Greedy merchant

กาลครั้งหนึ่ง.....มีเด็กผู้หญิงตัวน้อยนาม ซีฟานน์ อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่ห่างไกลความเจริญ พ่อแม่ของนางก็เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา นางเองก็เป็นแค่เด็กธรรมดา ใช้ชีวิตให้มีความสุขโดยการเล่นกับพ้องเพื่อน....เพราะความธรรมดานั้นเอง นางจึงคิดตามประสาเด็กๆ ที่ขี้เบื่อ

'อืม....ข้าไม่อยากมีชีวิตธรรมดาอย่างนี้ ข้าอยากให้ชีวิตของข้าไม่เหมือนกับผู้อื่น'

นางคิดอย่างนั้นมาตลอด พร่ำอยู่ทุกวัน.........จนกระทั่งวันหนึ่ง....

'หากเจ้าอยากละทิ้งชีวิตแสนธรรมดาของเจ้า....งั้นข้าจะช่วยเจ้าเอง'

วันที่นางหลงกับพ้องเพื่อนเข้าไปในป่าชายหมู่บ้าน นางได้ยินเสียงแววมากับใบไม้ที่ร่วงหล่น เด็กน้อยไม่ทันหยั่งคิด ตอบรับไปอย่างรวดเร็ว

'ใช่ ข้าอยากละทิ้งชีวิตแสนธรรมดาของข้า'

พลันโลกของนางก็ดับวูบลงพร้อมกับแสงสีทองส่องสว่างวาบและความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามาในทรวงอก....

เด็กน้อยนามซีฟานน์ตื่นขึ้นมาอีกคราก็พบกับตนที่นอนอยู่บนเตียงอันแสนคุ้นตา ในเวลาที่ดวงตะวันพักผ่อน....นางลุกขึ้นไปส่องกระจกเพราะรู้สึกถึงยางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป ว่าแล้วเด็กน้อยจึงเลิกเสื้อของตนขึ้นและพบว่ากลางอกของนางมีอัญมณีสีทองสว่างฝังอยู่.....

'ชีวิตของเจ้าจะไม่ธรรมดาอีกแล้ว....ต่อจากนี้ เจ้าคือผู้ปกป้อง ควีนออฟเอิร์ธ อย่าให้ใครนำมันไปได้ เพราะนั้นหมายถึงดวงจิตของเจ้าจะถูกขังไว้ตลอดกาล........' เสียงแววเดิมจากใบไม้ที่ร่วงหล่นดังขึ้นในหัวของเด็กน้อย

ซีฟานน์ไม่เข้าใจ......รู้แต่ความรู้สึกเจ็บที่โจมตีเข้าที่กลางอกนั้นทำให้เด็กน้อยเริ่มสะอื้นร้องไห้ พ่อแม่ของเด็กน้อยจึงเข้ามาปลอบโยน แต่ทันทีที่เขาเห็นเพชรสีทองอร่าม ท่าทีของพวกเยาก็แปลกไป......คุณพ่อนิ่งเงียบก่อนจะเดินจากไป....ในขณะที่แม่รีบวิ่งออกไปโดยเร็ว....นางไม่เข้าใจ....ทำไมพ่อแม่ของนางจึงเป็นเช่นนั้น ว่าแล้วเด็กน้อยจึงยิ่งแหกปากร้องลั่น.......

เช้าวันต่อมา..........

'กรี๊ดดด!!!" เสียงแหลมบาดหูเป็นสิ่งที่ทำให้เด็กน้อยผู้ร้องไห้จนผล็อยหลับไปตื่นขึ้น....

สิ่งที่นางเห็นคือสีหน้าของแม่ที่ตกใจสุดขีด หน้าซีดเซียวก่อนที่หญิงวัยกลางคนจะล้มลงกับพื้น....เด็กน้อยจึงรีบเข้าไปดูมารดาที่สลบอยู่ หากแต่ความรู้สึกนั้นแตกต่างกันไป......

นางมองตนเองในกระจก......สิ่งที่สะท้อนอยู่คือภาพของเสือขาวตัวน้อยที่มีอัญมณีอยู่กลางอก

'เพื่อเจ้าจะได้รักษาสิ่งนี้ไว้....ข้าขอมอบกายของเสือให้เจ้า แต่ร่างนี้จะอยู่แค่ช่วงที่อาทิตย์ส่องเท่านั้น'

ไม่อยากได้สักนิด......เมื่อเห็นเช่นนั้น ซีฟานน์จึงอึ้งมองภาพของตนที่สะท้อนอยู่บนกระจก....ก่อนที่ความเจ็บจะแล่นเข้าที่ขาหน้าของนาง

พ่อ.....พ่อแท้ๆ ผู้ให้กำเนิดเด็กน้อยกระชับปืนในมือแน่น ก่อนจะเหนี่ยวไกอีกครั้ง...

'ไปให้พ้น!! นังเด็กปีศาจ! ออกไป!!' มันถูกเอ่ยมาจากปากของชายที่ถูกเด็กน้อยเรียกว่าพ่อ

ด้วยความตกใจ เด็กส้อยในร่างของเสือจึงวิ่งออกจากบ้านไปทั้งๆ ที่ขาของตนบาดเจ็บอยู่.......

'ออกไปๆ นังเด็กปีศาจ'

เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กดังขึ้นพร้อมกับก้อนหินที่ถูกโยนใส่ตัวของซีฟานน์ แม้กระทั่งเด็ก.....ก็ยังรังเกียจนางรึ? เด็กน้อยมองดูเพื่อนรักของตนที่ตอนนี้กำลังขว้างหินใส่นางอย่างไม่หยุดหย่อน ข้าไม่ได้ต้องการชีวิตอย่างนี้เสียหน่อย.....

แต่หลังจากนั้น เด็กน้อยก็รู้สึกถึงแรงที่กระชากตัวนางให้ลอยสูงจากพื้น ตอนนั้นหัวของนางช่างว่างเปล่า.......นางควรจะทำอย่างไรต่อดี.....นางคิด

ความรู้สึกร้อนจนแทบจะกรีดร้องบังเกิดกับเด็กน้อย จากที่สมองนัน้ว่างเปล่าไม่สั่งการอะไร เด็กน้อยค่อยๆ ก้มลงมองตนที่ถูกจับมัดกับท่อนไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือนางกำลังถูกเผาทั้งเป็น!!!!

'หึๆ ตายไปซะก็ดี'

'นังเด็กปีศาจ อย่ามาทำอะไรข้านะ!'

ซีฟานน์มองไปรอบตัวที่มีชาวบ้านอยู่รายล้อม ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสทุกครั้งที่นางทัก กลับกลายเป็นสีหน้ารังเกียจและหวาดกลัว จากคำพูดอวยพรและเป็นมิตรของพวกเขา กลายเป็นคำสาปแช่งสารพัด.....

'พลังของเจ้าน่ะ....ใช้มันเสีย'

เหมือนมีส่ิงใดควบคุมร่างกายของนาง ร่างกายที่เป็นเสือ พลันขยายใหญ่ขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ กลายเป็นเสือยักษ์ทรงพลัง

'โฮกกกก'

'เฮ้ย!!! มันออกมาได้'

'อ๊าก!!'

เสียงกรีดร้องของผู้คนที่โดนกรงเล็บของนางเข้าโจมตี โดนทับบ้าง แววตาของเสือยักษ์ดูไร้แววดั่งไร้วิญญาน ก่อนที่ดวงตาจะกลับมามีแววอีกครั้ง

นี้ข้าทำอะไรลงไปเนี่ย

ซีฟานน์ได้สติจึงวิ่งหนีเข้าไปในป่า.......ทิ้งความเสียหายและสูญเสียมชให้กับหมู่บ้าน

'ข้าไม่อยากได้อีกแล้ว ข้าอยากได้ชีวิตธรรมดาของข้ากลับคืนมา' นางรำพึงรำพัน เด็กน้อยเพิ่งตระหนักได้ว่า ความธรรมดาที่นางเคยพบกับมันทุกวัน....ช่างเป็นปฎิหารย์อย่างหนึ่ง ปฎิหารย์ที่มันเรียบง่าย เป็นสุข......

'เจ้าได้หน้าที่อันทรงเกียร์ตินะ' เสียงแววเดิมดังก้องในหัว

'ทรงเกียร์ติ?'

'ใช่! รู้ไหม? ควันออฟเอิร์ธน่ะ นำความสุข โชค เงินทองและความรักให้กับผู้ครอบครอง แต่พระแม่ธรณีไม่ประสงค์ที่จะให้มนุษย์ครอบครอง เจ้าเป็นผู้ที่ได้รับหน้าที่ปกป้องมัน'

'เดี๋ยว! ทำไมต้องเป็นข้า?' เด็กน้อยตะโกนถาม แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีแต่ความเงียบ

เป็นเวลาราตรี......ร่างของซีฟานน์จึงกลับมาเป็นมนุษย์ดั่งเดิม นางนั่งกอดเข่าอยู่ริมธารพลางพร่ำเพ้อต่างๆ นานา

ไหนว่ามันจะมอบความสุขให้กับผู้ครอบครอง ไหนว่ามันมอบโชคให้ ข้าไม่เห็นจะได้เลย.......โกหก....โกหกทั้งสิ้น สิ่งที่ข้าได้รับนั้นเรียกว่าอะไร ความสุขก็ไม่ใช่ โชคก็ไม่ สิ่งที่ข้าได้รับคือความเกลียดชังต่างหาก ควีนออฟเอิร์ธอะไรกัน.....ข้าเกลียดมันที่สุด....

ราวกับเหตุการณ์ที่เด็กน้อยประสบในครานั้นทำให้นาง.....ชาด้าน ใช้ชีวิตอย่างไร้ชีวา ดั่งไร้วิญญาน ว่างเปล่า....นางไม่ได้เกลียดพ่อแม่ของนาง ไม่ได้เกลียดพวกชาวบ้าน ไม่ได้คิดในแง่ลบกับพวกเขา นางยังรอคอยวันที่นางสามารถกลับไปที่แห่งนั้นได้ด้วยซ้ำ.....

กาลเวลาผ่านไป.....จากเด็กน้อยเป็นหญิงสาว นางหาทุกวิธีทางที่จะเข้าไปในหมู่บ้านให้ได้ จนกระทั่งนางเพิ่งคิดได้......

'ข้าว่าข้าควรใช้ชีวิตที่ไร้ชีวานี่ตอบแทนคุณ'

ว่าแล้วนางจึงเริ่มแอบตักน้ำใส่ตุ่มให้กับพ่อแม่ของนางทุกคืน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่คิดอะไรมากที่น้ำในตุ่มนั้นเต็มทุกคืนทั้งๆ ที่เอาแต่ใช้อย่างเดียว นางจึงทำเช่นนี้ประนำทุกค่ำคืน......

แต่แล้ว.....นางก็ได้พบกับชายคนหนึ่ง เพียงแวบแรกที่สบตา นางบอกได้เลยว่า ชายคนนี้เป็นผู้โลภมาก
ถึงนางจะรู้อย่างนั้น......แต่อาจจะเพราะเขาดีกับนางมาก มากเสียจนทำให้หญิงสาวที่แทบไม่เคยได้รับความรักกลับมาหลงรักเขาได้....ตอนนั้น....นางคิดว่า....พลังของอัญมณีนั้นคงแสดงผลแล้วเป็นแน่ ต่อไปนี้ข้าคงไม่ต้องทนทุกข์..........

'ถ้าข้า....ไม่ใช่สิ่งที่ท่านเห็น...ท่านยังจะรักข้าไหม?' ซีฟานน์ถามออกไป.......คำตอบที่นางได้รับนั้นทำให้นางแทบจะหลั่งน้ำตาแล้วตอบตกลงในทันที แต่.....ดูท่าเขายังไม่รู้ตัวเลย...

'ข้าจะเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้ท่านฟัง' นางจึงเริ่มเล่าเรื่องชีวิตของนางออกไป....

แต่แล้ว.........ความโลภก็เป็นสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มคนนั้นทะเยอทะยานที่จะนำเพบรเม็ดหนึ่งมาได้...ใข่ มันคือทควันออฟเอิร์ธ อัญมณีที่นางต้องปกป้องให้ได้ถึงชีวิตจะหาไม่

การไล่ล่าเริ่มขึ้นเมื่อตะวันพ้นขอบฟ้า.....นางคิดว่านางจะหลบได้เสียแล้ว แต่ถึงเวลาที่ท้องฟ้ากลายเป็นสีแสด....ช่วงเวลาสนธยา เวลาแห่งความตาย.....ชายหนุ่มหานางที่อยู่ในร่างของเสือเจอ นางจึงวิ่ง...วิ่งหนีสุดกำลัง วิ่งอย่างโง่เขลาทั้งๆ ที่ถ้านางใช้พลังที่นางมี นางจะสามารถรอดพ้นจากการไล่ล่านี้ได้ แต่ในขณะเดียว วิธีนั้นจะทำให้ชายหนุ่มตายได้ นางไม่ต้องการเช่นนั้น

สุดท้าย......หญิงสาวก็ไม่รอดพ้นจากการไล่ล่า นางถูกปลิดชีพลงโดยน้ำมือของชายที่นางรัก...

ภาพสุดท้ายที่นางเห็นคือภาพของชายที่นางรักทรุดตัวลงและร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า.....อย่างน้อยก็ยังมีคนที่ใส่ใจและรักนางอยู่...อย่างนี้ก็ไปอย่างเป็นสุขแล้วล่ะ.....

หากแต่ว่า......หลังจากที่นางสิ้นชีพลง ใบหน้าอันเศร้าโศกของชายหนุ่มกลับถูกประดับด้วยรอยยิ้มดูสยองขวัญ

'ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ข้าอยากจะหัวเราะจนตายจริงๆ เลย ฮ่าๆๆๆ' พ่อค้าหนุ่มปล่อยเสียงหัวเราะดังก้องก่อนจะขวักอัญมณีสีทองสุกตรงกลางอกของหญิงสาวมา เลือดสีแดงของซีฟานน์ไหลเต็มมือของชายหนุ่ม

'อะไรกันๆ นึกว่าเจ้าจะฉลาดกว่านี้เสียอีกซีฟานน์....รู้รึเปล่า? ทำไมข้าถึงต้องเอากล่องเล็กๆ ใส่แหวนที่ทำจากเพชรปลอมให้เจ้าด้วย?.......ข้าน่ะกลุ้มอยู่นานว่าจะกำจัดเจ้าอย่างไรดี และในที่สุดข้าก็คิดออก!!! เพียงแค่รัก....เจ้าจะไม่ทำอะไรข้า ฮ่ะๆๆ แล้วเจ้าก็เอาแต่วิ่งหนี วิ่งเหมือนพวกหมาจนตรอกไร้ทางสู้ ฮ่ะๆๆๆๆ'

พ่อค้าหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.........ช่างน่าสงสารหญิงสาวคนนั้นจริงๆ หญิงสาวผู้ต้องสาปแห่งพงไพร......ซีฟานน์.......

*********************

"อะไรกันสาวน้อย เจ้าเล่าเรื่องอะไรของเจ้าน่ะ" เสียงของชายหนุ่มกล่าวอย่างขบขัน

"ก็เรื่องของท่านไง" หญิงสาวตอบกลับเสียงเรียบ

"ว่าแต่มันก็สนุกดีนะ แล้วตกลงอัญมณีนั้นล่ะ มันเป็นยังไง" เขานั่งเท้าคางมองดูหญิงสาวที่ทำหน้าบึ้งยังกับอะไรดี

"อัญมณีนั้นนำโชค ความรักและเงินทองมาได้จริง........แต่มันไม่ได้ปกป้องคนจากกิเลสความโลภ..."

"โห! ข้าว่าต่อไปเจ้าคงได้เป็นนักขานตำนานที่ยอดเยี่ยมแน่ๆ เลยบลู" ชายหนุ่มพูดพลางส่งยิ้มให้ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ "ไว้วันหลังข้านะมาฟังเจ้าเล่าอีกนะ"

"อย่าทำเหมือนกับว่ามันเป็นแค่เรื่องที่แต่งขึ้นมาสิ เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจ มาโฮ โลเกียส.........."