รักครั้งแรกจอมนางอสูร

               ในวันรู่งขึ้นของเช้าวันไหม่   กริ๊งๆๆๆ.....กริ๊งๆๆๆๆ.....เสียงนาฬฺาปลุกดังขึ้น  มาพร้อมกับเสียงเรียกของ นางาเสะ  สาวน้อยที่เป็นจอมนางแห่งราชาอสูร  พอเสียงเรียกจบลงได้ไม่่นาน แล้วก็ได้ยินเสียงดัง  ตูมๆๆลั่นบ้านของเคียว  เคียวเลยสะดุ่งตืนขึ้นมาในกระทันหัน

             ''เสียงอะไรเอ่ยดังตั้งแต่เช้าเลย''    มันเป็นเสียงที่ดังและทำไห้เขานอนไม่หลับ

             ''ไม่มีอะไรนอนต่อไปเถอะ''      จะทำยังไงดีห้องครัวของเคียวพังเสียแล้ว 

             ผ่านไปห้านาที เคียวก็รู็สึกตัวแล้วกดดูนาฬิกา

             ''โอ้ยสายเเล้วทำยังไงโดนเฉ่งแน่เลยยยย ไม่ได้แล้วว''  เคียวพูดด้วยเสียงตกใจ  แล้วก็รีบเปิดประตูในทันใด ก็รีบวิ่งลงมาอาบน้ำด้วยอาการเร่งรีบ  สุดขีด

             ''เคียวเธอเป็นอะไรจะไปไหนหรอทำไมดูท่าทางรีบจัง''   เป็นเวลาช่วงเช้าที่เขาเจอเคียวรีบเร่งที่จะไปที่ใดที่หนึ่งซึ่งนางาเสะเองไม่รู้ว่าเขาจะไปไหน

             ''ไม่มีอะไรหรอกมันสายแล้วฉันต้องรีบไปโรงเรียนแล้ว ไม่งั้นโดนตีก้นแน่เลย''  

             ''แล้วโรงเรียนคืออะไร ฉันไม่รู้จักเลย''  ?  นางาเสะนั่งอยู่โซฟาและยังสงสัยในคำตอบของเขา

             ''เอาไว้ก่อนเดี่ยวฉันกลับมาเธอห้ามไปไหนนะอาหารอยู่ในตู้เย็นหากินไปก่อนเลย  อย่าไปไหนนะ  ไปละบาย  นางาเสะ'' 

              ด้วยเวลาที่เร่งรีบเคียวเลยไม่ได้อธิบายอะไรไห้นางาเสะรู้เลยแล้วก็รีบวิ่งไปอย่างเร่งรีบโดยไม่รู้ว่านางาเสะกำลังสงสัยในสิ่งที่เคียวพูดอยู่เลย

             ''แล้วอาหารจะหาจากไหนล่ะเห็นเคียวชี้ไปที่สิ่งแปลกๆที่เรียกว่าตู้  แต่ไม่เห็นกินได้เลย''

             นางาเสะก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่า จะหาอาหารได้จากไหนกันแน่

             โรงเรียนมัธยมปลายอิชิเฮกาว่า 

            ''เห้อถึงโรงเรียนสักทียังดีที่ทันเวลานะเนี่ย''   เคียวก็ได้รีบขึ้นไปบนห้องเพื่อรอที่จะได้เวลาเข้าเรียนแต่เคียวก็อดห่วงนางาเสะยังไม่ได้ เขาจึงตั่งใจเรียนครึ่งวันเพื่อจะไปหานางาเสะ

            ''ว่าไงเคียวตอนนั้นที่จากกันฉันไปหาทำไมไม่เจอนายเลยหาตั้งนานหายไปไหนเเล้วแสงประหลาดเป็นยังไงบ้างเจออะไรไหม''   คุโดได้พูดในตอนเช้าที่เคียวมาถึงห้องด้วยท่าทางที่เหนื่อยหอบของเขา

            ''เปล่าไม่ได้มีอะไรสักหน่อยคุโดเราไปก็ไม่เจออะไรเลยนิ  ไม่มีอะไรหรอกมั้ง''  เคียวได้ทำท่าทางปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาในเรื่องของวันนั้น

            ''ดีจ๊ะ''  ''เคียวทำไมไม่ไปกินราเม็งกับมาโอเลยไปไหนมาหรอไหนสัญญาว่าจะไปกันยังไงล่ะ  แบบนี้งอลเเล้วน้าจ๊ะ''   มาโอทำท่าทางและสีหน้าที่น้อยใจทำไมคนที่เธอเเอบชอบถึงไม่ไปทานข้าวกับเธอ

            ''ขอโทษด้วยนะพอดีมีธุระนิดหน่อยนะเลยต้องรีบกลับอย่าโกรธเราเลยนะ''  

            ''ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะไว้คราวหน้าห้ามผิดนัดนะจ๊ะ''    มาโอก็ได้สงสัยในตอนนั้นว่าเขาอาจจะไปแอบพบเจอใครหรือเปล่า

             กลับมาที่บ้านของเคียวคุงนางาเสะไม่รู้จะทำยังไงเมื่อเขาเริ่มหิวแล้ว แต่ไม่รู้อาหารอยู่ที่ไหนเขาเลยเดินออกไปนอกบ้านเพื่อตามหาเคียวไห้ทำอาหารไห้กิน  แล้วนางาเสะก็ไปเจอร้านราเม็งของคุณป้าที่รู้จักเคียวเป็นอย่างดี   นางาเสะเลยเดินตรงไปที่ร้านราเม็งนั้น 

            '' อันนี้ ต้องไช้อะไรแลกหรอคะถึงจะกินได้''   นางาเสะพูดด้วยความรู้สึกหิวและเสียงร้องของท้องที่ดัง 

            ''ไม่เป็นไรหรอกจะหนู็หนูเป็นเพื่อน  ของเคียวจังไช่ไหม เมื่อวานป้าเห็นเดินมาด้วยกัน''  

            ''ไม่รู้ค่ะป้า  นางาเสะก็ไม่ทราบค่ะ''  

            ''ถ้าเป็นเพื่อนของเคียวจังป้าไห้ทานฟรีทานได้เลยจะหนูนางาเสะ''  คุณป้าพูดด้วยเสียงที่

อบอุ่น

           ''ขอบคุณค่ะคุณป้า  แล้วทำไมถึงคนต้องเเต่งใส่ชุดสีขาวถือกระเป๋าไปไหนกันหรอคะ'' 

            เธอทำสีหน้า ที่งง  เล็กน้อยและ เธอไม่รู้ว่าเขาถือของพวกนั้นไปไหนกัน 

           ''ก็ไปโรงเรียนไงยังเด็กๆอย่างพวกเราต้องไปเรียนนะเธอก็รีบไปล่ะเดี่ยวจะสายเอานะรีบกินล่ะ''   

            พอได้ยินแบบนั้นนางาเสะก็รีบกินแล้วก็รีบตรงไปทางที่เคียวเดินอย่างเร่งรีบและก็เดินไปเห็นพวกมนุษย์เดินทางไปโรงเรียนบ้างก็กอดกัยจับมือกันเดินโดยที่นางาเสะไม่รู้เลยว่าเขาทำอะไรกันและพอไปเกือบถึงโรงเรียนที่เคียวอยู่ เขาก็เลยไช้พลังตัวเองก๊อปปี้เสื้อผ้าและของต่างๆ รวมทั้งกิริยาที่มนุษย์เขาชอบทำกันแล้วเดินไปที่โรงเรียนอย่างไว

            ''ได้เวลาเข้าเรียนแล้วอาจารย์มาเเล้วทุกคนนั้งเร็ว''  เสียงเพื่อนๆในห้องก็เงียบสงัดหลังจากได้ยินเสียงบอกจากหัวหน้า้ห้อง

            เเล้วทุกๆคนก็ทำความเคารพแล้วก็นั้งไปได้สักพัก  อาจารย์ก็ได้บอกกับนักเรียนในห้อง 

           ''นักเรียนวันนี้มีนักเรียนมาไหม่เขาจะมาเรียนกับเขานะคะ  เดี่ยวอาจารย์จะแนะนำไห้รู้จัก  เข้ามาได้เเล้วจะเด็กไหม่''   อาจารยืก็ได้ไห้คนปริศนามารายงานตัวหน้าชั้นเรียน

            นักเรียนในห้องก็  กล่าวพูดกัน  และสงสัยว่านักเรียนที่มาไหม่จะเป็นชายหร์อหญิงกันแน่   พอเสียรองเท้า ดัง ขึ้น ตุบๆ ๆ ๆ  เดินเข้ามาทุกคนก็เงียบกันหมด 

          ''สวัสดิ์ดีค่ะฉัน  นางาเสะ  นาฮาระ   หรือเรียกง่ายๆว่านางาเสะก็ได้ค่ะฝากตัวด้วยนะคะ'' 

           ในขณะที่เสียงหยุดลงเคียวก็สะดุ้งอย่างหนักเพราะว่านางาเสะเธอคนนั้นมาที่นี่ได้ยังไงกันล่ะเนี่ยบอกไห้อยู่บ้านนี่นา

           ''นางาเสะเลือกที่นั่งได้เลยจ่ะตามสบายเลยนะอาจารย์จะสอนแล้ว''   เมื่ออาจารย์ได้พูดจบนางาเสะก็เดินตรงไปที่นั่งข้างๆของเคียวแล้วได้นั่งลง   ทำไห้คุโดกับมาโอและทุกคนถึงกับอิ้งเลยทีเดียวว่าที่นั่งมากมายทำไมไปนั่งกับเคียวคุง 

           ''นางาเสะเธอมาได้ยังไงนั่นฉันบอกไห้รออยู่ที่บ้านนี่น่าแล้วเธอมาได้ยังไง''  

           ''ก็ฉันไม่รู้ว่าตู้อันนั้นมันกินยังไงเลยเดินออกมาเจอคุณป้าใจดีไห้ราเม็งทานแล้วบอกไห้มาโรงเรียนนี่นา   ฉันก็เลยไช้พลังก๊อปชุดและอุปกรณ์ต่างๆมาเรียบร้อยเเล้ว  ไม่ต้องห่วง''

           ''อื้ม''  ''งั้นเรียนกันเถอะ''  เคียวตกใจกับเหตุการ์ณและ เขาไม่รู้จะทำยังไงดีถ้ามีคนรู้ว่าเธอไม่ไช่มนุษย์

            เสียงระฆังดังขึ้นเอ่ยถึงเวลาเทียงของการพัก 

            ''เดี่ยวเราไปทานข้าวด้วยกันนะ''    คุโด  มาโอ   นางาเสะ

            ''ได้สิเดี่ยวเราไปทานข้าวด้วยกัน''  ทุกคนตอบออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

             แล้วทุกคนก็ทานข้าวกันส่วนมาโอกับคุโดก็ได้ไถ่ถามว่านางาเสะนั้นมาจากไหน

            ''นางาเสะจ๊ะ  เธอมาเรียนที่นี่กับเคียวคุงหรอแล้วดูสนิทกันดีจังเธอมาจากที่ไหนหรอจ๊ะ''          

            แต่นางาเสะกูพูดแทบไม่ออกเพราะยังไม่เก่งการพูดกับมนุษย์เท่าไหร่

            '' นางาเสะมาจากฝรั่งเศษน่ะเขามาลองเรียนต่อที่นี่ดูเพราะเขาอยากจะมาหาธรรมชาติที่นี่บ้างนะ''   เคียวตอบไห้แบบนี้ทำไห้คุโดกับมาโอเริ่มสงสัยขึ้นมาบ้าง

            ''แล้วนางาเสะเป็นญาติของเคียวหรอจ๊ะ''  

            ''ไช่เป็นญาติฝั่งแม่น่ะ  ไม่เอาน่า มาโอทานข้าวต่อเถอะ  ไม่มีอะไรหรอก ''

            ''ไช่กินกันดีกว่าเวลารู้จักกันยังมีอิกเยอะนะมาโอ ''  คุโดก็ได้พูดย้ำอิกครั้งหนึ่งเพราะเขารู้ว่าเคียวอาจมีอะไรปิดบังที่ไม่อยากไห้รู้อยู๋

            '' ได้จ๊ะงั้นเดี่ยวเราค่อยคุยกันก็ได้งั้นกินกันก่อนดีกว่าจ๊ะ ''  มาโอพูดแบบัน้นแล้วก็กินแต่ยังสงสัยในตัวนางาเสะอยู่ดี 

            แต่เคียวก็ช่วยปกปิดความลับได้เป็นอย่างดี  พอได้เวลาเข้าเรียนพวกเขาก็พอเริิ้มสนิทกันขึ้นมาบ้างแล้วนางาเสะก็คงสนุกกับเพื่อนๆและโดยเฉพาะเคียวที่ทำไห้นางาเสะยิ้มออกตลอดเวลา

             หลังเลิกเรียน 

            ''เดี่ยววันนี้คุโดกับมาโอกลับบ้านไปก่อนเลยนะเดี่ยวเรากลับบ้านกับนางาเสะเอง''   เคียวพูดด้วยน้ำเสียงมีความสุข

            ''ก็ได้จ๊ะ''   ''ได้สิ''   มาโอกับคุโดก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน  

             แล้วเคียวก็ได้พานางาเสะไปรู้จักกับเรื่องบนโลกที่สนุกหลายอย่างพวกเค้าสองคนยิ้มไม่หุบกันเลย

             แต่ยังหารู้หรือเปล่าว่ามาโมกับคุโดสงสัยและ อยากรู้จริงๆว่านางาเสะเป็นใครกันแน่และสนิทกับ เคียวได้อย่างไร  เพราะเหตุนี้ทั้ง2เลยตามเคียวคุงกับนางาเสะไปอย่างเงียบๆ  

ติดต่อในตอนหน้านะคับ