ห้วงไฟเก่า

               ในบ้านทาวน์เฮาส์สองชั้นขนาดหน้ากว้างห้าเมตร สามห้องนอน สองห้องน้ำหลังหนึ่ง ตั้งอยู่ชานเมืองมหานคร
 
ภายในตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูราคาแพงมียี่ห้อโด่งดังทางทีวี
มีการจัดวางข้าวของภายในบ้านอย่างเป็นระเบียบ ซึ่งเป็นบ้านและที่ทำงานของ”วุฒิ”
 
ชายวัยรูปร่างสูงสมส่วน เขายังจำได้ดีถึงเมื่อครั้งที่เรียนมหาวิทยาลัยตอนที่พบรักกับ “เยาว์”
 
ภรรยาคู่ชีวิตที่ช่วยกันทำงานเป็นสถาปนิกในบ้านทาวน์เฮาส์ที่มีห้องทำงาน อยู่ชั้นล่าง
 
โดยมีเยาว์ทำหน้าที่ส่วนใหญ่เป็นคนออกแบบ ร่างแบบเพื่อส่งต่อให้วุฒินำไปเขียนเป็นแบบก่อสร้าง
 
ที่ไม่ค่อยถนัดในการใช้ความคิดสร้างสรรค์ แต่จะถนัดในการเขียนแบบในคอมพิวเตอร์
 
เพื่อปริ้นซ์เป็นแบบก่อสร้างเพื่อส่งต่อให้ผู้ว่าจ้างในขั้นสุดท้ายของการรับจ้างงาน                                 
 
 
 
               ในทุกวันจันทร์ถึงศุกร์วุฒิต้องทำหน้าที่ขับรถพาลูกสาวคนโตไปเข้าโรงเรียนอินเตอร์
เขาขับรถเก๋งยี่ห้อตัวอักษรภาษาอังกฤษสามตัวเรียงกันที่เขาและเธอช่วยกันเลือกซื้อ
 
ด้วยเงินที่ทั้งคู่ช่วยกันเก็บหอมรอมริบตั้งแต่เริ่มแต่งงานอยู่กินกันมา
 
รถจอดไว้ในโรงจอดรถที่มุงด้วยหลังคาเมทัลชีทแผ่นสีเงินคล้ายสังกะสีแต่ดูใหม่เอี่ยม
 
บนเสาซีเมนต์ต้นใหญ่หนาดูมั่นคง เขาเดินเข้าบ้านตรงไปยังเก้าอี้ทำงาน
 
นั่งเบาะที่มีพนักพิงหลังสูงปุด้วยหนังเทียมสีดำ เขารู้สึกผ่อนคลาย
 
ส่วนลูกชายคนเล็กเป็นหน้าที่ของเยาว์ในการดูแลพาไปขึ้นรถโรงเรียนที่มารับส่งถึงปากซอยหน้าหมู่บ้าน
 
หลังจากอาหารเช้าที่เธอเลือกซื้อเองจากตลาดในหมู่บ้านตั้งแต่เช้าตรู่
 
เธอรับบทบาทเป็นคุณแม่และภรรยาเช่นนี้เป็นประจำทุกวัน
 
เป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจยามเช้าเพื่อลูกของทั้งสองสามีภรรยาที่ถูกต้องตามประเพณีและตามกฎหมาย                
                   
               เสียงโทรทัศน์จากทีวีจอแบนขนาดสามสิบสองนิ้วที่เยาว์เปิดค้างไว้เมื่อตอนที่วุฒิไปส่งลูกสาวเข้าโรงเรียน
 
เขานั่งดูทีวีจอแบนอย่างจดจ่อ รายการข่าวของสถานียอดนิยม ดำเนินถึงช่วงข่าวบันเทิงในเช้าแก่
 
ของวันจันทร์
 
“เยาว์คุณดูสิเดี่ยวนี้แววเพื่อนคุณเป็นดารามาตั้งแต่สมัยเรายังเรียน 
 
เขารวยใหญ่แล้วนะซื้อบ้านหลังใหม่หรูเลย อยู่วงการนี้เขาคงมีรายได้ดี มากเลยนะผมว่า”
 
เขาเอ่ยถึงดาราสาวคนสวยอดีตเชียร์ลีดเดอร์ประจำมหาวิทยาลัยเก่าเพื่อนเก่าสมัยเรียนของเยาว์
 
ซึ่งปัจจุบันวุฒิใช้ชีวิตไปด้วยความรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองเหมือนคนที่ต้องวิ่งตามหลังคนอื่นอย่างไม่มีหวังว่าจะตามทัน
 
“ยังรักเขาอยู่ละสิ ทั้งสวยและรวยด้วยไม่เคยเห็นมีข่าวกับผู้ชายคนไหนอีกต่างหาก” เธอพูดประชด
“คุณนี่ก็พูดอะไรที่มันสร้างสรรค์หน่อยสิ ป่านนี้เขามีลูกมีผัวไปแล้วมั้ง คนสวยๆวงการนี้ชอบปิดข่าวเรื่องส่วนตัว คุณไม่รู้หรอกเหรอ แม้เราจะไม่เคยเห็นมีข่าว”
 
วุฒิบ่นอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อยเมื่อได้ยินภรรยาพูดอย่างนั้น เขาเดินออกไปบ้าน นั่งลงที่ม้านั่งใต้ต้นมะม่วง แล้วยกแบบที่เขาเพิ่งปรินซ์มาตรวจทาน เยาว์เดินมานั่งสมทบที่ม้านั่งฝั่ตรงข้าม
 
ทั้งคู่พูดคุยกันเรื่องงานที่ยังค้างส่งมอบให้ลูกค้า ที่ยังทำไม่เสร็จ
 
“แบบที่ฉันร่างมาให้คุณเขียนแบบขออนุญาตปลูกสร้าง ฉันขอแก้ไขใหม่อีกรอบ แบบมันยังไม่ลงตัว”  
 
“นี่คุณแก้แบบมาสองรอบแล้วนะ นี่จะแก้อีกเป็นครั้งที่สาม ผมไม่ไหวจะเขียนแบบใหม่แล้วนะ
 
ยังไงก็สรุปให้แน่นอนสิ ลูกค้าคุณวิทย์ เขาคงไม่ซีเรียสเรื่องแบบเท่าไหร่
 
เพราะล่าสุดที่คุยกันกับผม เขายังบอกกำชับให้ผมเรื่องมือ จะได้ขออนุญาตทางเทศบาลให้ผ่านไว
 
นี่เขารอมาตั้งสองสามเดือนเข้าแล้ว คุณน่าจะตัดสินใจให้เด็ดขาดว่าจะออกแบบบ้านหลังนี้ยังไง
 
ทำๆให้จบๆงานไปเถอะ”
 
วุฒิบ่นด้วยความเหนื่อยกับงานที่ยังไม่เสร็จ
 
 
“เออน่าคุณ งานนี้น่ะฉันตั้งใจออกแบบสุดฝีมือ
 
หลังจากบ้านสร้างเสร็จฉันจะลองส่งผลงานของเราไปให้นิตยสารมีทำรีวิว
 
เราจะได้มีประวัติผลงานลงนิตยสาร จะได้มีอะไรอ้างลูกค้า เวลาโปรโมทรับงานมาทำไง”
 
“ก็แล้วแต่คุณ ก็ดีอย่างเราสองคนจะได้มีชื่อเสียงในวงการกะเขาบ้าง
 
ลำพังรับงานฟรีแลนซ์นานๆจะได้งานเข้ามาทำทีนึง เงินยังไม่พอใช้เลย
 
เดี๋ยวนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดี ลูกค้ารวยๆมาจ้างให้ออกแบบ เขียนแบบ อย่างคุณวิทย์ หายากกว่าเมื่อก่อน”
 
วุฒิพูดสมทบ เขากำลังเบื่อหน่ายกับปัญหาเศรษฐกิจ ที่ส่งผลกระทบต่อรายได้ของเขาและภรรยา
 
เพราะในช่วงที่เศรษฐกิจไม่ดี งานให้ทำยิ่งมีน้อย เพราะลูกค้ากลุ่มเป้าหมายของสองสามีภรรยา
 
ก็โดนพิษเศรษฐกิจเล่นงานไปตามๆกัน จะหาคนมีเงินถุงเงินถังมาลงทุนก่อสร้างยาก เงินซื้อบ้าน
 
และรถที่เป็นสินสมรสของทั้งคู่เป็นการซื้อด้วยเงินสด เขา
 
ภูมิใจกับสิ่งที่เขาและภรรยาหามาได้ตั้งแต่ช่วงที่เศรษฐกิจดี
 
วงการก่อสร้างขยายตัวมีทำให้เขามีลูกค้ารวยๆมาจ้างงานให้เขาเขียนแบบ ไม่ขาดสาย
 
ในขณะเดียวกันที่คนรุ่นราวคราวเดียวกับสองสามีภรรยาต้องทำงาน
ซึ่งเพื่อนฝูงส่วนใหญ่สองทั้งสองต่างทำงานประจำแยกย้ายกันไปอยู่ตามบ้านเกิดของตัวเองหลังจากร่ำเรียนสำเร็จการศึกษาแล้ว