My Friend มากกว่าเพื่อน น้อยกว่าแฟน

เวลาผ่านไปทั้งคู่ก็ได้มาเรียนโรงเรียนเดียวกัน
 
วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้มมาพร้อมกับลมพัดเบาๆ เป็นวันเปิดเทอมวันแรกที่ดูเย็นชาและเงียบเหงาเหลือเกิน เด็กนักเรียนทยอยเข้าเดินเข้าประตูอย่างรีบร้อน เพื่อเตรียมตัวเข้าแถว และแล้วก็ถึงเวลาเข้าแถว สองเท้าของสมายค่อยๆเดินไปต่อแถวของห้องตัวเอง สมายหวังว่าบอมจะได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่มันก็เป็นอย่างที่คิด บอมอยู่คนละห้อง แต่ยังโชคดีที่มีเพื่อนห้องเดียวกันของรร.เดิมอยู่ 
     เขาคือเป้ อีกหนึ่งในคนดังหน้าตาดี ในโรงเรียนเดิม
หลังจากเข้าแถวเสร็จแล้ว ทุกคนก็เริ่มทะยอยเข้าไปในห้องเรียนกัน สมายวางของกระเป๋าลงบนโต๊ะ นักเรียน 
หลายๆคนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเพื่อนๆที่ตัวเองสนิท
ณ ตอนนั้นก็ไม่รู้สินะ ก็คงนั่งโต๊ะเรียนคนเดียวอีกตามเคยน่ะแหละ จนกระทั่งเป้เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับนั่งข้างหน้าโต๊ะของสมาย แต่ททั้งสมาย เป้ ก็ยังไม่ได้คุยกันเลย จนเวลาผ่านไปจนถึงพักเที่ยง เสียงกริ่งดังขึ้น "นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ" คุณครูเดินออกจากห้องไป เป้ลุกจากโต๊ะแล้วมองรอบๆตัวเอง จนมาเจอสมาย 
เป้:อ๊าวสมายอยู่ห้องเดียวกันหรอ ไปกินข้าวด้วยกันไหม
สมาย:อือ(กำลังรู้อยู่ห้องเดียวกัน) อือๆหิวเหมือนกัน
เราสองคนเดินคุยกันไป จนกระทั่งถึงโรงอาหาร 
สมาย เป้ นั่งคนละฝั่งกัน ทั้งคู่กินข้าวกันคุยกันไปตามปกติ จนกระทั่งบอม เดินเข้ามาจับไหล่เป้ แล้วมานั่งกับเป้ ทั้งสองคุยกันแบบสนิทสนมมาก จนตัวเราเองก็ไม่กล้าจะพูดแทรกเข้าไปซะเสียเลย
บอม:อ่าวสมายอยู่ห้องเดียวกับเป้หรอ 
สมาย:ใช่ๆ 
บอม:เป้มึงก้คุยกับสมายบ่อยๆ นะ เสียดายกูไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับพวกมึง
เป้:ครับๆ คุณพี่
เสียงกริ่งดังขึ้นมา กริ่งงง..กริ่ง...
"ในช่วงภาคบ่ายนี้ทางโรงเรียนของดการเรียนการสอนค่ะ เนื่องจากมีประชุมคุณครูในโรงเรียนโดยด่วน"
เสียงนักเรียนเฮลั่นในโรงอาหาร
เป้รีบจับกระเป๋าสพาย บอม สมาย ป่ะไปเล่นเกมกัน ไหนๆก็ไม่ได้เรียนภาคบ่าย  
บอม:เออๆก็ดี แต่กูต้องกลับก่อน4โมงกูมีเรียนพิเศษ 
สมาย:โอเคๆ เราก็เหมือนกัน 4โมงรถรับส่งเราก็จะมารับ
ทั้ง3ตกลงกันแล้วก็เรียบเดินไปยังร้านเกมส์ ที่ห่างจากโรงเรียนพอสมควร พวกเรานั่งเล่นเกมส์กันเพลินมาก จนกระทั่งถึงเวลาที่ต้อง ไปแล้ว 
บอม:ไอ่เป้ ! ป่ะได้เวลากูไปแล้วมึงเลิกเลย
เป้:ไม่เอาๆกูกำลังสนุก มึงกลับเองเหอะ ดูฝนก็ตก 
เดี่ยวกูกับสมายกลับกันเอง(ไหงเอาเราไปลวมด้วย)
เป้:มึงก็อ้างอาจารณ์ไปดิว่าฝนตกอาจารณ์ไม่ว่าไรหรอก
บอมทำหน้าไม่สบอารมย์  พร้อมกับพูดงั้นกูไปและนะ 
ในเวลานั้นไม่รู้สิ มือมันไปจับแขนบอมเอง 
สมาย:เด่ยว ! เราไปส่งเอง พร้อมเดินออกจากเก้าอี้ โดยไม่สนเป้
ในเวลานั้น(เราแคร์เป้นะไม่อยากให้มันกลับบ้านคนเดียว แต่ว่าเราแคร์บอมมากกว่านี่สิ) 
สมายกับบอมค่อยๆเดินตากฝนไป เหมือนกับว่า ทั้งคู่ไม่อยากจะรีบเดินให้ถึงที่เรียนพิเศษเอาเสียเล้ย
บอมถอดเสื้อกันหนาวออก พร้อมกับยื่นให้สมายโดยไม่มองหน้า อ่ะ มันหนาวเด๋ยวไม่สบาย
สมาย:ไม่ใส่อ่ะ หนาวก็หนาวด้วยกัน แฟร์ๆ 
จากนั้นเราก็รีบวิ่งกัน เพราะเวลาก็จวนจะถึงเวลาเรียนพิเศษแล้ว
จนกระทั่งถึงสะพานลอยเราก็เดินแยกกัน พร้อมโปกมื
ลาจากกัน 
#5555 เรื่องยังไม่จบแค่นี้เด่ยวจะมาต่อให้นะ 
อ่านแล้วเป็นยังไงช่วยวิจารด้วยนะคับ จะไดเอาไปใช้ปรับปรุง ขอยคุณที่เข้ามาอ่านคับ