เพื่อนกัน...ฉันสัญญา

                    ฉันมีความสุขมากในช่วง ม.ปลาย ช่วงเวลา3ปีมันช่างคุ้มค่ามากสำหรับคำว่าเพื่อน การจบ ม.ปลาย มันเป็นสิ่งที่ฉันคิดมาตลอดว่ามันคงจะเกิดขึ้นในไม่ช้า และเมื่อวันนั้นมาถึงทุกคนก็ต้องทำใจและยอมรับมัน 
ฉันพาเธอไปสมัครเรียนมหาวิทยาลัยตามที่เคยสัญญาไว้ว่าเราจะไปด้วยกัน ครั้งนี้ฉันตัดสินใจที่จะแยกไปเรียนที่อื่น เพื่ออนาคตของตัวเอง แต่ฉันก็ยังคงทำตามสัญญา ใส่ชุด ม.ปลายเดินเข้าไปสมัครเรียนกับเธอ สิ่งแรกที่เจอเมื่อเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย คือสิ่งศักดิ์สิทธิ์คู่มหาวิทยาลัย ฉันเป็นคนเชื่อเรื่องแบบนี้มาก การทำความเคารพโดยการยกมือไหว้ คือสิ่งที่ฉันทำเป็นอันดับแรก เธอพยายามพูดจาโน้มน้าวให้ฉันเรียนที่เดียวกับเธอตลอดเวลา แต่เมื่อฉันตัดสินใจแล้วฉันก็จะไป เธอไม่ได้ห้ามฉันหรอกนะ เธอแค่พูดให้ฉันไขว้เขวก็เท่านั้นเอง
ฉันกลับมาเล่าให้แม่ฟัง ถึงสังคมมหาวิทยาลัยที่ฉันไม่เคยได้พบเจอมาก่อน มันต่างจากสังคม ม.ปลาย อย่างสิ้นเชิง มีคนมากมายหลายประเภทมาอยู่รวมตัวกันที่นี่ มันคือโลกใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย  ฉันเลือกที่จะไปเรียนไกลบ้านไปอยู่หอ ไปใช้ชีวิตด้วยตัวเอง มันจึงเกิดคำถามในใจขึ้นมาว่าฉันจะอยู่ในโลกที่ใหญ่ๆแบบนี้คนเดียวได้ไหม แล้วเสียงประกาศิตก็ดังขึ้นทันที
“นั่งแหละ ก็เรียนนั่นแหละ”
ทุกอย่างจบลงเมื่อคำนั้นดังขึ้น แม่ให้เหตุผลว่า ไม่ให้ไปอยู่หอ ไม่มีตังส่ง แต่จริงๆฉันรู้ว่าแม่ไม่อยากให้ฉันไปไกลท่านหรอก 
ฉันนำคำประกาศิตนี้ไปบอกเพื่อน เธอบอกว่า
“กูรู้แล้วว่ามึงต้องมาเรียนกับกู ถึงไม่ใช่แม่มึง กูก็จะลากมึงมาเรียนกับกูให้ได้”
แล้วเพื่อนฉันก็เป็นคนพามาสมัครอีกครั้ง น่าแปลกนะที่ฉันได้รหัสนักศึกษาต่อจากเธอเลย ฉันคิดว่ามันคงเป็นโชคชะตาที่ต่อเวลาให้ฉันและเธอยังอยู่ด้วยกันอีก4ปี
เราเรียนด้วยกัน กินด้วยกัน เจอสุขเราก็สุขด้วยกัน เจอทุกข์เราก็ไม่เคยทิ้งกันไปไหน
 
                                   .....โปรดติดตามตอนต่าไป.....