เรื่องราวของเจ้าชายบนหอคอย

          ตะวันยามเช้าที่เคยสาดเเสงสว่างจ้าตอนนี้กับค่อยๆหรี่ลงราวกับเทียนที่กำลังมอด 

 ท้องฟ้าสีครามค่อยๆเปลี่ยนเป็นเข้มราวหยดหมึก ก้อนเมฆขาวค่อยๆเลือนหาย

   ข้ารู้สึกใจหายเเปลกๆ นานๆครั้งข้าจึจะได้ออกมานอกหอคอยซักครั้งก็ต้องกลับเข้าไปอีก

   จะไม่ให้ข้าได้ชื่นใจบ้างหรือไง(ถึงเเม้เหตุที่ได้ออกมามันไม่สมควรดีใจสักนิด)

  คุณต้นไม้ยังคงเดินนำทางไปเงียบๆ โอรินกวัดเเกว่งดาบไม้เล่นตามประสา ส่วนมังกรกผล็อยหลับบนหลังข้าเรียบร้อยเเล้ว

  ข้าจะบอกอะไรให้ ว่าตลอดทางเดินกลับหอคอยเจ้ามังกรคันไม่หยุดตัวก็ร้อนจี้ราวกับไฟ จนข้าทนไม่ไหวต้องยอมเเบกมันมาตลอดทางเเละดูเหมือนจะไม่มีใครอยากช่วยด้วย

  ข้าสำเลืองมองคุณต้นไม้เล็กน้อยเขาดูมีความเป็นผู้ใหญ่มากที่สุดเเต่ไฉนเขาจึงเฉยเมยต่อเจ้าตัวน้อยที่เหมือนจะเป็นไข้ล่ะ

 ในที่สุดความอยากรู้ก็ชนะ ข้าเอ่ยถามชาหนุ่มโดยไม่มีความลังเล

 "นี่คุณต้นไม้ เจ้ามังกรตัวร้อนเช่นนี้ท่านไม่คิดจะช่วยหน่อยหรือ" 

 ชายหนุ่มหยุดเดิน เขาไม่กล่าวอะไรทั้งสิ้นปล่อยให้ผมเงินนั่นสะบัดไปมาตามสายลม โอรินก็หยุดเล่นดาบของเธอเเล้วหันมามองข้าช้าๆ

 สายลมยังไม่หยุดพัด 

   "เจ้ามังกรมันเเพ้มด"

 "หาา!!"เเค่คำพูดสั้นๆของคุณต้นไม้ก็ทำให้ข้าถึงกับอึ้ง เจ้ามังกรตัวเล็กเเสนเเสบเนี่ยนะมันจะไม่ถูกกลับมดตัวเล็กๆเนี่ยนะ

 "ถ้างั้นเราก็ต้องกลับไปหาท่านเอ็มอีกอ่ะดิ" ข้าเเทบอยากค้านทัทีเมื่อคิดอย่างนี้

 "ใช่ที่ไหนล่ะ" โอรินกล่าวลอยๆในขณะที่มือยังเล่นดาบต่อ

   "ข้ามีที่ๆจะพาไปเเล้วกัน" คุณต้นไม้กล่าวเสริมก่อนเร่งเท้าเดินเเข่งกับเสงอาทิตย์ที่กำลังมอดลง

  ค่ำมืดเริ่มมาเยือน ทางเดินจากป่ารกเเละเนินเขาตอนนี้เริ่มเป็นตัวเมืองเเละบ้านเรือน

  นี่เป็นครั้งเเรกที่ข้าได้มาเยือนหมู่บ้านครั้งเเรก 

  เเสงไฟจากโคมไฟประดับประดาเปล่งประกายขึ้นเรื่อยๆรับความมืดที่กำลังมา ช่างเป็นภาพที่น่าชื่นชม

 คบไฟมากมายเเละผู้คนที่เริ่มจ้อเเจ้ ผู้คนบางกลุ่มหันมามองเราสักพักเเล้วซุบซิบอะไรบางอย่าง

 "นั่นมันลูกเจ้ากาไหมอ่ะ"

 "ใช่ๆได้ข่าวว่านังกาได้เจ้าชายองค์ใหม่เเล้วนี่"

  "คราวนี้จะเป็นยังไงนะ จะอยู่กับเจ้าเด็กตัวเเสบนั่นยังไงนะ"

  เสียงซุบซิบ นินทาเริ่มมากขึ้น โดยเฉพาะ "เจ้าชายองค์ใหม่"

   เเล้วข้าเป็นเจ้าชายองค์ใหม่ตอนไหน คนเดียวที่ตอบข้าได้ในขณะนี้คือคนที่เดินนำหน้าข้าอยู่นั่นเเหละ

 "ข้าไม่ขอตอบอะไรทั้งสิ้นเเค่ขอบอกว่า เจ้าเป็นเเค่เพียงตัวเเทน" ตัวเเทน เหมือนทุกอย่างเงียบงันไปหมด ตัวเเทนของอะไร ข้าไม่ใช่เจ้าชายบนหอคอยหรือ?

 "เจ้าชายของข้า" ร่างเล็กบนหลังดิ้นไปมาราวกับรู้ว่าเข้าคิดอะไรขึ้น

 เเต่...เอาว่ะ ถึงเเม้ข้าจะเป็นตัวเเทนของใครถ้าเจ้าหนูพวกนี้ยังต้องการข้า ข้าก็จะอยู่เป็นเจ้าชายบนหอคอยต่อไป

  ตราบเท่าท่ีเจ้าหนูต้องการ

  ไม่นานคุณต้นไม้ก็พาเรามาที่ร้านขนมปังร้านหนึ่ง ภายนอกร้านตกเเต่งในสไตล์ที่อบอุ่น โคมไฟสีสวยเเขวนเรียงราย ป้ายร้านทอประกายสีใสเขียนไว้ว่า" ร้านอบอุ่นคลับ"

  มันเป็นร้านขนมปังเเน่เหรอ

 ชายหนุ่มรีบเดินจ้ำอ้าวไป ข้าก็รีบเดินตามไปพร้อมโอรินด้วย

  ภายในร้านลูกค้าไม่มากนักเเต่ก็ไม่น้อยจนไม่มี คุณต้นไม้เลือกโต๊ะที่ติดอยู่ริมหน้าต่าง ข้าวางเจ้ามังกรน้อยไว้ข้างๆเเล้วหย่อนก้นนั่ง ส่วนโอรินก็นั่งกับคุณต้นไม้

  ไม่นานก็มีพนักงานมารับออเดอร์เเต่คุณต้นไม้เหมือนจะไม่สนใจ มีเเต่โอรินที่สั่งเอาสั่งเอา

  "เอามาการองต์ เเล้วก็อันนี่ อันนี่ อันโน้น" เออ ข้าพึ่งรู้ว่าโอรินก็กินจุใช่เล่น

  พนักงานเอาเเต่พยักหน้าหงึกๆก่อนจะเดินหายเข้าไปหลังร้าน 

  ข้าก็มองสำรวจร้านพลาง ลูกค้าบางคนก็มาคนเดียว บางคนก็มากันเป็นครอบครัว

  พอเห็นอย่างนี้นึกถึงเเม่กาจัง

   อยู่ๆข้าก็สังเกตเห็นหญิงสาวผมม่วงในชุดฟู่ฟ่อง กับซิสเตอร์ในชุดเเม่ชีท่มาพร้อมกับถาดขนม

 รู้ได้เลยว่าหญิงผมม่วงคือใคร

 "อย่าลืมนะ เอาไปส่งที่หอคอยด้วยขอบใจมากจ้ะ" เเม่กาพูดสองสามคำ ก่อนที่เม่ชีคนนั้นจะพยักหน้าหงึกๆเเล้วออกจากร้านไป

  หญิงสาวผมม่วง ยิ้มเล็กน้อยก่อนหันมามองโต๊ะเราเเค่เเวบเดียวก็ตาลีตาเหลือกหาอะไรปิดหน้าทันที

  ข้ารู้เเล้วว่าคุณต้นไม้มาหาใคร

  "นังกาาาา!!!"

  "กรี๊ดดดดดดดด!!!"

  ถ้าข้าเป็นเเม่กานตอนนั้นข้ายอมเอาถาดขนมฟาดหัวสงบไปเลยดีกว่า....

  เเสงเทียนจากเมืองเริ่มดับลง ในขณะที่เเม่กาเอามือกุมขมับที่โดนลูกเตะพิฆาตไป

  "ไปหาชู้เเปปเดียวก็ไม่ได้" เเค่บ่นนิดเดียวผู้หญิงที่สวยที่สุด(?) ก็โดนศอกของชายหนุ่มอีกรอบ

  "ลูกเเกโดนคุณเเอลทำโทษยังมีหน้าไปหาชู้อีก!!" เออใช่!!

  "ไปทำธุระย่ะ อ่าวเเล้วเจ้าชายดีขึ้นรึยังจ้ะ" เเม่กาหันมาถามข้า

  "ดีขึ้นเเล้วครับ" ข้าตอบ ตอนนี้เรากำลังเดินกลับหอคอยทางเส้นทางหมู่บ้าน เพราะเส้นทางที่ท่านเอ็มพาข้ามามันเป็นทางลัดซึ่งเเม่กาก็ค้านหัวชนฝาว่าจะไม่ไปตอนมืดๆเด็ดขาดอีกอย่างพวกเรากำลังไปหาใครบางคน

  พอพ้นเขตหมู่บ้านนิดหน่อยก็เจอสะพานโค้งที่ดูเหมือนอายุการใช้งานจะมาก

 "ยาโฮฮฮ" 

  "เหวอออออ" อยู่ๆก็มีร่างหญิงสาวที่มีเเมวดำกัดหัวกระโดดออกมาเเยกเขี้ยวใส่ข้า

 "หวัดดีเเมวดำเพื่อนเลิฟฟฟฟ"เเม่กากับคุณต้นไม้ดูไม่กลัวสักนิด

   "เอาปลามาไม่งั้นข้าไม่ให้ผ่าน" คุณเเมวดำยังคงขู่ฟ้อๆต่อไป

  เเม่กาก็ยังคงยิ้มเหมือนเดิมเเล้วชูปลาตัวนึง(ซึ่งไม่รู้เอามาจากไหนขึ้น) เเมวดำเเย้มยิ้มก็กระโจนตะปปปลานั้นมากัดไว้

  "เเต่ข้าขอเเลกอะไรอยากหนึ่ง"คุณต้นไม้กล่าว

 "ขอสบู่เเก้คัน" เเมวดำพยักหน้าก่อนหลีกทางเเล้วหยิบเอาก้อนสบู่กลมยื่นให้

  "ครั้งหน้าเดี๋ยวข้ามาเยี่ยมน้าาาาาาาา" เเม่กายังไม่วายร้องเรียกถึงเเม้เดินผ่านมาไกลเเล้วก็ตาม

   เฮ้อ ข้าล่ะท้อใจ

  เเล้วการออกจากหอคอยก็สิ้นสุดลงเสียที

 จากเจ้าชายผูั้กลับหอคอย