supporting actor รักสุดท้ายของยัยตัวประกอบ

"ร้องทำไมเยอะแยะ ขิงเอ่ย ทำใจ มันไม่มีทางเหมือนเดิมอีก" ฉันพูดกับตัวเองก่อนที่จะเอนตัวลงนอนพยายามขมตาให้หลับพร้อมกับน้ำตาที่ล่วงหล่นลงมาเองแบบอัตโนมัติ 
    เช้าวันรุ่งขึ้น ที่โรงเรียน ถึงจะอยู่ในช่วงทำใจ เราก็ยังไม่พร้อมเจอน่าเค้าอยู่ดี  แต่ทำไงได้ ฉันก็ต้องทนไปแบบนี้เรื่อยๆ ประกาศยกเลิกความเป็นเพื่อนขนาดนั้น  ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่เลยฉัน และด้วยความอึดอัดที่มีมาทั้งวัน หลังเลิกเรียนฉันก็เลยไปเดินเล่น และว่าจะไปหาหนังคลายเคลียดมาดูสักเรื่อง และฉันก็มาหยุดอยู่ที่หน้าโรงหนังซื้อตั๋วเสร็จก็ไปเดินเล่นรอเวลา พอฉันเดินกลับมาที่หน้าโรงหนัง ฉันก็บังเอิญเจอกับคูนและมาย ที่หน้าโรงหนังพอดี ฉันได้แต่ยิ้มเจือนไม่เต็มใจยิ้มสักเท่าไหร่ ก่อนจะเดินผ่านทั้งคู่เพื่อไปดูหนังที่ฉันตั้งใจไว้แล้ว คงไม่บังเอิญดูเรื่องเดียวกัน ที่นั่งติดกันหรอกนะ
    และฉันก็ได้ดูหนังแบบสบายใจ ไม่มีคู่รักที่ไหนมาหวานให้มดขึ้นแถวนี้ หลังจากดูหนังเสร็จ ฉันก็รีบกลับบ้านทันที แต่ระหว่างทางที่ฉันเดินออกมาขึ้นรถ
"ไปส่งไหม"  รถคันคุ้นตาขับมาจอดเทียบท่าที่ฉันยืนรอรถอยู่พอดี
"ขอโทษนะคะ ไม่ไปกับคนรู้จักคะ"
"ขิง แต่ฉันว่าแกกับฉันมีเรื่องต้องคุยกันว่ะ ให้ฉันไปส่งแกเหอะนะ"
    ฉันถอนหายใจก่อนที่จะตัดสินใจกลับกับนายนี่ เพราะบางทีฉันเองก็อาจจะมีอะที่ต้องคุยกับนายนี่ด้วยเหมือนกัน
"ฉันขอโทษนะโว้ยที่พูดแรงๆ  กับแกในวันนั้น"  หลังจากที่ฉันเข้ามานั่งในรถได้ไม่ถึง 5 นาทีนายนี่ก็เปิดประเด็นเลย
"วันไหน ช่างเหอะ ฉันลืมไปแล้ว"  ฉันตอบแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก
"ฉันเลิกกับมายแล้วล่ะ"  ฉันหันมาชักสีน่าสงสัยประมาณว่าเพราะอะไรก่อนที่เค้าจะอธิบายต่อ
"ฉันว่าฉันมีคนที่ฉันรักอีกคนแล้วว่ะ"    ฉันทำน่าเซ็งๆ 
"จอดรถเดี๋ยวนี้!!!!! ฉันบอกให้จอดไง!!!!" ฉันวีดใสนายนั่นทันทีเรื่องนี้สินะที่เค้าต้องการจะคุยกับฉัน และทันทีที่รถจอดฉันก็เปิดประตู แถมปิดประตูรถอย่างแรงก่อนจะเดินหนีตามเดิม
"ฉันว่า.....ฉันรักแกว่ะ"  ฉันหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินเช่นนั้นก่อนที่จะค่อยๆ หันกลับมา ก็เจอกับคูนที่ยืนห่างจากฉันไม่ถึงก้าวแต่สีน่าของฉันไม่ได้ดีใจอะไรนักที่ได้ยินเช่นนั้น
"ฉันรู้แล้วนะโว้ย ว่าช่วงที่เราไม่ได้คุยกันฉันคิดถึงแต่แกว่ะ และวันนี้ที่หน้าโรงหนัง ฉันยิ่งมั่นใจ ว่าลึกๆ แล้วใจของฉันมันไม่อยากที่จะตัดแกไปจากชีวิตของฉันว่ะ  แกก็คิดเหมือนกับที่ฉันคิดใช่ไหม"
"ฉันก็ไม่เคยคิดจะตัดนายออกไปจากชีวิตฉันหรอกนะ เพราะฉันก็คงทำไม่ได้ แต่นายพูดเองหนิ ว่าให้ฉันเลิกเป็นเพื่อนกับนาย ฉันโครตเจ็บเลยโว้ยที่นายพูดแบบนั้น"
"ทำไมต้องเจ็บด้วยละ  ฉันว่ามันไม่น่าจะเจ็บตรงไหน เธอเข้าใจถูกแล้วล่ะ  เลิกเป็นเพื่อน แต่เป็นแฟนแทนไง ไม่ดีเหรอ"
ฉันหลุดยิ้มออกมาแบบเขิลๆ 
"งั้นฉันขอชิมเค้กฝอยทองฝีมือเธอเป็นคนแรกนะ"
"นายรู้ได้ไงว่าฉันเป็นคนทำ"
"ก็วันนั้น ก่อนฉันจะออกมาแม่เธอกระชิบบอกฉันไง"
"แม่นะแม่"
"กลับบ้านกันเถอะ แม่เธอจะเป็นห่วงเอา ค่อยคุยกันต่อบนรถก็ได้  เนาะตัวเองเนาะ" นายนั่นพูดพร้อมกับจูงมือฉันไปขึ้นรถ
"เชิญครับที่รัก"
"ที่รักเลยเหรอลำบากหูจัง"
"ก็เป็นแฟนกันแล้วหนิ เรื่องมากจังที่รักหนิ"
     ฉันได้แต่ส่ายหัวไปมา  กับคำเลี่ยนๆ ที่ฟังไม่เสนาะหูเอาสะเลย 
        แต่มันก็ทำให้ฉันน่าแดงทุกครั้งที่ได้ยิน ก็คนมันมีความสุขหนิ จะให้ร้องไห้เหรอ ผิดเรื่องแล้ว  ใครมันจะไปคิด ว่า ตัวประกอบในวันนั้นจะได้เป็นตัวจริงกับเค้าบ้างสะที และฉันก็มั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง เหมือนที่ฉันมั่นใจตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันจะรักเค้าคนนี้และจะพยายามประคับประครองรักของฉันในครั้งนี้ ให้มันเป็นรักสุดท้ายของยัยตัวประกอบอย่างฉัน