Greedy merchant

"เป็นยังไงบ้าง หาเสือตัวนั้นเจอไหม?" มาโฮเอ่ยถามลูกน้องของตนที่เพิ่งกลับมาจากป่าชายหมู่บ้าน

"ไม่ขอรับ นี้เรามัวแต่ฆ่าเสือมาเป็นสัปดาห์แล้วนะ ข้าว่าเราจะขาดทุนเพราะกระสุนมากกว่า"

"ข้าก็คิดเช่นนั้น....." ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง แสดงให้เห็นว่าเขาเครียดจริงๆ "แต่ยังไงข้าก็จะไม่วางมือไปจากเพชรนั้น" ยังไงเขายังคงดื้อดันต่อไป

"แล้วเรื่องกระสุนล่ะ ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ ....."

"ข้าขอลองตามหาพรุ่งนี้อีกแค่วันเดียว หลังจากนั้นถ้าหาไม่เจอ พวกเราจะหยุดไปสักพีกหนึ่ง"

"แต่ท่านจะไม่วางมือใช่ไหม?"

"เหอะ! เพชรนั้นต้องเป็นของข้า ข้าไม่มีวันให้มันไปอยู่กับเดรัจฉานอย่างพวกเสือหรอก" ชายหนุ่นแค่นเสียงออกมา ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกอย่างที่ทำทุกคืน
.
.
.

ชายหนุ่มเดินออกมาและสูดอากาศบริสุทธิ์ครั้งเหมือนที่เคยทำ ตั้งแต่มาโฮได้พบกับหญิงสาวคนนั้น เขาก็ออกมาพบเธอทุกคืน มองดูนางขนน้ำใส่ตุ่มทุกครั้ง ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นช่วยเหลือ.....ชายหนุ่มไม่เข้าใจตัวเองสักนิด ความเมตตานั้นโง่เง่า คนที่มีความเมตตานั้นโงเขลา เพราะเหตุนี่ไง.....ถึงมีคำพูดที่ว่า ความรักทำให้คนโง่ หืม? รักเหรอ? ชายหนุ่มผู้ไม่เคยสัมผัสความรักสักครั้งในขีวิตยิ่งงงวย ทว่าร่างกายกลับทำตามความรู้สึกอันแท้จริง

ชายหนุ่มเดินเข้าหาหญิงสาวที่นั่งอยู่บนม้านั่ง หัวใจเต้นระรัว อาจจะเพราะเป็นวันนี้กระมั้ง เขาจึงตื่นเต้นผิดปกติ

"วันนี้ทำงานเสร็จเร็วจังนะ" ชายหนุ่มพยายามทำให้ตัวเองดูเป็นธรรมชาติที่สุด

"อืม วันนี้น้ำในตุ่มเหลือมาก ข้าเลยไม่ต้องแบกถังน้ำหลายรอบ" หญิงสาวนาม 'ซีฟานน์' ตอบกลับ น้ำเสียงและใบหน้าดูร่าเริงผิดกับครั้งแรกที่เขาเจอนาง

"นี้ ซีฟานน์......เจ้าคิดว่า กล่องใบใหญ่ กับกล่องใบเล็ก อันไหนจะมอบความสุขให้มากกว่ากัน?" ชายหนุ่มแสดงท่าทีขี้เล่นออกมากลบเกลื่อนเสียงก้อนเนื้อที่อกซ้าย

"เล่นอะไรอีกเนี่ย" ซีฟานน์ขมวดคิ้ว "ข้าว่ากล่องใบใหญ่จะมอบความสุขให้มากกว่า" แต่นางก็ตอบชายหนุ่มไป

"แต่ข้าคิดว่าไม่นะ......."

ทันใดนั้น พ่อค้าหนุ่มก็คุกเข่าลงเบื้องหน้าหญิงสาว ก่อนจะคว้าเอากล่องใบน้อยและเปิดฝามันออก......ข้างในนั้นมีเครื่องประดับชิ้นน้อยที่ถูกแต่งแต้มด้วยอัญมณีสีสดสมกับที่ผู้มอบให้เป็นพ่อค้าอัญมณี

"กล่าวกันไว้ว่า....สำหรับหญิงสาว การแต่งงานนั้นเป็นหนึ่งในความฝันทุกทุกคนปราถนา แหวนวงนี้เสมือนสัญลักษณ์ของการแต่งงาน ข้าว่ากล่องใบเล็กจะมอบความสุขให้ได้มากกว่ากล่องใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยสมบัติเลอค่า" ชายหนุ่มกล่าวรัวเพราะความตื่นเต้น ก่อนจะเงียบฟังดูผลตอบรับจากหญิงสาวเบื้องหน้า

ซีฟานน์กำประโปรงตัวเก่าของตนแน่น ปากสั่นระริก รู้ดีว่าของเหลวใสจะออกมาจากดวงตาของตน อยากจะตอบตกลงแทบใจจะขาด แต่........ถ้าเขารู้ความจริง เขาจะรักนางไหม?

"ถ้าข้า.....ไม่ใช่สิ่งที่ท่านเห็น....ท่านยังจะรักข้าไหม?" นางถามหยั่งเชิงด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

มาโฮเลิกคิ้วสูง "สิ่งที่ข้าเห็นตอนนี้ คือ ชายกับหญิงคู่หนึ่งที่กำลังจะแต่งงานกันเพราะรักจากใจ จะมีอะไรแอบแฝงอีกเล่า"

หญิงสาวกลั้นใจถามต่อไป "แล้วทำไมพ่อค้าอย่างท่านถึงขอหญิงสาวไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างข้าแต่งงานล่ะ?"

"เพราะเจ้าเป็นคนดี เป็นคนที่คอยสอนให้ข้ากลับตัวกลับใจ ถึงแม้......."

"ถึงแม้จะเหลือแต่ความโลภที่ยังไงก็แก้ไม่หายเสียที" หญิงสาวกล่าวเติม "ข้าเห็นแต่ความโลภในดวงตาของท่าน.....ตั้งแต่แรก และตอนนี้มันก็ไม่ได้น้อยลงเลย" นั้นทำให้ชายหนุ่มยิ้มเจื่อนๆ

"หยุดฆ่าเสือเถอะมาโฮ" นางกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง จนชายหนุ่มอึ้งกับท่าทีที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าพายุของคนเบื้องหน้า

"พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายที่ข้าจะล่าแล้ว ขออีกวันหนึ่งนะ" ชายหนุ่มส่งยิ้มกลับ

"ข้ามีอะไรจะเล่าให้ท่านฟัง ขึ้นมานั่งก่อนสิ" ว่าแล้วชายหนุ่มจึงลุกขึ้นมานั่งข้างกายหญิงสาวตามที่นางบอก

"ท่านเคยได้ยินตำนานหนึ่งของเราไหมล่ะ เกี่ยวกับนางสิงห์ตนหนึ่ง" ซีฟานน์เหม่อมองไปยังท้องฟ้ายามราตรี

"ไม่นะ" มาโฮส่ายหน้า

"นางสิงห์ตนนั้น....เป็นเด็กที่ต้องคำสาปแห่งพงไพร ตอนเด็กๆ นางก็เหมือนเด็กทั่วไป แต่แล้ววันหนึ่ง.....ร่างของนางก็กลายเป็นเสือ มันคือคำสาปแห่งพงไพร ตอนกลางวันนางนะเป็นเสือโคร่งขาวสง่า ตอนกลางคืนนางจะกลับมาเป็นมนุษย์ดั่งเดิม......เหล่าชาวบ้านเกลียดนาง...รวมถึงครอบครัวของนางด้วย นางทั้งถูกขับไล่ด้วยวาจา ถูกโยนก้อนหินใส่ แม้กระทั่งเกือบถูกเผาทั้งเป็นก็เคย นางจึงหนีออกมาอาศัยในป่าแต่ก็ยังอยู่ใกล้กับบ้านเกิดของนางเพราะความเป็นห่วง นางไม่เหลืออะไร.....นอกจากใจที่ยังเป็นห่วงครอบครัวของนางและเพชรสีทองอร่ามที่ฝังอยู่กลางอกของนาง...."

"เดี๋ยวก่อนนะ!! เมื่อกี้เจ้าว่าเพชรสีทองที่ถูกฝังไว้กลางอกของเสือเหรอ?" พ่อค้าหนุ่มสะดุ้งด้วยความตกใจ

"เพชรนั้นเป็นต้นเหตุของคำสาป หญิงสาวคนนั้นถูกสาปให้มีร่างของเสือเพื่อที่จะปกป้องเพชรเม็ดนั้น" ซีฟานน์เองก็มีท่าทีตกใจไม่น้อย แต่ดวงตาของนางดูสั่นคลอนราวกับนางกำลังจะตาย...

"ข้ารู้แล้วว่าเพชรนั้นอยู่ไหน บ้าเอ๊ย! ข้าเคยเห็นมันครั้งหนึ่ง ขอโทษนะ ข้าต้องไปแล้ว" พ่อค้าหนุ่มรีบลุกพนลรวดออกไป โดยไม่สังเกตใบหน้าของหญิงสาวเบื้องหลังเลย......

ใบหน้าของนางแลดูเจ็บปวด ในขณะเดียวกันก็เหมือนนางจะทำใจได้แล้ว....ก่อนที่จะนำมือไปกุมกลางอกของตน.....ที่มีเพชรเม็ดโตฝังอยู่ภายใน....นั้นคือหน้าที่ของนาง หน้าที่ที่ต้องปกป้องมันจนกว่าชีวิตจะหาไม่.....

"ว่ากันว่ามันจะนำความสุขมาให้แด่ผู้ครอบครอง.....มันไม่จริงเลยสักนิด" นางพึมพัมกับตนก่อนจะปล่อยให้ของเหลวใสออกมาจากดวงตา

..................................

"โธ่เว้ย! หามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ยังไม่เจออีก นี้จะมืดแล้วด้วย!" มาโฮสบถออกมาเมื่อเขาและลูกน้องตามหาเสือที่มีเพชรที่กลางอกไม่ได้เสียที

"จะมืดแล้วมันทำไมเหรอขอรับ? เราก็หาตอนกลางคืนได้นิ" หนึ่งในลูกน้องเอ่ยถาม

"ถ้ามืดเสือตัวนั้นก็กลายเป็นคนเซ่!! ยิ่งหายากเข้าไปใหญ่" เขาตะโกนกลับอย่างหัวเสีย

"เฮ้ยๆ ทุกคน ข้าเจอแล้ว มันกำลังวิ่งไปทางนั้น!!" เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกความสนใจให้กับมนุษย์กลุ่มนี้เป็นอย่างมาก

ว่าแล้วกลุ่มคนนับสิบก็วิ่งกรูกันไปเพื่อล่าเสือตัวหนึ่ง พวกเขากระชับปืนในมือแน่นทก่อนจะเล็งเป้ายิ่งสิ่งมีชีวิตที่เป็นเป้าหมายเบื้องหน้า.....การไล่ล่าผ่านมานาน ฝ่ายมนุษย์ไม่มีทีท่าว่าจะหมดแรง ในขณะที่เสือตัวนั้นค่อยๆ วิ่งช้าลงเรื่อยๆ จนในที่สุด......

"โฮกกก!!" เสียงคำรามเพราะความเจ็บปวดของเสือโคร่งตนนั้นดังลั่นป่าทันทีที่กระสุนลูกหนึ่งเข้าโจมตีที่ขาหลัง

มันลุกตัวขึ้นวิ่งต่ออย่างรวดเร็ว แต่มิวายยังโดนอีกกระสุนเข้าซ้ำที่ขาหลังอีกข้างหนึ่งจนมันเสียความสามารถในการเดินไปเสียแล้ว........

กระสุนนับสิบถูกยิงรัวใส่ร่างขาวของเสือโคร่งผู้น่าสงสาร ขนขาวสวยบัดนี้ถูกชโลมด้วยสีแดงเลือด ไม่นานนัก....การยิงก็หยุดลงเพราะกระสุนหมด....

"ไหนๆ ขอดูหน่อยสิว่าเพขรของเจ้างดงามเพียงใด" มาโฮค่อยๆ ก้าวเข้าใกล้ร่างของเสือตัวนั้น มันยังหายใจอยู่....แต่รวยรินเต็มที มันเหลือบตามามองมนุษย์เบื้องหน้า น้ำตาไหลออกมา...ไม่ขาดสาย...ก่อนที่มันจะจากไป......

เป็นเวลาเดียวกับที่อาทิตย์ลับขอบฟ้า......ร่างชุ่มเลือดของเสือโคร่งขาวเบื้องหน้าเหล่ามนุษย์แปรเปลี่ยนเป็นร่างของหญิงสาวที่พ่อค้าหนุ่มคุ้นตาดี......

'ตอนกลางวันนางนะเป็นเสือโคร่งขาวสง่า ตอนกลางคืนนางจะกลับมาเป็นมนุษย์ดั่งเดิม'

'ถ้าข้า....ไม่ใช่สิ่งที่ท่านเห็น.....ท่านยังจะรักข้าไหม?' ประโยคที่หญิงสาวกล่าวไว้เมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัวของชายหนุ่ม

ประโยคที่หญิงสาวกล่าวไว้เมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัวของชายหนุ่ม มาโฮทิ้งตัวทรุดกับพื้นก่อนที่จะปล่อยความโศกเศร้าออกมา ทำไม.....ทำไมกัน!!!! ไหนบอกว่าเพชรเม็ดนั้นจะนำความสุขมาให้ไง ทั้งฐานะ เงินทองและความรัก.....หรือเพราะความโลภ?

****************

เขียนไปเขินไปบ้าง เขียนไปน้ำตาไหลไปที.....ไม่รู้ว่าคนอ่านจะรู้สึกเหมือนบลูไหม แต่เรื่องนี้ยังมีอีกตอนหนึ่งนะคะ อย่าเพิ่งวางใจไป!! (พูดยังกับจะไปเผาบ้านเขา)