Greedy merchant

สวัสดีค่า เรื่องนี้เป็นเรืองที่บลูแต่งแก้อาการมือฝืด และเป็นแบบฝึกหัด (?) ในการแต่งฉากหวานในไซเรน ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ เชิญรับชมได้เลย!! ดูจะสั้นไปหน่อย แต่ตอนหน้าสัญญานะว่าจะเขียนให้ยาวกว่านี้

**********************************

ณ หมู่บ้าน ลาสต์ หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งบนผืนโลกที่ไม่มีใครรู้จักนามของมันนัก เพราะมันเป็นแค่หมู่บ้านที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเลย พูดง่ายๆ คือเป็นเงาจืดจางบนโลกใบนี้ แต่ทำไมนะ? พ่อค้าอัญมณีชื่อฉาวนาม มาโฮ โลเกียส ผู้นั้นจึงมาที่แห่งนี้.......

"โอ้.....นานแล้วที่หมู่บ้านของเรามีแขกมาเยี่ยมเยือน ข้าสงสัยยิ่งนักว่าท่านมาที่นี้ทำไมกัน ในเมื่อที่นี้ไม่มีแหล่งแร่อย่างที่พ่อค้าอัญมณีอย่างท่านต้องการ" เสียงสั่นเครือของชายชราพูดขึ้น เรียกให้ผู้ถูกถามนั้นแสยะยิ้มออกมา ก่อนจะตอบว่า

"แน่รึ? ที่นี้เป็นที่ๆ ข้าจะได้กำไรมหาศาลเชียวล่ะ" ก่อนที่จะเดินจากไปพร้อมกับลูกน้องนับสิบโดยทิ้งให้ชายชรางวยงงกับคำตอบที่ตนได้รับ กำไรมหาศาลงั้นรี? ที่นี่เป็นเพียงหมู่บ้านมอซอไม่มีอะไรดีก็เท่านั้นเอง......

"เอาล่ะ ข้อมูลที่ได้มาว่ายังไง" พ่อค้าหนุ่มเอ่ยถามลูกน้องของตน

"นายท่านจากที่พวกชาวบ้านบอกมา อัญมณีนั้นอยู่กับเสือตัวหนึ่ง" หนึ่งในชายรูปร่างกำยำที่เดินตามพ่อค้าหนุ่มตอบอย่างน้อบน้อม

คำตอบนั้นทำให้ชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย "เสือรึ?"

"ใช่แล้วขอรับ เป็นเสือโคร่งขาวตัวหนึ่งในป่าชายหมู่บ้านนี้"

"งั้นก็ฆ่ามันซะ ก็จบ ถ้า 'ควีนออฟเอิร์ธ' อยู่กับเสือตัวนั้นล่ะก็ เราก็แค่ฆ่ามันเพรชนั้นจะอยู่กับเรา" มาโฮแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย อย่างที่ลูกน้องของเขาคุ้นตากันดี....รอยยิ้มแบบนี้.....รอยยิ้มของความโลภ...

แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้น "ข้าว่าอย่าเลยขอรับนายทะ...."

"อะไรกัน.....เจ้ากลัว ที่จะฆ่ารึไง...." พ่อค้าหนุ่มพูดเสียงเรียบเย็น

"จำไว้....สิ่งเลอค่าทั้งหลายบนโลกนี้ล้วนนำมาได้ด้วยเงินทอง....ความเมตตานั้นช่างโง่เง่า " ก่อนจะหันมาพร้อมกับดาบในมือที่จ่อใกล้ลำคอของคนที่พูดขัดเมื่อครู่

"ถ้ามีความเมตตาล่ะก็....เจ้าก็เป็นคนโง่ เจ้าอยากเป็นงั้นรึ?" ชายหนุ่มกดน่ำหนักของโลหะในมือมากขึ้น ส่งผลให้อีกฝ่ายส่ายหน้าด้วยความหวั่นเกรง

พ่อค้าหนุ่มแสยะยิ้มอีกครา ก่อนจะมุ่งหน้าเดินต่อไปพร้อมกับแผนการเพื่อผลกำไรของตน.....

ตกเย็น.....ณ หมู่บ้านอันเงียบสงบไร้สิ่งใดน่าพิสมัย ถึงจะมีดวงดาวพราวระยับบนฟ้าด้านบน แต่ยังไงๆ หมู่บ้านนี้ก็ไม่มีอะไรน่าพิสมัยอยู่ดี....คนอื่นๆ คงคิดเช่นนั้น แต่สำหรับมาโฮ ไม่เลย.....หมู่บ้านแห่งนี้มันเพชรในตมชัดๆ พวกชาวบ้านไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมีอะไรอยู่ในมือ...... ควีนออฟเอิร์ธ เพชรเลอค่า ว่ากันว่าใครเป็นผู้ถือครองมัน....มันจะมอบความสุขให้ ทั้งฐานะ ความรัก โชค รวมถึงเงินทอง......นั้นแหละที่เป็นสิ่งดึงดูดพ่อค้าคนนี้ แต่สิ่งใดจะกลับตาลปัตรได้อีกเล่า ในเมื่ออัญมณีมากค่านั้นไม่ได้อยู่ในเหมืองแต่อย่างไร กลับอยู่กับเสือตัวหนึ่ง.......

ให้ตายสิ! แล้วเสือตัวไหนเล่า!!! ที่นี้มีเสือเป็นฝูง จะให้ฆ่าทิ้งทุกตัวก็เปลืองกระสุน เฮ้อ...มาโฮคนนี้เครียดจริงๆ นี้เขานะขาดทุนเพราะจ่ายค่ากระสุนก่อนจะได้เพชรไหมเนี่ย!!

"ลูกพี่ ไม่หาอะไรกินหน่อยเหรอขอรับ?" เสียงลูกน้องผู้ภักดีดังขึ้น

"ไม่ล่ะ ข้าจะไปเดินเล่นหน่อย พวกเจ้าไม่ต้องตามข้าไป" ว่าแล้วชายหนุ่มจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้หัวโล้นที่ตนนั้งอยู่และออกไปด้านนอกตัวอาคารที่พัก

บรรยากาศช่างเงียบสงบ......ชาวบ้านเข้านอนตั้งแต่อาทิตย์ตกดิน ไม่มีแสงใดเข้ามาแข่งกับแสงจันทร์และดาราแม้แต่น้อย เสียงจิ้งหรีดดังคลอราวกับจะกล่อมให้เข้าสู่ห้วงนิทรา พ่อค้าหนุ่มสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะปล่อยมันออกมาพร้อมกับความเหน็ดเหนื่อยทั้งหลายที่สะสมมา

จ๋อม!

เสียงของสายน้ำดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมองตามเสียง เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังตักน้ำจากบ่อขึ้นมา เอ....ดึกดื่นป่านนี้ยังมีคนขยันทำงานอีกเหรอ? ใบหน้าของนางดูเฉยเมยแต่กลับแฝงไปด้วยความทะเยอทะยาน ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ตักน้ำขึ้นมาและนำมันไปที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ไกลพอสมควร ชายหนุ่มมองการกระทำซ้ำซากของนางเรื่อยๆ นี้นางทำอย่างนี้ทุกคืนเลยรึ? ในวินาทีนั้นเอง หญิงสาวก็ได้สร้างความประทับใจเล็กๆ น้อยๆ ให้กับชายหนุ่มขึ้นมา..........

ไม่นานนัก.....ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะรู้ตัวได้สักที นางหันมองมองพ่อค้าหนุ่มที่เฝ้ามองตนอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะเดินเข้ามาหาและพูดว่า

"ท่านไม่ไปนอนเหมือนคนอื่นๆ รึ?" หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีเงินสวยถามขึ้น

"แล้วเจ้าล่ะ ทำไมถึงต้องตักน้ำเช่นนี้ในขณะที่ผู้อื่นเข้าบ้านนอนกันหมดแล้ว ถ้าเจ้าเป็นสาวใช้ เจ้านายของเจ้าจะไม่โหดร้ายเกินไปหรอกนะ"

"ท่านสงสารข้ารึไง?" นางเลิกคิ้วสูง

"ข้าไม่ได้สงสาร แต่ฉงนมากกว่า" แน่นอน มาโฮคงไม่ตกหลุมพรางคำพูดของตนที่บอกว่าความเมตตานั้นโง่เง่าหรอก

หญิงสาวได้แต่ยิ้มให้ ยิ้มทั้งๆ ที่ไม่ได้ปิติอะไรเลย "ข้าไม่ใช่สาวใช้หรอก......แต่ข้าว่าข้าควรใช้ชีวิตที่เหมือนไร้ชีวานี้ให้เป็นประโยชน์เสียดีกว่า ยังไงซะข้าก็ได้ตอบแทนผู้มีพระคุณ"

ครานี้พ่อค้าหนุ่มยิ่งงงงวยเข้าไปใหญ่ "ชีวิตที่เหมือนไร้ชีวา?"

"ใจของข้าตายด้านไปนานแล้ว เหลือแต่สังขารที่ยังไม่ถึงเวลาของมัน......." หญิงสาวพูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะหันหลังกลับ

"เจ้าชื่ออะไร?"

หญิงสาวหยุดชะงัก ก่อนจะตอบว่า "ข้ามีนามว่า ซีฟานน์"