อารมณ์-มุมมอง-เรื่อยเปื่อย

อารมณ์-มุมมอง-เรื่อยเปื่อย

          ฝนเอยทำไมจึงตก? ฝนเอยทำไมจึงตก?

          จำเป็นต้องตกเพราะว่ากบมันร้อง

          กบเอยทำไมจึงร้อง? กบเอยทำไมจึงร้อง?

          จำเป็นต้องร้องเพราะว่าท้องมันปวด

          ท้องเอยทำไมจึงปวด? ท้องเอยทำไมจึงปวด?

          จำเป็นต้องปวดเพราะว่าข้าวมันดิบ

          ข้าวเอยทำไมจึงดิบ? ข้าวเอยทำไมจึงดิบ?

          จำเป็นต้องดิบเพราะว่าไม้ฟืนเปียก

          ไม้ฟืนทำไมจึงเปียก? ไม้ฟืนทำไมจึงเปียก?

          จำเป็นต้องเปียกเพราะว่าฝนมันตก...

          หากคุณเป็นคนที่ตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมา  ต้องเจอกับฝนที่ตกได้ตกดีทั้งวันคืนแล้วล่ะก็  ไม่แปลกหรอกหากจะนึกถึงเพลงบทนี้ขึ้นมา  บทเพลงไม่รู้จบที่ร้องวนไปวนมาถึงเหตุผลของฝนตกแบบข้างๆ คูๆ บทเพลงที่ยังคงอยู่ในความทรงจำและนึกถึงเสมอเมื่อฝนตก

          มองออกไปข้างนอกหน้าต่างสัมผัสได้ถึงอากาศชื้นเย็น  กับละอองฝนที่พัดเข้ามาต้องใบหน้า  ที่ทำได้ตอนนี้เพียงแค่ใช้สายตามองออกไปข้างนอกเท่านั้น  เพราะฝนที่ตกอยู่ตลอดเวลาไม่เปิดโอกาสให้ฉันออกไปนอนบ้านเลย  มันหนาว  เฉอะแฉะและน่าเบื่อถึงขีดสุด  ถูกคุมขังในม่านฝน  แต่อย่างน้อยที่สุดมันก็ควรค่าแก่การจมจ่อมกับอารมณ์มากกว่าอากาศที่ร้อนอบอ้าวหลายเท่าตัว  สำหรับฉันผู้ที่สิ่งแวดล้อมกระทบอารมณ์ง่ายดายเป็นพิเศษ  และอยู่เหนือเหตุผลทั้งหมดทั้งมวล

          เม็ดฝนชะล้างคราบฝุ่นควันจากชั้นบรรยากาศที่เกาะตามกิ่งใบของต้นไม้  สะอาดเอี่ยมราวกับได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถันจากเจ้าของ  มองดูสดชื่นเปล่งปลั่งขึ้นทันตาเห็น  ธรรมชาติก็เช่นนี้เองต่างเยียวยารักษาซึ่งกันและกัน  ประดุจการปฐมพยาบาลความเหี่ยวแห้งโรยราจากวันเวลาก่อนหน้านี้ให้สรรพสิ่ง

          เหล่าหอยทากสองสายพันธุ์  ทั้งหอยทางไทยหอยทากฝรั่ง  ต่างทยอยขึ้นมาเดินเล่นกันให้ขวักไขว่  บนพื้น  ตามกิ่งก้านของไม้ดอกไม้ประดับ  ทิ้งมูลเป็นขดเล็กๆ สีน้ำตาลคล้ายภาษาขอมไว้ทั่วไป  รอให้มีแดดก่อนเถอะ  มันจะทิ้งรอยให้เห็นเด่นชัดประดุจภาพเขียนเชิงสัญลักษณ์  ที่ทิ้งปริศนาให้ตีความเลยทีเดียว

          สิ่งมีชีวิตเล็กๆ เหล่านี้  ในชีวิตจริงหาได้น่าทะนุถนอมเฉกเช่นในนิทานหรือเรื่องเล่าสำหรับเด็กหรอกนะ  เพราะมันคือศัตรูพืชเราดีๆ นี่เอง  มันจะเขมือบทุกอย่างที่ขวางหน้า  กลีบดอกไม้แรกแย้มจะแหว่งวิ่น  ใบอ่อนของไม้ประดับจะเป็นรูโปร่งลายลูกไม้  หน่อเล็กๆ ของกล้วยไม้เป็นที่สุดแห่งปรารถนา  เสมือนงานเลี้ยงแห่งฤดูกาลเชื้อเชิญแขกเหรื่อผู้หิวกระหาย

          ดวงตะวันไม่อาจฉายฉานลอดผ่าน  ท้องฟ้าเป็นสีเทาทึมอุ้มน้ำไว้เต็มอ้อมแขน ร่ำๆ จะวางลงตลอดเวลา  งานของท้องฟ้าของเมฆคงเหน็ดเหนื่อยไม่แตกต่างกับเราผู้เป็นมนุษย์  ฉันเองอยากรู้ว่ามันจะมีบ่นบ้างหรือเปล่านะ  หรือเสียงครืนๆ ที่ได้ยินจะเป็นเสียงบ่นก็ไม่รู้  ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงคงเป็นเสียงบ่นที่น่ากลัวพิลึกล่ะ  และฉันไม่ชอบเอาเสียเลย

          บางทีฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน  ระหว่างฟ้าร้อง-ฟ้าเลบ  อย่างไหนจะน่ากลัวมากกว่ากัน  ฟ้าร้องเกิดขึ้นกะทันหันไม่ทันตั้งตัว  ตื่นกลัวขณะนั้นแล้วก็จบ  ฟ้าแลบกระตุกความรู้สึกได้มากกว่า  เพราะเมื่อฟ้าแลบความคิดฉันไปไกลเกินกว่านั้นแล้วถึงสิ่งที่จะตามมา  สายฟ้าจะฟาดเปรี้ยงลงมาตรงไหนก็ได้  ใกล้หรือไกล  เสียงสะท้อนก้องไปมาจนต้องหลับตาซุกหน้า

          ฉันเหนื่อยและหวาดกลัวเสมอยามฝนตกแต่ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้  คนเราไม่อาจหลบหลีกกับการเผชิญหน้าความหวาดกลัวได้ทุกครั้งและเสมอไปหรอกนะ  ถึงตอนนี้แม้ความหวาดกลัวจะลดน้อยลง  แต่ฉันยังคงหลับตากลั้นหายใจอยู่ดี

          บนท้องถนนเปียกชุ่มนิ่งสนิท  ไม่คายควันออกมาอีกแล้ว  ความร้อนทั้งมวลถูกกลืนไปกับความเย็นหมดแล้ว  สิ่งใดมีจำนวนมากกว่าสิ่งนั้นจะกลืนกินสิ่งที่มีจำนวนน้อยกว่าอย่างนั้นสินะ  ความคิดอุดมการณ์ต่างๆ คงไม่แผกกัน  ถูกเขมือบไปกับวันเวลา  สถานการณ์แวดล้อมไม่หลงเหลือ

          จะเป็นไปได้ไหม  ที่ความตั้งมั่นกับบางสิ่งบางอย่างจะไม่คลอนแคลน  ไม่เอนลู่ไปกับแรงเหวี่ยงนานัปการที่เพิ่มจำนวนขึ้นทุกวัน  มันยากมากใช่ไหม  ยากมากๆ ที่เราจะไม่ถูกกลืนกิน  ความคิดการใช้ชีวิตที่ถอยห่างจากวิถีดั้งเดิมแบบกู่ไม่กลับ  ร้องเรียกไม่ได้ยินเสียง  ไกลเกินกว่าสายตาจะแลเห็น  เกินกว่าใจจะสัมผัสได้...

***หากท่านเป็นหนึ่งในผู้คนที่ตกหลุมเข้ามาอ่าน  กรุณาทำใจ  เพราะมันไม่มีอะไรเลยนอกจากความเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเอง...