เรื่องราวของเจ้าชายบนหอคอย

ข้าคือเจ้าชาย…เจ้าชายผู้อยู่บนหอคอย

“เจ้าชายยยยยย ดูสิๆว่าข้าวาดรูปอาหราย” ข้าสำเหลืองมองไปยังอิตัวแสบ ที่ตอนนี้หายดีเป็นปลิดทิ้ง

หลังจากได้สบู่แก้แพ้ชั้นดีไป เจ้ามังกรก็กลับมาป่วนได้เหมือนเดิม หรืออาจมากกว่าเดิม?

“รูปอะไรของเจ้านะ” ข้านึกสงสัย

รูปที่มังกรถือในมือคือภาพที่อิตัวป่วนเอาสีเทียนป้ายๆขีดๆจนแทบดูไม่ออก โชคดีที่พอมีโครงอยู่บ้าง ไม่งั้นข้าคงคิดว่าเจ้านี้พยายามทำงานศิลปะแนวศิลเปรอะ

“รูปครอบครัวสุขสันต์ ฉันท์มิตรภาพ งามอร่ามศรี มีแต่ความสุข ความทุกข์ไม่มี ชีวิตดี๊ดีจุงเบย”

แน่ใจนะว่าชื่อภาพ…

“นี้ข้า นี้แม่กา นี้คุณต้นไม้ นี่โอริน ส่วนนี้เจ้าชาย เป็นไงสวยไหม” มังกรยิ้มร่าโชว์ฟันขาวใช้นิ้วป้อมๆชี้คนในภาพที่ยืนเรียงกัน ถ้าข้าเดาเอามั่วคงมีพระอาทิตย์ หญ้า แล้วก็ดอกไม้

“สวยไหมๆๆๆ”

มังกรทำตาแป๋วยังกะหมาขออาหาร โอเคในเมื่อชีวิตเจ้าชายต้องมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กจำเป็น เจ้าชายทำก็ได้

“จ้า สวยมากๆเลยนะ” ข้าบอกปัดๆไปอย่างนั้น ไม่อยากทำให้เจ้านี้เสียใจ แต่อีมังกรคงคิดเข้าข้างตัวเองจริง อยู่ๆมันก็กระโจนมากอดข้า ไม่พอนะซุกหน้าด้วย ไอ้ตัวแสบบบบ

“เย้!! เจ้าชายเป็นคนแรกที่ชมภาพข้านะเนี่ย!! ข้าเคยถามโอริน โอรินก็ไม่ตอบ คุณต้นไม้ก็ไม่ตอบ มีเจ้าชายคนเดียวที่ชมข้า!! ดีใจที่สุดเลย!!”

อิมังกรเขย่าตัวเองไปมาในขณะที่กอดข้า สงสัยมันจะดีใจมากเลยสินะที่มีคนชม ก็สมควรนานๆทีอ่ะนะ

แต่ในใจข้า มังกรมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรแค่เป็นเด็กซน แสบ ซ่าๆตามประสา โตขึ้นอาจจะเปลี่ยนก็ได้…

เปลี่ยนจากซนเป็นกะล่อนล่ะมั้ง…

 อยู่ๆมันก็นิ่งไปนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร กอดข้านิ่งๆ อย่างกับคนใช้ความคิดอยู่ มันไม่เคยเป็นอย่างนี้? มังกรไม่เคยเงียบแบบนี้ มันต้องมีแผนแกล้งข้าแน่ ข้าเลยลองนิ่งตอบ…แต่ ถึงแม้จะผ่านไปนานยังไงเราทั้งคู่ก็ไม่มีใครปริปาก

มันเป็นอะไรของมัน…

 เออ ก็ดีอยู่นิ่งไม่พูดมากมั้งก็ดี น่ารักมากขึ้นนะเนี่ย เห็นมันทำตัวดีต้องมีรางวัล

ข้าเอื้อมมือไปลูบหัวมัน สางผมมันเล่น เป็นครั้งแรกที่ข้ารู้สึกถึงอะไรบางอย่าง บางอย่างที่อยู่ๆเหมือนหัวข้าคิดขึ้นมาเอง

มังกรไม่เหมือนแม่กา….โอรินก็ด้วย….

“นี่มังกร เจ้ามีพ่อหรือเปล่า” เสียงถามเบาหวิว แต่มันกลับดังเมื่อเราอยู่ในที่เงียบๆเพียงสองคน

มังกรเงยหน้ามามองตาข้า ใช่..มังกรตาไม่เหมือนแม่กา มันจ้องข้านิ่ง ริมฝีปากขยับเบาๆเสียงตอบเบาหวิวเช่นเดียวกัน

แต่สำหรับข้ามันชัดเจน

“ข้าไม่รู้”

ราวกับคำถามนั้นย้อนกลับตัวข้าเอง แล้วข้าล่ะ พ่อแม่ข้าคือใคร ข้าเกิดที่ไหน และมาอยู่ที่นี้เพื่ออะไร

คำตอบก็เช่นเดียวกัน

ข้า ไม่ รู้

อาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ข้ากับมังกรไม่ได้คุยกันอีก เจ้านั้นไปนั่งเล่นเงียบๆ แต่ห่างข้าเหลือเกิน ในบางครั้งข้าหันหน้าไปทางมันสบเข้าดวงตากลมโต แล้วมังกรก็เบือนหน้าหนี

ราวกับเราสองคนมีอะไรต้องคิด

ในหัวข้ามีแต่คำถามเดิม เรื่องราวมันไม่ปะติดปะต่อจนน่ากลัว ข้าต้องการคำตอบให้แน่ใจ

หลังจากนั้นไม่นาน แม่กาก็ชวนลงไปกินข้าว ทุกอย่างยังเหมือนเดิม แม่กายังคงบ่นเรื่องหนี้ที่ติดเพื่อนไม่จ่ายสักที เลยโดนคุณต้นไม้ดุไปตั้งหลายครั้ง โฮรินก็แย่งไส้กรอกกับมังกรเหมือนปกติ ภาพทุกอย่างเหมือนเช่นเคยที่มันเคยเป็น…

“เป็นอะไรรึเปล่า เจ้าชาย เจ้าไม่แตะขนมปังเลยนะ” แม่กาถาม ทุกอย่างเงียบลง โอรินเลิกแย่งไส้กรอก คุณต้นไม้หยุดเทศ

ข้าตกเป็นเป้าสายตา มันอึดอัดจนบอกไม่ถูก… ข้ามีคำถามคาใจและต้องการคำตอบ

แต่ถ้าข้าถามแล้ว สิ่งที่ข้ากลัวคือ ข้าจะรับคำตอบได้ไหม..

“ข้าขอตัวก่อน” ในนาทีนี้ข้าอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากเจอหน้าใครทั้งสิ้น

วิ่งขึ้นบันไดคอหอย ไปยังชั้นบนสุด…ตรงไปที่ระเบียง มองดูนภาในยามรัตติกาล

ลมพัดมาเอื่อยๆมา รู้ตัวอีกทีข้าก็ทรุดนั่งลงอย่างกับคนหมดแรง  ไม่รู้ทำไหม อาจจะเป็นวัยต่อต้านก็ได้ แต่ขอแค่ตอนนี้ข้าอยากอยู่ห่างๆก็พอ ในหัวข้ามันกระจัดกระจาย และมีคำถามที่รุนแรงที่สุด ข้าอยู่ที่นี้เพื่ออะไร

“เจ้าอยากได้คำตอบใช่ไหม”

เสียงเอ่ยอันแสนคุ้นเคยจะใครที่ไหน…สตรีผมม่วงในชุดหรูหรา  ข้างๆคือบุรุษผมเงิน และเด็กน้อยอีกสอง

ข้าประจังหน้ากับพวกเขา สีหน้าที่เคยยิ้มแย้มของแม่กา ตอนนี้ดูเคร่งขรึมราวกับคนละคนคุณต้นไม้ก็ดูเย็นชาจนข้าใจหาย อีมังกรไม่ปริปากและโอรินที่ข้าไม่นึกมาก่อนว่านางจะมีมาดอาจหาญถึงเช่นนี้….จ้องข้าราวกับเป็นนักโทษ

“ข้าถาม ตอบมาสิ”

ข้าไม่ได้เอ่ยถามแต่เหมือนกับนางรู้อยู่แล้ว ราวกับนางรู้ว่าข้าต้องสงสัยข้อนี้ทำไหมข้าต้องตอบนางเสียเองถึงยังไงข้าก็ต้องตอบ

พยักหน้าคือคำตอบ

“เจ้าชาย…มันซับซ้อนและพูดยาก” นางเว้นระยะช่วงหายใจลึกๆเหมือนตั้งสมาธิ

มันแทบทำให้ข้าตื่นเต้นหนักเข้าไปอีก ตัวข้าสั่นเหมือนอยู่ในฝันร้าย อยากได้คำตอบนั้นใจจะขาด ถึงแม้จะกลัวแสนกลัวก็ตาม

“ฟังข้า ข้าไม่ใช่แม่ของมังกร โอรินหรือเจ้า ตอนนี้ที่เจ้ากำลังต้องการคำตอบมากเช่นนี้ เพราะเจ้ากำลังจะตื่นเจ้าชาย

ทุกอย่างที่ท่านเห็นอยู่คือความฝัน ตื่นซะ ตื่น!!!”

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”ข้าเจ็บปวด

ภาพทุกอย่างกลายเป็นสีขาว พร่ามัวเลือนราง ขาวโพลน สติเหมือนดับวูบ มีเพียงอย่างเดียวที่ข้าได้ยิน…

 เมื่อเจ้าตื่นเจ้าจำทุกอย่างได้เอง

เมื่อเจ้าตื่น…โรเนียส

………………………………………………………………………………………………………………………………………….

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ข้าคือเจ้าชายโรเนียส เจ้าชายอันดับสามแห่งอาณาจักรเอเธอร์เนียร์อันยิ่งใหญ่

บุตรแห่งองค์กษัตริย์ปีเตอร์ ชีวิตของข้ามีแต่ความสุขมาตลอดระยะเวลาสิบแปดปี ใช่….ในช่วงเวลานั้น

ข้าชื่นชอบตอนที่ข้าอายุสิบสองมากที่สุด เพราะวัยสิบแปดไม่น่าจดจำ…

พี่สาวข้ากำลังจะแต่งงาน งานเลี้ยงจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่สุด มีแขกมากหน้าหลายตา ทุกๆอย่างน่าจะเป็นไปด้วยดี

ถ้าไม่ใช่ว่ามีนางปีศาจโผล่ออกมา นางประกาศกร้าวถึงสิทธิ์ในตัวพี่เขยของข้า

แต่แน่นอนใครจะมอบคนรักให้นาง

ปีศาจร้ายโกรธแค้น นางหาทางแก้แค้น ใช่…หนทางนั้นคือข้านางสาปข้าให้มีชีวิตในกึ่งหลับและกึ่งตื่น

ข้ายังหายใจนั่ง เดินไปไหนมาไหนได้ แต่ดวงจิตข้าอยู่ในโลกฝันล่องลอย รับรู้สิ่งภายนอก

รู้ว่าท่านพ่อส่งข้าให้ท่านกาซึ่งเป็นน้าแท้ๆ

ถูกกักขังบนหอคอย มีคนมากหน้าหลายตามาหารือแก้คำสาป จนในที่สุดทางออกก็เปิดชัด เมื่อท่านเอ็มหาเจอวิธีนั้นในตำราของเจ้าตัว จิตใจ…ก็ถูกเรียกกลับมาสู่ร่าง

กลับมารับรู้และสัมผัสมันจริงด้วยความรู้สึก…..อีกครั้ง

ข้าตื่นมา พบเพียงความว่างเปล่า

ด้านหน้าคือเพดานสีงาช้าง รอบกายเงียบสนิท ข้าขยับตัวบนฟูกนอน คำสาปหายไปกลับมาสู่โลกความจริงอีกครั้ง

แล้วถ้างั้น…มังกร โอริน คุณต้นไม้ แม่กาเรื่องราวต่างๆมันเคยเกิดขึ้นไหม มันอาจจะเคยเกิดแต่อีกมุมมองหนึ่ง

เพียงแค่ขยับข้อเท้าเสียงโซ่ก็เข้าสู่โสนประสาน

ทุกเหตุการณ์เป็นเพียงภาพฝัน บางทีพวกเขาอาจจะคิดว่าวิธีนั้นไม่ได้ผลและอาจจะทิ้งข้าไว้ ล่ามข้าเพื่อป้องกันข้าหนี

เพื่อให้ข้า เป็นเจ้าชายผู้เดียวดายบนหอคอย ตราบนานเท่านาน

“เจ้าชาย”

เสียงเล็กๆที่ข้าได้ยินทุกวันดังมาจากข้าง มันอาจจะเป็นภาพหลอนแต่ข้าก็หันไป

“มังกร….”

………………………………………………จบ…………………………………………..

ซะเมื่อไร

อีกตอนเดียวจาจบแล้วน่า ><ใครอยากให้มีภาคสองเม้นด้วย