ซะขนาดนี้หรือจะลืมลง

                                   ช่วงเหตุการณ์ ป.2-ป.4

          "เอส" เสียงคนเรียกผมระหว่างเข้าแถวซื้อดินสอที่หน้าร้านขายเครื่องเขียนของโรงเรียน

          "....?" ผมหันไปมองเพราะไม่รู้จักผู้ที่เรียกผม แต่ที่แน่ๆ คนๆนี้เป็นรุ่นพี่ผมแน่นอน

          "พี่เป็นใครอ่ะ เพื่อนพี่เอเหรอ?"

          "...ใช่" รุ่นพี่คนนั้นตอบมา พร้อมกับพูดต่อว่า "เอส พี่ขอยืมตังหน่อยดิตังพี่ไม่พอซื้อปากกา"

          "ยืมเท่าไหร่?" ผมถาม

          "...บาท" รุ่นพี่ตอบ  ผมเลยล้วงกระเป๋าควักตังตามจำนวนให้ พอได้ตังรุ่นพี่คนนั้นก็เดินแน่บ ไม่ซื้อปากกาอย่างที่บอก ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจอะไร

          หลังจากนั้นผมก็เห็นรุ่นพี่คนนี้แว๊บๆตลอด นั่นคือเห็นปุ๊บแกจะเดินเร็วทันที บางครั้งที่เจอกันจังๆ ผมก็ทวงตังคืน คำตอบที่ได้ก็คือ"ไม่มี" หรือ "เอาไว้ก่อน" จนผมเริ่มท้อ เพราะว่า ผมทวงมันตั้งแต่ ป.2 ยัน ป.4 มันก็ไม่คืนผมซักที จนผมล้มเลิกความคิดจะทวงแล้ว

          จนมาถึงช่วงเลิกเรียนของวันหนึ่ง ผมกำลังจะกลับบ้าน พี่ชายผมก็เรียกผมบอกว่าเดี๋ยวกลับบ้านพร้อมกัน ระหว่างที่เดินไปขึ้นรถ ผมก็เจอลูกหนี้ค้างปีเดินอยู่ข้างหน้า ห่างไปไม่กี่ก้าว ผมเลยถามพี่ชายพี่ว่า

          "พี่เอ คนนี้เพื่อนพี่หรือป่าว?"  

          "ป่าว..ทำไม?" 

          "อ้าวเหรอ หนูนึกว่าเพื่อนพี่เอ เขามาขอยืมตังหนูตั้งแต่ ป.2 แล้วตอนนี้ก็ยังไม่คืน"

          "เท่าไหร่?" พี่ชายถามมาห้วนๆ

          "...บาท"   ผมตอบ

          พอรู้จำนวนเงิน พี่ชายผมก็ตาวาวเดินรี่เข้าไปข้างหลังลูกหนี้ที่รักทันที

          "เฮ้ยยย!"  "ป้าบบบบบ!"  เสียงเรียกดังพร้อมกับเสียงคนโดนตบหัวอย่างแรง

          ลูกหนีี้นิรนามหัวทิ่มคะมำไปข้างหน้าหลายก้าว ก่อนจะหันหน้ามาหาพี่ผม

          "ครับ?" เขาหันมาหน้าซีดๆเศร้าๆงงๆ

          "มึงหลอกยืมตังน้องกูเหรอ?"

          "เปล่าครับ" เขาตอบกลับมา

          "ก็น้องกูบอกว่ามึงเอาตังมันไปแล้วมึงจะเปล่าได้ไง"

          รุ่นพี่คนนั้นก็มองหน้าผมด้วยแววตาเศร้าๆ แค้นๆ

          "มึงจะคืนตังเมื่อไหร่?" เสียงนักทวงหนี้เฉพาะหน้าถาม

          "ผมไม่มี" ลูกหนี้สองปีกว่าตอบมา

          ระหว่างที่กำลังคุยกัน เพื่อนของลูกหนี้กลุ่มนึงก็เดินมาถามว่ามีไรกัน

          "มึงเป็นหนี้เท่าไหร่?" เสียงเพื่อนในกลุ่มถาม

          "...5บาท" เสียงลูกหนี้ผมตอบมาเบาๆ

          "โหยย แค่ห้าบาท ทวงกันขนาดนี้เลยเหรอ นึกว่าเป็นร้อย" เสียงเพื่อนโวยกลับมา

          "เอ๋า..ไอสาดดด  5 บาทก็ตังโว้ยยย เอาไปก็ต้องคืน" เสียงพี่ผมโวยกลับ

          "ให้ 10 บาทเลย" เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งควักตังออกมาให้

          "เออดี กูกะลังหาตังค่ารถกลับบ้านพอดี" พี่เอพูดมาอย่างอารมณ์ดี

          ผมเลยถึงบางอ้อว่าทำไมวันนี้พี่เอถึงชวนผมกลับบ้านพร้อมกัน เพราะว่าปกติแล้วจะกลับแบบตัวใครตัวมันมากกว่า

          หลังจากวงแตกแยกย้าย พี่เอก็ถือหนี้เน่าในมือมูลค่าสิบบาทพร้อมกับพูดว่า

          "พี่ทวงให้แล้วนะน้องเอส ขอพี่ละกันนะ"

          "ก็ได้" ผมตอบ เพราะคิดว่ายังไงเสียตังให้พี่ก็ดีกว่าคนอื่นละวะ

          "ดีมากกก น้องร๊ากก" พูดจบพี่เอก็เดินกอดคอผม ฮัมเพลงอย่างมีความสุขไปขึ้นรถ.

          ผมได้มาเจอลูกหนี้คนนี้อีกครั้งตอนโตแล้ว มันเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทผม ซึ่งผมถามเพื่่อนว่ารู้จักกันได้ยังไง เพื่อนผมบอกว่าเพิ่งรู้จักกันไม่นาน ผมเลยเตือนเพื่อนไปว่า ระวังอย่าให้มันยืมตังนะ ไอ้นี่แม่งยืมแล้วไม่คืน พร้อมกับเล่าเหตุการณ์ตอนเด็กให้ฟัง เพื่อนผมฟังแล้วหัวเราะลั่น เพราะขำพี่เอ

          ผมไม่ได้เจอเพื่อนสนิทคนนี้หลายเดือน เพราะว่าผมเรียนอยู่ กทม. ส่วนเพื่อนอยู่ระยอง พอปิดเทอมผมก็แวะไปหามันที่บ้าน พอเจอผมประโยคแรกที่มันบอกก็คือ

          "ลูกหนี้เก่ามึงเล่นกูเข้าให้แล้วเอส"

          "ทำไมวะ มีไร?"

          "มันมายืมของของกูไปแล้วเงียบไปเลย ตามไปทวงแม่งบอกหาย"

          "ของมึงราคาเท่าไหร่?"

          "หมื่นกว่า" เพื่อนตอบมาแบบเซ็งๆ

          "โอเค มึงสบายใจได้ มันไม่คืนมึงหรอก ของกูห้าบาทแม่งยังไม่คืนเลย"

          ผมพูดพร้อมกับหัวเราะ ซึ่งเพื่อนก็หัวเราะตามแบบเซ็งๆ

          "หรือจะใช้บริการทวงหนี้ของพี่เอดีวะ"

          ผมพูดจบเพื่อนก็หันมาสบตา เราสองคนหัวเราะลั่นพร้อมๆกัน เพราะนึกถึงหน้านักทวงหนี้ตัวฉกาจ.

                                        --จบ--