เพื่อนที่แท้จริง (จบบริบูรณ์)

หลายวันผ่านไป... ตั้งแต่ที่เหมียวทะเลาะกับแม่และอ้อมวันนั้น เหมียวก็กลับบ้านดึกทุกวัน เที่ยวทุกคืน บางทีก็ไม่กลับบ้าน โรงเรียนก็ไม่ไป จนอาจารย์ส่งจดหมายเชิญผู้ปกครองไปถึงบ้าน แม่ของเหมียวเศร้าใจมากจนไม่รู้จะทำยังไง หล่อนได้แต่นั่งร้องไห้และระบายความในใจกับกรอบรูปของสามีทุกวัน เหมือนเช่นวันนี้ เหมียวแต่งตัวออกไปเรียนตั้งแต่เช้า จนตอนนี้ตีสามแล้ว เธอก็ยังไม่กลับ หล่อนนั่งคอยลูกสาวเหมือนเช่นเคย

"คุณค่ะ...ตอนนี้ฉันทุกข์เหลือเกิน จะมีวิธีไหนบ้างที่จะทำให้ลูกของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม" หล่อนมองไปที่กรอบรูปของสามี แล้วพร่ำบ่น แต่หล่อนก็ไม่ได้คำตอบอะไร มีเพียงแต่รอยยิ้มที่สามีหล่อนส่งมาให้เช่นทุกครั้ง...

ที่โรงเรียน

อ้อมกำลังจะเดินเข้าไปในโรงเรียน แต่มีเพื่อนชายหญิงกลุ่มหนึ่งรีบเดินเข้ามาเรียกเธอไว้

"อ้อมๆ...หยุดก่อน"

"มีอะไรเหรอแก" อ้อมถามขึ้น

"เมื่อเช้าพวกฉันเห็นเหมียวซ้อนท้ายรถมอไซด์ผู้ชายเข้าไปที่บ้านหลังหนึ่งแถวๆตลาดเก่าอ่ะแก แต่ที่แย่ไปกว่านั้นนะ เขารู้กันทั้งนั้นว่าผู้ชายคนนั้น เป็นเสือผู้หญิง แล้วที่สำคัญไปกว่านั้น เพื่อนอีกโรงเรียนนึงเคยเล่าให้ฉันฟังว่า หมอนั่นเคยพาผู้หญิงไปรุมโทรมที่นั่นหลายคนแล้ว แต่ไม่มีใครกล้าไปแจ้งความ เพราะอายนะแก ฉันว่าแกควรจะเตือนๆเหมียวไว้บ้างนะ" เพื่อนในห้องคนหนึ่งบอกกับอ้อม

"จริงเหรอแก....แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ ตั้งแต่ที่ทะเลาะกันวันนั้น ฉันก็ยังไม่ได้คุยกับเหมียวเลย แล้วตอนนี้เหมียวจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้" อ้อมบอกกับเพื่อนๆด้วยความเป็นห่วงเหมียว

เพื่อนๆเมื่อรู้ดังนั้นก็พยายามคิดหาวิธีช่วยเหลือเหมียวให้ออกมาจากบ้านหลังนั้นให้ได้

"เอาแบบนี้ไหม ฉันว่าพวกเราออกไปช่วยเหมียวที่นั่นกันเลยดีกว่า" เพื่อนผู้ชายในกลุ่มคนนึงเสริมขึ้น

"แต่ฉันว่า...เราน่าจะไปบอกคุณครูให้ตามไปช่วยดีกว่าไหม อย่างน้อยก็ยังมีผู้ใหญ่ไปด้วย"

"อย่าเลย ฉันกลัวว่าถ้าเราไปหาเหมียวช้าเกินไป อาจจะไม่ทันการ' อ้อมพูดขึ้น เพื่อนๆในกลุ่มหยุดคิด และช่วยกันนับว่าในกลุ่มนี้มีกี่คน พอที่จะรับมือกับพวกนั้นไหวไหม

"7 คน ก็ยังดี หวังว่าพวกนั้นคงจะมีไม่มากไปกว่าพวกเรานะ" เมื่อตกลงกันไหนได้ทุกๆคนก็รีบไปที่ตลาดเก่า เพื่อช่วยเหมียวทันที

ที่บ้านหลังตลาดเก่า

เมื่อรถมอไซด์ที่เหมียวซ้อนท้ายมาถึงที่บ้านหลังหนึ่งในตลาดเก่า ส้ม...เพื่อนที่เหมียวคุกคลีด้วยมาตลอดในช่วงหลังๆ ก็ออกมารอรับเหมือนเดิม แต่วันนี้มีเพื่อนผู้ชายแปลกหน้าที่เหมียวไม่เคยรู้จักนั่งอยู่ในบ้านด้วย

"เอ๊ะ!..ส้ม เพื่อนใหม่เหรอ" เหมียวถาม

แต่ส้มไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยืนยิ้มอยู่

"อ๋อ...เพื่อนพี่เองนะน้องเหมียว พอดีมันอยากจะเห็นหน้าเหมียวนะ ก็เลยมารอดู" เชน เพื่อนชายที่เหมียวคบอยู่พูดขึ้น ทั้งสามคนเดินเข้าไปในบ้าน และทักทายเพื่อนใหม่ที่กำลังนั่งรออยู่

"เหมียว ขึ้นไปบนห้องกับพี่หน่อยสิ พี่มีอะไรจะให้นะ"

"เอ่อ..พี่เชนเอาลงมาให้เหมียวหน่อยไม่ได้เหรอค่ะ"

เชนที่เห็นเหมียวไม่ยอมทำตามเขาอย่างโดยดี ก็นึกโมโหจึงเสียงดังใส่เธอ

"กูบอกให้ขึ้นไปก็ขึ้นไปเถอะน่า เดี๋ยวกูจะพามึงไปขึ้นสวรรค์" เชนพูดออกมาอย่างป่าเถื่อน

เหมียวตกใจในสิ่งที่เชนพูด มองไปรอบๆก็เห็นเพื่อนของเชนเริ่มกรูกันเข้ามาหา เธอเริ่มกลัว และถอยหลังหนี เธอหันไปเห็นส้มก็ร้องออกมาให้ช่วย

"ส้ม...ช่วยด้วย" เธอร้องเรียก

"ได้จ้า...ฉันจะช่วย ช่วยให้มึงได้ผัวสมใจยังไงล่ะอีเหมียว" แล้วส้มก็เข้ามาจับเหมียวไว้ ให้กับพวกของเชน ทั้งหมดกรูกันเข้ามาถึงตัวเธอ และพยายามลูบไล้ไปตามที่ต่างๆ พยายามที่จะลากขึ้นไปชั้นบน แต่เหมียวขัดขืน ทั้งถีบทั้งเตะ และร้องออกมาให้คนช่วย

"ร้องมากนักใช่ไหมมึง นี่แนะ" หนึ่งในนั้นต่อยเข้าไปที่ท้องของเธอ เธอทั้งจุกทั้งเจ็บ  หมดแรงที่จะดิ้นรนขัดขืน ได้แต่ร้องไห้และพรึมพรำออกมาเบาๆ  และก่อนที่เธอจะหมดสติลง ได้นึกถึงแม่และอ้อมเพื่อนสนิทที่คอยเป็นห่วงและคอยเตือนเธออยู่เสมอ เธอรู้แล้ว ว่าเพื่อนที่แท้จริงมันเป็นอย่างไร เธอไม่น่าหลงไหลไปในทางที่ผิดๆเลย......

โรงพยาบาล

เหมียว...ลืมตาตื่นขึ้นมามองเห็นหลอดไฟสีขาวนวนตา เธอมองไปรอบๆห้อง ก็เห็น แม่ อ้อม และเพื่อนๆอีกกลุ่มหนึ่ง นั่งอยู่บนโซฟาเต็มไปหมด เธอร้องเรียกแม่ด้วยเสียงที่แหบแห้ง

"แม่....."

เมื่อทั้งหมดได้ยินเสียงเรียกของเหมียว ต่างก็ลุกขึ้นมาล้อมรอบเตียงของเธอ

 "เหมียว...ฟื้นแล้ว เย้ๆ"

"เหมียวเป็นยังไงบ้างลูก" แม่รีบเข้ามาจับมือเธอ และลูบไปที่หัวอย่างอ่อนโยน"

"แม่ หนูขอโทษที่ไม่เชื่อฟังแม่"เหมียวยกมือไหว้แม่ของเธออย่างรู้สึกผิด และหันไปหาอ้อมและเพื่อนๆ

"อ้อม ฉันขอโทษแกด้วยนะ และขอบใจเพื่อนๆทุกคนที่คอยเป็นห่วงฉันเสมอ" เธอบอกกับเพื่อนๆ

"ไม่มีใครโกรธหนูหรอกลูก ทุกๆคนเป็นห่วงหนูตลอด โดยเฉพาะอ้อม"

เหมียวมองไปที่อ้อม แล้วน้ำตาไหลทันที อ้อมยิ้มให้เหมียวอย่างเข้าใจ

"นอนพักผ่อนเยอะๆ แล้วก็กลับไปเรียนได้แล้ว แกยังติดค้างสัญญาที่ว่าจะไปติวหนังสือบ้านฉันไง จริงไหมทุกคน" อ้อมพูดกับเหมียวแล้วหันไปขอคำตอบจากเพื่อนๆ

"ฉันคงไปเรียนไม่ได้แล้วล่ะ ฉันไม่มีหน้าไปพบคนที่โรงเรียนหรอก แกก็รู้ว่าฉัน...."

"ถ้าเป็นเรื่องนั้นนะ แกไม่ต้องคิดมากหรอก เพราะพวกฉันนะไปช่วยแกไว้ได้ทันเวลาพอดี" อ้อมรู้ว่าเหมียวจะพูดอะไร จึงชิงพูดก่อน และเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เหมียวฟัง

"ฉันต้องขอบใจพวกเธอมากๆนะ ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะว่าเพื่อนที่แท้จริงนะ จะคอยเตือนเรา และชักชวนเราให้ไปในทางที่ถูกที่ควร จะคอยช่วยเหลือเราในยามที่เราลำบาก และจะคอยเป็นห่วงเป็นใยและหวังดีกับเราเสมอ บทเรียนครั้งนี้หนักหนาสำหรับฉันมากนัก มันจะฝังลึกและอยู่ในใจฉันตลอดไปเลยล่ะ......." เหมียวส่งรอยยิ้มไปให้กับเพื่อนๆของเธอ และต่อไปนี้เธอจะเริ่มต้นใหม่ และทำในสิ่งที่ดีๆ ไม่ให้แม่และเพื่อนๆต้องเดือดร้อนและคอยเป็นห่วงอีกต่อไป......

                                     ......จบบริบูรณ์.....