เพื่อนกัน...ฉันสัญญา

                    ช่วงปี2ของชีวิตมหาวิทยาลัย ฉันมีความสุขมาก ที่ใช้เวลาอยู่กับเธอ4วันต่ออาทิตย์ เราเรียนด้วยกันช่วยกันเพื่อให้ถึงเป้าหมายที่เราตั้งไว้ ก็คือการเรียนจบพร้อมกันนั่นเอง แต่ช่วงนั้นก็เกิดปัญหากับครอบครัวของฉัน
ย่า  ซึ่งเป็นคนที่ฉันรักมากได้จากฉันไปอย่างสงบ ตอนนั้น ฉันรู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้สึกเสียใจ ไม่รับรู้อะไร ได้แต่นั่งเฉยๆในหัวว่างเปล่านั่งมองภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าในช่วงตี4ของวันนั้น ฉันเดินออกมาอย่างเงียบๆก่อนจะโทรไประบายสิ่งนี้กับใครสักคน
ฉันโทรไปหาเพื่อนของฉันในช่วงตี4 แม้จะรู้ว่ามันรบกวนเวลานอนของเธอ แต่ฉันก็โทรเพราะมีแต่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ฉันคิดได้ตอนนี้ เธอรับโทรศัพท์ด้วยเสียงงัวเงียมาก แต่พอฉันได้ยินเสียงเธอเท่านั้นแหละ น้ำตาแห่งความเสียใจก็ไหลออกมาอย่างท่วมท้น สติเริ่มกลับมา เธอตื่นขึ้นมาฟังฉันทันทีเมื่อรู้ว่าฉันเจออะไรมา
 “ไม่ต้องร้อง ท่านไปสบายแล้ว”
มันคือคำพูดเดียวที่เธอใช้ปลอบใจฉัน มันทำให้ฉันหยุดร้องและกลับมาอยู่กับความจริงอีกครั้ง
ฉันไปมหาวิทยาลัยในวันนั้นเพราะมีสอบย่อย เธอเดินเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง ฉันเสียใจที่ไม่ได้พูดคุยหรือดูแลท่านมากนักเมื่อเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือทำบุญให้ท่านเท่านั้น
เธออาสามาช่วยงานศพย่าโดยที่ฉันยังไม่ขอร้อง และมาเกือบทุกคืน ฉันไม่รู้ว่าเพื่อนของคนอื่นๆเป็นแบบนี้หรือเปล่า แต่เพื่อนคนอื่นๆของฉันไม่เคยทำแบบนี้ ภาพผู้หญิงสองคนใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อยเดินเสริฟน้ำ ยกดอกไม้ เสริฟของว่าง เก็บเก้าอี้จนงานเสร็จ มันทำให้ฉันจดจำภาพความรู้สึกดีๆเหล่านี้ไม่มีวันลืม เธอยืนอยู่ข้างฉันตลอดเวลาที่ฉันอ่อนแอ มีปัญหา จนวันสุดท้ายที่ร่างของย่าจะอยู่กับฉัน เธอก็ยังอยู่กับฉัน เธอกอดฉันไว้เวลาที่ฉันขึ้นไปดูหน้าย่าเป็นครั้งสุดท้าย เธอลูบแขนฉันเมื่อฉันเริ่มร้องไห้หนักขึ้น เธอยืนขอบคุณแขกที่มาร่วมงานอยู่ข้างๆฉัน เธอยืนมองควันที่ออกจากปล่องอยู่ข้างๆฉัน ฉันทำได้แต่ร้องไห้เธอพูดจาซ้ำๆเหมือนคนบ้า
“ดูท้องฟ้าสิ มันสวยกว่าวันอื่นๆเลยว่าไหม”
ฉันยืนดูควันจนหมดออกจากปล่องจึงได้พาเธอกลับบ้าน บ้านทีจะไม่มีย่าอีกต่อไป ฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนเธอยังไงกับสิ่งที่เธอมีให้กับฉันขนาดนี้ ไม่รู้จะขอบคุณอะไร หรือใคร ที่ทำให้ฉันได้พบกับเธอคนนี้ แต่ตอนนี้ฉันบอกได้คำเดียวว่าฉันรักเธอมากเท่าที่ชีวิตคนๆนึงจะรักเพื่อนคนหนึ่งได้ เธอคือเพื่อนแท้ที่ฉันโชคดีที่หาเจอ
(ขณะที่กำลังพิมพ์ก็น้ำตาไหล)
 
                              .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....