เจ้าสาวจ้าวยุทธภพ

"เฮือก" ตี้หลงสะดุ้งตื่นในตอนค่ำในห้องพยาบาล คนติดตามรีบเข้ามาดูอาการเขาทันที
 
    "คุณชาย!!"
    "ไม่ต้องห่วงข้า เกิดอะไรขึ้น คนเจ็บมากมาย"
    เขาถามถึงสถานะการณ์โดยไม่ถามอาการตัวเอง แต่เขาก็ต้องกุมท้องจากอาการบาดเจ็บ เฉินโจวในชุดหมอเข้ามาหาเขา
     "เจ้าควรพักผ่อน อาการเจ็บของเจ้ามาจากภายในไม่มากนัก อา...ใช่ถ้าเทียบกับคนอื่น"
    เฉินโจวพูดพลางชวนตี้หลงมองดูรอบๆเตียง ตี้หลงหน้าซีดหวาดหวั่นเขานึกขึ้นมาได้จึงถามเฉินโจว
     "เกิดอะไรขึ้นกัน ไป่หลิน  ไป่หลินล่ะ นางเป็นยังไงบ้าง ท่านเทพกระบี่"
 
    ถังอันที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆตัวเขามีเหล้าอยู่สองจอก เขาหัวเราะร่า
 
      "ฮ่า ฮ่า ฮ่า คุณชายตี้หลงแห่งกระบี่เทวะคุณธรรมสูงส่ง แทนที่จะถามถึงผู้สูญเสียแต่กลับถามถึงสตรีเป็นอันดับแรก"
      ตี้หลงโมโหเขาฝืนลุกจากเตียงโซเซมาเอาเรื่องถังอัน ถังอันไม่สนใจกระดกเหล้าในจอกเข้าปากแล้วกลืนลงท้อง เขาโดนคุณชายกระชากคอเสื้อ
      "ทำไม ตี้หลง มารกระดูกแดงบุกจู่โจมคนตายมากมาย ถ้าเจ้าจะนึกโกรธข้าเจ้าผิดถนัดแล้ว"
      ตี้หลงปล่อยชายเสื้อแล้วทำท่าผิดหวังที่เขาไม่ได้รู้ผลลัพท์ของคำถาม เฉินโจวเลยตอบเขาเสียเอง
 
       "ไป่หลินปลอดภัย ทางที่ดีไม่ต้องห่วงนางดีกว่าเพราะนางเป็นถึงจ้าวยุทธภพในปีนี้ เจ้าอย่าถือสาถังอัน  เขาสูญเสียถังหนิว น้าของเขาในเหตุการณ์ครั้งนี้"
 
       "นางไปใหน"
 
       "ไปแล้ว"ถังอันตอบแทนเฉินโจว ตี้หลงอ่อนตัวลงนั่งเงียบที่เตียงคนเจ็บ
 
       "อา...ข้าให้นางเห็นความอ่อนแอของข้าเสียแล้ว"
 
       ตี้หลงถอนหายใจ และรีบจับแต่งข้าวของ และเรียกคนติดตามให้ทำเช่นเดียวกัน เฉินโจวมองด้วยความสุขุมแต่อดที่ถามเสียไม่ได้
       "เจ้าจะไปใหน"
       "ข้าจะกลับสำนัก"
 
       พอตี้หลงออกจากห้องไปถังอันก็สบถเบาเบาแล้วลุกขึ้นเก็บข้าวของ เฉินโจวก็ถามคำถามเดียวกัน
       "ข้าไม่เข้าใจเหมือนกันว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่ท่านเทพกระบี่ ศพของท่านน้าคนของสกุลถังจะจัดการ ส่วนข้าจะตามตี้หลงไป เจ้านั่นชอบอ้างคุณธรรมเข้าไปหาเรื่องเสี่ยงตัวอยู่เสมอๆข้ารู้เขาจะไปที่ใหน เขาต้องตามไป่หลินไปแน่ข้าก็คิดเช่นเดียวกับเขา"
 
       "หึ พวกเจ้าช้ากว่าคนของข้า"
 
       เฉินโจวพูดเสร็จแล้วก็กอดอกเดินผ่านเขาไปเพื่อดูคนเจ็บทิ้งให้ถังอันยืนมองตามด้วยความมึนงง
 
 .....................................................................................................
 
       ตี้หลงควบสุดยอดอาชานำหน้าคนติดตามสองคนที่ตามแทบไม่ทัน เขาเร่งพวกเขาให้เร่งความเร็วขึ้นอีก
 
      "คุณชาย ม้าเซ็กเทาของคุณชายเร็วกว่ามาก ม้าของพวกข้าถึงขีดจำกัดแล้ว"
 
      "พวกเจ้ากลับไปรายงานม่านพ่อว่าข้าจะท่องยุทธภพสักสองสามเดือน ตามที่ข้าถามแม่นางจื่อเสียไป่หลินไปทางนี้ข้าจะตามนางไปให้ทัน"
 
      ย่าห์ ตี้หลงควบม้าวิ่งห้อไม่รอช้า คนติดตามเขาหันม้ากลับก็เห็นถังอันควบม้าตามมา
      "คุณชายถังอันโปรดสนับสนุนคุณชายตี้หลงด้วยขอรับ"
 
      ถังอันไม่มีเวลาตอบกลับเขาควบม้ามัสแตงที่เขาได้เป็นของขวัญจากถังหนิวตามไปไม่ทิ้งกันมากนัก
 
       ทางด้านไป่หลินที่ควบม้าออกมาไกล้แล้วกำลังพ้นเขตเมืองนางก็รู้สึกแปลกประหลาดเหมือนกับว่าเวลารอบข้างทางมันช้าลงและหยุอยู่กับที่ในที่สุด
 
       "อะไรกัน เจ้าม้าขยับสิ เป็นอะไรไป"
 
      "ไม่มีประโยชน์หรอก  ข้าต้องหยุดเจ้าไว้แค่นี้ไป่หลิน"
 
      ไป่หลินกระโดดออกจากหลังม้านางตั้งท่าโจมตีไปทิศที่นางได้ยินเสียง และต้องแปลกใจเมื่อิี้ผิง เทพยากรณ์เดินตรงมา
 
       "พลังแปลกประหลาด เซียนรึปิศาจกันแน่"
       "ทีนี้ข้าข้าก็แน่ใจเสียทีว่าเจ้าก็เป็นเซียนเหมือนกันกับข้า เซียนเท่านั้นที่จะมีอิสระในพลังแห่งกาลเวลาของข้า  ข้าจะเรียกเจ้าในชื่อเทพดีใหมนะ"
 
      ไป่หลินมึนงง นางตั้งท่าต่อสู้ยังไม่ไว้ใจอี้ผิง
       "เจ้าพูดเรื่องอะไร เทพอะไรข้าไม่เข้าใจ แต่ปล่อยข้าไปเถอะข้าขอร้อง"
 
       อี้ผิงยิ้มหลับตาเหมือนนึกอะไรอยู่ในใจ
 
        "อา..นี่ข้าจะทำยังไงให้เจ้าจำข้าได้นะ เจ้าเหมือนเดิมก่อนที่จะถูกใช้เป็นอาวุธทุกอย่างเลย หลินหลิ..."
       อี้ผิงพูดไม่ทันจบก็ต้องหลบหมัดของไป่หลินที่ระดมรัวเข้ามา อี้ผิงหลบก่อนที่นางจะออกหมัดเสียอีกเหมือนรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า
       "จัดการเจ้าซะ เวลารอบๆตัวนี่จะหายไปถูกต้องใหม"
       "เจ้าคิดถูกแต่เจ้าทำไม่ถูก"
 
      เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี๊ยง อี้ผิงรับมือไป่หลินไม่ยากเลยทั้งที่่นางไม่มีท่วงท่าอะไรมีแต่หมัดธรรมดาเท่านั้น
 
      อี้ผิงเขกหัวไป่หลินดังโป๊ก"โอ๊ย!!!" ไป่หลินน่องยองๆกุมศีรษะด้วยความเจ็บ
       "โอ๊ยย  เจ็บจัง เจ้าทำได้ยังไงกัน"
 
       "เมือ่หกปีก่อนมารเมฆาอัคคีคิดจะยึดครองยุทธภพ แผ่นดินลุกเป็นไฟ ข้าเป็นเทพที่ถูกส่งลงมาเพื่อจัดการทุกอย่างให้เข้าร่องเข้ารอย แต่เพื่อกำจัดอาวุธเทพที่มารเมฆาอัคคีครองอยู่พวกข้าต้องยอมเสียอาวุธคู่กาย นั่นคือเจ้า พลังของเจ้าถ่ายทอดมาที่ข้าจนหมดแต่ข้ากลับไม่พบเจ้าที่สวรรค์"
 
         "พูดบ้าๆข้าเป็นคนธรรมดานะ"
 
        "เจ้าฟังข้าให้จบก่อน ข้าได้ไปถามกับเจ้าแม่กวนอิมท่านบอกว่า ด้วยจิตที่มุ่งมั่นอยากจะอยู่กับเจ้าของทำให้วิญญาณอาวุธพุ่งไปผิดที่ นั่นคือไปเกิดเป็นมนุษย์  พวกเจ้าเข้าไปสถิตอยู่กับมนุษย์ที่หน้าตาเหมือนเจ้าตอนเป็นเทพมากที่สุด นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเจ้าถึงเก่งกาจกว่าคนธรรมดานัก"
 
         "เจ้าพูดจาชวนงง ข้าไม่เชื่อถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เจ้าต้องการอะไรจากข้า"
 
      อี้ผิงทำสีหน้าจริงจังทำเอาไป่หลินต้องตั้งใจฟัง อี้ผิงจึงเริ่มอธิบาย
 
          "มีคนรู้เรื่องนี้และกำลังสร้างอาวุธปีศาจขึ้นมาอีก หากแต่วัตถุดิบสำคัญนั่นคือเลือดและวิญาณเทพที่เคยเป็นอาวุธมาก่อนนั่นคือเจ้า พวกเจ้าจะมีกันทั้งหมดห้าคนข้าจะพาเจ้ากลับสวรรค์เพื่อจบเรื่องนี้อย่างแท้จริงซะ"
 
      ไป่หลินนึกไปมาและคิดว่าหากเป็นเช่นนั้นนางจะไม่ได้อยู่กับเว่ยเส้าเทียนแน่จึงปฎิเสธทุกอย่างที่ได้ยิน
         "ข้าไม่เชื่อเจ้า"
 
      ไป่หลินร้องสุดเสียงก็สะดุ้ง นางยังอยู่บนหลังม้า และมาถึงที่หมายของนางพอดี
 
        "(เราหลับบนหลังม้าและฝันไปงั้นรึ)"
        "เปล่านี่เจ้าไม่ได้ฝัน"
 
       "เหวอ"ไป่หลินตกใจเพราะอี้ผิงนั่งควบอยู่ข้างหลังม้าตัวเดียวกัน  ทั้งสองหยุดและผูกม้าไว้ที่ทุ่งหญ้าไต้ต้นไม้ใหญ่ข้างผาลึกลับ
 
         "อี้ผิงเจ้าสัญญาแล้วนะว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ"
 
         "ได้สิข้าสัญญา"
 
        ไป่หลินจึงปินหน้าผาขึ้นมาโดยมีอี้ผิงตามขึ้นมาด้วย  ข้างบนมีถ้ำที่สังเกตุยากอยู่ทั้งสองเข้ามาข้างใน
        "อื้อหือ ยากเหมือนกันที่จะหาที่นี่เจอ สูงมากเลยนะ"
        "ใช่สูงมากมาก"ไป่หลินมองแผ่นหลังของอี้ผิงที่มองลงเบื้องล่างอยู่ด้วยสายตาชั่วร้าย
 
        "ผลัก !!!!" 
        "ว้ายยยย  อั่ก"
   ไป่หลินผลักอี้ผิงตกหน้าผาด้วยความมืดนางได้ยินแต่เสียงร้องของอี้ผิงตกกระทบเบื้องล่าง นางจึงถอนหายใจ
        "ยกโทษให้ข้าด้วยอี้ผิง ข้าไม่เชื่อเจ้า เจ้าโกหก"
 
     พูดจบนางก็ลงมาในถ้ำแล้วปีนขึ้นทางลับอีกสองแห่ง ก็เจอทางเข้าที่แท้จริง
 
     พอนางเข้ามาก็เจอปิศาจสีแดงสองตัวเดินเพ่นพล่านสังเกตุการณ์อยู่ จึงพยายามหลับสายตาของพวกมันเข้าไป
          "เขายังไม่ตายจริงๆ" เมื่อนางเข้ามาส่วนลึกก็พบกับเหยินหลงใต้ซือ เขาทำท่าดีใจ
 
         "ยาโถว  เอ้อไป่หลิน ข้าคิดไว้แล้วว่าเจ้าต้องอยู่ข้างเว่ยเส้าเทียน"
 
         "ใช่แล้ว ข้ารักเขา"
 
         พอเหยินหลงใต้ซือเผลอนางก็ชักกระบี่ฟันเหยินหลงใต้ซือเข้าที่ซอกคอทันที่
 
         "อั่กก   ทำไม  ทำไม    อ๊าากกก"
 
         เหยินหลงใต้ซือต้องสิ้นฤทธิเพราะไป่หลินแทงซ้ำเข้าที่ลิ้นปี่  ไป่หลินเอามือปิดปากสะอื้นให้
 
         "ข้าไม่ยกโทษให้ท่านเพราะท่านหักหลังเว่ยเส้าเทียน หลวงจีนบ้าที่งานประลองข่าวการบุกจู่โจมหลุดรั่วถึงชาวยุทธพวกเขาถึงเตรียมการได้แม่นยำขนาดนั้น ท่านไม่เคยไว้ใจได้พระหน้าเงิน ตัวท่านมีแต่กลิ่นคาวเลือดเต็มไปหมด"
          พูดจบนางก็รีบวิ่งตามรอยหยดเลือดเข้าไปข้างในสุดก็พบกับภาพอันน่าสะเทือนใจ
 
 
         มีการสร้างพิธีกรรมที่นี่ เว่ยเส้าเทียนถูกพัธนาการด้วยโซ่ ตามข้อมือถูกกรีดเพื่อเอาเลือดออกมามีเตาเผาเหล็กและทั่งตีเหล็กกับหินลับมีดอยู่ข้างกัน  เว่ยเส้าเทียนยังไม่ตาย
 
         ไป่หลินทิ้งดาบแล้วเข้าไปปลดเขาลงมาเว่ยเส้าเทียนหายใจรวยริน
 
           "ไป่หลิน..."
 
           "ใช่ข้าเอง ทำไมท่านตกอยู่ในสภาพนี้ใครทำท่าน"
 
           "จื่อเสีย นางส่งมารกระดูกแดงมาที่นี่ มารของข้าสู้ไม่ได้  ข้าถูกกรีดเอาเลือดเพื่อเป็นส่วนผสมของการตีดาบ..."
 
           "ท่านว่าไงนะ  จื่อเสียส่งมารกระดูกแดงมา แต่นางบอกว่าท่านเป็นคนบงการมารกระดูกแดง"
           "ไม่ ข้าไม่เคย  เหยินหลงใต้ซือทำงานให้จื่อเสียระวังเขาไว้"
 
            "ข้าฆ่าเหยินหลงแล้ว พอแล้วข้าจะพาท่านไปหาหมอ"
            แฮ่ แฮ่ ไป่หลินกับเว่ยเส้าเทียนต้องชะงักเพราะมารกระดูกแดงสองตัวนั้นเข้ามาแล้ว แต่มันต้องแตกสลายเป็นผงเพราะมีคนจู่โจมจากด้านหลัง
 
            อี้ผิงนั่นเอง นางไม่ตกผาตายเพราะนางรู้ก่อนแล้วจึงแกล้งตกเขานางเกาะหินไว้
 
            "หลินหลิน  หว่อหลงกุน ข้าอยู่ที่นี่แล้ว"
 
          ไป่หลินกับเว่ยเส้าเทียนงงงวยกับชื่อที่อี้ผิงเรียกเขาทั้งสอง
อา.....สวรรค์ เรื่องราวมันช่างซับซ้อนเหลือเกินจะบรรยายให้เข้าใจได้ใหมนะเนี่ย
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::