supporting actor รักสุดท้ายของยัยตัวประกอบ

           "วันหยุดของฉันแท้ๆ ทำไมต้องมาทำอะไรที่นี่ด้วยเนี่ย"

"บ่นมากนะขิง รีบๆ  เดินตามมาไวๆ  เร้ย ขืนสายคนเยอะแน่"

"รับทราบคร่าคุณแม่คนที่ 2 "

   สวัดดีค่ะ ฉันชื่อ ขิม และที่สวยเด่นเป็นสง่าเดินนำหน้าฉันก็ไม่ใช่ใครที่ไหนพี่สาว หรือจะเรียกให้ถูกก็ลูกพี่ลุกน้องของฉันเองนี่แระ  ไม่รู้เกิดคิดอะไรอยากมาเดินหาของอร่อยๆ  กิน พอกลับไปก็บ่นว่า อ้วนๆ  อ้วน  อ้วน 

"นี่เจ้!!!!! ถ้าจะเยอะขนาดนี้ซื้อสาขาเค้าไปเปิดหน้าบ้านเจ้เลยดีกว่าม่ะ"

"วันนี้วันเกิดแฟนเจ้เอง แล้วแฟนเจ้ อ่านะ ก็ชอบกินโดนัดร้านนี้มาก เลยกะว่าจะซื้อไปให้เยอะๆ สะหน่อย วันเกิดแฟนทั้งที่น้อยหน้าได้ที่ไหน เสียชื่อว่าที่ภรรยาหมด"

"เหรอ *_*"

"ว่าแต่แกเหอะ ผู้ชายคนนั้นของแกไปไหนแล้วอ้ะ"

"คนไหนๆๆๆ"

"ก็คนที่พาแกไปดูหนังวันนั้นไง"

"เพื่อนกันเจ้ก็" 

   ฉันตอบแบบหงุดหงิดก่อนที่จะรีบเดินนำหน้าออกไปอย่างหมดอารม ก็ อารมขึ้นทุกครั้งเมื่อมีคนถามถึงเค้าคนนั้น คนที่ฉันได้แค่แอบรักเค้าข้างเดียว     

"เออ ว่าไง" ฉันงัวเงียรับโทรศัพท์ที่ดังรบกวนฉันในขณะที่ฉันกำลังหลับฝันดี

"ยุ่ไหนว่ะ  ว่างป่าวไปเพื่อนหน่อยเด่ะ น๊าๆๆๆๆ  เดี๋ยวไปรับ"

"คนที่ท่านต้องการคุยด้วยไม่ว่างเวลานี้กรุณาติดต่อมาไหมภายหลัง" ฉันพูดจบก่อนตัดสายทิ้งทันทีแล้วดึงผ้าห่มมาคุ้มหัวแล้วนอนต่อ

    แต่ฉันก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเสียงกริ๊งหน้าบ้านดังรัวยาวฉันจึงรีบลุกขึ้นไปเปิดม่านดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนจะเห็นนาย คูณ เพื่อนไม่เต็มใจของฉันยืนหล่ออยู่ที่หน้ารั้วบ้านฉันถึงกลับเข่าอ่อน ก่อนที่จะจำใจไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงไปรอรับเสด็จผู้ชายใจร้ายที่สุดใน 3 โลก 

"แต่งตัวนานมากนะคุณเธอ"

"ไม่ได้หรอก สวยอ่ะ ก็ต้องแต่งตัวนานเป็นธรรมดาป้ะ  รีบเหรอ รีบไปก่อนได้นะ ไม่ต้องรอเรา"

"นี่สวยแล้วเหรอ"

"สวยเหมือนแม่ไง"

"นี่จะคูณเค้กฝอยทอง"  แม่ฉันหันไปพูดเพราะกับแขกผู้มาเยือน

"เสียดายของจัง แม่คะ ฝากแช่ช่องฟิชด้วยนะคะ เดี๋ยวขิงกลับมากิน"  ฉันดึงจานเค้กออกจากมือนายคูนที่กำลังจะลิ้มลองเค้กฝอยทองฝีมือฉัน และฉันก็รีบส่งจานเค้กให้แม่ก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่ประตูบ้าน

"เสียมารยาทจังลูกคนนี้"

"ไม่เป็นไรครับ ขิงก็นิสัยแบบนี้แระปกติของเค้าล่ะ"

"อ้าวจะไปไหมเนี่ย เปลี่ยนใจไม่ไปได้นะเออ"  ชั้นที่ยืนเท้าสะเอวพร้อมโพสท่าสวยๆ อยู่หน้าบ้าน 

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ หวัดดีครับ"

  บนรถที่แล่นไปเรื่อยๆ กับฉันที่นั่งเงียบๆ พร้อมชักสีหน้าไม่พอใจตลอดทาง และรถก็แล่นมาจอดที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่ง  ฉันเริ่มยิ้มได้ขึ้นมาทันที

"ยิ้มได้ด้วยเหรอ"

"แหงสิ  ปลุกมาแต่เช้าข้าวสักเม็ดยังไม่ตกถึงท้อง!!!!" ฉันรีบเปิดประตูรถเพื่อรับบรรยากาศความเป็นญี่ปุ๊น ญี่ปุ่นของร้านนี้ ที่มีการจัดร้านได้เยี่ยมมากๆ เหมือนได้เดินทางมาที่ญี่ปุ่นจริงๆ 

   ที่ร้านที่มีผู้คนมามากแวะมากินอาหารที่นี่  ยิ่งวันหยุดร้านนี้คนยิ่งเยอะ บวกกับเสียงเพลงที่ฟังแล้วเบาสมอง และอาหารที่น่ากินๆ  เรียงรายไว้เต็มโต๊ะ ฉันตาลุกวาว

"ฉันกินเลยนะ"

"เดี๋ยวๆๆๆๆ !!!!!" คูนสั่งห้ามฉันก่อนจะก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ

"มายทางนี้!!!!!" มาย  มายไหน  นายคูนเอ่ยชื่อใคร และหลังจากที่ฉันเอ๋อไปสักพักฉันก็ได้เข้าใจว่า

"มาย   นี่ ขิงเพื่อนเราเอง"

"นี่ขิง มาย แฟน เรา  ฉันคุยไม่ค่อยเก่งอ้ะ เลยชวนแกมาด้วยอ้ะขิง ฉันกลัวเดทแรกของฉันจะแป๊ก" 

  เมื่อฉันได้ยินเช่นนั้นช้อนที่ถือไว้แทบล่วง อยากจะร้องไห้ ฉันแค่ตัวประกอบที่ทำหน้าที่ให้ คนที่เรารักมีความสุขกับคนอื่นสินะ

"เราขิง ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ถึงจะต้องฝืนใจก็ต้องทำไปตามมารยาท

"มาย ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันคะ" 

  หลังจากที่คิดว่าจะได้กินอาหารอร่อยๆ อย่างมีความสุข ที่แท้ไม่เป็นอย่างที่คิดแล้ว  ฉันจึงตั้งหน้าตั้งตากิน และฉันก็พยายามพูดแทรกขึ้นระหว่างที่ทั้งคู่คุยกัน ก็มุกเดิมๆ ตลกกลบเกลือนมันไป ทำไงให้เค้าคุยกันได้น้อยที่สุด ทั้งที่ในสมองฉันมีแต่คำถามว่า ทำไมต้องทำ และก็เป็นฉันที่ทนไม่ได้

"เออนี่!!! ลืมไปเลย พี่ฝากซื้อของอ้ะ ต้องรีบไป  ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน" ฉันรีบคว้ากระเป๋าก่อนที่จะรีบเดินออกไปโดยไม่ฟังเสียงใคร ทั้งนั้น  ไม่มีคัยห้ามฉันได้ ณ  เวลานั้น 

----------------------------------------------------

   วันถัดมา 

"ขิงเย็นนี้ไปดูหนังกับเราม่ะ"

"ไปดิ่ๆๆ "

"มายต้องดีใจแน่เลยที่เธอไปด้วย มายฝากมาชวนอ้ะ"

   รู้สึกเงิบคร่ะ

"เย็นนี้ เหรอ อืมๆๆๆๆ  เฮ้ย!!!! เราลืมว่าพี่ฝ้ายชวนไปงานวันเกิดพี่ต้า"

"วันเกิดพี่ต้าเลยมา 2 วันแล้ว เราเห็นในเฟสพี่ฝ้าย"

"ไม่ไป ไม่อยากไป อยากไปกับแฟนจะชวนคนอื่นไปทำไมว่ะ "

"ขิง แกเป็นไรของแกว่ะ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะโว้ย โทไปก็ไม่รับ แล้ววันนี้แกเป็นไรอีกว่ะ"

"แกก็รู็ไม่ใช่เหรอว่ะ ว่าฉันรู้สึกยังไงกับแก แค่ฉันพยายามเป็นเพื่อนกับแกมันก็ยากแล้วโว้ย นี่ต้องมารู้มาเห็นแก จี๋จ้ากลับคนอื่นต่อหน้าต่อตามันไม่แย่เข้าไปใหญ่เหรอ ฉันมีหัวใจ...."  ฉันทิ้งประโยคสุดท้ายก่อนเดินออกไป 

"งั้น ตั้งแต่ วันนี้แกกับฉันเลิกเป็นเพื่อนกันไปเลยแล้วกันถ้าเป็นเพื่อนกันแล้วทำให้เธอลำบากถึงขนาดนั้น"  คำพูดของเค้าทำให้ฉันหยุดชะงัก น้ำตาที่ตอนแรกแค่ล่วง ตอนนี้ไหลออกมาแบบกั้นไม่ไหว ก่อนที่ฉันจะตัดสินใจเดินออกไป