รักจอมวุ่น น้องสาวรุ่นที่สิบกับนายหัวเป็ด

ข้าน้อยซากุฟื้นคืนชีพแว้วววววววววว  หลังจากผ่านสมรภูมิรบอันยิ่งใหญ่ และใหญ่ยิ่ง ฮ่าๆๆๆๆ ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงกันมากมาย มาต่อกันเยยยยยยย
 
 
 
“เฮือกกกก” ที่นี่ที่ไหนกัน ฉันจำได้ว่าฉัน....
“สึโนะ น้องพี่ T T” พะ พี่กอดหนูทำไมเนี๊ยะ
“ถอยออกจากยัยนั่นซ่ะ” นี่พี่ฉันน่ะไอหัวเป็ด แล้วจะยกทอนฟาทำไมมิทราบ”
“ฉะ ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง”
“ฉันไปเจอเธอสลบอยู่ที่โรงแรมร้างนั่น ก็เลยพากลับมา” เอ๋?? เราแยกกันคนละทางไม่ใช่เหรอ
“เราแยกกันไม่ใช่เหรอ”
“ฉันแอบตามเธอไป” กะแล้วเชียว
“ตามไปทำไมมิทราบ”
“ก็เป็นห่วง”  กระซิบอะไรอยู่คนเดียวฟ่ะ
“อะไรน่ะ”
“ไม่มีอะไรซักหน่อย” ก็แล้วไป
“แล้วทำไม เธอถึงสลบอยู่ตรงนั้นหล่ะ” พี่สึนะถามฉัน
“อะ เอ่ออ คือหนะ หนูเห็นมะ แมลงสาบหน่ะค่ะ ใช่หนูเห็นแมลงสาบ!!” จะทำให้พี่เป็นห่วงไม่ได้
“อ๋อ”
“งะ งั้นหนูขอยกเลิกการแข่งขันทั้งหมดค่ะ” หมอนั่นอยู่บนเกาะนี่ ตอนนี้วองโกเล่ไม่ปลอดภัย
“ทำไมหล่ะ/ทำไมหล่ะ”  ไอสัปปะกับไอหัวเป็ดอย่าสามัคคีกันตอนนี้ได้ป่ะ
“ฉันให้เสมอก็แล้วกัน จบป่ะ แต่ถึงพวกนายไม่จบ ฉันก็จะจบ ยังไงก็ต้องจบ บาย” ฉันขอชิ่งหนีขึ้นห้องก่อนแล้วกัน
            ณ ห้องสึโนะ
            นอนไม่หลับเว้ยยยยยย นอนไม่หลับบบบบ ทำไงดี ทำไงดี หมอนั่นมันมาแล้ว สัปดาห์หน้าฉันก็อายุ 18 ปีแล้ว ทำไงดีๆๆ หนีก็หนีไม่ได้ ทำไง หาววว คิดแล้วยิ่งง่วง นอนก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยคิดหาทางออก zzZZzZ
            แกร็ก เสียงปลดล็อกหน้าต่างจากข้างนอกดังขึ้น
“หึหึหึ ยังไงสาวน้อยของผมก็มีวันหนีรอดจากผมได้” ชายปริศนาใช้มือลูบไล่ ใบหน้าของหญิงสาวที่ไม่ได้สติ ก่อนจะอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน
“อืออ” เสียงหญิงสาวที่ถูกรบกวนการนอนหลับดังขึ้น พร้อมกับเปลือกตาที่ค่อยๆเปิด
“โอะโอ ตื่นแล้วสิน่ะครับ ” ชายหนุ่มพูดพร้อมมองหน้าของหญิงสาว
“นะ นาย ปล่อยปล่อยฉัน” นายนี่มัน
“จุ๊จุ๊ อย่าดังสิครับ เดี๋ยวเขาก็ตื่นกันหมดสิ” ใครก็ได้ช่วยด้วย
“อื้ออออ” เอาผ้าปิดปากออกไปน่ะ
“อย่าดิ้นสิครับ อยู่นิ่งนิ่งสิ” จะ จะพาฉันไปไหน
“ฮึก ฮือ อ๋อยยย”
“โอ๋ อย่าร้องน่ะครับคนดีของผม”
“อื้ออออออ” เจ็บ เจ็บหลัง มันปวดไปหมดแล้ว
“เจ็บเหรอครับ ผมบอกแล้วว่าอย่าดิ้น”
“อื้อออออ” มะ ไม่ไหวแล้ว เปลือกตาหนักจนเปิดไม่ขึ้นแล้ว พี่ค่ะ นายหัวเป็ด ช่วยฉันด้วย....
“สลบซ่ะแล้วสิ แต่ไม่เป็นไร กลับเรือนหอของเรากันเถอะครับ” พูดเสร็จเขาก็อุ้มเธอออกไปทางหน้าต่าง