ซะขนาดนี้หรือจะลืมลง

                                  ช่วงเหตุการณ์ (จำได้แค่ว่าเด็กมากก)

             พอดีวันนี้ได้ฟังเพลง "จั๊กกิ้ม ต๊กโต" เลยทำให้นึกถึงเหตุการณ์ตอนผมเด็กๆตอนหนึ่ง เรื่องราวเกิดขึ้นที่บ้านทวดของผม ซึ่งเป็นบ้านไม้ยกพื้นเก่าแก่ บ้านในยุคนั้น ส่วนใหญ่จะมีห้องน้ำอยู่นอกตัวบ้าน  จะอาบน้ำหรือเข้าส้วม ต้องย่องแย่งลงกะไดลงมา

          ที่บ้านทวดผมนี้ ห้องน้ำจะอยู่ห่างจากตัวบ้านพอสมควร แถมเหมือนจะอยู่ลึกเข้าไปในดงไม้เล็กน้อย เนื่องด้วยอยู่ในเขตที่ต้นไม้ พุ่มไม้ แอ่งน้ำ อุดมสมบูรณ์ ทำให้มีบรรดาแมลงต่างๆมากมายบินเข้ามาในส้วมระหว่างที่เราปลดปล่อยความปวดร้าวในทรวง

          ด้วยเหตุนี้ ทำให้ในห้องน้ำมีจิ้งจกมารองับแมลงเหล่านี้อยู่มากมาย แต่ตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ผมขอเรียกเขาว่าพี่ "บักเอ้บ" ก็แล้วกันนะครับ

          บักเอ้บ เป็นตุ๊กแกประจำห้องน้ำบ้านทวด ซึ่งขนาดของพี่บักเอ้บนี่ ถ้าเป็นสมัยนี้คงจะขายได้เรือนแสน เพราะตัวใหญ่มากกก เรียกได้ว่าแขกที่มาเยี่ยมทวดแล้วได้ใช้บริการห้องน้ำเป็นผงะกันแทบทุกคน

          ถึงจะตัวใหญ่ แต่บักเอ้บก็เป็นตุ๊กแกที่น่ารัก สุภาพเรียบร้อยขี้เกรงใจ พอมีคนเข้ามาทำธุระ บักเอ้บก็จะเลื้อยดุ๊กดิ๊กหลบเข้าไปในซอกผนัง เมื่อผู้มาเยือนเสร็จธุระแล้ว บักเอ้บ จึงจะออกมาหาแมลงงับต่อ

          ด้วยความที่เป็นห้องน้ำของคนโบราณ จึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องความสะดวกในการใช้งานนัก อย่างเช่น สวิตช์ไฟ แทนที่จะติดไว้หน้าห้องน้ำ เขากลับติดด้านในซะงั้น เวลากลางวันไม่มีปัญหาอะไร แต่เวลากลางคืน คนที่เข้าส้วม แล้วไม่ชินกับตำแหน่ง จะต้องคลำหาสวิตช์ตลอด

          บางคน คลำๆอยู่ ไปเจอตัวอะไรนิ่มๆ พอเปิดไฟเห็น ถึงได้รู้ว่าไปคลำพี่บักเอ้บเข้า คนที่ไม่กลัวก็อาจจะตกใจร้อง เฮ้ย แต่ถ้ากลัวขั้นสาหัส ก็อาจจะกรี๊ดแตก ถึงจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อย แต่ก็ไม่มีใครโดนบักเอ้บ กัดซักคน อาจจะเพราะ บักเอ้บ ชอบให้คนมาลูบคลำก็เป็นได้

          หลายครั้งที่น้าผมเข้าห้องน้ำ ก่อนเข้าก็เอื้อมมือไปกดสวิตช์ไฟ แต่แทนที่จะได้ยินเสียง 'แป๊ะ' หรือ 'แต๊ก' กลับเป็นเสียง 'แอ๊บบ' แทนเพราะบักเอ้บชอบไปเกาะคล่อมสวิตช์ไฟไว้นั่นเอง พอร้องแอ๊บบ ก็จะดุ๊กดิ๊กหลบไป ให้น้าได้กดสวิตช์ของจริง

          ตัวผมเอง ตัดปัญหาเรื่องการได้พบกับบักเอ้บ เพราะตั้งแต่ที่เข้าห้องน้ำแล้วได้เห็นพี่เอ้บแบบจะจะ ทำให้ผมยกเลิกการฉี่ในห้องน้ำบ้านทวดอย่างถาวร ถ้าปวดก็ปล่อยมันตรงกะไดบ้านนั่นแหละ

          มาเข้าตอนสำคัญกันเลยดีกว่า มีวันหนึ่ง มีญาติคนหนึ่งมาเยี่ยมทวด น้าคนนี้นานๆจะเข้ามาเยี่ยมทวดสักที นั่งคุยกับน้าคนอื่นๆ จนเริ่มจะเย็น ก็ร่วมนั่งกินข้าวที่บ้านทวดด้วย

          หลังกินเสร็จ ก็ตามสไตล์ของใหม่เข้ามา ของเก่าก็ต้องบ๊ายบายออกไปตามระเบียบ เมื่อข้าศึกมาเคาะประตูเมือง น้าแกก็วิ่งจู๊ดลงไปที่ห้องน้ำ โดยที่คนอื่นไม่ทันได้เตือนเรื่องพี่เอ้บผู้ประจำการอยู่ในห้องน้ำ

          ด้วยความที่ปวดอย่างรุนแรง ทำให้น้าไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เข้าห้องน้ำแก้กางเกงนั่งลงอย่างรวดเร็ว หลังจากความปวดด่านแรกผ่านพ้นไป จึงเริ่มได้มีโอกาสสังเกตสิ่งรอบข้าง ..รู้สึกว่ามีอะไรเคลือนไหวอยู่ด้านหลัง จึงเหลียวกลับไปดู

          ตาต่อตาจ้องกัน ฝ่ายหนึ่งนั่งยองๆเหลียวหลัง อีกฝ่ายเกาะข้างฝา อ้าปากสีแดงแป๊ดยิ้มต้อนรับแขกผู้มาเยือน

          "!?......!!!"

          "แว๊กกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!~"

          เสียงดังลั่นมาจากห้องน้ำ พวกที่อยู่บนบ้านจึงวิ่งลงมา

          "โอ๊ยยย ช่วยกูด้วยยยยย ว๊ากกกกกกกก!!!"

          เสียงทุบประตูอย่างแรงดังมาจากข้างใน

          ด้วยความที่กลัวตุ๊กแกเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อมาประสบกับพี่เบิ้มประจำห้องน้ำสาขาบ้านทวด ทำให้น้าถึงกับสติแตกดันประตูออกมา แต่ด้วยที่ประตูห้องน้ำเป็นแบบดึงเข้าหาตัว มันจึงเปิดไม่ได้

          เสียงพวกน้าๆข้างนอกเคาะเรียก พร้อมกับดันประตูจะเข้าไปช่วย แต่น้าข้างในกลับดันออกเลยทำให้ไม่สามารถเปิดเข้าไปได้

          "ปลดกลอนประตูสิ" ข้างนอกตะโกนเข้าไป

          "แว๊กกกก ปลดแล้วว แต่มันเปิดไม่อ๊อกกกกก"

          ข้างในตะโกนออกมาพร้อมกับเสียงทุบประตูอย่างแรง

          กว่าจะออกมาได้ ก็ทุลักทุเลกันพอสมควร เมื่อออกมาแล้ว น้าผู้ขวัญกระเจิงก็ออกมานอนแผ่หอบแฮ่ก ในสภาพกึ่งเปลือยกึ่งเปรอะ คนอื่นๆได้แต่หัวเราะกึ่งขำกึ่งสงสาร เพราะบอกไม่ทันว่าให้ระวังพี่เอ้บ

          ส่วนพี่เอ้บนั้น เข้าใจว่าคงดุ๊กดิ๊กหนีเข้าซอกหรือไปที่อื่นแล้ว เพราะชะโงกเข้าไปก็ไม่เจอ

          "มันต้องเป็นตุ๊กแกผีแน่ๆ กูเปิดประตูเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก"

          น้าผู้ขวัญกระเจิง..กระจายพูดปนหอบ

          "ผีเผอที่ไหน ประตูมันดึงเข้าแต่มึงดันออกแล้วมันจะเปิดได้ยังไง"

          หนึ่งในผู้ช่วยเหลือ พูดปนหัวเราะออกมา

          แหม... มาว่าบักเอ้บของเค้าอีก....

                              ~จบ~