เจ้าสาวจ้าวยุทธภพ

            "ข้าอยู่ที่นี่แล้ว หลินหลิน หว่อหลงกุน"  เทพยากรณ์สาวอี้ผิงเรียกชื่อที่แตกต่างของไป่หลินและเว่ยเส้าเทียน  ซึ่งทั้งสองไม่เข้าใจเลย

 

            อี้ผิงเห็นเครื่องพิธีกรรมและร่องรอยบาดเจ็บของเว่ยเส้าเทียนนางรีบเข้ามาตรวจอาการทันที 

           "แย่ล่ะ พลังเทพถูกช่วงชิง หว่อหลงกุนในตอนนี้ไร้พลังอย่างสิ้นเชิงต้องรีบแล้ว หว่อหลงกุนเจ้าไร้พลังมานานแค่ใหนแล้ว"

          

          เว่ยเส้าเทียนมึนงงแต่ยังตอบคำถามของนาง

           "สามปีมาแล้ว หลังจากที่ข้าถูกรุมทำร้ายที่สำนักโคมเขียวลั่วโหยว โชคดีที่พวกเขาไว้ชีวิตข้าให้อับอาย อีกอย่างทำไมท่านเรียกข้าเช่นนั้น"

 

         "หึพิธีกรรมคราวนี้สูญเปล่าสินะ แสดงว่านางแสดงละครตบตาพวกเรามาตลอด ไม่มีเวลาอธิบาย เราต้องรีบรักษาเจ้าก่อน เฉินโจวจะรอที่จุดนัดพบเขาจะรักษาเจ้า  ไป่หลินเจ้าจงพยุงเขาไว้เราจะเดินผ่านห้วงเวลาที่ช้าลงจะได้ไปถึงเร็วขึ้น"

         ไป่หลินมีเรื่องมากมายที่ต้องการคำอธิบายแต่ตอนนี้นางต้องรักษาคนเจ็บก่อนจึงทำตามอี้ผิงอย่างว่าง่าย

 

         ..........................................................................................

 

       ถังอันกับตี้หลงควบม้าแข่งกันไม่มีใครยอมใคร

 

       "ย่าห์ ถังอันเจ้าตามข้ามาทำไม  ย่าห์ ย่าห์"

       "เจ้าขี้ปด ใหนเจ้าบอกเทพกระบี่ว่าจะกลับสำนักไง"

 

      ตี้หลงไม่ทันได้ตอบคำถาม ม้าก็ชะลอความเร็วแล้วออกอาการตื่นกลัว

      ฮี้ ฮี้ ฮี้ๆๆๆๆ  

 

      "ฟงหวินเจ้าเป็นอะไร  ยอ ยอ ใจเย็นๆ ยอ ยอ"

 

     ม้าหายใจฟืดฟาด ถังอันยกมือให้ตี้หลเงียบ เขาสังเกตุรอบข้างเกิดความผิดปกติในความมืด

 

      "ตี้หลงระวังตัว ในความมืดมีบางอย่างเคลื่อนไหว"

 

     "ระวัง"

 

    พลั่ก  ถังอันผลักตี้หลงออกจากการลอบจู่โจม มารสีแดงพุ่งพลาดเป้าหมายไปกองอยู่ที่พื้น  ถังอันชักกระบี่เดียวดายอันแข็งแกร่งอาวุธประจำตัวออกมา เขาทำหน้าเหี้ยม

 

      "ข้าจะล้างแค้นให้ท่านน้าถังหนิว"

 

     "อะไรกันน่ะ นั่นน่ะเหรอมารกระดูกแดง"

 

      ถังอันไม่รอตอบคำถามตี้หลงเขาพุ่งจากหลังมาเข้าฟาดฟันมารสีแดงทันที

 

     ฉัวะ   ฉัวะ   ฉัวะ     

 

     กี๊   กี๊   มันชักดิ้นชักงอแล้ววิ่งหายไปในความมืด 

      "คิดหนีรึ"

      ถังอันจะตามไปแต่ตี้หลงร้องเตือน

 

     "อย่าวู่วามถังอัน"

 

 

      ถังอันชะงักเขาเพ่งตามองดีๆต้องแทบช็อค

 

 

 

    มารสีแดงมีจำนวนมากค่อยๆโผล่มาจากความมืด นับคร่าวๆได้สามร้อยกว่า มันค่อยๆคืบคลานมาหาทั้งสอง ทั้งสองตะลึงไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว

 

     "นรก พวกมันมีเป็นกองทัพเลย เราต้องจบสิ้นที่นี่งั้นรึ"

 

    พวกมันพุ่งเข้ามาทีละตัวสองตัว ทั้งสองมีฝีมือแต่เพลี่ยงพล้ำจำนวน ทั้งสองฟันดับดิ้นไปเท่าไร มันก็มีตัวมาทดแทน จนทั้งสองเหนื่อยล้า จึงต้องถอย

 

      "ฟงหวินไป  ย่าห์" ตี้หลงสั่งม้าคู่ใจแต่มันกลับร้องด้วยความเจ็บปวด

 

     ฮี้ ฮี้ๆๆๆ 

     ง่ำ ง่ำ มารสีแดงกัดขาม้าของทั้งสอง ม้าวิ่งไม่ไหว อา..สวรรค์ พวกมันย่างกรายเข้ามาอย่างช้าๆ

 

     "หึ ตี้หลง ถึงข้าไม่ชอบหน้าเจ้าแต่ก็ยินดีที่จะสู้ตายกับเจ้า"

     "เช่นกันถังอัน ถึงเจ้าจะชอบขวางโลกแต่ข้าต้องยอมรับความจริงเจ้าเก่งกว่าข้าเพราะยังงั้นข้าถึงพยายามมาตลอดเพื่อแซงหน้าเจ้า  เรามาสู้ให้ดีที่สุดเถอะ"

 

       "เพลงดาบสกุลถัง เดียวดายสะท้านภพ"

 

       "ย่าห์ เพลงกระบี่สูงสุดกระบี่เทวะ เพลงกระบี่ไร้คู่เปรียบ"

 

        ฉัวะ ฉัวะ  กี๊ กี๊  ฉัวะ ฉัวะ   ย่าห์  ย่าห์ 

     เสียงฟาดฟันจากการสู้รบประสานส่งเสริมกันของทั้งสองฆ่ามารสีแดงไปมากมายแต่มันก็ดาหน้ามาเรื่อยๆ จนทั้งสองเหนื่อยหอบแต่ไม่หยุดฟาดฟัน เสื้อผ้าทั้งสองขาดวิ่นจากการรับการโจมตีของมารสีแเดง

 

      ทั้งสองยิ้มและหัวเราะร่าสู้ยิบตา

 

      ฮ่า ฮ่า เข้ามาเลย  ฮ่า ฮ่า

 

     ในกองทัพมารสีแดงนั้น มีมารตัวหนึ่งกำยำสูงเด่นกว่าตัวอื่น มันมองมารสีแดงที่ถูกฆ่าไปมากมันจึงเงื้อหอกเล็งไปยังตี้หลงที่กำลงสู้อยู่

 

      เมื่อมันเล็งเป้าหมายได้แล้วจึงซัดเต็มแรง 

 

     หอกพุ่งไปอย่างเร็ว และมีบางอย่างพุ่งตามหอกไปด้วยมันเผาผลาญทุกอย่าง

 

      "พวกเจ้าระวัง  หลบไป"

 

      ตูม  เปรี้ยง    เจ้าของเสียงรับหอกแล้วพุ่งลงกลางวงของตี้หลงกับถังอันเกิดการระเบิดขึ้น มารสีแดงที่อยู่ไกล้ๆ ไฟลุกท่วม มันล้มลงชักดิ้นชักงอ

 

      ตี้หลงและถังอันยืนตะลึงมองชายที่มาช่วยชีวิตพวกเขา

 

      "เจ็กหลงหมัดอัคคี!!"

 

      "พวกเจ้ามัวเหม่ออะไร อาศัยโอกาสนี้ฝ่าออกไปเลย ตามข้ามา"

 

      "เพลงหมัดมังกรอัคคีนิททรา ห้าสิบหมัดต่อเนื่อง"

 

      เปรี้ยง เปรี้ยง ซูม 

 

     ไฟจากหมัดอัคคีลุกท่วมเป็นทางยาว ทั้งสามพุ่งมาตามทางไฟนั้น  ตี้หลงหันมามองม้าคู่ใจที่โดนมารสีแดงรุมกัดกิน ซึ่งถังอันก็ไม่ต่างกัน

 

      "ฟงหวินข้าขอโทษ"

 

   .................................................................................................

 

     ที่จวนเจ้าเมือง เฉินโจวนั่งจิบชาหลังจากเหนื่อยจากการรักษาคนเจ็บมาทั้งวัน เขาก็ต้องวางถ้วยชาเมื่อแม่นางจื่อเสียมาเยี่ยมชมการรักษาเขามองนางผ่านตาที่ไม่บอดเขม็ง

 

       "แม่นางจื่อเสียที่นี่มีแต่กลิ่นคาวเลือด ข้าเกรงว่าท่านจะรังเกียจ"

 

       "เหตุอันใดเล่า พวกเขาเหล่านี้ล้วนสู้เพื่อปกป้องข้าจากมารกระดูกแดงพวกเขามีบุญคุณต่อข้า ข้าแค่อยากมาเยี่ยมพวกเขา"

 

        "แต่เหตุใดแม่นางถึงนำกระบี่มาด้วย"

 

 

     คำถามเดียวจากเฉินโจวจื่อเสียค่อยๆหันมายิ้มอย่างอสรพิษในคราบหญิงงาม

 

       "เทพกระบี่ท่านฉลาดหลักแหลม ท่านมีของที่ข้าอยากได้"

 

    เฉินโจวสบัดแขนเสื้อลงทั้งสองข้าง ปลายดาบก็ค่อยเลื่อนออกมาข้างละสามเล่ม  เขาตั้งท่าดูท่าที

 

    จื่อเสียชักกระบี่ออกมาเฉินโจวก็ต้องตกใจ

 

        "กระบี่จูหลง"

 

        "ใช่กระบี่จูหลงบัดนนี้มันคืนกลับมายังข้าแล้ว"

 

      ฟุบ  ฟุบ  จื่อเสียฟาดฟันเพลงดาบใส่เฉินโจว นางรวดเร็วและอ่อนช้อยแตกต่างจากไป่หลินเฉินโจวได้แต่ปัดป้อง

 

        เคร้ง  พิ้งงงงง

 

 

      เฉินโจวรับเพลงดาบสุดท้ายแล้วหมุนตัวออกห่าง เขามองดาบในมือซ้าย ซึ่งถูกกระบี่จูหลงฟันหักสะบั้นทั้งสามด้าม เขาโยนมันทิ้งแล้วทำท่าจะถอดผ้าปิดเนตรสีเพลงแต่จื่อเสียยิ้มมีเลสนัย

 

      "ฮิ ฮิ ฮิ เทพกระบี่ เนตรสีเพลิงของเจ้าใช้ได้แค่วันละหนึ่งนาที ตอนนี้ยังไม่พ้นวันเลย เสียใจด้วยนะ"

 

      "เจ้าต้องการอะไร"

 

     จื่อเสียหัวเราะร่า นางชี้ไปที่ดวงตาของเฉินโจว

 

     "เคล็ดลับความเก่งกาจของเจ้าไงล่ะ  ข้าจะชิงวิญญานของดาบสุริยันในตาของเจ้าออกมา"

 

 

      เฉินโจวถอดผ้าปิดตาออก นัยตาของเขาไฟยังลุกโชน จื่อเสียทำท่าตกใจ

 

       "อะไรกันทำไมตาเจ้ายังสำแดงเดชได้"

 

       "หึ อี้ผิงคือผู้กุมการเวลาได้ข้าถึงฝากร่างข้าไว้ที่นาง อีกอย่างแผนการของเจ้าถูกเปิดโปงแล้ว มากระดูกแดง"

 

     พรึ่บ   พรึ่บ  พรึ่บ  เสียงไฟถูกจุดตามจุดต่างๆจนสว่างจ้า เหล่าปรมาจารย์กังฟูอยู่กันครบไม่ว่าจะเป็น เหลยป้า แม่ชีกิมหยง หัวซานป๋อ และเหล่ายอดฝีมือนับได้กว่าห้าสิบคน และเจ้าเมืองเหลยหยาง

      "จื่อเสีย เจ้าเป็นมารทำไมปิดบังข้า เจ้าเห็นข้าเป็นตัวอะไร"

 

      เหลยหยางพูดพลางปาดน้ำตา

 

       "ไม่ใช่นะท่านพี่ เว่ยเส้าเทียนต่างหากคือจอมมาร ท่านต้องเชื่อข้านะ"

 

      เหลยป้าทนไม่ไหวตีอกตะโกนเสียงดัง

 

     "นังมารเอ๊ย พวกข้ารู้แล้วว่าเจ้าร่วมมือกับเหยินหลงไต้ซือปัดความผิดให้เว่ยเส้าเทียน และหลอกเหลยหยางเพื่อใช้อำนาจของเขา ถังหนิวไม่ได้ตายเปล่าพวกข้าจะล้างแค้นให้เขาเอง"

 

 

        จื่อเสียจิ๊ปากด้วยความเสียอารมณ์ นางหัวเราะด้วยความบ้าคลั่ง เพราะมารสีแดงกว่าร้อยบุกล้อมจวนไว้แล้ว

 

        "ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

 

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::