My Friend มากกว่าเพื่อน น้อยกว่าแฟน

เวลาผ่านไปทั้งคู่ก็ได้มาเรียนโรงเรียนเดียวกัน

วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้มมาพร้อมกับลมพัดเบาๆ เป็นวันเปิดเทอมวันแรกที่ดูเย็นชาและเงียบเหงาเหลือเกิน เด็กนักเรียนทยอยเข้าเดินเข้าประตูอย่างรีบร้อน เพื่อเตรียมตัวเข้าแถว และแล้วก็ถึงเวลาเข้าแถว สองเท้าของสมายค่อยๆเดินไปต่อแถวของห้องตัวเอง สมายหวังว่าบอมจะได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่มันก็เป็นอย่างที่คิด บอมอยู่คนละห้อง แต่ยังโชคดีที่มีเพื่อนห้องเดียวกันของรร.เดิมอยู่ 

     เขาคือเป้ อีกหนึ่งในคนดังหน้าตาดี ในโรงเรียนเดิม

หลังจากเข้าแถวเสร็จแล้ว ทุกคนก็เริ่มทะยอยเข้าไปในห้องเรียนกัน สมายวางของกระเป๋าลงบนโต๊ะ นักเรียน 

หลายๆคนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเพื่อนๆที่ตัวเองสนิท

ณ ตอนนั้นก็ไม่รู้สินะ ก็คงนั่งโต๊ะเรียนคนเดียวอีกตามเคยน่ะแหละ จนกระทั่งเป้เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับนั่งข้างหน้าโต๊ะของสมาย แต่ททั้งสมาย เป้ ก็ยังไม่ได้คุยกันเลย จนเวลาผ่านไปจนถึงพักเที่ยง เสียงกริ่งดังขึ้น "นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ" คุณครูเดินออกจากห้องไป เป้ลุกจากโต๊ะแล้วมองรอบๆตัวเอง จนมาเจอสมาย 

เป้:อ๊าวสมายอยู่ห้องเดียวกันหรอ ไปกินข้าวด้วยกันไหม

สมาย:อือ(กำลังรู้อยู่ห้องเดียวกัน) อือๆหิวเหมือนกัน

เราสองคนเดินคุยกันไป จนกระทั่งถึงโรงอาหาร 

สมาย เป้ นั่งคนละฝั่งกัน ทั้งคู่กินข้าวกันคุยกันไปตามปกติ จนกระทั่งบอม เดินเข้ามาจับไหล่เป้ แล้วมานั่งกับเป้ ทั้งสองคุยกันแบบสนิทสนมมาก จนตัวเราเองก็ไม่กล้าจะพูดแทรกเข้าไปซะเสียเลย

บอม:อ่าวสมายอยู่ห้องเดียวกับเป้หรอ 

สมาย:ใช่ๆ 

บอม:เป้มึงก้คุยกับสมายบ่อยๆ นะ เสียดายกูไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับพวกมึง

เป้:ครับๆ คุณพี่

เสียงกริ่งดังขึ้นมา กริ่งงง..กริ่ง...

"ในช่วงภาคบ่ายนี้ทางโรงเรียนของดการเรียนการสอนค่ะ เนื่องจากมีประชุมคุณครูในโรงเรียนโดยด่วน"

เสียงนักเรียนเฮลั่นในโรงอาหาร

เป้รีบจับกระเป๋าสพาย บอม สมาย ป่ะไปเล่นเกมกัน ไหนๆก็ไม่ได้เรียนภาคบ่าย  

บอม:เออๆก็ดี แต่กูต้องกลับก่อน4โมงกูมีเรียนพิเศษ 

สมาย:โอเคๆ เราก็เหมือนกัน 4โมงรถรับส่งเราก็จะมารับ

ทั้ง3ตกลงกันแล้วก็เรียบเดินไปยังร้านเกมส์ ที่ห่างจากโรงเรียนพอสมควร พวกเรานั่งเล่นเกมส์กันเพลินมาก จนกระทั่งถึงเวลาที่ต้อง ไปแล้ว 

บอม:ไอ่เป้ ! ป่ะได้เวลากูไปแล้วมึงเลิกเลย

เป้:ไม่เอาๆกูกำลังสนุก มึงกลับเองเหอะ ดูฝนก็ตก 

เดี่ยวกูกับสมายกลับกันเอง(ไหงเอาเราไปลวมด้วย)

เป้:มึงก็อ้างอาจารณ์ไปดิว่าฝนตกอาจารณ์ไม่ว่าไรหรอก

บอมทำหน้าไม่สบอารมย์  พร้อมกับพูดงั้นกูไปและนะ 

ในเวลานั้นไม่รู้สิ มือมันไปจับแขนบอมเอง 

สมาย:เด่ยว ! เราไปส่งเอง พร้อมเดินออกจากเก้าอี้ โดยไม่สนเป้

ในเวลานั้น(เราแคร์เป้นะไม่อยากให้มันกลับบ้านคนเดียว แต่ว่าเราแคร์บอมมากกว่านี่สิ) 

สมายกับบอมค่อยๆเดินตากฝนไป เหมือนกับว่า ทั้งคู่ไม่อยากจะรีบเดินให้ถึงที่เรียนพิเศษเอาเสียเล้ย

บอมถอดเสื้อกันหนาวออก พร้อมกับยื่นให้สมายโดยไม่มองหน้า อ่ะ มันหนาวเด๋ยวไม่สบาย

สมาย:ไม่ใส่อ่ะ หนาวก็หนาวด้วยกัน แฟร์ๆ 

จากนั้นเราก็รีบวิ่งกัน เพราะเวลาก็จวนจะถึงเวลาเรียนพิเศษแล้ว

จนกระทั่งถึงสะพานลอยเราก็เดินแยกกัน พร้อมโปกมื

ลาจากกัน 

#5555 เรื่องยังไม่จบแค่นี้เด่ยวจะมาต่อให้นะ 

อ่านแล้วเป็นยังไงช่วยวิจารด้วยนะคับ จะไดเอาไปใช้ปรับปรุง ขอยคุณที่เข้ามาอ่านคับ