รักครั้งแรกจอมนางอสูร

                ความเดิมตอนที่แล้ว  เขา2คนได้ไปเที่ยวด้วยกัน  โดยที่เคียวกับนางาเสะไม่รู้เลยว่า  มีคนแอบตามเขาอยู่  เพราะว่า  เขาสงสัยว่านางาเสะทำไมถึงสนิทกับเคียวและอิกอย่าง  ทำไมถึงได้อยู่บ้านเดียวกัน    ............
 
             ''มาโอเรา  ตามกันมาตั้งนานแล้วนะ  ทำไมถึงแอบตาม  2  คนนั้นมาล่ะ ''  คุโดถามด้วยอาการที่จิงจัง   แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงมาโอตอบกลับมาเลย
            '' มาโอ   เอ่อ''    .........  '' จุๆๆๆๆๆ    เงียบก่อนสิคะ  มาโอดูอยู่เขากำลังทำอะไรกันจ๊ะ''  
 
           ''แล้วตกลงจะกลับกันได้หรือยังล่ะนี้ก็เย็นมากแล้วนะ  นางาเสะ''  
           ''ก็อิกนิดเดียวเองยังกินไม่อิ่มเลย   แต่ว่านะที่ฉันมาที่นี่  ก็มีเหตุด้วยนั้นแหละ''   นางา
           ''เรื่องอะไรล่ะนางาเสะ   อย่าบอกนะว่า  จะมาทำลายเมืองนี้นะ  ไม่เอานะฉันไม่ยอมหรอก'' เคียวก็หัวเราะในคำถามของตัวเองเล็กน้อย 
           ''จะบ้าหรอ  อิตาเคียว  ที่มาที่นี้ก็จะมาดูว่าพวกอสูร  ของพวกราชันต์ ปีศาจ เป็นเผ่าอสูรแห่งแดนมืด มาหรือยังน่ะ''   เขาทั้งสองคนหันหน้ามาพูดแล้วก็จ้องหน้ากันสักพักที่ไห้บรรยากาศตอนนั้น  ทำไห้พวกเขาแอบยิ้มขึ้นมา
           '' แล้วพวกนั้น จะมาทำลายโลกนี้จิงๆหรอ  ทำไมกันโลกนี้มันก็ไม่ได้  ไปทำไห้ไครเดือดร้อนสักหน่อยนี่นา'' 
           '' พวกนั้นอาจมายึดครองโลกนี้และดูดกลืนวิญญาณของมนุษย์เพื่อนไห้ตนเองมีพลังและเป็นอัมตะยังไงล่ะ ''
 
            พอจบเสียงของเธอนางาเสะ  รีบจับมือเคียวไปและวิ่งไปด้วยท่าทางเร่งรีบอย่างที่สุด 
 
           ''ไปกันเถอะ  คุโดจัง   เรารีบตามไปกันจ๊ะเดี่ยวไม่ทันนะ ''  พอมาโอพูดจบก็ได้จับมือคุโดและรีบวิ่งตามนางาเสะกับเคียวทันที  
 
            นางาเสะก็พาเคียววิ่งมาเรื่อยๆ  ๆๆ  แต่เคียวสงสัยว่าทำไมนางาเสะถึงพาเขาวิ่งเหมือนหนีอะไรสักอย่าง
 
          ''นางาเสะเธอจะวิ่งไปไหนหรอ   ทำไมถึงทำสีหน้าที่เครียดจัง'' 
          ''ก็มีคนตามเรามาน่ะสิฉันเห็นตั่งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว   เป็นเพื่อนของเธอที่ชื่อมาโอกับคุโดอ่ะ''  นางาเสะพูดและเธอก็ยังคงวิ่งต่อไป
          '' ก็แล้วเราจะไปแอบไหนกันดีล่ะแถวนี้ไม่มีที่แอบเลยนะ ''   เคียวพูดจบได้ไม่นานนางาเสะก็มองเห็นตึกตึกหนึ่งซึ่งนางาเสะคิดว่าคงแอบไห้พ้นทั้ง2คนได้จึงได้พาเคียวเข้าตึกที่ได้ชื่อว่าโรงแรม
          ''เธอพาฉันมาทำอะไรที่นี่ล่ะเนี่ย '' 
          '' แล้วเข้ามาแอบไม่ได้หรือไงล่ะ ''
          '' ก็ได้อยู่นะแต่ว่า  มาที่นี่มันๆ ๆ  คือแบบว่า ''
          '' ก็อะไรล่ะ   ออ   อิตาบ้า  อิตาโรคจิตคิดอะไรพิเรน  ฉันแค่พาเธอมาแอบดูคนที่ตามมาไม่ไช่มาทำอะไรแบบนั้น'' 
          ''ก็ไม่ได้บอกสักหน่อยว่ามาทำอะไรนี่นา''แล้วเขา2คนก็ขำขึ้นมา ในเวลานั้น
 
            พอจบเสียงของทั้งสองอิกไม่นานพวกมาโอกับคุโดก็ตามมาถึง   แต่ไม่รู้ว่าพวกเขาหายไปไหนกันแล้วเลยเกิดความสงสัยอย่างมาก
 
          ''หรือว่าพวกเขารู้แล้วว่าเราตามมามั้งมาโอ'' 
          ''ไม่รู้หรอจ๊ะก็ที่เราตามมาตั้งนานเขายังไม่เห็นรู้เลย  มาโอว่าต้องมีอะไรแน่เลยจ๊ะแต่ไม่รู้ว่าเขาไปไหนกััน''   มาโอก็ได้พาคุโดไปหาที่อื่นต่อ 
 
          ''เขาไปกันแล้วไปกันเถอะเคียว''   นางาเสะก็ได้จับมือพาเคียววิ่งไปอิกที่หนึงในป่า 
          ''เธอจะไปไหนน่ะนางาเสะ    เเล้วเธอมาในป่านี้ทำไมหรอ''   มันเป็ฯที่ๆ  เคียวไม่เคยมาและเห็นมาห่อนเลย
 
          และจู่ๆ   แสงประหลาดก็ตกลงมาจากฟากฟ้า   และไม่รู้ว่าเป็นแสงอะไร  นางาเสะได้พาเคียวไปแบที่ไต้ต้นไม้ที่พอบังได้ 
          '' ปรีสสสสสสสสส   ตูมมมมมมมมมมมม''   เสียงสิ่งของที่ตกลงมาอย่างจัง   ทำไห้นางาเสะและเคียวต้องรีบไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น  พอเขาทั้ง2คนวิ่งไปดูก็พบ   คน2คน  เดินออกมาจากแสงนั้น
 
          '' พวกนายเป็นใครกัน  แล้วมาที่นี่ทำไมกัน ''   และนางาเสะก็ได้มองดูและได้บอกไห้เคียวถอยออกไปห่างๆจากตรงนั้น
          ''ขอรับองค์จอมนางราชาอสูร  ข้ามารับตัวท่านไปที่โลกนู้นขอรับ  ได้เวลากลับแล้วขอรับ''  พวกองค์ครักษ์กล่าวจบ  นางาเสะก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
           ''ยังไม่ถึงเวลากลับและเราไม่เคยเห็นหน้าพวกเจ้าแต่พวกเจ้ามาได้ยังไงกัน  เราบอกแล้วถึงเวลาเราจะกลับเอง''   นางาเสะพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห
          ''ไม่ได้หรอกของรับ  เพราะว่า  ท่านต้องกลับไปกับเรา  แต่โดยดี''    องค์รักษ์ ทั้งสองกล่าวจบก็เดินมาหานางาเสะ 
           '' ฉันไม่ไห้ไปนะฉันไม่มีทางไห้นางาเสะกลับเด็ดขาด  ไม่มีวัน''  
 
           '' งั้นเราก็ต้องไช้กำลังแล้วน่ะสิ ''  องค์รักษ์ทั้ง2 ก็ได้ปลดปล่อยสถานะที่แท้จริงออกมา  นั้นก็คือพลังของเผ่าอสูรแห่งแดนมืด    ทันใดนั้น  พวกอสูร ก็ได้  ปล่อยพลังดูดวิญญาณ  ไส่นางาเสะอย่างรวดเร็ว
 
           '' ไม่นะนางาเสะระวัง''  เคียวได้เอ่ยคำพูดนี้ไป  แล้วรีบวิ่งไปหานางาเสะโดยเร็ว  ด้วยความกลัวที่นางาเสะจะโดนพลังนั้น  เขาเลยเกิดใช้พลังที่ไม่เคยได้ไช้เลยคือพลังที่หยุดเวลาชั่วขณะ เพื่อผลักตัวนางาเสะออกไป  ไห้พ้นจากพลังนั้น  
 
          '''' ตูมๆๆๆๆๆๆๆๆ     พลังที่รุนแรงทำไห้   แผ่นดินสะเทือน''''
 
             เคียวโดนพลังที่แขนขวานิดหน่อย   แต่พลังนั้นพวกมนุษย์ไช้ได้อย่างไรด้วยความตกใจของนางาเสะเอง  และพวกอสูร แห่งแดนมืด
 
           '' เอ่ะ''   ทำไมกันทำไมมันหลบพลังของเราได้  หรือว่านี่จะเป็นพลังที่พวกเราตามหามานานกันแน่นะ     พวกอสูรกล่าวจบ  ก็ยืนอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง
 
           นางาเสะที่ตั้งตัวได้ก็รีบ  ปลดปล่อยพลังจอมนางอสูรของต้นเพื่อฟาดฟันกับอสูร  พวกนั้นด้วยความโกรธที่อสูร2ตนได้ทำไห้เคียวบาดเจ็บพอได้รบสู้กันอยู่นานนางาเสะเลยปลดปล่อยพลังอัคคีย์ใส่  อสูรตนหนึ่งได้สลายไป  แต่อสูรอิกตนรอดไปได้อย่างหวุดหวิด
 
          '' แกนะแก  นางราชาอสูรศึกนี้ไม่จบแน่  ''  พออสูรตนนั้นพูดจบก็ได้หายวับไปกับตาเลยทีเดียว
           นางาเสะที่กลับคืนร่างเดิมก็มาดูเคียวว่าเป็นอะไรบ้างและเธอได้ไถ่ถามเคียว ว่าเขามีพลังหยุดเวลาได้อย่างไรกัน   และเคียวก็ไม่รู้เช่นกันเพราะตนมีพลังนี้มานานแล้วแต่ไม่เคยได้ไช้และเขาก็ยังงสงสัยตัวเอง     และเคียวก้ได้สลบไปในอ้อมแขนของนางาเสะ   .......
    
              โปรด  ติดตามตอนต่อไป  นะครับอือื