ล่าก่อนะสุดที่รักของฉัน....

       ณ  โรงพยาบาลที่กรุงเทพ

"อืมมมมมมม"ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นก็พบคุณแม่กับคุณพ่อยืนอยู่ข้าง

"เป็นไงบ้างลูกพ่อกับแม่พยายามติดต่อลุกตั้งหลายครั้งแต่ก้ติดต่อไม่ได้"คุณพ่อถามฉันอย่างเป็นห่วง

"หนูจำไม่ได้เละอ่ะค่ะ"ฉันไปอยู่ที่ไหนมานะไม่เห็นรู้เรื่องเลย แล้วฉันมาอยู่ที่กรุงเทพได้ยังไงที่จำได้ก้มีแต่ฉันจะข้ามถนนไปท็อปแค่นั้น
"งั้นไม่เป็นไรนะ"คุณแม่พูดแล้วยิ้มให้ฉัน

ณ  เชียงใหม่

ตอนนี้ผมกลายเป็นคนพิการขาหักไปแล้วล่ะตอนนี้ผมพยายามตามหาฌะอผู้เป็นที่รักของผมอยู่แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ตั้งแต่ถูกรถชนเธอก้หายตัวไปเลย ตอนนี้ผมมาอยู่ที่สวนสาธารณะที่เราสองคนเคยมาเดินเที่ยวด้วยกัน ผมสัยญาว่าผมจะหาเธอให้พบให้ได้

ณ กรุงเทพ

ฉันออกจากโรงพยาบาลมาได้อาทิตย์นึงแล้วล่ะ ฉันพยายามนึกให้ออกว่าฉันเป็นอะไรไป

"โอ๊ยยยย  นึกให้ตายก็นึกไม่ออก"ฉันเลยเดินไปยิบกีต้าร์มาเล่น

"หากเธอเป็นภูเขาฉันจะเป็นต้นไม้ โอบกอดเธอเอาไว้ไม่ให้เธอเหน็ดหนาว

หากเธอเป็นเมฆสีขาว โอบกอดเธอเอาไว้ไม่ให้เธอเหงาและเดียวดาย"เอ๊ะ อยู่ดีๆก้มีภาพผุ้ชายคนนึงโผล่ขึ้นมาให้หัว นั่นมัน....กราฟนี่ใช่แล้วกราฟไงตอนที่อยู่เชียงใหม่ฉันอยู่กับกราฟ ฉันต้องไปหากราฟแล้วล่ะ  ฉันรีบวิ่งลงมาจากห้อง แล้วยิบกุญแจรถแล้วออกจากบ้านไป

"จะไปไหนลุกโฟร์"คุณแม่ตะโกนตามหลัง แต่ฉันไม่ได้ฟัง

  ณ เชียงใหม่

ฉันขับมาถึงบ้านของเขาแต่ก้ไม่มีใครอยู่ ฉันเลยไปที่สวนสาธารณะฉันเดินตามหาเขาไปทั่วแต่ก็หาไม่เจอ

"กราฟอยู่ที่ไหน"ฉันเดินหาไปเรื่อยๆจนไปหยุดท่ี่หลังต้รไม้ต้นนึง

I"m กราฟ

เอ๊ะนั่นเสียงลูกหมีนี่เธอมาหาผมแล้ว ผมรีบเดินออกไปหาเธอและในที่สุดก้พบ

"ลูกหมี"ผมตะโกนเรียกเธอ และเธอก้หันมา เธอรีบวิ่งมาหาผมและผมก็เดินไปหาเธอแต่เดินไปได้นิดเดียวผมก้ต้องล้มลงและไม่รับรู้อะไรอีกเลยฉันรักเธอนะที่รักของฉัน

I"mโฟร์

ฉันรีบวิ่งไปรับตัวเขาขึ้นมา

"กราฟตื่นขึันมาหาโฟร์ก่อนสิ"ทำไม ทำไมเขาต้องจากฉันไปอีกคน คนที่ฉันรักต้องจากฉันไปหมด ความรักของฉันจะไม่สมหวังจริงๆนะหรอ หึมันคงจะเป็นแบบนั้นสินะ

"ล่าก่อนนะสุดที่รักของฉัน.....ฉันรักนายนะกราฟ"ฉันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นจนรถพยาบาลมาถึง

เมื่อมีการพบเจอมันก้ต้องมีการจากลา เราจะอยู่ด้วยกัยไปตลอดไม่ได้หรอกนะ

-------จบแล้ว แต่ตอนจบพระเอกของเราก็ต้องตาย นางเอกเลยต้องอยู่คนเดียว ขอขอบคุณทุกคนคนที่เข้ามาอ่านนะคะ---------------