เพื่อนกัน...ฉันสัญญา

                     เมื่อเรารู้จักกัน ผูกพันกัน สนิทกันจนสามารถเรียกว่าเพื่อนได้แล้ว ช่วงเวลาก็จะเป็นคนแยกไปอีกครั้งหนึ่ง การจบม.ต้น ทุกคนต่างก็ต้องแยกกันไปตามทางของตัวเอง เพื่อนบางคนต้องแยกไปเรียนต่างโรงเรียน ต่างสาย ตามความฝันของแต่ละคน ฉันต้องต่อสายสามัญที่โรงเรียนแห่งเดิมและเพื่อนๆส่วนใหญ่ก็เป็นเช่นเดียวกับฉัน รวมถึงเธอคนนั้นด้วยเช่นกัน ฉันดีใจที่สุดเมื่อรู้ว่าเวลาของฉันและเธอยังไม่หมด อย่างน้อยก็เหลือเวลาช่วง ม.ปลาย ไว้ให้เราได้อยู่ด้วยกัน แต่น่าเสียดายที่เพื่อนสนิทของเธอต้องไปเรียนต่อด้านสายอาชีพ เธอและเพื่อนสนิทจึงห่างๆกันไป

ฉันได้เริ่มใหม่กับเธออีกครั้งโดยที่เราได้เรียนอยู่ห้องเดียวกัน เลขที่ใกล้กัน เข้าแถวใกล้กัน และเธอกับฉันก็ได้อยู่ด้วยกันดั่งที่ฉันตั้งใจเอาไว้จริงๆ

ฉันเคยคิดนะว่า ’ฉันคงได้ขึ้นมาแทนเพื่อนสนิทเธอซินะ’  แต่ฉันก็มีความสุขดีกับตำแหน่งนี้ ฉันได้เดินกับเธอ นั่งเล่นพูดคุย เรียนด้วยกัน เดินไปรอรถกลับบ้านด้วยกัน มันช่างเป็นช่วงที่ฉันมีความสุขมากๆช่วงหนึ่งเลยก็ว่าได้ ที่ฉันได้อยู่กับเธอ 

ช่วงนั้นเราเหมือนเป็นคู่กันเลยก็ว่าได้ เห็นเธอก็ต้องเห็นฉัน พอมีกิจกรรมกีฬาสีเราก็คู่กัน กลับบ้านเย็นด้วยกัน ฉันมีความสุขมาก ตอนวันเกิดเธอมันเป็นในช่วงวันหยุด เราไม่ได้เจอกัน ฉันก็ไม่ได้มีอะไรให้เธอเลย แม้แต่ข้อความ ฉันรู้ว่าเธอน้อยใจมาก และฉันก็รู้สึกผิดมากเช่นกัน แต่เวลามันย้อนกลับมาไม่ได้ เหลือแต่เราจะทำเวลาที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุดอย่างไร ฉันและเพื่อนๆในกลุ่มจึงตัดสินใจจะไปซื้อของขวัญให้เธอในเย็นวันนั้นนั่นเอง แต่เธอดันจะไปด้วยนี่ซิ  ก็ต้องหาคำแก้ตัวกันใหญ่ เพราะปกติเวลาจะไปไหนก็มักจะไปด้วยกันอยู่แล้ว

“จะไปทำไม”

นั่นคือคำพูดที่ฉันพูดออกไปเพื่อตัดไปหา เธอจึงยอมไม่ตามไปด้วย ฉันได้แต่เดินไปส่งเธอขึ้นรถแบบเงียบๆไม่มีการพูดอะไรกันอีก เธองอนแน่ๆ แต่ยังไงก็ให้เธอไปด้วยไม่ได้ ทั้งที่ในใจรู้สึกผิดมากมาย พอคิดได้ว่าไม่ควรทำร้ายจิตใจเพื่อนก็สายเกินไป ฉันทำได้แค่ส่งข้อความต่างๆนาๆที่สามารถคิดได้ในตอนนั้นไปคุยกับเธอตอนที่นั่งอยู่บนรถเพื่อจะไปซื้อของขวัญให้เธอ 

ของขวัญชิ้นนั้นฉันและเพื่อนซื้อกันนานมาก เพราะไม่รู้ว่าเธอจะชอบใจรึเปล่า คงหาซื้อของแพงๆไม่ได้หรอกเพราะฉันยังเป็นนักเรียนขอเงินพ่อแม่ใช้อยู่ แต่สิ่งที่ฉันภูมืใจที่สุดคือกระดาษห่อและโบว์สวยๆที่ฉันเป็นคนเลือก หวังว่าเธอคงชอบมัน

วันนั้นฉันกลับบ้านเย็นมาก เรียกว่าดึกเลยก็ว่าได้ ในขณะที่ฉันเดินเข้าซอยกว่า600เมตร ฉันก็ได้ส่งข้อความไปหาเธอเพื่อไม่ให้เธอคิดมากกับสิ่งที่ฉันได้ทำลงไปกับเธอ

“กูขอโทษ ถ้ากูทำให้มึงเสียใจ กูสัญญาว่าครั้งต่อไป เราจะไปด้วยกัน ไม่ว่าที่ไหน เมื่อไหร่ วันไหน กูจะมีมึง และมึงจะมีกูตลอดไป กูคิดว่ามันคงยังไม่สายใช่ไหม กับคำว่า สุขสันต์วันเกิดนะ เพื่อนรักของกู ให้มึงรู้ไว้ว่ารอยยิ้มของมึงคือลมหายใจของกูจำไว้”

ตั้งแต่นั้นมา คำสัญญานี้ก็มีผลมาตลอด มันทำให้ฉันไม่เคยลืมวันเกิดเธอเลยสักครั้ง ฉันมักจะมีของขวัญให้เธอทุกปี อาจจะซื้อบ้าง ทำเองบ้าง แต่ทุกอย่างก็ให้ด้วยใจจริงๆนะ....

                                                            .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....