เรารักกันไม่ได้

เช้าวันต่อมา
 
เคะ : เฮ้ เมะ อยากไปเที่ยว ไปด้วยกันนะ // อ้อนๆเมะ : จะไปก็ไปดิวะ กวน // ก้มหน้าพิมพ์อะไรไม่รู้เคะ : อืม งั้นเค้าไปนะ อย่าคิดถึงเค้านะ // ยิ้มให้เมะก่อนจะเดินออกจากห้องไปเวลาผ่านมาซักพักเมะ : อะไรวะ รู้สึกแปลกชิบหายเลย เหมือน...... //พึมพำกับตัวเองก่อนจะโผออกจากห้องไปหน้าคอนโดหรูเมะ : เดี๋ยวก่อน....เคะ // ยืนหอบหายใจอยู่ใกล้ๆเคะเคะ : อะไรเหรอ // มองเมะงงๆเมะ : ก่อนไปขออะไรอย่างได้ไหม // ถามออกไปตรงๆอย่างไม่รีรอเคะ : อะไรเหรอ // มองเมะนิ่งๆเมะ : กูขอกอดมึงเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม?...ไหนๆเราก็จะไม่ได้เจอกันแล้ว...นะ // บอกอีกคนด้วยน้ำเสียงที่ติดจะซีเรียตเคะ : อืม ได้สิ // เดินเข้าไปกอดเมะเมะ : ขอให้มีความสุขมากๆนะ...เราคงมากันได้แค่นี้จริงๆ...โชคดีนะ...ครั้งนี้ผมจะไม่รั้งให้คุณอยู่กับผมอีกต่อไปแล้ว...แต่...ผมแค่อยากให้คุณได้รู้ว่า...ผมยังรักคุณ...และ...จะรักตลอดไป...ลาก่อน...เคะ : ลาก่อน เช่นกัน คนเคยรักกัน....หลังจากนั้น เคะก็จากไปไม่มีวันกลับมา(อาจจะไปมีแฟนใหม่น่ะครับ)
 
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : อย่าทิ้งขว้างของที่เรามีอยู่เพียงเพื่อให้ได้คุยกับใครซักคน เพราะ ซักวันถ้าเขาจะหายไป คุณจะทำอะไรให้เขากลับมาไม่ได้เลย นอกจากจะยื้อเวลาไว้ เพียงแค่ไม่กี่นาที