เรื่องราวของเจ้าชายบนหอคอย

          ใครว่าเจ้าชายไม่เคยออกจากหอคอย. . ..

   "เจ้าชายๆ ข้าหยิบให้"ร่างเล็กวิ่งต้อยๆหยิบถ้วยคุ้กกี้มาถวายหน้าข้าอย่างรู้ใจ ช่วงนี้ข้าเจ็บเอวบ่อยขึ้นจนบางครั้งกวาดๆหอคอยอยู่ก็ปวดขึ้นมาหนักมากถึงขั้นเป็นลม

  ซึ่งพอเกิดเหตุเเบบนี้ขึ้น.....ไอ้มังกรก็เปลี่ยนจากหน้าตีนเป็นหลังมือทันที มันน่ารักขึ้นว่านอนสอนตาม ช่วยข้าหยิบโน่นนี่ ทุกครั้งที่ข้าบ่นเจ็บเอวเจ้าหนูก็เอาเเต่บ่นพึมพัมว่าขอโทษ โอ๊ยยยยสงสารเด็กกกกก ถ้ามันน่ารักอย่างนี้เเต่เเรกยอมให้กัดทั้งตัวเลย

   "เจ้าชายยิ้มอีกเเล้ว "ไอ้มังกรกล่าวขณะที่มือยังสาละวนพับผ้าไม่หยุด หน้าน้อยๆเริ่มมีเม้ดเหงื่อผุดสาเหตุเพราะชุดนั้นใหญ่กว่าตัวมาก อีกอย่างมันทั้งหนักเเละใหญ่คงไม่ง่ายหรอกที่เด็กตัวน้อยจะมานั่งพับผ้าผู้ใหญ่

  "ก็ตอนเจ้าพับผ้ามันน่ารักนี่น่า" ข้าเอ่ยตอบก่อนลิ้มรสคุ้กกี้ซึ่งเเม่กาได้มาจากไหนไม่รู้(คุณต้นไม้บอกว่าได้จากชู้) คำเเรกที่ผุดขึ้นในหัว อร่อย อร่อยมากเลย อร่อยจนข้าต้องหยิบขึ้นมากินอันที่สองอันที่สาม จนหมดโหลเมื่อไหร่ก็ไม่รู้. . . .

    หว่าาาา อดกินเลย ไปดูในครัวดีกว่าเพื่อมีเหลือ 

    พอข้าคิดถึงเรื่องในครัว ข้าก็อดยิ้มไม่ได้ทุกทีเพราะอะไรนะเหรอ.....

   วันนี้ตอนข้าขึ้นไปนอนพักสักพัก พอกลับลงมา(อาการดีขึ้นเเล้ว) ข้าก็เห็นฉากดราม่าฉากสำคัญ เมื่อเพื่อนรักเเตกคอกันเพราะ เพราะ เพราะ เกมส์!!!

   "มายคราฟ สนุกกว่า!!!!!"

   "เดอะชิมม์ ย่ะ!!!"

  เสียงทะเลาะของเเม่กากับน้าบลูดังอึกทึกไปหมด ดูเหมือนจะไม่มีใครคิดจะห้ามด้วย เเม้เเต่ไอ้มังกรก็เเทบเดินหนีเลย

   "โอ๊ยยยย ข้าขี้เกียจเถียงเเล้ว ข้าไปดูลูกข้าก่อนเเล้วกันบาย"ไม่ช้าร่างโปร่งของวิญญาญสาวก็จากไป ทิ้งไว้เเต่เเม่กาที่อารมณ์บูดไม่หายเเต่พอสักสามวิก็กลับมามีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าเหมือนเดิม เเม่กายิ้ม้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะลงไปที่ร้านขายเสื้อด้านล่าง

   อ้อ!! ข้าลืมบอกเรื่องสำคัญไป กว่าจะได้บอกก็ปามาตอนเท่าไหร่เเล้วก็ไม่รู้

  หอคอยนี้มีเเปดชั้นด้วยกันจ้าาาาา

   ข้าจะเริ่มสาทยายเเล้วนะ ฟังให้ดี

   ชั้นเเรกคือชั้นใต้ดิน เป็นทั้งห้องซักรีดเเละที่เก็บขอในตัว เเม่กาไม่ค่อยยอมให้ข้าเข้าเท่าไหร่ สาเหตุมันรก

  ชั้นสองเป็นร้านเสื้อผ้าของเเม่กา ใช่เเม่กาเปิดร้านเสื้ออยู่ที่นี่เเม้จะห่างไกลคนมากกกก จนบางครั้งข้าก็อยากรู้ว่าเเม่กาตัดเสื้อให้ตัวอะไร เเต่เเม่กาก็มีเงินเที่ยวไม่ขาดเเละบางครั้งพพอมีลูกค้าเข้าเเม่กาก็มักไม่อยู่ด้วย. . . .

  ชั้นสามอย่างที่บอกมามันคือห้องน้ำ ใช่ห้องน้ำ โอเคไม่ขอสาทยายมาก

   ชั้นสี่คือห้องครัวจ้าาาา เป็นห้องที่ข้าชอบที่สุดเลยล่ะ

   ชั้นห้าคือห้องกินข้าว เเม่กามักติดรูปชู้ เฮ้ย!!! สามีในอนาคต ไว้เสมอ

   ชั้นหก คือห้องนอนเด็กๆใช่ เเม่กาประดับประดาห้องนี้สวยเป็นพิเศษเพราะเเม่กาก็มักลากสังขารมานอนห้องนี้บ่อยๆจนกลายเป็นห้องประจำไปเเล้ว

   ส่วนชั้นเจ็ดคือห้องจิงๆของเม่กาซึ่งเเทบไม่ได้เปิดใช้ มีเเต่หนังสือจานสีรูปปั้นซึ่งเด็กชอบไปยืมหนังสือมาอ่านบ่อยๆ

  ส่วนชั้นเเปดคือห้องนอนข้ารวมถึงห้องนั่งเล่น มีระเบียงกว้างๆยื่นออกมาซึ่งข้าชอบชั้นนี้ที่สุด

  โอเคข้านอกเรื่องพอเเล้ว กลบเข้าเรื่องต่อ

   ภายในห้องครัวยังคงมีรอยไฟไหม้อยู่ไม่น้อย ข้าลองสำรวจดูตู้เก็บขงทุกตู้ก็ดูไม่มีคุ้กกี้สักก้อน โอ๊ยยยยยหิววววววข้าอยากบ่นอุบดังๆ ตอนข้าหิวหัวจะไม่เเล่นเเละชอบอารมณ์เสีย(โมโหหิวนั่นเอง)บ่อยๆ 

  "เจ้าชายหายดีเเล้วเหรอ ถึงเดินตุ่มๆเเบบนี้"เสียงใสเรียกข้าให้ันไปมองเด็กหญิงตัวน้อยในชุดเกราะเหล็กจะเป็นใครไม่ได้นอกจากโอรินเด็กน้อยผู้เเสนน่ารักที่สุดในหอคอยนี่

  "พอหายนะ ว่าเเต่เจ้าเเหละอ่านอะไรอยู่"ข้าเอ่ยถามสังเกตเห็นหนังสือเล่มโตที่นางหนูถือมาตั้งนาน

 "อ้อก็ไม่มีอะไรมาก เเค่เรื่อง ศาสตร์เเห่งเมล่อนเเมน ของ น้าบลูเเค่นั้น"โอรินมองหน้าปกสีเขียวเข้มด้วยเเววตาเรียบเฉยก่อนเลื่อนเก้าอี้สูงมาใกล้ๆข้าเเล้วพยายามตะเกียกตะกายนั่งลง

  "อยากฟังไหม ข้าจะอ่านให้ฟัง"โอรินกล่าว พลางใช้มือบางนั้นพลิกหน้ากระดาษสีซีดตามกาลเวลาไปมา 

  "อือ ข้าอยากฟังนะ เเต่ไว้วันหลังดีกว่า ตอนนี้ข้าหิวมากเลยมีอะไรกินรึเปล่า"เด็กน้อยมองข้าด้วยความประหลาดใจ ก่อนปิดหนังสือลง

   "ข้าลองไปถามเเม่กาดูดีกว่าว่ามีอะไรเหลือมั้ง"

   "ขอบอกเลยว่าไม่มี"จู่ๆชายหนุ่มในชุดสูทสีเขียวเข้มเเววตาดุจมรกตเเละเส้นผมขาววิ้งดูก็รู้ว่าเขาคือคุณต้นไม้ซึ่งมาตอนไหนไม่รู้

  "นังกาบอกวันนี้อาจจะไปกินข้าวนอกบ้าน เพราะฉะนั้นพวกเจ้าเตรียมตัวให้พร้อมเเล้วกัน"ชายหนุ่มกล่าว โดยเเทบไม่มองคู่สนทนาสักนิด

  "คงเเอบไปหาชู้อีกล่ะสิ เฮ้อเเม่นะเเม่"โอรินส่ายหน้าอย่างเบื่อๆ ข้าก็เบื่อเหมือนกันข้าหิว!!!

  "เหอะ ถ้ารั้งนี้เเอบไปหาชู้ล่ะก็ พ่อจะยึดนิยายวายซะให้เข็ด"

   "ข้าได้ยินนะ อย่าหวังเลยไอ้ต้นไม้เน่า!!!" ไม่มีสิ่งใดที่ไม่รอดผลจากหูกาจิงๆ ข้าเชื่อเเหละ

    "เด็กๆเปลี่ยนเเผนวันนี้เเม่มีเเขก" ในไม่ช้าหญิงสาวเจ้าของเสียงก็เยื้องย่างขึ้นมาเยี่ยงนางงามเเย้มยิ้มฟันขาวเหมือนอีมังกร

     "เเขกคนนี้เป็นหมอล่ะ อ่ะๆๆๆ ไม่ใช่หมอธรรมดานะเดี๋ยวก็รู้" เเม่กายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะสั่งให้ข้าไปเปลี่ยนชุดเเล้วตามลงไปข้าอยากรู้จังว่าเเขกที่เเม่กาว่าเป็นใคร

    หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จข้าก็ตามเเม่กาลงไปชั้นล่างโดยมีไอ้มังกรที่ร้องไห้งอเเงจะมาด้วยติดสอยห้อยตามมา รวมถึงอัศวินน้อยที่มาเพื่อเบรกอีมังกรในตัว

  พอลงมาข้าก็ต้องตะลึงเมื่อคนที่อยู่ด้านหน้าข้า เป็นชายหนุ่มในเสื้อคลุมสีดำที่ทำให้ดูสุขุมเเต่ก็ยังมีรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นอยู่มาก

  "อ้าวเด็กๆนี่เอ็มเพื่อนเเม่เองนะ"เเม่กาเเนะนำชายคนนั่นอย่างสนืทสนม ก่อนท่านเอ็มจะยิ้มให้อย่างสุภาพ

    "เอาล่ะกาเด็กคนนี้ใช่ไหมที่จะให้ไปตรวจนะ"ท่านเอ็มชี้มาที่ข้า เเล้วเองหัวไปถามเเม่กาที่เอาเเต่ทำหน้าเลิกลั่ก

   "ใช่..."

   "ไม่ข้าไม่ให้เจ้ามายุ่งกับเจ้าชายของข้า!!"อีมังกรตวาดลั่นก่อนจะโผกอดข้าาเเรงเเล้วใช้เขี้ยวขาวกัดข้าอีกครั้ง ข้าพยายามอัดอั้นความเจ็บสุดความสามารถ รอยเเผลใหม่ซึ่งเจ้ามังกรสร้างขึ้นจากเอวข้าอีกข้างนึงปวดจี๊ดจนข้าล้มลงไปกองกับพื้นรู้สึกไม่มีเเรงโลกหมุนติ้วไปหมด

   ท่านเอ็มคือผู้มีสติเร็วที่สุด เขาพุ่งตัวมาที่ข้าเเละพยุงข้าให้ลุกขึ้น

  "ดูเหมือนว่าจะจิง กาข้าไปล่ะนะ เจ้าด้วยเจ้ามังกรตัวเเสบตามข้ามา"

   "ไม่ต้องบอกก็ได้ข้าตามไปเเน่"ไอ้มังกรกล่าวก่อนเดินตามท่านเอ็มที่อุ้มข้าไปติดๆ

       ข้าเหนือยรึเกิน ไม่ไว้เเล้ว.....