนหรอกนะ แล้วทำไมหนูไปพูดกับอ้อมเขาแบบนั้นห๊าเหมียว"

"ก็อยากจะเข้ามายุ่งกับเรื่องในชีวิตหนูทำไมล่ะ ไปจัดการชีวิตของตัวเองเถอะ ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตของคนอื่น"

"ถ้างั้นฉันต้องขอโทษแกด้วยนะเหมียว ที่เข้าไปยุ่งวุ่นวายในชีวิตแกมากเกินไป ต่อไปนี้ฉันจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับแก ไม่ว่าแกจะเป็นยังไงฉันก็จะไม่สนใจอีกแล้ว ถ้าแกคิดว่าเพื่อนที่แกคบอยู่ดีกว่า แกก็ไปคบกับเขาเถอะ" อ้อมพูดเพียงแค่นั้น แล้วก็หันไปยกมือไหว้แม่ของเหมียวเพื่อขอลากลับ