ล่าก่อนะสุดที่รักของฉัน....

ฉันอยู่กับกราฟได้หนึ่งอาทิตย์แล้วความรู้สึกของเราสองคนก็เริ่มเปลี่ยนไป  มันพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ฉันกำลังทำคสามสะอาดบ้านให้เขาอยู่ ฉันเห็นกีต้าร์ของกราฟเลยไปยิบมาเล่น
"หากเธอเป็นภูเขาฉันจะเป็นต้นไม้ โอบกอดเธอเอาไว้ไม่ให้เธอเหน็ดหนาว
หากเธอเป็นท้องฟ้าฉันจะเป็นเมฆสีขาว โอบกอดเธอไม่ให้เธอเหงาและเดียวดาย
หากเธอเป็นรถยนตร์ท้องถนนก็คือฉัน หากเธอเป็นพระจันทร์แน่นอนฉันต้องเป็นดาว"ฉํนเริ่มดีดและร้องเพลง
"นี่ลูกหมีเธอเล่นเป็นด้วยหรอ"อยู่ๆก้มีเสียง
 "ไม่รุ้สิอย่ๆมันก็เป็นเองน่ะ"
"งั้นเราไปสวนสาธารณะกันไหม"
"ไปสิ"
 
 
ณ สวนสาธารณะ
เราเดินมาเรื่อยไจยถึงม้านั่งตัวหนึ่ง
"นั่งตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวไปซื้อน้ำให้"กราฟพูด
"อืม"พูดจบกราฟก็เดินออกไป ฉันยิบกีต้าร์ขึ้นมาเล่น อยู่ๆก็มีคนมามุงดุฉัน แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไรก็เลยเล่นต่อ
 
I"m กราฟ
ผมยืนดุเธอเล่นกีต้าร์อยู่
ตอนนี้ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอมันก็เริ่มเปลียนไป ผมรักเธอเข้าแล้วล่ะ
"เล่นไดเพราะดี น่าจะ  น่าจะ"อยู่ๆก็มีเสียงแรกขึ้นเป็นผู้ชายวัยกลางคน
"น่าจะ อะไรหรอครับ"ผมหันไปถาม
"น่าจะ..น่าจะเอาไปเป็นนักร้องประจำที่ร้านน่ะ"เขาตอบ
"หรอครับ"เขาไม่ตอบอะไรแล้วเดินไปหา"
"นี่เธอ....ช่วยไปเป็นนักร้องที่ร้านผมหน่อยไดไหม"เขาพูดแล้วยิ้มให้เธอ
"เอ่อ...."เธอหันมาหาผมเหทือนพยายามให้ผมช่วย ผมเลยพยักหน้าให้
"ว่าไง"
"เอ่อได้ค่ะ"
"งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่ร้าน....นะ"
 
วันต่อมา เวลา20.30น.
ฉันมาส่งฉันที่ร้านแล้วบอกว่าจะไปทำงานต่อ ฉันก็เลยปล่อยเขาไป ฉันก็ไปทำหน้าที่ของฉันต่อไปเรื่อยๆจนเลิกงาน ฉันออกมาริกราฟที่หน้าร้าน
ผ่านไป30นาที
ทำไมยังไม่มาอีกนะ
"แค่กๆรอนานไหม"กราฟวิ่งวฃมาแล้วทักฉัน
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันรอได้"ฉันตอบแล้วมอไปที่แขนเขามันมีเลือดออกมาเยอะมาก 
"อืม"
"นี่กราฟคุณทำงานอะไรน่ะทำไมถึงไดแผลกลับมาทุกวันเลยล่ะ"ฉันถามเขาแต่เขาก็หลบตาฉัน
"ก็งานธรรมดาน่ะไม่มีอะไรหรอก"เขาพูดส่งๆ
"จะไม่ได้ยัง ตอบมานะว่างานอะไร"ฉันเริ่มพูดเสียงดัง
"ก็บอกว่าไม่มียังไงล่ะ จะถามทำไมมากมาย"เขาหันมาตะหวาดใส่ฉัน
ซึ่งเขาไม่เคยทำกับฉันตั้งแต่อยู่กันมา
"งั้นไม่ถามก็ได้และอย่าคิดว่าจะได้เจอกันอีกเลย"พุโจบฉันก็เดินหนีเขาไป
"เดี๋ยวสิเราขอโทษ"เขาเดินตามฉันมาฉันไม่ฟังอะไรรีบวิ่งข้าถนนเขาก็วิ่งตามแล้วสิ่งที่ฉันเห็นคือเราทั้งสองถูกรถที่ขับมาด้าวความเร็วสูงชนเข้าเต็มๆจนไม่รับรู้อะไรอีกเลย