เจ้าสาวจ้าวยุทธภพ

                        "ข้าพบเจ้าแล้วนางมารน้อย!!!!"

อ๋องซานนำทัพม้ายี่สิบวิ่งวนรอบกลุ่มของยาโถว มันมองเว่ยเส้าเทียนที่นอนอย่างทรมานอยู่แล้วทำหน้าฉุนเฉียว

          "เป็นไปตามที่ข้าคิด มันยังไม่ตาย พวกเจ้าไปเอาหัวเว่ยเส้าเทียนมาให้ข้า"

 จอมยุทธบนหลังม้าชักดาบแล้วควบเข้ามาอย่างเร็ว ยาโถวชักกระบี่จูหลงแต่นางรู้สึกว่ามันหนักกว่ากระบี่เล่มก่อนเลยใช้ไม่สะดวก ม้าควบมาอย่างเร็วทำให้ยาโถวกระโดดหลบ

                    "แย่แล้ว เขายังไม่ได้สติ"

         เฉินโจวยืนมองจอมยุทธบนหลังม้าที่ควบเข้ามาหาเขามองด้วยความสุขุม หนึ่งในสามที่ควบมาก่อนเงื้อดาบหมายกำจัดผู้ขวางทาง

                  "คิดจะแตะต้องคนไข้ของข้างั้นรึ"

        ม้าที่ถูกควบด้วยความเร็วนั้นถูกบางอย่างที่เล็กจนมองไม่เห็นขวางอยู่ มันคมกริบจนตัดคอม้าและคอคน  ทั้งคนและม้ายังวิ่งไปโดยไร้หัวเลือดพุ่งกระฉูดแล้ววิ่งลับตาไปไม่มีวันกลับ

                 "ลวดคมกริบ ระวังมันสร้างค่ายกล"

        อีกสองเห็นว่าการพุ่งเข้าไปอันตรายจึงชะลอความเร็วหาได้ระวังหลัง ยาโถวกระโดดมาด้วยวิชาตัวเบา นางใช้กระบี่จูหลงฟันทั้งคนและม้าขาดในดาบเดียวเลือดและอวัยวะภายในกระเซ็นไปทั่วพื้น

       ยาโถวตั้งหลังลงพื้นใช้วิชากระบี่ตั้งรับ  อีกหนึ่งนักรบบนหลังม้าควบมาพร้อมดาบอันใหญ่ในมือ ทั้งสองพุ่งเข้าหากัน

                "กระบี่จูหลงงั้นรึ  ดูซิวะว่าจะต้านทานดาบฆ่ากิเลนข้าได้ใหม"

               ชิ้ง!!!!

        ดาบฆ่ากิเลนปะทะกระบี่จูหลง ดาบใหญ่หักสะบั้นและไม่ทันที่มันจะตกใจ มันก็ถูกฟันขาดสองท่อนไปพร้อมดาบฆ่ากิเลน

         อ๋องซานกับพรรคพวกอีกสิบเจ็ดนั่งมองบนหลังม้าตะลึง พรรคพวกเริ่มขวัญเสีย

          "พวกเจ้าอย่าได้กลัว มันมีแค่สอง เรามีมากกว่า พวกเรา!!!ใช้ค่ายกลดาวตก"

    พวกที่เหลืออีกสิบเจ็ดควบม้าเข้ามาแต่วนรอบๆด้วยความเร็ว ยาโถวกับเฉินโจวและเว่ยเส้าเทียนที่นอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ก็ถูกล้อมกรอบ

    เคล็ดของค่ายกลดาวตกนั้นคือ....

     การล้อมกรอบคู่ต่อสู้ด้วยจำนวนและความเร็วแล้วเข้าจู่โจมและถอยฉากซ้ำไปซ้ำมาดุจดั่งหมาในล้มสิงห์โตเจ้าป่า กล่าวกันว่าใครรู้ล่วงหน้าว่าจะโดนโดนค่ายกลนี้ควรจองศาลาก่อนการต่อสู้(หมาหมู่นี่หว่า)

         "โอ๊ย ตาข้าจะตามความเร็วไม่ทันแล้ว"

        ยาโถวเริ่มมึนหัว บวกกับยังไม่คุ้นกับกระบี่จูหลงทำให้นางลำบากกว่าปกติ พริบตาที่นางเผลอ หนึ่งในค่ายกลก็พุ่งเข้าโจมตี

          ย่าห์

         แต่มันพลาดเป้าเพราะเฉินโจวหมอตาบอดข้างเดียวดึงนางออกมาทัน มันควบมามองดูด้วยความเสียอารมณ์จากนั้นมันก็กลับเข้าไปร่วมขบวนอีกครั้ง

          "ขอบคุณท่านหมอ"

          "หึ เร็วเกินไปที่จะขอบคุณ กระบี่จูหลงคงเร็วไปสำหรับเด็กน้อยเช่นเจ้า แต่สามารถใช้มันได้ขนาดนี้นับว่าเยี่ยม มันหนักดั่งก้อนหินทีเดียว"

          ยาโถวและหมอเฉินโจวหันหลังให้กันใต้ต้นไม้ที่มีคนเจ็บนอนอยู่ ทั้งสองคอยระวังหน้าหลังว่าม้าตัวใหนจะพุ่งเข้ามาก่อน

          "ท่านหมอ ทำให้ท่านต้องลำบากแล้วแต่ช่วยข้าทีเถอะ ช่วยดูแลเขาได้ข้าจะได้เลิกกังวลและสู้ได้เต็มที่"

           เฉินโจวมองยาโถวอย่างแปลกใจ แสดงว่านางคงผ่านเหตุการณ์ลักษณ์นี้มามากแล้ว แต่นางยังอ่อนประสบการณ์ ต่อให้เก่งแค่ในก็มิอาจต้านกลอุบาย เขาจึงชักดาบทั้งหกออกมา

           ยาโถวและพรรคจอมยุทธในค่ายกลต่างตกใจที่เห็นท่าทางของเฉินโจว โดยเฉพาะอ๋องซานเขาขยับมาเข้ามาดูไกล้ๆ มันเหงื่อออกมากกว่าปกติ  มันกำลังหวั่นวิตก

             "เพลงดาบใบไผ่ รึว่าเจ้าคนนี้คือคนคนนั้น แย่แล้ว"

             "พวกเจ้า ยกเลิกค่ายกล รีบถอยออกมา เร็วเข้า"

         ช้าไปที่จะร้องเตือน ค่ายกลก็แตกพ่ายเพราะคนเพียงคนเดียว เขาสง่าเหมือนนักแสดง ร่ายรำเพลงดาบอยู่ภายใต้วงล้อมของจอมยุทธบนหลังม้า เพลงดาบที่เหมือนพายุหมุน

           ยาโถวยืนมองด้วยความตกตะลึง ดาบอันเรียวสั้นกว่าปกตินั้นเฉินโจวได้ใช้เพียงร่องนิ้วจับเอาทำให้เขาจับดาบได้ข้างละสามด้าม

        อ้าก  โอ๊ย!!!   เหล่าผู้มาเยือนโดนเฉือนจากเพลงดาบใบไผ่ต่างตกลงจากหลังม้ามาขาดใจตายทีละคนสองคน

         จนเวลาไม่นาน ก็เหลือแต่ฝูงม้าวิ่งแตกกระเจิงไปคนละทาง

        ยาโถวลดกระบี่ลงเพราะนางไม่จำเป็นต้องฆ่าอีกต่อไป

          อ๋องซานกระโดลงจากหลังม้า เขาวิ่งสุดกำลังจนสะดุดล้มแต่เขารีบพยุงร่างอันใหญ่โตของเขาขึ้นแล้ววิ่งมาคุกเข่าร้องให้ต่อหน้าเฉินโจว

         "ท่านเทพกระบี่เฉินโจว ขอความเป็นธรรมให้ข้าด้วย ขอความเป็นธรรมให้ข้าด้วย"

          ยาโถวกำลังจะวิ่งเข้ามาแต่หมอเฉินโจวยกมือห้ามนางจึงหยุดอยู่แค่นั้น

                        .................................................