เรื่องราวของเจ้าชายบนหอคอย

          ผงเเป้งสีขาวผุ่นกระจายเต็มห้อง เเยมสตอเบอรี่สีเเดงสดหกเกลื้อนกลาด จะไม่เป็นอย่างนี้ได้ไงล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะ. . . .ไอ้มังกร

      "คิ คิ คิ เจ้าชายของข้ามาเล่น let it go กันเถอะ"เจ้าหนูห้อยยิ้มเผยฟันขาวสวยอย่างไม่เเคร์ใคร มือหนึ่งที่ถือก้อนเเป้งโรยไปทั่วส่วนอีกมือก็ถือกระดาษโน็ตเล็กๆไว้

    ข้าลองหันไปมองรอบๆก็เห็นโอรินนั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆมีคุณต้นไม้อยู่ข้างๆ

   "ไม่ต้องมองข้าอย่างนั้น ที่ข้าไม่ห้ามก็เพราะ นังกา"คุณต้นไม้ตอบเสียงเรียบโดยเเทบไม่ชายตามองข้าเลยสักนิด เเต่เเม่กาจะสั่งเรื่องบ้าๆอย่างนี้ได้ไง

   "เเม่กาชอบเพลง let it go มากถึงขนาดได้ยินเพลงนี้เมื่อไหร่ตื่นทันที"โอรินก็ช่วยเสริมบทเล็กน้อย ข้างงสามวิก่อนจะเอ่ยถาม

    "เเล้วที่สั่งคือ. . . "

    "วันนี้เเม่กาจะกลับมาบ้าน เลยบอกไว้ว่าาาาาา"ไอ้มังกรกระดี๊กระด๊าวิ่งมาใกล้ๆพร้อมยื่นกระดาษเล็กที่มีข้อความอยู่ข้างใน

  "  ถึงลูกๆที่รัก

     เเม่กาคิดถึงลูกๆมากเลย ไว้ถ้าเเม่ผ่านร้านขนมที่ไหน เดี๋ยวเเม่หาพ่อคนใหม่ไปให้นะ อ้อ ถ้าหิวอะไรนะกินเจ้าชายไปก่อนนะลูก ช่วงนี้ไม่มีเงิน เเล้วอีกอย่างซ้อมเต้น let it go ด้วยนะ

   ป.ล อาจมีสมาชิกเพิ่มไปด้วย อย่าลืมนะลูกกกกก "

   เออ. . . .จะไม่ต้องกลับมาเลยดีกว่านะ 

    "เเม่กาบอกไว้เเล้ว เราต้องทำตาม มาเร็วเจ้าชายซ้อม let it goกัน" รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นมุมปากเจ้าตัวเล็ก พร้อมกับก้อนเเป้งที่เริ่มขว้างเต็มห้อง

     "หิมะสีขาวเปล่งประกาย ในราตรีไม่มีรอยเท้ายามที่มองงงงง"เสียงจื้อเเจ้วเริ่มเเหกปากร้องไม่ตรงจังหวะบ้าง เสียงหลงบ้าง จนข้าเเทบอยากเอาหัวไปจุ่มน้ำเสียนี้

    "เออ จิงสิ ข้าต้องไปเตรียมอาหาร เจ้าอยู่ร้องกับโอรินเเละคุณต้นไม้ไปก่อน"ไม่รอให้มีเสียงค้าน ข้าวิ่งสุดชีวิตไปห้องรัวทันที ถาอยู่ต่อไปสุขภาพหูข้าได้ตายเเน่ 

    โชคดีที่ด้านล่างปลอดเสียงรบกวน เเต่ก็ยังคงได้ยินอยู่ลางๆ

 เอาล่ะข้ามาถึงห้องครัวเเล้วก็ต้องเริ่มทำขนมไว้รอเเม่กา ว่าเเต่เเม่กาชอบกินอะไรน่าาาา.....

  "นังกากินได้หมดเเหละ เเต่มันชอบกินอะไรเปรี้ยวๆเป็นพิเศษ"ข้าสะดุ้งสุดตัว เเล้วหลังไปตามเสียงนั้น ที่ไหนได้คุณต้นไม้นี่เอง ข้าถอนหายใจเล็กน้อยอย่างโล่งอก

   "เออ ว่าเเต่ใครจะอยู่ดูเจ้ามังกรล่ะครับ" ข้าเอ่ยถามชายหนุ่มที่จัดเเจงหาที่นั่งของตัวเอง บางทีอาจจะมีโอรินที่คุมอยู่ก็ได้

   "ฮึ มาโน่นเเล้วไง"

   เหมือนโลกจะเเตก เมื่ออยู่ๆอัศวินน้อยก็เดินหน้าบูดเข้ามาพร้อมกับ ตัวกำเนิดเสียงรบกวน

  "เจ้าชาย เมื่อกี้จ้าชายบอกว่าจะทำขนมใช่ไหมได้ ข้าช่วย" ไม่อ่าววววว ข้าเเทบอยากวิ่งไปจับมือน้อยๆนั้นให้หยุด เเต่มันไม่ทันเเล้ววววววว

  การละเลงครัวเริ่มขึ้น. . . . . 

     เริ่มจากๆๆๆ จากเอาซอสมะเขือเทศไปป้ายผนัง เอาขี้หมามาใส่ในคุ้กกี้ ใส่ยาเบื่อหนูในคัสตาร์ด โว้ยยยยยยยย ข้าจะบ้าตายคงจะเผาครัวเลยไหม

    โอ๊ยยย ไม่ทันเเล้ว 

     มันเผาครัวเเล้ว!!!!

    หลังจาการดับไฟที่เเสนลำบากผ่านพ้นไป โอริน ข้า กับคุณต้นไม้เเทบฆ่าหมกส้วมไอ้มังกรเสียเเล้ว เเต่โชคดีที่มันยังทำตัวน่ารักยอมอยู่นิ่งๆ ปล่อยให้ข้าทำอาหารต่อไปโดยไม่มีการกวน

    เเค่ส่งเสียงเป็นระยะเท่านั้น

   เเละไม่นานอาหารก็เสร็จ

   "ถ้าอาหารเสร็จเเล้ว เราไปเต้นกันนะ"

  "ไม่!!!" ทุกเสียงคัดค้านเจ้าตัวน้อยเต็มที่ เด็กชายยู่ปากก่อนนั่งนิ่งๆที่เดิม 

    ต่อมาท่านต้นไม้ก็ขอตัวไปจัดห้องเเม่กา ให้ข้าไปเอากระถางธูปกับธูปมาพร้อมจะทำอะไรสักอย่าง

  พอข้าจะถามก็ได้คำตอบว่า

"เดี๋ยวก็รู้เองล่ะน่า" ไม่ถามก็ได้ชิ

   ควันธูปโผยพุ่งออกมา ลอยเคว้งคว้างสักระยะ ก่อนจะมีเงาจางๆที่ค่อยๆโผล่ตามออกมา

  "สวัสดีเด็กๆ"

    "ผีหลอกกกกกกก" ข้ากรี๊ดร้องลั่น จะไม่ให้ข้าตกใจได้ไงล่ะ ที่จู่ๆก็มีหญองสาวในร่างโปร่างโผล่ออกมาเรือนผมยาว ดวงตาสีฟ้าซีดรวมถึงหนวดปลอมที่ติดอยู่ มันบอกเลยว่าคนบ้าอะไรจะยอมทำ

  "ผี นะใช่ นี่น้าบลูเพื่อนเเม่กา สวัสดีคะน้าบลู"โอรินกล่าวสบายๆราวกับเรื่องนี้มันเคยเกิดขึ้นจนชินเเล้ว

   "เจ้าคงเป็นเด็กใหม่สินะ สวัสดีจ้ะ"น้าบลูกล่าวยิ้มๆ

  "น้าบลูๆไหนเเม่กาอ่ะ"ไอ้มังกรถาม ตากลมคู่นั้นเหมือนพราวด้วยน้ำตาอยู่เเล้ว

  " อิอิอิ เเม่กาหาชู้อยู่เดี๋ยวคง. . . ."

   " let it go let it go   เเม่กลับมาเเล้วจ้ะเด็กๆ บลูเพื่อนรัก ขอบใจมากนะ คืนนี้นอนค้างบ้านเค้าน่า"

  "ไม่เอาอ่ะ เกรงใจ ยินดีกับรางวัล สาววายดีเด่น นะไปล่ะ"เมื่อกล่าวจบหญิงสาวก็จากไปโดยไม่มีคำลา 

  ข้าพึ่งสังเกตว่า เเม่กาก็สวยใช่ได้อยู่เส้นผมสีม่วงที่ประดับด้วยดาวกับชุดหรูสไตผู้ีที่ทำเป็นรูปท้องฟ้ายามค่ำคืนยิ่งทำให้สวยขึ้น

    " เเม่!!"ร่างเล็กทั้งสองโผล่กอดมารดาอย่างคิดถึง

   "โอ้ๆ อย่าร้องเเม่ไปนานนะ ดพราะเเม่ทำไปทะเบียนเเข่งขันไอ้นี่เเหละ เผอิญว่าบ้านบลูอยู่ใกล้เเม่เลยไปนอนอย่าโกรธเเม่นะ อย่าร้อง" เเม่กาโอ้เด็กน้อยทั้งสอง ข้าก็อยากโดนโอ้มั้งนะ

    "ถ้างั้นไปกินข้าวในครัวดีกว่า"

   "อย่านะ!!!" ทุกคนพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

   "ทำไมอ่ะ"เเม่กาทำหน้าเล่อล่า

   "คืนนี้เค้าอยากนอนกับเเม่ เเม่นอนเป็นเพื่อนเค้าน่า" ตอนเเรกเเม่กาจะไปครัวให้ได้ เเต่เมื้อเจอลูกอ้อนมากๆเข้าก็เปลี่ยนใจไปนอนกับเด็กๆทันที

   ส่วนข้าต้องรีบกวาดครัวนะสิตายเเล้ว!!

     หอคอยนี่จะวุ่นวายขนาดไหนเนี่ย

ลงชื่อ เจ้าชายบนหอคอย