เรื่องราวของเจ้าชายบนหอคอย

          ข้าจะขอบอกว่า.....หลังจากเจ้ามังกรน้อยใช้เขี้ยวขาวๆของมันกัดข้าจนเป็นเเผลลึกทั้งสอง       เเผลเเล้ว

      อาการปวดหัววิงเวียน คล้ายจะเป็นลม ก็เริ่มกำเริบขึ้นมาทันที

   จนตอนนี้เเขกที่เเม่กาพามาให้รู้จักก็ต้องมาเเบกข้าวิ่งไปที่ไหนสักเเห่งโดยมีเจ้ามังกรน้อยเเละ

 อัศวินจิ๋วใจเกินร้อยวิ่งตามมาติดๆ

    สำหรับการได้ออกมาจากหอคอยสักครั้งก็ไม่เลว....เเต่ก็ไม่ดีมากนัก เพราะข้าเเทบไม่มีอารมณ์ในการชมวิวรอบข้างเอาเสียเลย!!!

   หัวสมองมึนไปหมด ลมหายใจก็หอบถึ่ เอวก็ปวดราวกับมีใครเอาค้อนมาทุบตลแดเวลา....

      ถ้าใครมีอาการอย่างนี้เเล้วยังยิ้มเเป้นชมวิวล่ะก็ ข้ายอมกัดลิ้นตัวเองตายเลยดีกว่า

   ทัศนการชมวิวติดลบ ข้าขอไม่พูดถึงมากเพราะปวดหัว(อ้าว!)

    เเต่ข้าก็ยังอดฟื้นสังขารตัวเองมองวิวไปรอบๆ ถึงเเม้ร่างกายจะประท้วงว่าไม่ไหวเเล้วก็ตาม

 "เจ้าชายๆ เจ้าชายของข้าอย่าตายนะ"เสียงเจื้อยเเจ้วยังคงดังไล่หลังมาจะไม่ใช่ใครอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ไอ้เด็กที่ทำให้ข้าต้องมาเป็นเเบบนี้!!!

  "เจ้าเงียบไปเลย วิ่งต่อไปเเหละน่า"  สมกับเป็นน้องรักข้า โอรินน้อยยยย 

   ข้าล่ะเห็นความเเตกต่างของเจ้าสองตัวนั้นก็วันนี้เเหละ(เเละตลอดมาตาถั่วรึไง)

    "ก..ก็ ข้าเป็นห่วงนี้ เจ้าชายอย่าเป็นอะไรนะ"

    เฮ้ย!!! เมื่อกี้ข้าหูไม่ฟาดใช่ไหม ถ้าข้าไม่หูฟาดล่ะก็มหัศจรรย์มากเลยที่เจ้ามังกรเป็นห่วงข้า 

   ทุกๆวันมันก็เอาเเต่จะกวนจะกัดข้า เเล้ว มันคิดจะเป็นห่วงข้าด้วยรึ?

     โอ้....น้องรัก

  "ถ้าไม่มีเจ้าชาย เเล้วใครจะทำกับข้าวให้ข้ากินล่ะ!!! เเม่กาทำเป็นที่ไหน ยังไม่พอเเล้วใครจะซักผ้าให้ข้าอีกล่ะ เเล้ว เเล้ว เเล้วใครจะอาบน้ำให้ข้า เเละที่สำคัญใครจะยอมให้ข้ากัด!!!"

   เออ...ที่ข้าว่ามันน้องรัก ข้าขอถอนคำพูด

   "เงียบเหอะน่า เจ้าเด็กพวกนี้!!!" ท่านเอ็มตวาดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันจนดูน่ากลัว

    เด็กๆที่เมื่อกี้วิ่งต้อยๆเงียบลงราวกับสวิทต์ไฟที่ถูกตัดฉับ เด็กน้อยทั้งสองไม่เเม้เเต่จะอยากเอ่ยปากพูดรวมถึงข้าด้วย วันนี้วันซวยอะไรข้าเนี่ย!!!

   "นังกานะนังกา...."ท่านเอ็มบ่นอุบอิบราวกับคนเเก่ด่าเเม่กาเป็นระยะๆ เเต่ใครจะไปสนเจ้าตัวคงไปหาชู้เเล้วล่ะมั้ง

    ไม่นาน เราทั้งสี่ก็มาถึงที่ๆหนึ่งเป็นเนินเขาใกล้ป่ากว้าง เเวดล้อมด้วยไออุ่นเเละกลิ่นธรรมชาติ สิ่งที่สายตาข้าสะดุตดูคือกองคาราวานขนาดยักษ์ที่น่าจะบรรจุอะไรมาซะอย่าง สีสันมากมายถูกละเลงจนดูเเปลกตา ดูๆไปก็เเทบไม่เหมือนบ้านเลยสักนิด

  "เอ๊า!! ถึงเเล้ว ข้าจะพาเจ้าไปรักษารอเเปปนึงนะ" ว่าพลางร่างสูงก็รีบจ้ำอ่าววางข้าลงบนเก้าอี้ไม้ยาวหน้ากองคาราวาน ร่างเล็กทั้งสองที่วิ่งมาเเทบจะกระโดดมาหาข้าราวกับจรวด

   "เจ้าชายของข้าๆ เหนื่อยไหม"

    "หยุดนะเจ้าชายต้องการพักผ่อน"

    "ไม่ๆ ข้าไม่ไว้ใจเจ้าเอ็มนั้นเลย"

  ข้าล่ะอยากเอามืออุดหูเมื่อเสียงจี๊ดๆเหล่านั้นยังคงกระทบหูไม่หยุด เเต่ความปววดทำให้สมองข้ามึนราวกับม้าหมุน การที่จะมานั่งฟังเด็กเถียงกันนั้นไม่ใช่ข้า...ได้ ยังไง

   "มาเเล้วๆ รอนานไหม " เสียงเข้มกระทบโซนประสาทข้าได้ไม่นาน ร่างสูงขงท่านเอ็มที่ดูเหมือนเตรียมพร้อมเต็มที่ก็มายืนอยู่ตรงหน้าข้า

   เเต่กลับโดนสายตาอาฆาตจากตาคู่กลมทั้งสองคู่นั้นเต็มที่....

   "อย่าทำให้เจ้าชายเจ็บนะ!!"

   "อย่าคิดจะทำอะไรเจ้าชายนะ!!"

   เเละอีกมากมาย....

    เสียงวี๊ดว้ายเหล่านั้นยังคงดังเรื่อยๆโดยเเทบไม่มีใครอยากฟัง ขนาดข้ายังพยายามเดินหนีมากับท่านเอ็มในห้องตรวจซึ่งไม่มีใรสามารถเข้ามาได้

   "ท่านเเน่ใจนะ ว่าเด็กๆอยู่ข้างนอกเเล้วจะปลอดภัย?" พอพ้นขีดรัศมีมาได้ข้าก็เริ่มถามท่านเอ็มคนเเรก

  "ฮึ ฮึ ถ้ามันทำอะไรฉันพังล่ะก็เก็บตังค์ที่นังกาได้เลย!!"เเละนี่คือคำตอบที่น่าภาคภูมิใจ....

   ข้าว่าเเม่กาคงต้องเตรียมเงินไว้ทั้งกระเป๋าเเน่ๆ.....

     ------------------50%--------------

   "ว่าเเต่ท่านเอ็ม ข้าเป็นอะไรเหรอ" ข้าเอ่ยถามเมื่อเห็นท่านเอ็มจับโน่นดูนี่สักระยะ 

   ชายหนุ่มเอยหน้าจากสิ่งที่ทำอยู่เล็กน้อยก่อนหันมามองข้าด้วยสีหน้าเเปลกใจ

   "นี่กาไม่ได้บอกเหรอว่า เขี้ยวมังกรมันมีพิษ!" ท่านเอ็มเบิกตากว้างทำหน้าเลิกลัก

   "บอกข้ามาสิเจ้าชายว่าเจ้ากาได้บอกรึเปล่า" 

   ข้าส่ายหน้าเป็นคำตอบ เเม่กาเเทบไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้ข้ารู้สักนิดนึง. . . ที่บอกก็เเค่ 

  กาสวย.....

  "ตายเเล้วๆ นางกานะนางกา ทำไหมเป็นนอย่างนี่เนี่ย!!มาฉันจะรีบรักษาให้เดี๋ยวนี้เเหละ"

  ไม่พูดพล่ำท่านเอ็มรีบคว้านหาอะไรบางอย่างไปทั่ว 

  "โอ๊ย!! มันอยู่ไหนเนี่ย" ชายหนุ่มตวาดลั่นพลางหันซ้ายเเลขวา บางครั้งก็เดินไปมุมโน่นมุมนี่ไม่มีหยุด ข้าเอาเเต่เกาหัวไม่รู้จะลุกไปช่วยหาด้วยดีไหม? เพราะสีหน้าท่านเอ็มดูไม่ดีเอาเสียเลย

  "เดี๋ยวข้าลองออกไปดูข้างนอกดูนะ รอตรงนี้ล่ะ"

   "เเต่เดี๋ยวสิ ท่าน ท่าน" ข้ายังไม่ทันได้พูดจบประโยคท่านเอ็มก็หายไปกลีบเมฆเสียเเล้ว 

   ไม่รู้หาอะไรของเขานะ. . . . .

   การนั่งรอเป็นสิ่งที่ทรมานมาก ร่างกายข้าก็ยังไม่ไหวเเล้ว ไม่รู้ท่านเอ็มหายไปไหน? เเทบไปนานใช่ได้อยู่ด้วย ข้าเดินตุ่มๆต่อมเวียนวนอยู่หน้าประตูหวังว่าท่านเอ็มคงไม่เอาประตูมาตีหน้าข้านะ

   "ไอ้มังกรเลวววววววว" เสียงกรี๊ดร้องดังลั่น ถ้ามันไม่ใช่เสียงของท่านเอ็มเเละเป็นเรื่องเกี่ยวกับไอ้มังกรข้าคงไม่เปิดประตูพลุ่งพลั่งเเบบนี้ 

   "เกิดอะไรขึ้น....เหวอ" ถ้าข้าหลบช้ากว่านี้อีกนิดเดียวล่ะก็

   เพล้ง!!!

  ขวดเเก้วยาเฉียวหน้าข้าไปเต็ม เศษเเก้วเเตกกระจายไปทั่ว เกิดอะไรขึ้น... 

  คนที่ตอบข้าได้ดีคงอยู่ตรงหน้าข้าเเล้ว ภาพของไอ้มังกรที่ยิ้มเเป้นเเล้นถือขวดอะไรบางอย่างในมือ โอรินที่ทำหน้าเหวอสุดขีดเเละท่านเอ็มที่โกรธ

 

   "อิอิอิอิ ก็ออกจะอร่อยดีนี่น่าาาา"  อีมังกรยิ้มเเป้นกว่าเดิมพร้อมชูขวดที่ป้ายกำกับว่า

  "ยาเเก้พิษมังกร"ไว้ตัวโต เเถมมันไม่เหลือของเหลวอะไรในขวดเเล้วด้วย เดี๋ยวสิข้าต้องรักษาด้วยขวดนั้นไม่ใช่เหรอ

  "อีมังกรรรร!!!"

    ถ้าข้าเป็นมังกรตอนนั่นข้าจะวิ่งไปไกลเท่าที่สุดที่ไปได้เลย

  เพราะ คงไม่โดนซ้อมอย่างนี้หรอก.... การสะหะบาทาของท่านเอ็มเเละโอรินเริ่มขึ้นย่อมๆ

  "เเล้วจะเอาไงต่อ...ล่ะครับ"ขอบอกตอนนี้เลยว่าข้าไม่อยากดูสภาพไอ้มังกรตอนนี้เลย บวม ช้ำ เเถมเขียวปั๊ดด้วยูเหมือน

  "5555 ก็หายาใหม่สิ" เเต่เจ้าตัวกับหัวเราะร่าได้ขนาดนี้ เอาไป2คำ น่า ตบ

  "สงสัยข้าต้องไปเอาสมุนไพรสดๆเเล้วล่ะ ตามข้ามาให้หมดเลย" ท่านเอ็มสั่งเเต่ก็พยายามพยุงข้าไปนั่งบนรถอะไรไม่รู้ที่เหมือนมันจะมีล้อไว้สองอันเพื่อทำอะไรสักอย่าง น่าสนใจ...

  "มันเรียกรถเข็น ไม่ต้องกลัวหรอก" ชายหนุ่มเข็นเจ้ารถประหลาดที่มีข้านั่งอยู่ให้เคลื่อนที่....

  มันเคลื่อนไหวได้ด้วยสุดยอดเลย....เจ๋งอ่ะ 

  การได้นั่งรถประหลาดนี้ทำให้ข้าไม่ต้องเหนื่อยมาก เเละคงไม่ต้องทนลำบากในการเดินในป่าในดง

  "ข้าเหนื่อยเเล้วนะ หิวด้วยยยยย "

   เเต่ถ้าขาดเสียงรบกวนอีกหน่อยมันจะดีมากเลยนะ....

   "จะหุบปากสักวิคงไม่มีใครว่ามั้ง" มันต้องอย่างนี้สิ น้องรักโอรินนนนนน

  "นี่ถ้าพวกเจ้ายิ่งพูดก็ยิ่งเหนื่อย เเละเมื่อไหร่เจ้าชายของพวกเจ้าจะหายล่ะ"

  พอพูดเช่นนี้ทั้งอัศวินเเละมังกรต่างเงียบกันไปทั่วหน้า ข้าดูมีความสสำคัญด้วยล่ะ!!!

   "ส่วนเจ้าก็ควรป้องกันตัวด้วยนะ ทำไหมยอมให้เขาทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวล่ะ" เเบ๋ว โดนดุด้วยซะงั้น

  "ข้าขอโทษ ทีหลังข้าจะระวัง" ชายหนุ่มดูเหมือนจะพอใจจะคำพูดที่ไม่รู้จะทำได้หรือไม่ของข้ามากพอสมควร

   "เเต่ข้า....."

   "เงียบ!!!" สามเสียงรวมข้าประสานเสียงเพื่อให้เสียงรบกวนนั้นหยุดเเละดูเหมือนจะหยุดง่ายๆด้วย

   หลังจากเดินลัดเลาะป่ามามาก เลี้ยวโน้นเลี้ยวนี้ สะดุดตอไม้ อีมังกรหกล้ม(ข้าโครตสะใจ)เเละ ในที่สุดเราก็มาถึงที่เเห่งนี้

  กระท่อมที่มีหนึ่งชั้นกับอีกครึ่งหนึ่งที่ดูภูมิฐานหรือเอาง่ายๆน่าอยู่ ด้านหลังที่ข้าพอมองเห็นได้คือเเปรงผักที่ดูเหมือนเจ้าของจะชื่นชอบธรรมชาติมาก ด้านหน้าของกระท่อมมีเเม่น้ำใสไหลผ่านที่เหมาะมากกับการเพาะปลูก(ถือว่าเจ้าของกระท่อมฉลาดทีเดียว ที่เลือกทำเลนี้)

   เมื่อเข้าไปใกล้ ข้าก็สังเกตเห็นหญิงสาวผู้หนึ่ง เธออยู่ในชุดธรรมดา(กว่าเเม่กาเยอะ) ชุดกระโปรงยาวเเต่ดูทะมัดทะเเมง ทำให้นางดูเข้ากับป่าไม้รอบดานมาก

  "สวัสดีเเอล ยินดีที่ได้พบอีก" ท่านเอ็มเยื้องยิ้ม หญิงสาวที่เมื่อกี้หมกมุ่นกับเเปรงผักก็เงยหน้าขึ้นมามองท่านเอ็มโดยสีหน้าเหมือนคนเจอเพื่อนเก่าที่อาจจะจากกันไปนาน

  "เป็นไงยาหมดหรือไง ถึงมาหาข้า" หญิงสาวกล่าวเเม้มือยังคงรดน้ำไปเรื่อยๆ

   "ฮึ ที่จิงไม่หมดหรอกถ้าไม่ใช่เพราะใครบางคน"ชายหนุ่มยังคงท่าไม่พอใจเช่นเดิม (ถึงเเม้น้ำเสียงจะดูไม่โกรธมากก็เถอะ" 

  "คราวนี้ยาอะไรล่ะ" 

   "ยาเเเก้พิษมังกร" เเค่คำนั่นคำเดียวก็ทำให้ท่านเเอลสะดุ้ง มือที่จับฝักบัวอยู่เมื่อครู่วางลง ทำหน้าไม่เข้าใจสักพัก ก่อนเงยหน้าดูพวกเราอีกครั้งเเล้วก็รู้ว่าเราไม่ได้มาเเค่คนเดียว

  "อย่าบอกนะว่า เป็นฝีมือเจ้าอีกเเล้ว" หญิงสาวชี้นิ้วไปที่มังกรอย่างคาดโทษ

   "ใช่ ข้าเอง!!" ไอ้มังกรกล่าวเเล้วยิ้มเป้น

  "เเล้วก็เป็นคนกินยาหมดด้วยยยย" โอยยยยย มันยังไม่สำนึก

    เเละ ถ้าข้าตาไม่บอดข้าเห็นรังสีอำมหิตออกมาจากท่านเเอลอยู่ประมาณไม่มากนัก

   "เออ เอายาให้ฉันก่อนดีกว่ามั้ง" ท่านเอ็มเอ่ยขัดจังหวะขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก

  "ได้สิตามข้ามา อ้อเเล้วอีกอย่าง ข้าลืมไป สวัสดีจ้ะ โอริน เจ้าชาย เเล้วก็มังกรน้อย"

   อ้าวววว ข้านึกว่าลืมพวกเราไปเเล้วสะอีก เหรอว่าคนเขียนลืม(เออ ฉันลืม : ไรเตอร์)

   " เเม้สวนหลังบ้านเจ้ายังเหมือนเดิมนะ"ท่านเอ็มกล่าวยิ้มๆ ในขณะที่ท่านเเอลก้มเก็บสมุนไพรอยู่เงียบๆ

  ข้าสังเกตรอบๆสวนของท่านเอ็มเรียบง่ายเเต่ก็ดูดีมาก มีผักหลากชนิดเเละยังไม่รวมสมุนไพรอีกด้วย ถือว่าครบครันมากเเต่ก็ไม่มากนักเหมือนกัน(อ้าว)

  "เอ้า หญ้าเขี้ยวมังกร เจ้าเอาไปทำยาที่ซะ"หญิงสาวยื่นหญ้าหน้าตาเเปลกประหลาดมาให้ชายหนุ่ม ท่านเอ็มรับมันมาพลางยิ้มอย่างไมตรี

  " นี่ให้เด็กๆเล่นกับข้าสักเเปปได้ไหม" ท่านเเอลเอ่ยถามเมื่อเห็นท่านเอ็มจะเข็นรถเข็นกลับ

  "คงจะไม่ได้หรอกตอนนี้ข้าต้องรีบพาเจ้าชายไปรักษา" เออใช่ๆข้าต้องรีบรักษาเเต่ข้าก็อย่าอยู่เล่นอ่ะ

  "เฮ้อ เอาอย่างนี้พวกเจ้าสัญญานะว่าจะมาเยี่ยมข้า" ท่านเเอลย่อตัวมาถามพวกข้าอย่างเป็นมิตร

  "ถ้าพวกเจ้ามาคราวหน้าข้าจะเตรียมลานซ้อมดาบให้เจ้าโอริน เอ๋ เห็นนังกาชอบเขียนจดหมายเวทย์พิเศษว่าเจ้าชายเจ้าชอบเข้าครัวสินะครั้งหน้าข้าจะยกครัวให้เลย อ้อ!อย่าลืมชวนคุณต้นไม้ล่ะข้ามีน้ำค้างจะให้ ส่วนเจ้ามังกร...."

   "ผักกาดนี้อร่อยจัง" เออ.....ก็นั่งกินผักกาดอย่างสบายอารมณ์

.

.

.

.

.

  "สมน้ำหน้าโดนท่านเเอลมัดติดต้นไม้เเถมยังมีมดเเดงอีก" เสียงเยาะเย้ยยังดังมาตลอดทางเเต่ดูเหมือนจะไม่มีใครห้าม

  " โอยยยย ก็ใครมันจะห้ามใจไว้ โอยยยยเเสบๆๆๆคันๆๆๆ เเงงงงง ท่านเเอลใจร้ายอ่ะ"

  "สมน้ำหน้า ว่าเเต่เจ้าชายจะไปเยี่ยมท่านเเอลจิงนะ"โอรินเอ่ถามตาเป็นประกายพูดถึงเรื่องดาบไม่ได้ทุกที

   "ไปสิเเต่คงต้องชวนคุณต้นไม้ไปด้วย" เเละดูเหมือนจะชวนง่ายที่ไหน....

  "ก็ง่ายกว่าที่นายคิดนะเเหละ" เออง่ายกว่า เฮ้ย!! คุณต้นไม้

   "มาได้ไงอ่ะ!!"เสียงข้านี่เเหละที่เอ่ยถาม

  "กาว่าไปนานเกินเลยให้ข้ามาตาม เอาง่ายๆหาทางไปหาชู้นะสิ"คุต้นไม้ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนเช่นเคย

  "เเละอีกอย่างใครคิดว่าขาจะไม่ไปบ้านเเอล ที่นั่นดีกว่าหอคอยเป็นไหนๆ ว่าเเต่จะเสร็จเมื่อไหร่ข้าจะได้รีบกลับ" เส้นผมสีเงินยังดูส่องเเสงประกายดวงตาสีมรกตดูคมกริบเเละเย็นชา หนังสือเล่มหนาที่เขาไม่เคยห่างตัวทำให้มาดพอจะสั่งให้ท่านเอ็มวิ่งพาข้าไปรักษาทันที

  การรักษาเป็นไปได้ด้วยดีมากกกก ไม่มีเสียงดังรบกวน ยานั่นก็ได้ผลดีจนข้าเเทบไม่รู้มาก่อนว่าตัวเองเคยโดนกัด

   หลังจากจ่ายยา(ซึ่งเเพงมากพอสมควรจนคุณต้นไม้ต้องให้ท่านเอ็มลงบัญชี "หนี้สินของกาเเล็กซี" ไว้อีกครั้ง)

  "โดยรวมก็ไม่มีอะไรนะกินยาตามฉันสั่งแปปเดียวหาย"ท่านเอ็มยิ้มเเป้นก่อนยื่นถุงยาให้คุณต้นไม้กำชับอะไรอีมังกรเล็กน้อยว่า...

  "ห้ามเเกล้ง ห้ามกัด ห้ามข่วน ห้ามเเตะ ห้ามทุกอย่างที่ทำให้เจ้าชายเจ็บรู้ไหม!!"

  "ครับ " อีมังกรรับครับเเม้มือเล็กนั่นจะเกาเเผลมดกันไม่หยุด

  หลังจากได้ยินคำมั่นที่อาจเชื่อถือไม่ได้มากเเล้วท่านเอ็มก็กลับเข้าคาราวานต่อ

   "เอาล่ะ กลับบ้าน"....ชีวิตนอกหอคอยมีเรื่องสนุกเยอะเลยเนอะ

 

ลงชื่อ เจ้าชายผู้ออกนอกหอคอย